Drugi tom wspomnień Józefa Hena, obejmujący okres 1939-1944, czyli czas gdy miał odpowiednio od 16 do 21 lat. Dlatego nie dziwi tytuł – wszak to w życiu każdego człowieka chyba właśnie najpiękniejsze lata. Inie zmieni tego nawet ani konieczność ucieczki z domu i miasta rodzinnego, tułaczka z jednym ubraniem i parą butów, wojna, zatrzymania, rewizje, konieczność zmiany miejsca pobytu, niezbyt długie dorywcze prace bądź też okresy nauki porzuconej z konieczności, no i status liszeńca – bezpaństwowca, bez żadnych praw na terenie sojuza.
Teren obejmuje obecną Ukrainę, od okolic Lwowa, poprzez Wołyń i Dniepropietrowsk (obecnie Dniepr – Dnipro),przez okolice Donu, Powołża aż do Uzbekistanu (Taszkient, Samarkanda).
Pewny interesującym, a rzadko podkreślanym faktem jest to, że zarówno autor, jak i niektórzy znajomi z jego środowiska, jako uciekinierzy w „pańskiej” Polski, byli przez ludzi radzieckich, zarówno mundurowych, jak i czynowników oraz znaczną część Ukraińców traktowani jednoznacznie jako Polacy i mało kto uważał ich za Żydów. Język i pochodzenie geograficzne okazały się - inaczej niż dla Niemców w tym samym okresie oraz antysemitów wszelkiej maści – faktorem silniejszym, niż drzewo genealogiczne.
Wspomnienia oczarowują szczerością i wiarygodnością. Autor nie sili się na supermena. Nie opisuje ani podbojów erotycznych, ani zwycięstw w bójkach, udanych transakcji, gwałtownie przerwanej, a świetnie się zapowiadającej kariery zawodowej lub naukowej, bowiem … nie miały miejsca. Była natomiast szara codzienność, jak się okazuje też bardzo ciekawa i niesamowity zmysł obserwacji i analizy Józefa Hena. Znakomicie przedstawił występujące w książce postacie oraz zachodzące pomiędzy nimi relacje, jak i wydarzenia zarówno motywowane historycznie jak i zupełnie prywatne.
I chociaż autor pisał te wspomnienia będąc po siedemdziesiątce, widać, że znowu poczuł w sobie zapał i ciekawość młodego chłopaka, dopiero wkraczającego w dorosłe życie i chwytającego los , bez kalkulowania zysków i strat w przyszłości.

Drugi tom wspomnień Józefa Hena, obejmujący okres 1939-1944, czyli czas gdy miał odpowiednio od 16 do 21 lat. Dlatego nie dziwi tytuł – wszak to w życiu każdego człowieka chyba właśnie najpiękniejsze lata. Inie zmieni tego nawet ani konieczność ucieczki z domu i miasta rodzinnego, tułaczka z jednym ubraniem i parą butów, wojna, zatrzymania, rewizje, konieczność zmiany...

Hen o jednym z najciekawszych etapów swojego życia: poniewierce w Rosji sowieckiej czasów wojny. Mądrze, ciekawie. Bardzo interesujące jest tu unikatowe, niestereotypowe spojrzenie na sowieckie społeczeństwo, spojrzenie tak różne od obecnie panujących czarno-białych ocen. Plus za poczucie humoru żarzące się nawet pod opisami wydarzeń jeżących włos na głowie.

Hen o jednym z najciekawszych etapów swojego życia: poniewierce w Rosji sowieckiej czasów wojny. Mądrze, ciekawie. Bardzo interesujące jest tu unikatowe, niestereotypowe spojrzenie na sowieckie społeczeństwo, spojrzenie tak różne od obecnie panujących czarno-białych ocen. Plus za poczucie humoru żarzące się nawet pod opisami wydarzeń jeżących włos na głowie.

Brakuje mi spójności. Być może dlatego, że nie czytałam poprzednich książek autora. Mimo wszystko polecam.

Brakuje mi spójności. Być może dlatego, że nie czytałam poprzednich książek autora. Mimo wszystko polecam.

Dalsze losy autora, po tych opisanych w "Nowolipiu". Już nie tak dobre jak część pierwsza. Zabrakło przede wszystkim magii przedwojennej Warszawy, ale to dalej pięknie napisana wciągająca historia zapelniona galerią niebanalnych postaci.

