Pośpiech!
Nawet książki dostosowuje się do zawrotnego tempa życia – pomyślałam, gdy ujrzałam tę pozycję. Już biorąc ją do ręki, czułam presję uciekającego czasu. Troszkę mnie to zniechęcało do czytania. Nie chciałam wprowadzać pośpiechu do mojego książkowego świata, w którym króluje bezczas. Może dlatego tak długo czekała na moją uwagę.
Niepotrzebnie.
Właściwie całą nieprzyjemną dla mnie część jej nerwowego powstawania przejął na siebie autor. To on biegał za swoimi rozmówcami. Jak sam napisał we wstępie – „Swoich rozmówców spotykałem w podróży. Większość z nich to goście, którzy odwiedzali Kraków w ciągu ostatnich – mniej więcej – 6 lat. Spotykaliśmy się po drodze. Czasem bardzo w pośpiechu. Nierzadko na chwilę, by szybko przywitać się, poznać i porozmawiać, mając za pretekst na ogół wydaną właśnie przez nich książkę.” Umawiał się więc (a czasami nie) z nimi na szybką wymianę zdań, na odpowiedzi na kilka lub kilkanaście pytań. Czasami podczas biegu.
Dosłownie!
Tak było, kiedy poszedł razem z Johnem Irvingiem na wspólny trening do siłowni. Z tego pośpiechu, przebłysków myśli, łapania wypowiedzi powstał zbiór wywiadów z pisarzami i nie tylko, jak sugeruje podtytuł. Bo obok tak znanych nazwisk jak Eric-Emmanuel Schmitt, Eduardo Mendoza, Etgar Keret i wielu innych, a z polskiego podwórka – Sylwia Chutnik czy Katarzyna Grochola, byli również historycy, krytycy literatury, tłumacze, scenarzyści filmowi oraz dziennikarze.
Razem 47 rozmówców!
Przeciekawych osobowości, które poprowadziły mnie w swój odmienny od innych, a przez to różnorodny świat literatury, kultury, wyobraźni i troszeczkę życia bieżącego i prywatnego, dodającego smaku całości. Autorowi udało się jednak pogrupować te na pozór odmienne spotkania według dominującego tematu, nadającego wspólny kierunek rozmowy. Stąd 17 rozdziałów tematycznych, które nazwał podróżami. Pięknie zatytułowanymi, których istotę i treść ujął tymi słowami – „Bywa to droga przede wszystkim poprzez czas, innym razem – poprzez kraje i kultury, w jeszcze innym przypadku może chodzić o introspekcję, podróż w głąb samego siebie.Wszystko dzieje się na różnych planach i w różnym tempie.” Dlatego - podróż w czasie, w wyobraźni, sentymentalna, od polityki, w głąb pamięci, w pogoni za miłością, jako ćwiczenie, za utraconym głosem, do kresu rozpaczy i z kotem pod ręką. Wymieniając dla przykładu tylko niektóre.
Przepadłam w nich!
Uwielbiam spotkania z ciekawymi ludźmi i oto miałam przed sobą kwintesencję ich myśli wyłuskanych przez autora wprawdzie w biegu, ale za to teraz mogłam bez pośpiechu, na spokojnie, powoli, poobcować z ich umysłami i dać się zabrać w ich podróż. Skupić się na wątku, który w rozmowach z innymi ciekawi mnie najbardziej – książki. W tym przypadku – ich książki. Niektóre czytałam, więc z ciekawością poznawałam okoliczności ich powstawania. Nie zawsze przyjemne tak, jak było z powieścią Erici Fischer „Aimee & Jaguar”. Niektóre przywołujące z przeszłości moje spotkania z pisarzami takie, jak z nieżyjącą już Moniką Szwają. Ku mojemu zaskoczeniu sporo było mi ich znanych, a teraz poznanych od innej strony. Bardziej na luzie, prywatnie, mniej oficjalnie. Natomiast ci, których nie znałam, dostarczyli mi cenną listę pozycji koniecznych do przeczytania.
http://naostrzuksiazki.pl/

Pośpiech!
Nawet książki dostosowuje się do zawrotnego tempa życia – pomyślałam, gdy ujrzałam tę pozycję. Już biorąc ją do ręki, czułam presję uciekającego czasu. Troszkę mnie to zniechęcało do czytania. Nie chciałam wprowadzać pośpiechu do mojego książkowego świata, w którym króluje bezczas. Może dlatego tak długo czekała na moją uwagę.
Niepotrzebnie.
Właściwie...

