Wcale nie jest taka zła - zapis co mógłby zrobić rząd demokracji socjalistycznej w wypadku pierwszego kontaktu. Odpowiedź to: porwać paru ludzi, spośród których większość szybko zginie, bo misja jest przygotowana na pałę, a poza tym i tak nic z niej nie wyniknie. :))

Wcale nie jest taka zła - zapis co mógłby zrobić rząd demokracji socjalistycznej w wypadku pierwszego kontaktu. Odpowiedź to: porwać paru ludzi, spośród których większość szybko zginie, bo misja jest przygotowana na pałę, a poza tym i tak nic z niej nie wyniknie. :))

Seria Wydawnictwa Poznańskiego miała swoje wzloty i upadki, a Zimniaka znałem z dobrych opowiadań. Niestety "Marcjanna i aniołowie" jest raczej bliżej upadku - wydawnictwa i autora. Powieść zaczyna się dość logicznie - wybrana grupa ludzi zmuszona jest do kosmicznej podróży statkiem niewiadomego pochodzenia na planetę, która potrafi ich przenosić do alternatywnych rzeczywistości. Bardzo szybko wpadamy jednak w konwencję snu lub fantazji "pod wpływem". Nie lubię takich książek, ale sądzę, że mogą być ciekawe dla kogoś kto lubi tę stylistykę. "Marcjanny" chyba by jednak nie pochwalili. Wszystko jest utopione w morzu słów i filozoficzno-psychologiczno-socjologicznych teorii. Akcja jakaś jest - ktoś tam się przenosi w przeszłość i przyszłość, kogoś zabijają, ktoś się odradza, a nad wszystkim krąży widmo miłości. Ale jak to we śnie - może się zdarzyć wszystko i prawie sie zdarza, jest jednak po prostu nudne i nie prowadzi do głębszych przemyśleń. Moich, znaczy się, bo autor coś tam sobie przy tym wykoncypował, ale chyba jestem za głupi żeby za tym nadążyć. ;-) Był chyba taki podgatunek, który się nazywał "inner space", ale nie polecam TEJ akurat "przestrzeni wewnętrznej.
W PRL-u pisywało się takie rzeczy i dostawało na to trzydziestotysięczne nakłady. A my kupowaliśmy wszystko bo to była fantastyka. Na szczęście czasy i zwyczaje się zmieniły.

Seria Wydawnictwa Poznańskiego miała swoje wzloty i upadki, a Zimniaka znałem z dobrych opowiadań. Niestety "Marcjanna i aniołowie" jest raczej bliżej upadku - wydawnictwa i autora. Powieść zaczyna się dość logicznie - wybrana grupa ludzi zmuszona jest do kosmicznej podróży statkiem niewiadomego pochodzenia na planetę, która potrafi ich przenosić do alternatywnych...

Jeden z nielicznych internetowych śladów istnienia powieści Andrzeja Zimniaka pt. "Marcjanna i aniołowie", to dość lakoniczna i uroczo spontaniczna wypowiedz użytkowniczki portalu Lubimy Czytać. Niejaka Serir pisze tak: „Podejrzewam, że jakbym się upiła, to chyba lepsze głupoty by mi wyszły na papierze, niż ta cała Marcjanna.”


I choć jest to może nieco krzywdząca opinia, coś jest na rzeczy, bowiem tekst tej wydanej w 1989 roku powieści rzeczywiście jest dość oryginalny i czasem wydaje się, ze nie tylko trzeba było kilku głębszych, by ten utwór napisać, ale potrzeba tez czegoś równie silnego, by przebić się przez dziwaczny, irytujący, momentami nudny, a czasem hipnotyzujący tekst.

Już sam zarys fabuły daje niezłe pojęcie o tym, czego możemy się spodziewać. Główny bohater, Arystidas Grey (dość popularne nazwisko w polskiej powieści science-fiction, dziś zawłaszczone przez pseudopornograficzne wynurzenia dla nimfomanek-gawędziarek),zostaje wyprowadzony z domu przez wszechwładne służby specjalne, by wraz z grupą innych nieszczęśników zostać zaangażowanym w tajemniczą kosmiczną misję. Bohaterowie lądują na planecie Kariatyda, którą mają spenetrować.

I wszystko byłoby jak Pan Bóg przykazał, gdyby nie fakt, że 3/4 bohaterów dość malowniczo ginie przy próbie lądowania, a ocalała dwójka (Grey i Vivaldi, tak, tak jak ten skrzypek.) trafia raz za razem do dziwacznych równoległych światów - raz do głębokiego, obrzydliwego średniowiecza, inny razem do fantasmagorycznego świata przyszłości.


Powieść kończy się niczym. Urywa się, zataczając kolo, wracając do punktu wyjścia.


Cóż, trafił się Zimniakowi całkiem niezły koncept. Kariatyda to tak naprawdę ogród zoologiczny, który założyli Obcy, by przyglądać się ludziom na rożnych etapach ewolucji. ZOO rozłożone w czasie. Jego mieszkańcy nieświadomi tego faktu - to brzmi intrygująco, ale…



No właśnie - znów muszę wytknąć starej polskiej fantastyce jeden z jej najcięższych grzechów. Akcja nie może tak po prostu iść przed siebie. Nie, to by było za proste. Autorzy MUSZĄ uraczyć nas męczącymi retardacjami. Obszernymi partiami nudnych, rozwlekłych i niesamowicie zbędnych rozważań o pryncypiach. O wartościach, człowieczeństwie, prawdzie, kłamstwie, poświęceniu i odwadze.


Oczywiście są to tematy często poruszane przez literaturę fantastyczno-naukową, ale, na Jowisza! nie w samym sercu krzątaniny, gdy na bohaterów czyha cala wataha Obcych, lasery zrywają czapki z głów, a wehikuł czasu rzuca postaciami na lewo i prawo. Nie, na to nie ma mojej zgody. To moim skromnym zdaniem instrumentalizacja gatunku, który W DRUGIEJ KOLEJNOSCI służy noszeniu cięższych ładunków - filozofii i ideologii.



Zimniak wyraźnie i klasycznie przedobrzył. Zamykać swoją drogą doskonały koncept w bezbarwnej otoczce filozoficznej paplaniny to rzadka umiejętność. Barwna przygodowa warstwa i plastyczna wizja, której autor nie pozwolił się rozwinąć. To próba włączenia do ruchu samochodu, któremu zaciągnięto hamulec ręczny.

Jeden z nielicznych internetowych śladów istnienia powieści Andrzeja Zimniaka pt. "Marcjanna i aniołowie", to dość lakoniczna i uroczo spontaniczna wypowiedz użytkowniczki portalu Lubimy Czytać. Niejaka Serir pisze tak: „Podejrzewam, że jakbym się upiła, to chyba lepsze głupoty by mi wyszły na papierze, niż ta cała Marcjanna.”


I choć jest to może nieco krzywdząca opinia,...

Pomysł przenikających się światów gdzie żyją ci sami ludzie ale w innym czasie oraz realiach społecznych jest nawet ciekawy. Szkoda, że to jedyny ciekawy element tej książki. Nie polecam.

Pomysł przenikających się światów gdzie żyją ci sami ludzie ale w innym czasie oraz realiach społecznych jest nawet ciekawy. Szkoda, że to jedyny ciekawy element tej książki. Nie polecam.