Gracze deLillo opowiadają o środowisku finansowym Wall Street,a głównym punktem jest morderstwo pracownika giełdy. Powieść deLilla opisuje ludzi związanych za zabicie maklera oraz przygotowujące się do kolejnych akcji.Gracze charakteryzują nie tylko środowisko finansistów, których interesuje wyłącznie zysk,ale z drugiej strony opisuje zamachowców, których dziś można nazwać terrorystami.
Gracze deLilla nie jest to łatwa pozycja ,jest napisana specyficznym językiem, który charakteryzuje styl deLilla, ale myślę, że warta sięgnąć po nią w celu poznania jego twórczości.

Gracze deLillo opowiadają o środowisku finansowym Wall Street,a głównym punktem jest morderstwo pracownika giełdy. Powieść deLilla opisuje ludzi związanych za zabicie maklera oraz przygotowujące się do kolejnych akcji.Gracze charakteryzują nie tylko środowisko finansistów, których interesuje wyłącznie zysk,ale z drugiej strony opisuje zamachowców, których dziś można nazwać ...

Profetyczne odrobinę.

Coś musiało tknąć Dona DeLillo do pisania takiej ponurej wizji Nowego Jorku w roku 1977. Czytamy tu o tym co dzieje się na Wall Street, o odizolowaniu tych ludzi od realnych problemów, o World Trade Center, no i świecie w obliczu terroryzmu. „Gracze” mieszą w treści te wszystkie zagadnienia. DeLillo swoim nieprzejrzystym stylem pisarskim ubiera to w fabułę, która rwie się i często prowadzi do zagubienie czytelnika. Mimo, iż się starałem odpędzić uczucie zirytowania (za brak klarowności),to nie udało się jej przezwyciężyć w końcowym rozrachunku.

W powieści jest kilka wątków i scen, które na pewno zapamiętać warto. Chociażby nudę Lyle`a i Pammy – głównych bohaterów – która prowadzi ich do ekstremum. Gdzieś tu wybrzmiewa zapowiedź czasów, których dożyliśmy, a także nieusłyszane ostrzeżenie o rozwarstwianiu się społeczeństwa. Mimo wszystkich moich dobrych chęci nie udało mi się przekonać do tej prozy. Otwartym pozostanie czy to wina samego autora czy przekładu. Dla wytrwałych.

Profetyczne odrobinę.

Coś musiało tknąć Dona DeLillo do pisania takiej ponurej wizji Nowego Jorku w roku 1977. Czytamy tu o tym co dzieje się na Wall Street, o odizolowaniu tych ludzi od realnych problemów, o World Trade Center, no i świecie w obliczu terroryzmu. „Gracze” mieszą w treści te wszystkie zagadnienia. DeLillo swoim nieprzejrzystym stylem pisarskim ubiera to w...

Poruszamy się wśród nieustannego zgiełku; idziemy z uchylonymi ustami: ryby miast (Gracze)
Kupowanie świeżych owoców wprawiało ją w dobry nastrój. Był to akt moralnej doskonałości. (Gracze)

Zwłaszcza ten drugi cytat to właśnie coś za co tak DeLillo lubię. Odnajduję wiele z siebie w takiej Pammy kupującej owoce, nadającej zwykłej czynności znamiona rytuału, odrobinę w tym śmiesznej, głupio poddającej się interpretacjom świata rodem z reklam. To siła prozy DeLillo, prozy przypominającej poezję, pełnej zaskakujących porównań, ironii, prawdy szczegółów. Nowojorczyk jest pisarzem niezwykle precyzyjnym, nie zasypuje czytelnika słowami, nie gubi się, wie co chce powiedzieć. Nadaje zwyczajnym rzeczom nowy wymiar. Tworzy wyraziste sceny, przejrzystą linię akcji i zapadających w pamięć bohaterów. Lubi sensacyjne fabuły, fakty historyczne, klimat czarnego kryminału. Znakomicie pisze erotykę - nic dziwnego, opisy emocji, napięcia, pożądania zawsze były domeną poetów (wertuję teraz pamięć, ale chyba jedynym znanym mi pisarzem, który wytrzymuje na tym polu porównanie z DeLillo jest Thomas Pynchon). Jest skomplikowany interpretacyjnie, zmusza do konfrontacji z własną duszą, nie wyciągniemy z jego książek rzeczy, których najpierw nie znajdziemy w sobie.

