Książka napisana w miarę zręcznie, aczkolwiek ogólnie dość przeciętna. Próżno tu szukać jakiejś szczególnej głębi czy wartego zapamiętania przekazu. W sumie niekoniecznie warta lektury.

Na jej zawartość składają się dwie nowele. Pierwsza, tytułowa "Śmierć nosorożca", została sklecona zgodnie z pisarskim mottem, zapożyczonym z Gabriela Garcii Márqueza: "Każda dobra powieść powinna być poetyckim przetworzeniem rzeczywistości". Innymi słowy - są to dość luźne, drapowane na wspomnienia impresje o niedużej wsi, nie wiodące w jakimś konkretnym kierunku. Ponieważ nowela próbuje grać realizmem magicznym, chwilami przypomina prozę poetycką, w której co jakiś czas trafiają się zjawiska w teorii nadprzyrodzone (dziura do wymarłego piekła, żona-syrena, brykający koń na biegunach). W praktyce jednak w większości są one bądź mocno umowne, bądź jawnie zmyślone. Te nieliczne zaś, które rzeczywiście można uznać za fantastykę, są li wyłącznie ozdobnikiem, pozbawionym głębszego znaczenia.

Trochę lepiej wypada druga nowela, "Pechowiec", stanowiąca swego rodzaju wspomnieniowe pasmo różnych życiowych niepowodzeń, zarówno tych drobnych (szklane oko nauczycielki),jak i poważniejszych (obojętny ojciec, nieudana żona). Niektóre opisy są ciekawe, niektóre ujmujące, całość zaś została opleciona na rozsądnie przemyślanym szkielecie, ale nie ma tu nic takiego, co zaczepiłoby się na dłużej w głowie.

Książka generalnie do zapomnienia. Poza dwoma cytatami:

"Im bliżej koryta, tym więcej świń."

"Mój mąż, proszę pana, jest już w tym wieku, że brak dolegliwości byłby nieprzyzwoitością."

Książka napisana w miarę zręcznie, aczkolwiek ogólnie dość przeciętna. Próżno tu szukać jakiejś szczególnej głębi czy wartego zapamiętania przekazu. W sumie niekoniecznie warta lektury.

Na jej zawartość składają się dwie nowele. Pierwsza, tytułowa "Śmierć nosorożca", została sklecona zgodnie z pisarskim mottem, zapożyczonym z Gabriela Garcii Márqueza: "Każda dobra powieść...

Śmierć nosorożca to zbiór dwóch opowiadań, są niezwykle magiczne, wciągające, z pozoru zabawne i dziecinne, ale pod powierzchnią wielu historii kryje się drugie dno. Czyta się je bardzo szybko z wielką lekkością i przyjemnością. Niestety nie jestem fanką opowiadań, stąd moja ocena.

Śmierć nosorożca to zbiór dwóch opowiadań, są niezwykle magiczne, wciągające, z pozoru zabawne i dziecinne, ale pod powierzchnią wielu historii kryje się drugie dno. Czyta się je bardzo szybko z wielką lekkością i przyjemnością. Niestety nie jestem fanką opowiadań, stąd moja ocena.

Bardzo podobały mi się magiczne wtrącenia: Syrena, piekło na polu, matka przesypiająca zimę. Opowieść pozornie o niczym sensownym, ot zwykłe życie w małym miasteczku. A jednak tytułową śmierć nosorożca wyczytuję się na każdej stronie i jest to zjawisko lekko niepokojące, zmuszające do refleksji. Lekki, specyficzny styl, przynajmniej dla mnie.

Bardzo podobały mi się magiczne wtrącenia: Syrena, piekło na polu, matka przesypiająca zimę. Opowieść pozornie o niczym sensownym, ot zwykłe życie w małym miasteczku. A jednak tytułową śmierć nosorożca wyczytuję się na każdej stronie i jest to zjawisko lekko niepokojące, zmuszające do refleksji. Lekki, specyficzny styl, przynajmniej dla mnie.