Korczak. Próba biografii

Mało Korczaka i faktów z nim związanych w tej książce. To bardziej książka autobiograficzna o rodzinie autorki.

Mało Korczaka i faktów z nim związanych w tej książce. To bardziej książka autobiograficzna o rodzinie autorki.

Troszkę za dużo polityki, która czasem przytłaczała swą obszernością treść. Ciekawa biografia.

Troszkę za dużo polityki, która czasem przytłaczała swą obszernością treść. Ciekawa biografia.

Och. Cóż za tytaniczna praca. Ta biografia (czy jak skromnie podaje autorka: próba biografii) to pokaz wiedzy, możliwości, prezentacja czasów, ludzi, wspomnienie bliskich, a także opowieść o pojedynczym człowieku. Z pewnością jest to też próba zmierzenia się z własną matką, która pisała o Korczaku zaraz po wojnie.
Tak naprawdę wszystko to co Henryk Goldszmit zrobił w swoim życiu zostało przysłonięte jego ostatnim niewyobrażalnie heroicznym czynem. Tragiczny marsz wychowanków domu dziecka na Umschlagplatz jest poruszającym i niezwykle znamiennym obrazem tamtych czasów. Siłą Olczak - Ronikierowej jest fakt, iż tłumaczy jego zachowanie, jego ostateczny wybór bez patosu i niepotrzebnej górnolotności. Odbrązawia Korczaka, ale też nadaje mu znamiona normalności, przywraca mu ludzkie oblicze, które z trudem wychyla się zza spiżowego pomnika ogólnej pamięci.
Pokazuje, że za jego sukcesem, za jego nowatorskim podejściem do dzieci stało wielu innych, jak choćby Stefania Wilczyńska, bez której Dom Sierot byłby niekompletny. Autorka zwraca też uwagę na wszystkie aktywności wychowanków, którzy wcielając w życie kolejne pomysły Doktora, tak naprawdę sami je tworzyli, byli ich głównymi bohaterami, beneficjentami, sensem.
Bardzo podoba mi się to, że autorka tak szeroko nakreśla tło społeczne i obyczajowe, adekwatne do każdego poszczególnego rozdziału, etapu życia Korczaka. Przybliża więc czasy zaborów, proces asymilacji rodziny Goldszmitów, młodość i pierwsze kroki zawodowe Korczaka na tle ówczesnego warszawskiego świata medycznego. Z całą potęgą rozprawia Ronikier o bezsensie wojny rosyjsko - japońskiej, której uczestnikiem był nasz bohater.
Każdy kolejny krok milowy w jego biografii opatrzony jest rozbudowanym i wnikliwym opisem tamtej rzeczywistości, co niezwykle wzbogaca opowieść, ale też za każdym razem wiele wyjaśnia.
To ludzkie, zwyczajne, analityczne podejście do legendy wymagało odwagi, ale przede wszystkim pewności, że to co chce się pokazać jest prawdziwe, rzetelne i wiążące. Pewien niedosyt pozostawi luka jaka obejmuje życie prywatne Korczaka. Ponadto niektórych może dręczyć rozbudowane tło obyczajowe, inni przyczepią się do wielokrotnych wtrąceń dotyczących rodziny Mortkowiczów (tak, czasem słowa autorki brzmią chełpliwie), ktoś może zarzucić, że Korczak nie jest bohaterem pierwszoplanowym opowieści. Wszystko to prawda, jednak całość przedstawia niezbywalną wartość i udaną próbę pokazania człowieka i jego czasów.
Potrzeba jednak czasu i cierpliwości, by zmierzyć się z próbą biografii Korczaka autorstwa Joanne Olczak - Ronikier.

buchbuchbicher.blogspot.com

Och. Cóż za tytaniczna praca. Ta biografia (czy jak skromnie podaje autorka: próba biografii) to pokaz wiedzy, możliwości, prezentacja czasów, ludzi, wspomnienie bliskich, a także opowieść o pojedynczym człowieku. Z pewnością jest to też próba zmierzenia się z własną matką, która pisała o Korczaku zaraz po wojnie.
Tak naprawdę wszystko to co Henryk Goldszmit zrobił w swoim...

