Wybitna książka, chociaż niepozorna

Wybitna książka, chociaż niepozorna

Na początku lektury towarzyszyła mi przede wszystkim irytacja. I z pewnością dyskusyjne jest na ile wynikała ona z natury powieści, na ile z mojej. Cały pomysł kliniki-grobowca na pustkowiach Azji Środkowej (nawet teraz waham się gdzie to było, chyba Uzbekistan) po pierwsze niesympatycznie kojarzył mi się z „Możliwością wyspy” (a to kiepska książka jest),po drugie drażnił mnie rozpasaną próżnością. To sprawiało że najważniejsze fabularnie rozważanie nad prawdą/istotą/ momentem śmierci spychałam na drugi plan. Jednocześnie moje podrażnienie było też podrażnieniem bohatera powieści i najlepszych dla niego argumentów dostarcza sam DeLillo, kiedy porównuje kompleks do egipskich piramid i opisuje to co nazywa „totalitaryzmem architektury”.

Bohater DeLillo to człowiek z instalacji Stenmarków straszącej w „Zero K”: w burzy piaskowej, prący naprzód, choć miarą sukcesu jest tu utrzymanie się nogach. To, że w końcu poddałam się rytmowi poszukiwań Jeffreya: ciągłemu zakotwiczaniu kruchego „ja” w rzeczywistości (definicje, definicje),pozornie minimalistycznej strategii przetrwania, jest zasługą nie warsztatu (choć DeLillo to oczywiście wytrwany pisarz),ale przekonania, że czytam prawdziwy opis istnienia w świecie. Fakt, że główny bohater nie poddaje się, co więcej tworzy więzi ze światem, trwałe, bo nie odrzuca ich po porażkach, jest tu zaskakująco optymistyczny.

Ale wielką siłę ma też pesymizm tej powieści: DeLillowski opis ludzkości - punktu historii. Tym większą że proroczą: kulminacyjną scenę amerykański pisarz umieścił w pierwszej fazie rosyjskiej agresji w Ukrainie („Zero K” jest z 2016 roku).

Na początku lektury towarzyszyła mi przede wszystkim irytacja. I z pewnością dyskusyjne jest na ile wynikała ona z natury powieści, na ile z mojej. Cały pomysł kliniki-grobowca na pustkowiach Azji Środkowej (nawet teraz waham się gdzie to było, chyba Uzbekistan) po pierwsze niesympatycznie kojarzył mi się z „Możliwością wyspy” (a to kiepska książka jest),po drugie drażnił...

Mam takie przemyślenie, że oceny który przyznaję przeczytanym książkom są wypadkową pomiędzy książką per se, a, jakby to zgrabnie ująć, przeżyciem jakie dostarczyła mi jej lektura. Czy pamiętam dokładnie "2666" Bolano? Nie wiem, czasami wracają do mnie jak bumerang postacie i wątki. Ale doskonale pamiętam letnie sady skoszone słońcem na który nakładał mi się ten straszny, straszny meksyk, trzymetrowe topinambury, pisarz - widmo. Przeżycie lektury jako całość, książka ważna, ale nie najważniejsza. Dlaczego tym piszę.
Wczoraj pojechałem wyprawić na ostatnią wędrówkę mojego biednego kota, z którym żyliśmy sobie razem przez ostatnią dekadę. Wczoraj w nocy skończyłem czytać "Zero K". Lektura i najsmutniejsze doświadczenie zlały mi się w jedno. Bo też właściwie, dotyczyły tego samego. Śmierci. Najważniejszej, nie mam wątpliwości, rzeczy z jaką się stykamy.
Pierwsza część książki nie zwiastowała puenty. Byłem przekonany, że trafiłem do kompleksu "Gwiazdy Ratnera" z którego wszyscy wyjechali, zabierając ze sobą kosmiczne sygnały i sarkastyczne szaleństwo, zostawiając za sobą grobowiec. Czytałem z umiarkowanym zainteresowaniem.
Ale potem akcja wyrwała się z tego, nomen omen, klinicznego chłodu, wylądowała na Manhattanie, zaczerpnęła głęboki zdrowy oddech, a ja przypomniałem sobie "podziemia" i jak je kochałem, a Delillo wpada tutaj w tą samą narrację wielkiego miasta i ludzi których w nim żyją, relacji między nimi które się rodzą i umierają. Czytałem jak oszalały.
Potem nastąpiła część trzecia, z niepokojem liczyłem strony które mi zostały do końca, bo nagle zapragnąłem tą książkę czytać i czytać. W tym samym momencie dostałem jak kamieniem wiadomością, że mój kot niestety nie poczuje się lepiej, będzie z nim tylko gorzej, trzeba podjąć decyzję, jak można ją podjąć, jak nie można jej podjąć. Pomimo, decyzja została podjęta. I zorientowałem się, ze trzymam go na rękach, starając się uważnie zapamiętać ostatnie chwile jej życia, czytam ostatnie strony książki starając się chłonąć każde zdanie i w trakcie obydwu czynności wszystko mi umyka, starając się zapamiętać wszystko, zapamiętuję jakieś ochłapy. A potem podwójna katastrofa, jedna oczywista, druga nieprzewidziana, tą drugą Delillo przygotował na ostatnich kartkach, nie pamiętam żeby miał taki sentyment do mocnych puent, puenta była potężna. Książka przeczytana, jadę dziś pochować kota nad dziką Wisłę gdzie pięknie zachodzi słońce. Zapamiętam tą lekturę i tego kota do momentu kiedy ktoś rozsypie moje atomy nad dziką Wisłą, gdzie pięknie zachodzi słońce.