Dalsze losy autora, po tych opisanych w "Nowolipiu". Już nie tak dobre jak część pierwsza. Zabrakło przede wszystkim magii przedwojennej Warszawy, ale to dalej pięknie napisana wciągająca historia zapelniona galerią niebanalnych postaci.

Te najpiękniejsze lata - paradoksalnie - to lata wojennej tułaczki autora. Lata jego nauki i pracy na terenach zaanektowanych przez ZSRR. Były to lata podglądania i obserwacji ludzi, by potem przenieść ich sylwetki na karty swoich przyszłych powieści.

Na moją wyobraźnię mocno podziałała mrożąca krew w żyłach przygoda z wilkiem za traktorem. Jakże mistrzowsko została ona opisana!

Dzięki temu tomowi wspomnień Hena sięgnęłam po jego „Crimen”, by odnaleźć w nim opis Jewki/Nastki i jej męża Wasyla, których pierwowzory spotkał pisarz na swojej drodze i przez niezwykły kontrast tych postaci postanowił ich uczynić bohaterami swojej powieści.

I bardzo spodobało mi się powiedzonko, którego możemy użyć, gdy czegoś nie wiemy: „Ja nic nie wiem - moja chata z kraja”. 😉

Gdy słuchałam spokojnego głosu autora czytającego swoje wspomnienia, sama miałam ochotę zabrać się za spisanie moich wspomnień. Tych wszystkich rodzinnych anegdot, proroctw i zwyczajów. Powiedzeń i przezwisk, sekretów i niedopowiedzeń.

Te najpiękniejsze lata - paradoksalnie - to lata wojennej tułaczki autora. Lata jego nauki i pracy na terenach zaanektowanych przez ZSRR. Były to lata podglądania i obserwacji ludzi, by potem przenieść ich sylwetki na karty swoich przyszłych powieści.

Na moją wyobraźnię mocno podziałała mrożąca krew w żyłach przygoda z wilkiem za traktorem. Jakże mistrzowsko została ona...

Nie lubię gdy autor czyta napisaną przez siebie książkę tak w przypadku Józefa Hena było idealnie! A i czasy wspaniale zbiegły się z ostatnią czytaną przeze mnie pozycją.Znów przednia dawka historii. Do tego styl i język pisarza stwarza niepowtarzalny klimat.Polecam.

Nie lubię gdy autor czyta napisaną przez siebie książkę tak w przypadku Józefa Hena było idealnie! A i czasy wspaniale zbiegły się z ostatnią czytaną przeze mnie pozycją.Znów przednia dawka historii. Do tego styl i język pisarza stwarza niepowtarzalny klimat.Polecam.

‘Najpiękniejsze lata’ zaczynają się tam gdzie kończy się ‘Nowolipie’. Jednak w odróżnieniu od ‘Nowolipia’ opowieść Hena wydaje się bardziej poszarpana, pocięta i wybiórcza. Jakby całe miesiące wymazane zostały. Niewspomniane. I to łamie spójność narracji i opowieści. Kończy się nagle jak nożem ucięte. Ale pomimo tych zastrzeżeń, to wspaniale autentyczne świadectwo poplątanych losów wojennych kiedy pech, szczęście i przypadek decydują często o przeżyciu kolejnego (albo nie) dnia.

Audiobook czytany niewprawnym, nieaktorskim głosem autora tylko początkowo irytuje.

‘Najpiękniejsze lata’ zaczynają się tam gdzie kończy się ‘Nowolipie’. Jednak w odróżnieniu od ‘Nowolipia’ opowieść Hena wydaje się bardziej poszarpana, pocięta i wybiórcza. Jakby całe miesiące wymazane zostały. Niewspomniane. I to łamie spójność narracji i opowieści. Kończy się nagle jak nożem ucięte. Ale pomimo tych zastrzeżeń, to wspaniale autentyczne świadectwo...

Po 'Nowolipiu" to drugi audiobook w wykonaniu samego autora, którego miałam przyjemność wysłuchać. I to jaką przyjemność! Pan Józef po prostu opowiada o swojej młodości, słucha się go tak naturalnie, jakby to nasz własny dziadek opowiadał o czasach wojny. Pomarzyć tylko można, gdyby tak wszystkie książki Józefa Hena wydane były w takiej wersji. Cóż, wypada cieszyć się tym co jest, a resztę po prostu przeczytać. Warto!