We wstępie autor sam stwierdza, że przeprowadzane przez niego wywiady często miały miejsce „w biegu”, kiedy pisarz miał niewiele czasu między jednym spotkaniem a drugim. Stąd też krótka forma rozmów, co nie wpływa jednak negatywnie na jakość. Zdaniem Wilka też pośpiech mógł odbić się w intensywności wymienianych zdań – gdy ktoś wie, że ma niewiele czasu w krótkiej wypowiedzi może zawrzeć jak najwięcej prawdy i autentyczności, by zostać dobrze zrozumianym przez czytelników. Czy tak było w istocie ciężko mi ocenić, ponieważ było to moje pierwsze spotkanie z większością autorów, z reguły nie czytam wywiadów (nie z braku chęci, ale nie kupuję żadnej prasy, więc rzadko kiedy rozmowy z pisarzami wpadają mi w ręce). 47 wywiadów składających się na „W biegu…” stanowi jednak na tyle ciekawą i różnorodną treść, że jako czytelniczka nie odczułam właściwie „podróżniczego”, jak gdyby tymczasowego, charakteru rozmów. Pytania prowadzącego uznałam za przemyślane i przede wszystkim inspirujące do ciekawych dyskusji, w których pisarze przedstawiali nie tylko swoje spojrzenie na pisanie i roli pisarza w dzisiejszym świecie, ale odkrywali przed czytelnikami sporo fragmentów własnych ideologii. Nie znajdzie się tu dociekania na tematy osobiste, prywatne życie rozmówców nie leży w polu zainteresowań Wilka, co zdecydowanie przypadło mi do gustu i wydało się miłą odmianą od większości wywiadów z kolorowych pism, które czytałam w przeszłości (nie mogę porównywać do dzisiejszej prasy, zwłaszcza tej z „kulturowej” półki, gdyż jak wspomniałam, nie mam z nią teraz kontaktu – może to standard i cieszyłabym się bardzo, gdyby tak było w istocie). Książka podzielona jest na 17 podróży w zależności od motywu przewodniego rozmowy. Zawsze jednak gdzieś pojawia się właśnie wątek podróży, najczęściej w głąb siebie, kultury, czasem jest to podróż w czasie, innym znów razem dosłowna. Układ ten przypadł mi do gustu i wydaje mi się ciekawym podejściem do tematu.

Jakich pisarzy znajdziemy w książce? Choćby Etgara Kereta, Olgę Tokarczuk, Marinę Lewycką, Michela Fabera, Eduardę Mendozę, Johna Irvinga lub Michela Houellebecqa. Wiele nazwisk było mi oczywiście znanych, choć do tej pory nie czytałam jeszcze książek większości autorów, mimo to czytanie ich spostrzeżeń było bardzo ciekawe. Wilk rozmawiał także z pisarzami, za którymi nie przepadam lub zupełnie nie mam ochoty zapoznawać się z ich twórczością jak choćby Januszem L. Wiśniewskim, Katarzyną Grocholą czy Izabelą Sową. Czytanie ich wypowiedzi było jednak ciekawym doświadczeniem… kulturowym w moim odczuciu. Być może było tak dlatego, że jak podkreślam, mam niewielki kontakt z wywiadami w ogóle i ciekawe stało się dla mnie odkrywanie spojrzenia pisarzy, także tych, którzy zupełnie do mnie nie przemawiają (nieszczęsną S@amotność w sieci do tej pory uważam za jedną z najgorszych książek, jakie czytałam w życiu) na ich własną twórczość, czytelników, wreszcie zmieniający się świat. Gdzie w dzisiejszej rzeczywistości znajduje się miejsce książki? Czy autor wykonuje pracę taką, jak każdy inny zawód, czy może powinien być raczej natchnionym artystą? Oczywiście ani Wilk, ani żaden z pisarzy nie daje uniwersalnej odpowiedzi na te tematy, w swoich rozmowach zwracają jednak uwagę na zagadnienia, które z powodzeniem mogą się stać punktem wyjściowym do samodzielnej refleksji.

Biorąc pod uwagę krótkie formy wywiadów i zajmującą treść, książkę świetnie czyta się świetnie w autobusie – bez żalu można doczytać do końca rozmowy i zrobić dłuższą przerwę, wracając do lektury w drodze powrotnej do domu. Dzięki temu wypowiedzi się nie zlewają w jedną, a w nudniejszych chwilach w pracy można oddać się rozmyślaniom na temat własnego zdania dotyczącego poruszanych w książce tematów. Kilka omawianych książek, o których wcześniej nie słyszałam trafiło na moją listę, niektórzy pisarze wzbudzili moje zaciekawienie… Jednym słowem, polecam.