Bohaterowie Graczy to para zamożnych nowojorczyków, Eric Parker z Cosmopolis to miliarder i geniusz- giełda, Nowy Jork i świat na skraju wybuchu łączą te książki. Ale żadna z nich nie wydaje mi się satyrą, licytacją przywar uprzywilejowanej grupy zepsutych, bogatych ludzi. Bohaterowie są niecodzienni lecz opowiadają codzienność. Bo każdy z nas tkwi w tej samej pułapce: ja i świat to antonimy. Klatką jest luksusowa, wyciszona korkiem limuzyna, domek nad morzem, nowoczesny apartament, miejsce pracy, rutyna rozrywki, związki. Klatką są w końcu myśli, ubierane wciąż w te same słowa. Świat to miejsce w którym "jedyna doktryna cokolwiek warta to wyrachowany obłęd" (Gracze). Może dlatego, że jest samoistnym bytem, dzieje się, dotykamy go, poruszamy się w nim, ale za mało o nim wiemy, żeby wywierać nań realny wpływ. Bohaterowie DeLillo walczą, wciąż próbując ten wpływ uzyskać. Wchodzą na ekstremalne ścieżki. Seks, morderstwa, nawet samobójstwo, to sposoby na ucieczkę z pułapki. Choć ostatecznie i tak okaże się, że jedynie płynęli z prądem. Jakimś jednak cudem, w życiu, nawet w najbardziej szalonych momentach, dominuje "poczytalny klimat" (Gracze).

W Graczach jest scena odwlekania przez bohatera momentu zaśnięcia. Krótki, półstronicowy opis kończy jeden z rozdziałów. Chyba każdy zna ten stan - moment gdy wypełniamy sobie wieczór czynnościami, jeszcze trochę telewizji, sieci, serialu, gry; nie z fascynacji daną czynnością, tylko dlatego, że czai sie na nas coś, co nas dopadnie, gdy przerwiemy. Było obok od dawna, jak zapowiedź bólu głowy, ale daliśmy radę to odsunąć. Tylko chwila przed zaśnięciem czyni nas kompletnie bezbronnymi. "Pojawi się luka, którą trzeba będzie jakoś wypełnić."(Gracze) To moment z horroru, z chwili gaszonego światła w dziecinnym pokoju. DeLillo horrorów nie pisze, ale tajemnicę codzienności oddaje mistrzowsko.

Mimo że proza DeLillo prowadzi nas do wniosków ponurych, odsłania samotność, pustkę, uzmysławia granice i lęki to nie jest tak, że tworzy on książki smutne. Dominującym doznaniem czytelnika jest właśnie to odkrywanie tajemnicy. A w poszukiwaniach zawarte jest czyste piękno. Być może tylko one mają w życiu sens. Być może też, a to już jeden z tych bardzo niepokojących wniosków, ambiwalencja moralna jest jedyną sensowną relacją ze światem.

Elementem fabuły Graczy są akty terroryzmu na nowojorskiej giełdzie. Trzeba jednak pamiętać, że to nie jest książka o terroryzmie (o świecie "na który padł cień terroryzmu" jak informuje okładkowy blurb). To przerysowany obraz codzienności (prędzej powiedziałabym, że to książka o rutynie),w którym akcesoria są odpowiednie do estetyki.

Poruszamy się wśród nieustannego zgiełku; idziemy z uchylonymi ustami: ryby miast (Gracze)
Kupowanie świeżych owoców wprawiało ją w dobry nastrój. Był to akt moralnej doskonałości. (Gracze)

Zwłaszcza ten drugi cytat to właśnie coś za co tak DeLillo lubię. Odnajduję wiele z siebie w takiej Pammy kupującej owoce, nadającej zwykłej czynności znamiona rytuału, odrobinę w tym...

Jest to moje pierwsze zetknięcie z autorem. Tym samym ciężko jest mi wyrobić sobie zdanie o nim. Na pewno przeczytam coś jeszcze. Póki co, zapamiętam obraz społeczeństwa amerykańskiego poddającego się urokom i nudzie kapitalizmu i konsumpcjonizmu. A wszystko to w cieniu terroryzmu. Tu podanego z absurdem i w grotesce. Im dłużej nad książką myślę tym więcej się składa w ciekawy koncept.

Jest to moje pierwsze zetknięcie z autorem. Tym samym ciężko jest mi wyrobić sobie zdanie o nim. Na pewno przeczytam coś jeszcze. Póki co, zapamiętam obraz społeczeństwa amerykańskiego poddającego się urokom i nudzie kapitalizmu i konsumpcjonizmu. A wszystko to w cieniu terroryzmu. Tu podanego z absurdem i w grotesce. Im dłużej nad książką myślę tym więcej się składa w...

Ksiazka bardzo sie zestarzala od czasu pierwszego wydania, jest w odbiorze dosc naiwna.
Trudnosci nastrecza fakt, iz tlumaczenie jest, niestety, fatalnej jakosci.

Ksiazka bardzo sie zestarzala od czasu pierwszego wydania, jest w odbiorze dosc naiwna.
Trudnosci nastrecza fakt, iz tlumaczenie jest, niestety, fatalnej jakosci.

Czterdzieści kilka lat temu ten obraz mentalnego i społecznego chaosu być może był odkrywczy. Dziś nie sprawdza się nawet jako odzwierciedlenie niepokojów epoki.

Całość opinii na https://nakanapie.pl/recenzje/nowojorska-nuda-gracze

Czterdzieści kilka lat temu ten obraz mentalnego i społecznego chaosu być może był odkrywczy. Dziś nie sprawdza się nawet jako odzwierciedlenie niepokojów epoki.

Całość opinii na https://nakanapie.pl/recenzje/nowojorska-nuda-gracze