Również niekościelni święci mają swoje wady i słabości - chwała Bogu! - dzięki temu mogą być prawdziwi.
Książka Joanny Olczak-Ronikier mówi równie dużo i ciekawie o Korczaku, jak i o czasach, w których przyszło mu żyć.
Doskonała, wzruszająca, ale nie łzawa lektura!

Również niekościelni święci mają swoje wady i słabości - chwała Bogu! - dzięki temu mogą być prawdziwi.
Książka Joanny Olczak-Ronikier mówi równie dużo i ciekawie o Korczaku, jak i o czasach, w których przyszło mu żyć.
Doskonała, wzruszająca, ale nie łzawa lektura!

Podoba mi się w tej książce umiejętne wykorzystanie źródeł- przez to jest ciekawa i toczy się jak historia, jest też tajemnica i niedopowiedzenia nt. doktora – czego się bał, czemu sam nie założył rodziny, o relacji z panią Stefą, z którą jakby odtwarzał relację swoich rodziców – ojciec mniej dostępny ale z fantazją). Pokazuje postać pełną sprzeczności: czuły i troskliwy dla dzieci, a krzykiem i złością reagował na dorosłych, którzy nie chcieli pomóc, bał się choroby swojego ojca, być może miał nieślubne dziecko, wydaje się, że trochę bał się dojrzałych relacji z dorosłymi, a najlepiej czuł się wśród dzieci, z jednej strony mówił, że się nie poświęca, że to jego obowiązek, a z drugiej, że „Niewolnik nie ma prawa mieć dzieci.” Mimo, że budował dzieciom świat odrealniony od rzeczywistości wojny, to dzieci, które przeżyły, mówią o Domu Sierot jako miejscu, które uratowało ich wiarę w dobry świat. (Stąd ostatnia scena w filmie Wajdy jest genialna – dzieci z wagonów wybiegają na łąkę… Dla głodnych tematu polecam też „Panią Stefę” Magdaleny Kicińskiej). Świetne jest też jego podejście pedagogiczne – dawanie dzieciom samodzielności, szacunek dla ich indywidualności, czas na zabawę oraz wskazówki dla wychowawców – dziennik do analizy swojego zachowania.

Moje ulubione historie: jak dzieci noszą węgiel nocnikiem, jak się cieszą z pierwszych majtek:), śmierć kanarka, scena z popędzanym koniem (Nie pouczaj, jeśli nie pomagasz) i cytat „nie wolno zostawiać świata takim, jaki jest”.

Podoba mi się w tej książce umiejętne wykorzystanie źródeł- przez to jest ciekawa i toczy się jak historia, jest też tajemnica i niedopowiedzenia nt. doktora – czego się bał, czemu sam nie założył rodziny, o relacji z panią Stefą, z którą jakby odtwarzał relację swoich rodziców – ojciec mniej dostępny ale z fantazją). Pokazuje postać pełną sprzeczności: czuły i troskliwy...

Nie sądziłam, że ta książka mnie rozczaruje. Po lekturze wspomnień "W ogrodzie pamięci" spodziewałam się po autorce takiej samej wnikliwości i rzetelności. Tymczasem dostałam biografię, która w zasadzie jest uzupełnieniem pisanych w getcie "Pamiętników" Janusza Korczaka. Nie dość, że całość jest mało twórcza, to jeszcze Joanna Olczak-Ronikier nafaszerowała ją odniesieniami do historii własnej rodziny i biografii Doktora, jaką po wojnie napisała jej matka (momentami miałam wrażenie, że czytam fragmenty "W ogrodzie pamięci", a nie opowieść o Korczaku). Dlatego może i dobrze, że autorka nazwała swoją książkę "próbą biografii", bo - w moich oczach - nie jest ona niczym więcej.

Wielka szkoda, że tak właśnie się stało, gdyż Janusz Korczak to postać wyjątkowo szlachetna i interesująca, z pewnością zasługująca na znacznie lepszą, bardziej wnikliwą książkę o życiu i bogatym dorobku literackim oraz pedagogicznym.