Po 'Nowolipiu" to drugi audiobook w wykonaniu samego autora, którego miałam przyjemność wysłuchać. I to jaką przyjemność! Pan Józef po prostu opowiada o swojej młodości, słucha się go tak naturalnie, jakby to nasz własny dziadek opowiadał o czasach wojny. Pomarzyć tylko można, gdyby tak wszystkie książki Józefa Hena wydane były w takiej wersji. Cóż, wypada cieszyć się tym...

Autor sam czyta swoją książkę. Świetna opowieść dla ciekawych co działo się z Polakami, którzy po wrześniu 39 r. znaleźli się w Rosji i mieli szczęście nie być wywiezionymi na wschód. Dzieje Autora są przedstawione nieco chaotycznie, np. nie wiem dlaczego i jak ostatecznie nie pozostał w Armii Andersa. Jednakże warto przeczytać czy, jak ja, posłuchać.

Autor sam czyta swoją książkę. Świetna opowieść dla ciekawych co działo się z Polakami, którzy po wrześniu 39 r. znaleźli się w Rosji i mieli szczęście nie być wywiezionymi na wschód. Dzieje Autora są przedstawione nieco chaotycznie, np. nie wiem dlaczego i jak ostatecznie nie pozostał w Armii Andersa. Jednakże warto przeczytać czy, jak ja, posłuchać.

Najpiękniejsze lata to ciąg dalszy Nowolipia, od momentu dotarcia na sowiecką stronę w roku 1939, do roku 1943, okres pobytu autora w ZSRR.

Rozpinając rzecz na stelażu autobiograficznym, Hen opisuje pobyt u wschodniego sąsiada, poprzez ludzi których spotykał. Opisując rodzinę, nauczycieli, kolegów, współpracowników i całą rzeszę innych, mniej lub bardziej epizodycznych postaci, z jednej strony odmalowuje realia ówczesnego świata, z drugiej, czytelnik obserwuje rozwój psychologiczny i emocjonalny, dorastanie, odkrywanie prawd rządzących świtem, itp. Wszystko to napisane bardzo naturalnym, gawędziarskim stylem, który ma to do siebie że zasysa czytelnika i nie chce puścić. Są tu ciekawe historie, jest ciepło, nostalgia, czasem ironia a czasem wielki smutek.
Nie wiem czy Hen świadomie chciał zawrzeć tu pewną prawdę, moim zdaniem oczywistą, czy tak mu po prostu wyszło, nieplanowanie, a widać to, bo to po prostu prawda. Że narodowość to kompletnie sztuczny twór kultury, tak naprawdę nie niosący ze sobą żadnych wartości. Żyd, Polak, Rosjanin czy Ukrainiec, to tylko człowiek, jednako może być szlachetny lub podły. Henowi ratuje życie radziecki milicjant a potem enkawudowska szyszka, jednocześnie doznaje upokorzeń ze strony współplemieńców i Polaków. Kiedy indziej będzie zupełnie odwrotnie.

Osobną sprawą jest osoba lektora. Jest nią mianowicie sam autor i ma to pewne konsekwencje. Z jednej strony nie jest to, w tym aspekcie, profesjonalista, i to słychać, od stricte technicznej strony nie idzie mu najlepiej, potyka się rozmaicie, ale o dziwo to przeszkadza tylko przez chwilę, na początku. Potem, gdy się słuchacz przyzwyczai, robi się naprawdę rewelacyjnie. Na dodatek, wydaje się, że podczas lektury Hen dodaje drobne uwagi, których nie ma w wersji drukowanej. A najbardziej wzruszających jest kilka momentów, gdy łamie mu się głos i słuchać narastający szloch w momencie gdy czyta o tym, że osoba o której akurat opowiada, zginęła w obozie, rozstrzelana czy też zaginęła bez wieści.

10/10

Najpiękniejsze lata to ciąg dalszy Nowolipia, od momentu dotarcia na sowiecką stronę w roku 1939, do roku 1943, okres pobytu autora w ZSRR.

Rozpinając rzecz na stelażu autobiograficznym, Hen opisuje pobyt u wschodniego sąsiada, poprzez ludzi których spotykał. Opisując rodzinę, nauczycieli, kolegów, współpracowników i całą rzeszę innych, mniej lub bardziej epizodycznych...