Sięgnęłam po cykl, bo w oczekiwaniu na kolejny tom PLiO zatęskniłam za polityką i intrygami. Wielu fanów Martina poleca "Królów Przeklętych", ba, nawet on sam przyznaje się do inspiracji. Czytając trudno było mi nie porównywać tych dwóch doskonałych cykli, choć zdaję sobie sprawę, że może to niezbyt dobra praktyka.

W tej części Druon się rozkręca, miałam wrażenie, że czyta się to z każdą stroną coraz lepiej. Jestem pełna podziwu dla Druona za polot w opisywaniu historii. Postaci nabierają wymiaru i charakteru, którego nie doświadczymy czytając książki stricte historyczne i naukowe na temat tego okresu. Cóż, do ideału brakuje jej tylko bardziej rozbudowanych wątków i jednak większej "pełnokrwistości" bohaterów. Odczuwam niedosyt, ponieważ chciałabym wiedzieć o postaciach więcej, mieć czas, by je polubić lub znienawidzić. Wtedy wszelkie intrygi i zgodny miałby dla mnie większą siłę rażenia. Innymi słowy, chciałabym, by ta historia działała nie tylko na wyobraźnię, ale też igrała z uczuciami. Tego Druon, w moim odczuciu, nie osiągnął. Zobaczymy, jak będzie dalej...

I jeszcze jedna uwaga> Nie jestem historykiem i mało wiem o tamtym okresie historii Francji, chciałabym, by to rozwój wydarzeń w książce mnie o tym uczył. Szkoda, że autor spoileruje główne wydarzenia w...tytule książki! To tak jakby Martin pierwszą część swojej sagi nazwał (możliwy spoiler) Gra o Tron. Śmierć Namiestnika. Not historycznych na końcu książki boję się czytać, bo zdradzają przyszłe wydarzenia.

Sięgnęłam po cykl, bo w oczekiwaniu na kolejny tom PLiO zatęskniłam za polityką i intrygami. Wielu fanów Martina poleca "Królów Przeklętych", ba, nawet on sam przyznaje się do inspiracji. Czytając trudno było mi nie porównywać tych dwóch doskonałych cykli, choć zdaję sobie sprawę, że może to niezbyt dobra praktyka.

W tej części Druon się rozkręca, miałam wrażenie, że czyta...