Mam takie przemyślenie, że oceny który przyznaję przeczytanym książkom są wypadkową pomiędzy książką per se, a, jakby to zgrabnie ująć, przeżyciem jakie dostarczyła mi jej lektura. Czy pamiętam dokładnie "2666" Bolano? Nie wiem, czasami wracają do mnie jak bumerang postacie i wątki. Ale doskonale pamiętam letnie sady skoszone słońcem na który nakładał mi się ten straszny,...

Jeśli ta książka jest najzabawniejszą tego autora, to na pewno nie sięgnę po inne dla rozrywki - według mnie humor w niej nie istnieje.
To jest książka dla wszystkich, którzy okażą jej trochę cierpliwości - wierzący się zachwycą, niewierzący utwierdzą w przekonaniach.
Ja dałam jej szansę i jeszcze się waham, czy było warto.

Jeśli ta książka jest najzabawniejszą tego autora, to na pewno nie sięgnę po inne dla rozrywki - według mnie humor w niej nie istnieje.
To jest książka dla wszystkich, którzy okażą jej trochę cierpliwości - wierzący się zachwycą, niewierzący utwierdzą w przekonaniach.
Ja dałam jej szansę i jeszcze się waham, czy było warto.

Odwołajmy śmierć.

Czym byłoby nasze życie bez śmierci? To główne, ale nie jedyny, pytanie jakie stawia przed czytelnikami Don DeLillo w swojej najnowszej powieści „Zero K”. Tytuł nawiązuje do stanu, nazwijmy to, zamrożenia człowieka, który pozwala mu żyć dłużej. Taki cel chce osiągnąć bilioner Ross Lockhart, który dzięki pomocy naukowcom z tajemniczej Konwergencji chce zahibernować Artis, swoją drugą żonę. Nie oni są tu jednak głównymi bohaterami. Tę rolę autor powierzył Jeffreyowi, synowi Rossa z pierwszego małżeństwa. Zostaje on zawezwany i przewieziony w dziwacznych okolicznościach do dziwnej placówki naukowej, gdzie toczy się główna akcja.

Jako, że proza DeLillo jest oszczędna i stylowa to każdy detal jest ważny oraz przemyślany. Dlatego warto skupić się już na samym miejscu akcji, które być może jest pod ziemią, a na pewno tworzy klaustrofobiczny klimat. Skutki tego zamknięcia widać w reakcjach głównego bohatera, który nie nawykły do tego, stara się uciec, co raz mu się udaje. Dostrzec tu można swoisty komentarz DeLillo odnośnie dzisiejszej nauki, która zajmuje się rzeczami dalekimi od potrzeb ludzkich. Dodajmy do tego, że są to badania sowicie opłacane przez bogatych ludzi i raczej nakierunkowane na ich potrzeby, które nie muszą mieć wiele wspólnego z resztą ludzkości.

Kolejną kwestią są relacje ojca z synem. Ten drugi został opuszczony przez ojca w momencie dorastania, a więc w pamięci nosi kilka blizn. Stara się wyciągnąć od ojca odpowiedzi na swoje pytania. Jeffrey jest jednocześnie naszymi oczami i uszami w tym świecie. To przez niego trafiają do nas obrazy, co w zamiarze, ma utrudnić odbiór książki, więc trzeba sprężać nasze szare komórki. Takie działanie to znak firmowy autora. Momentem przełomowym jest decyzja ojca o dołączeniu do swojej żony, czego syn nijak pojąć nie może. Wobec tego pytania musimy zadać my: czym ta decyzja może być podyktowana? Czy jest w tym fanatyzm, który można też przyłożyć do zamożnych ludzi wstępujących w szereg scjentologów?

