Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kilka lat temu miałam okazję czytać książkę opisującą wojnę od strony żołnierza pt. „Zielony kocur diabła” Luciusa Sheparda. Opowiada ona historię Davida Mingolli, który jest jednym z nafaszerowanych narkotykami poborowych walczących w Gwatemali. Zrobiło na mnie ogromne wrażenie jak człowiek staje się pionkiem w nie kończącej amoralnej wojnie. Jak ludzie przemieniają się w bezwolne marionetki tajemnych sił pożądających władzy nad światem. Gdy natrafiłam na opis „Czas wilków, czas psów” Jana Krasnowolskiego, wiedziałam że to książka dla mnie i przyznam szczerze, że czekałam na podobne emocje jak przy wspomnianym Shepardzie. Madejski Mariusz jako dwudziestolatek bierze udział jako najemnik w starciach na Bałkanach, by później zdezerterować. Nie ma skrupułów – razem z innymi posłusznie i bez wahania wykonuje polecenia zwierzchników. Czystki etniczne, masowe morderstwa, pojedyncze zabójstwa – to tylko „praca”. Echa wojny dopadają go w różnych momentach późniejszego życia, szczególnie że w wyniku nieprzewidzianych zdarzeń sam staje się ściąganym. Do tego dochodzą mafijne porachunki związane z przemytem amfetaminy. Treść surowa, momentami trudna. „Czas wilków, czas psów” to przykład kiedy okładka mówi więcej niż książka. Brawa za napisanie tak sugestywnego blurba. Szkoda, że z wykonaniem jest trochę gorzej. Całą historia, choć niewątpliwie ciekawa, to przedstawiona w nużący sposób. Jedyne fragmenty, które zasługują na uwagę to wspomnienia Madejskiego z wojny – sugestywne opisy powodują, że cierpnie skóra i w myślach dziękujemy za życie w czasach pokoju. Jest to przede wszystkim historia płatnego mordercy. Treść bazuje na jego wspomnieniach, przemyśleniach i dopadających lękach. Nie można się jednak nastawiać na głęboką analizę jego psychiki i dryfowanie w stronę powieści psychologicznej. Mam wrażenie, że autorowi zabrakło pomysłu na kształt powieści, bo jest to sporo wspomnień, sporo sensacji, lekki wątek obyczajowy i kryminał. Pozytywnie wybijają się fragmenty poświęcone LLanelli, nadmorskiemu miasteczku na walijskiej prowincji, gdzie mieszka kilka tysięcy polskich emigrantów. Czyta się je zdecydowanie lepiej niż te rozdziały o wyrafinowanych zbrodniach i torturach. Możemy tu obserwować wyraźne napięcie między przyjezdnymi a miejscowymi, na horyzoncie majaczy Brexit, niepewność jutra doskwiera niemal każdemu i na co dzień. Sporo tutaj krwawych wątków, co może nie podobać się tym bardziej wrażliwym czytelnikom. Książkę otwierają mafijne porachunki i użycie ogrodowego sekatora nie do końca z jego pierwotnym przeznaczeniem. Do tego nie ma tu choćby jednego wątku chyba, który by nie skończył się krwawo. Krasnowolskiemu lepiej udały się te wątki socjologiczne i smutne obrazki opisujące życie Polaków na Wyspach. Ale to nic dziwnego, bowiem Jan Krasnowolski od 2006 roku mieszka w Bournemouth w Wielkiej Brytanii, więc opowiada ze swojej, dla nas niezwykle cennej perspektywy. Części kryminalno-sensacyjnej zabrakło swoistej ikry. Teoretycznie jest kilka wątków, kilka brutalnych scen, ale nie powodują one szybszego bicia serca. Choć pisy są tu szczegółowe, niemal naturalistyczne to napięcie budowane jest mało sprawnie. Całość niestety nie angażuje.