Stare książki podróżnicze mają swój urok. W międzyczasie sporo się zmieniło (zwłaszcza pod względem wrażliwości autorów na niszczenie środowiska naturalnego opisywanych miejsc) – zatem opisami krwawych polowań na niedźwiedzie polarne (nawet matki z małymi),ptactwo Wyspy Niedźwiedziej i wieloryby Centkiewicz u mnie plusów raczej nie zarobił.

Niezwykle ciekawie autor relacjonuje jednak surowe życie polarników i wzajemną zależność członków polskiej ekspedycji polarnej i ich norweskich gospodarzy. Opis wyprawy jest bardzo szczegółowy (być może nawet zbyt szczegółowy). Ale, z drugiej strony, w jakiej innej książce można poczytać o Blacce, mięsożernym koniu?

Stare książki podróżnicze mają swój urok. W międzyczasie sporo się zmieniło (zwłaszcza pod względem wrażliwości autorów na niszczenie środowiska naturalnego opisywanych miejsc) – zatem opisami krwawych polowań na niedźwiedzie polarne (nawet matki z małymi),ptactwo Wyspy Niedźwiedziej i wieloryby Centkiewicz u mnie plusów raczej nie zarobił.

Niezwykle ciekawie autor...

Moja przygoda z książkami o zimnych kontynentach trwała około roku. Miałam wtedy "naście" lat i marzenia o byciu podróżnikiem. Książki Centkiewiczów tylko podsycały te pragnienia...
Nigdy nie wyjechałam liczyć pingwinów, ale kto wie, co jeszcze życie przyniesie 😀

Moja przygoda z książkami o zimnych kontynentach trwała około roku. Miałam wtedy "naście" lat i marzenia o byciu podróżnikiem. Książki Centkiewiczów tylko podsycały te pragnienia...
Nigdy nie wyjechałam liczyć pingwinów, ale kto wie, co jeszcze życie przyniesie 😀

"Świat lodów odrzuci wszystko co jest obłudą, chwiejnością czy miernotą - pozostawi co najlepsze"
Centkiewicz jest autorem mojego dzieciństwa. Zaczytywałem się w jego książkach wypożyczanych z biblioteki szkolnej. Po latach sięgnąłem po jego pierwsze dzieło (rozszerzone o kilka późniejszych tekstów) i uczucia mam trochę mieszane. Po pierwsze muszę przyznać, że język książki jest bardzo prosty, niemal infantylny i osadzony w dawnej epoce (przedwojennej, ale i niestety z elementami socjalistycznej nowomowy w późniejszych uzupełnieniach). Fabuła tej akurat książki nie jest zbyt wciągająca - ot pamiętnik badaczy z wyprawy naukowej na koniec świata. Z drugiej strony jednak z kart książki tchnie miłość autora do Arktyki. Miłość, którą we mnie zaszczepił, a stara miłośc nie rdzewieje.
PS. Najciekawsze co znalazłem w tej książce, to informacja, że wiedzeni potrzebą norwescy telegrafiści już w latach 30 XX w. wynaleźli na Wyspie Niedźwiedziej "elektroniczną niańkę" - wystarczyły dwie radiostacje i mikrofon techniczny przy kołysce dziecka i można było pójść do Polaków w odwiedziny. :)

"Świat lodów odrzuci wszystko co jest obłudą, chwiejnością czy miernotą - pozostawi co najlepsze"
Centkiewicz jest autorem mojego dzieciństwa. Zaczytywałem się w jego książkach wypożyczanych z biblioteki szkolnej. Po latach sięgnąłem po jego pierwsze dzieło (rozszerzone o kilka późniejszych tekstów) i uczucia mam trochę mieszane. Po pierwsze muszę przyznać, że język książki...

Książka opisuje codzienne życie miszkańców stacji polarnej na Wyspie Niedzwiedziej.
Na północy prawdziwym wyzwaniem okazuja się nawet tak proste czynnosci jak przygotowanie posiłku czy zebranie węgla na opał.
Bardzo ciekawa pozycja dla każdego kto interesuje się warunkami życia na dalekiej północy. Klasyk literatury podróżniczej.

Książka opisuje codzienne życie miszkańców stacji polarnej na Wyspie Niedzwiedziej.
Na północy prawdziwym wyzwaniem okazuja się nawet tak proste czynnosci jak przygotowanie posiłku czy zebranie węgla na opał.
Bardzo ciekawa pozycja dla każdego kto interesuje się warunkami życia na dalekiej północy. Klasyk literatury podróżniczej.

Mam trochę mieszane uczucia względem tej książki. Wyprawy polarne (ich opisy) są jedną z moich ulubionych lektur, więc po tą książkę sięgałem z dużym zainteresowaniem. Niemniej samo czytania od początku sprawiało mi dużo "kłopotów intelektualnych". Tekst choć dotyczy kwestii ciekawych, napisany jest bardzo sztywnym językiem, zbyt sprawozdawczym i nazbyt formalistycznym. Mało w tej książce anegdot, mało opowieści pisanych z uczuciem. Ot po prostu czyta się ją jak powiedzmy jakiś biuletyn informacyjny z wyprawy naukowej, okraszony gdzieniegdzie jakimiś ciekawszymi fragmentami, prozatorskimi akcentami.
Dlatego trudno mi polecać "Wyspę mgieł i wichrów" amatorom prozy podróżniczo-przygodowej. Co najwyżej trafi ona w gusta naukowców lubujących się w opisach szarej codzienności życia naukowców na odległej północy.

Mam trochę mieszane uczucia względem tej książki. Wyprawy polarne (ich opisy) są jedną z moich ulubionych lektur, więc po tą książkę sięgałem z dużym zainteresowaniem. Niemniej samo czytania od początku sprawiało mi dużo "kłopotów intelektualnych". Tekst choć dotyczy kwestii ciekawych, napisany jest bardzo sztywnym językiem, zbyt sprawozdawczym i nazbyt formalistycznym....

Swietna ksiazka... czytajac ja warto pamietac ze kiedy byla pisana, wiec tym bardziej wielki szacunek dla tych odwaznych badaczy!

Swietna ksiazka... czytajac ja warto pamietac ze kiedy byla pisana, wiec tym bardziej wielki szacunek dla tych odwaznych badaczy!

Jedna z moich ulubionych książek o polarnikach. Wyprawa trzech naukowców na Wyspę Niedźwiedzią w ramch Roku Polarnego w 1933r

Jedna z moich ulubionych książek o polarnikach. Wyprawa trzech naukowców na Wyspę Niedźwiedzią w ramch Roku Polarnego w 1933r