We wstępie autor sam stwierdza, że przeprowadzane przez niego wywiady często miały miejsce „w biegu”, kiedy pisarz miał niewiele czasu między jednym spotkaniem a drugim. Stąd też krótka forma rozmów, co nie wpływa jednak negatywnie na jakość. Zdaniem Wilka też pośpiech mógł odbić się w intensywności wymienianych zdań – gdy ktoś wie, że ma niewiele czasu w krótkiej...

Marcin Wilk vel. Martin Woolf- być może, jak sam o sobie mówi z przymrużeniem oka, jest bardzo dalekim krewnym Virginii Woolf. Być może. Pewne są za to inne fakty. Marcin Wilk od wielu lat zajmuje się literaturą. Jez literaturoznawcą, człowiekiem, którego opętała książkowa pasja. Swe wrażenia z lektur, rozmowy z pisarzami, refleksje dotyczące świata liter publikuje na „Wyliczance”- swym autorskim blogu. Ale publikuje nie tylko w sieci, współpracuje z wieloma periodykami, jest też redaktorem działu książkowego w „Dzienniku Polskim”. Pod koniec 2010 roku ukazała się jego książka „W biegu...książka podróżna”. Jest to zbiór rozmów z pisarzami, ale nie tylko. Wśród rozmówców Wilka pojawiają się również tłumacze (Karl Dedecius),artyści (Artur Klinau) czy też literaturoznawcami (Teresa Walas). Galeria postaci jest ogromna. Wilk zgromadził w swej podróży bowiem ponad czterdzieści pięć wywiadów - „Swoich rozmówców spotykałem w podróży. Większość z nich to goście, którzy odwiedzali Kraków w ciągu ostatnich- mniej więcej- 6 lat. Spotykaliśmy się „po drodze”. Czasem bardzo w pośpiechu. Nierzadko na chwilę, by szybko przywitać się, poznać i porozmawiać, mając za pretekst na ogół wydaną właśnie przez nich książkę.” Po takim wyznaniu autora łatwiej zrozumieć formę tych rozmów, bo zazwyczaj są to krótkie wywiadziki, krótkie, ale treściwe. Autor podzielił je na kilkanaście rozdziałów, kilkanaście podróży, które w jakiś sposób łączą się ze sobą tematycznie. Są to przede wszystkim rozmowy o książkach, ale nie tylko. W biegu Wilk próbuje również podpytać Sylwię Chutnik o piękną i brudną Warszawę (pisarka jest przewodniczką miejską, przyp. M.W.),z AnnA Wieczorkiewicz rozmawia o współczesnej turystyce, z Janem Grzegorczykiem porusza kwestie kapłaństwa, a od Naomi Novik dowiaduje się co się dzieje, gdy pisarz traci kontrolę nad swoimi bohaterami. Są tu rozmowy o sprawach ważkich: o życiu, polityce, miłości, ludzkich lękach, duchowości, ale są również pogawędki o kotach, psach, bójkach, jedzonku, zgodnie z zasadą nic, co ludzkie nie jest nam obce. Rozmówcami Wilka są osoby bardzo znane (Olga Tokarczuk, Erica Fischer, Eduardo Mendoza, John Irving, Eric Emmanuel Schmitt, Michael Houellebecq, Agata Tuszyńska, Dubravka Ugrešić),ale pojawiają się również nazwiska mniej popularne ( Marina Lewycka, Karl - Markus Gauss, Artur Klinau, Ingo Schulze). Dzięlki tym krótkim i dobrze prowadzonym wywiadom Wilk zachęca, zaostrza apetyt i prowokuje do tego, byśmy sięgnęli po twórczość tych, których wcześniej nie znaliśmy. pytania, jakie zadaje autor są konkretne i nietuzinkowe, a jego rozmówcy dają często zaskakujące i dowcipne odpowiedzi.
Marcin Wilk odbył kawał dobrej podróży, a wrażenia spisane „W biegu” wcale nie niosą ze sobą chaotyczności i niedokładności, która jest charakterystyczna dla rzeczy, które właśnie w tzw. biegu czynimy.

Marcin Wilk vel. Martin Woolf- być może, jak sam o sobie mówi z przymrużeniem oka, jest bardzo dalekim krewnym Virginii Woolf. Być może. Pewne są za to inne fakty. Marcin Wilk od wielu lat zajmuje się literaturą. Jez literaturoznawcą, człowiekiem, którego opętała książkowa pasja. Swe wrażenia z lektur, rozmowy z pisarzami, refleksje dotyczące świata liter publikuje na...