Plusem książki pani Olczak-Ronikier jest styl nacechowany literacko styl oraz to, że... w ogóle powstała, bo na pewno przybliża postać Doktora tym, którzy niewiele o nim wiedzą, jednak to przede wszystkim dzięki jego "Pamiętnikom" poznajemy różne rozterki i złożoną osobowość, a nie dzięki wnikliwym studiom i poszukiwaniom autorki, która po prostu poszła na łatwiznę (niejednokrotnie sama pisze, że pewnych tematów nie chce zgłębiać z szacunku dla swojego bohatera, np. w przypadku jego powiązań z masonerią - prawdziwy biograf tak nie robi).

Oceniłam całość na cztery gwiazdki, gdyż można tę biografię przeczytać, można się nad nią zadumać, można poznać sporo szczegółów z życia tytułowego bohatera; książka może stanowić źródło wiedzy o losach Korczaka, jego rodziny, znajomych, bliskich współpracowników oraz podopiecznych, jednak jest po prostu odtwórczym i mało odkrywczym materiałem.
W jednej z opinii przeczytałam, że Janusz Korczak zasługuje na więcej niż taka słaba biografia - w pełni się z tym zgadzam. I mam nadzieję, że kiedyś doczekam się książki będącej faktycznie dziełem poświęconym Doktorowi, a nie egotyzmowi autora.

Nie sądziłam, że ta książka mnie rozczaruje. Po lekturze wspomnień "W ogrodzie pamięci" spodziewałam się po autorce takiej samej wnikliwości i rzetelności. Tymczasem dostałam biografię, która w zasadzie jest uzupełnieniem pisanych w getcie "Pamiętników" Janusza Korczaka. Nie dość, że całość jest mało twórcza, to jeszcze Joanna Olczak-Ronikier nafaszerowała ją odniesieniami...

Trochę rozczarowuje, bo nie jest to do końca biografia, a raczej miejscami nużąca i przeciągnięta opowieść o czasach, w których przyszło żyć Korczakowi. Jedynym plusem jest sięgnięcie do mniej znanych źródeł, które ukazują Doktora jako postać z krwi i kości, pokazując jego impulsywną, podejrzliwą stronę i obsesyjną obawę przed chorobą psychiczną. Ale to w dalszym ciągu za mało jak na biografię tak niezwykłej osobowości.

Trochę rozczarowuje, bo nie jest to do końca biografia, a raczej miejscami nużąca i przeciągnięta opowieść o czasach, w których przyszło żyć Korczakowi. Jedynym plusem jest sięgnięcie do mniej znanych źródeł, które ukazują Doktora jako postać z krwi i kości, pokazując jego impulsywną, podejrzliwą stronę i obsesyjną obawę przed chorobą psychiczną. Ale to w dalszym ciągu za...

Bardzo pięknie napisana biografia. Joanna Olczak - Ronikier bardzo dobrze pisze, pięknym językiem. Postać Korczaka pokazana z wielu stron, bez popadania w patos. Polecam.

Bardzo pięknie napisana biografia. Joanna Olczak - Ronikier bardzo dobrze pisze, pięknym językiem. Postać Korczaka pokazana z wielu stron, bez popadania w patos. Polecam.

Tą próbę biografii można zdecydowanie nazwać biografią. Porusza wiele wątków, zdradza tajemnice o których wie tylko autorka i jej rodzina. Autorka dokopała się do masy ważnych dokumentów - liczne zdjęcia są ich dowodem. Dodatkowym plusem są wyjaśnienia historyczne - pisane przejrzystą narracją. Książka wciąga w swój świat - można przeczytać nawet w jeden dzień - nie mogąc się od niej oderwać. Polecam miłośnikom Korczaka, oraz pedagogom.

Tą próbę biografii można zdecydowanie nazwać biografią. Porusza wiele wątków, zdradza tajemnice o których wie tylko autorka i jej rodzina. Autorka dokopała się do masy ważnych dokumentów - liczne zdjęcia są ich dowodem. Dodatkowym plusem są wyjaśnienia historyczne - pisane przejrzystą narracją. Książka wciąga w swój świat - można przeczytać nawet w jeden dzień - nie mogąc...

Biografia, która czyta się jak dobrą powieść obyczajową!

Biografia, która czyta się jak dobrą powieść obyczajową!