Niby w stylu Vonneguta, jednak nieporównywalnie bardziej chaotyczna i denerwująca. Satyra na Amerykę, na showbiznes, na społeczeństwo w wielu jego aspektach, na samotność, na człowieczeństwo.
W głowie pozostaną mi dwa skojarzenia: nerwowość i zamęt. Te emocje towarzyszyły mi podczas blisko 250 stron i tyluż prób znalezienia najmniejszego sensu w tym tekście.

Niby w stylu Vonneguta, jednak nieporównywalnie bardziej chaotyczna i denerwująca. Satyra na Amerykę, na showbiznes, na społeczeństwo w wielu jego aspektach, na samotność, na człowieczeństwo.
W głowie pozostaną mi dwa skojarzenia: nerwowość i zamęt. Te emocje towarzyszyły mi podczas blisko 250 stron i tyluż prób znalezienia najmniejszego sensu w tym tekście.

Ciężki, wysokoatrystyczny żart. Na dodatek podszyty poczuciem wyższości na jakie często pozwalają sobie pieszczochy tzw. elit intelektualnych. A Don DeLillo takim pieszczochem był zawsze. Inna sprawa, że zasłużenie, bo to niewątpliwie wielki pisarz. Jeden z największych, a według niektórych największy. Tyle, że w „Great Jones Street” wyraźnie syci się swoją wielkością patrząc na swoich bohaterów jak na przedstawicieli niższego gatunku – niby naczelnych, niby człowiekowatych, ale tych bliżej szympansa niż tego jedynego prawdziwego Homo Sapiens – nowojorskiego, po dobrej szkole, serii nagród i tytułów naukowych oraz salwach oklasków po odczytach na salonach.
W „Great Jones Street” widać wielkość DeLillo. Ale tylko na drugim, trzecim planie, gdy oczami swojego bohatera przygląda się zapuszczonym ulicom i zaułkom manhattańskiego NoHo oraz ich mieszkańcom. Wątek główny – zniknięcie skandalizującego gwiazdora rocka jest zaskakująco płytki. DeLillo nie ma na ten temat nic ciekawego do powiedzenia. Wygląda na to, że przeczytał gdzieś notkę o zamilknięciu Boba Dylana lub tajemniczej śmierci Jima Morrisona (jego Bucky Wunderlick jest wyraźnie inspirowany wokalistą The Doors) i postanowił pobawić się tym materiałem. Tyle, że to zabawa pozbawiona sensu. Ot, kolejne przedstawienie korowodu showbiznesowych idiotów otaczających idiotę największego – idola. Tyle, że wszyscy ci idioci są do bólu schematyczni. Nie ma tu nic oryginalnego, czegoś świeżego, co pozostanie na dłużej w pamięci.
Owszem, zdarzając się w „Great Jones Street” momenty zabawne. Parodie „rockowej poezji” i medialnego popkulturowego bełkotu wywołują śmiech, momentami aż do łez, a „artystyczne”, pretensjonalne głodne kawałki podawane przez gwiazdy oraz ich otoczenie sprawiają wrażenie monologów pacjentów szpitali psychiatrycznych. Tyle, że ile można jechać na jednym patencie? To dobre na kilka scen, a nie na powieść.
Inna sprawa, że choć „Great Jones Street” ma blisko 50 lat, w niczym nie straciło na aktualności. Tyle, że miejsce gwiazd rocka zajęli internetowi influencerzy albo jurorzy telewizyjnych music/dance/cooking shows.
To naprawdę materiał na mocną powieść o popkulturowym szaleństwie, czczeniu, obalani i monetyzacji idoli. Szkoda, że Don DeLillo jej nie wykorzystał. Ale nawet największym nie zawsze wszystko wychodzi. A może po prostu nie czuje rock’n’rolla?

Ciężki, wysokoatrystyczny żart. Na dodatek podszyty poczuciem wyższości na jakie często pozwalają sobie pieszczochy tzw. elit intelektualnych. A Don DeLillo takim pieszczochem był zawsze. Inna sprawa, że zasłużenie, bo to niewątpliwie wielki pisarz. Jeden z największych, a według niektórych największy. Tyle, że w „Great Jones Street” wyraźnie syci się swoją wielkością...

240 stron czyta się jak 500. Ta niesamowita postmodernistyczna krytyka nowoczesności ukrywa swoją banalność pod wydumanym językiem.

240 stron czyta się jak 500. Ta niesamowita postmodernistyczna krytyka nowoczesności ukrywa swoją banalność pod wydumanym językiem.