Nie jest to laurka wystawiona światu. Don DeLillo raczej skłania się ku mrokowi, jeśli chodzi o przyszłość świata. Z jednej strony wskazuje na rozwarstwienie i jego efekty. Z drugiej, ciągła i powtarzalna w jego prozie, obsesja przed tłumem i massmediami. Pozostają kwestie do rozstrzygnięcia jak na przykład ma wyglądać nasze istnienie bez końca. Czy możliwy będzie jeszcze zachwyt nad czymkolwiek bez świadomości przemijania? Jak nasz umysł ma się zachować w stanie hibernacji? Czy ta gonitwa ze śmiercią w ogóle jest możliwa? Nie ma łatwych odpowiedzi.

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Odwołajmy śmierć.

Czym byłoby nasze życie bez śmierci? To główne, ale nie jedyny, pytanie jakie stawia przed czytelnikami Don DeLillo w swojej najnowszej powieści „Zero K”. Tytuł nawiązuje do stanu, nazwijmy to, zamrożenia człowieka, który pozwala mu żyć dłużej. Taki cel chce osiągnąć bilioner Ross Lockhart, który dzięki pomocy naukowcom z tajemniczej Konwergencji chce...

Miałam ogromny problem z tą książką. "Zero K" okazało się pozycją daleką od moich oczekiwań. Zainteresowałam się nią ze względu na ciekawy intrygujący opis. Myślałam, że będzie w niej dużo "smaczków" związanych z tajemniczym laboratorium i badaniami jakie w nim przeprowadzają. Żadnych wcześniejszych pozycji tego autora nie czytałam, dlatego nie wiedziałam czego się spodziewać. Pan z Oficyny Noir Sur Blanc napisał, że jest to "gęsta" książka. Cóż.. Po jej przeczytaniu w 100% się z tym zgadzam, lepiej bym tego nie ujęła. Pan zalecił również powolne dozowanie tej pozycji- czytanie jej w małych ilościach. Oczywiście poszłam za radą, ale przyznam szczerze, że inaczej bym nie mogła. Tej książki nie da się przeczytać "na raz", a jeśli ktoś będzie w stanie, to podziwiam.

W "Zero K" występuje narracja pierwszoosobowa, a historia przedstawiona jest z punktu widzenia Jeffreya. Niestety nie ma w tej pozycji bohatera, którego bardzo polubiłam i który zapadłby mi głęboko w pamięci. Miałam ogromny problem z "wkręceniem" się w fabułę. Styl autora jest dosyć specyficzny, ciężki i trudny w odbiorze. Przynajmniej dla mnie. Akcji również w tej książki na próżno szukać. Całość to głównie przemyślenia Jeffreya i jego rozmowy z innymi bohaterami. Wraz z przyjazdem Jeffreya do tajemniczego ośrodka, powracają wspomnienia z przeszłości.

DeLillo zestawia ze sobą w tej książce dwa różne światopoglądy- Jeffreya, który nie potrafi zrozumieć decyzji swojego ojca i Rossa, który chce pójść śladami Artis i również poddać się hibernacji, by obudzić się w nowym, lepszym świecie. W książce autor stawia wiele pytań, które nurtują również bohaterów- czy człowiek ma prawo decydować o swojej śmierci? Dlaczego inni mieliby żyć dalej, kiedy inni będą umierać? Co znaczy umrzeć?

Nie chcę Was zniechęcić do tej pozycji, ale chcę byście wiedzieli, że to nie jest książka dla każdego. Jak się okazało "Zero K" nie wpisało się w moje gusta czytelnicze. Wcześniej nie znałam twórczości DeLillo, więc nie wiedziałam czego się spodziewać. Teraz wiem, że niestety kolejnych jego książek nie przeczytam, po prostu jego twórczość nie jest dla mnie. "Zero K" nie jest książką lekką i przyjemną, którą wręcz się pochłania stronę za stroną. Jednak jeśli lubicie pozycje wymagające i dosyć ciężkie to "Zero K" powinno przypaść Wam do gustu.

Miałam ogromny problem z tą książką. "Zero K" okazało się pozycją daleką od moich oczekiwań. Zainteresowałam się nią ze względu na ciekawy intrygujący opis. Myślałam, że będzie w niej dużo "smaczków" związanych z tajemniczym laboratorium i badaniami jakie w nim przeprowadzają. Żadnych wcześniejszych pozycji tego autora nie czytałam, dlatego nie wiedziałam czego się...

„Zero K” to nowa, intrygująca powieść Dona DeLillo. Proza amerykańskiego pisarza jest znana w Polsce przede wszystkim dzięki Oficynie Literackiej Sur Nur Blanc, która od 2005 roku opublikowała jego trzynaście książek.

Głównym bohaterem i narratorem jest Jeffrey Lockhart, syn biznesmena finansującego tajną klinikę, w której ludzie poddawani są hibernacji. Trafiają tu zwykle nieuleczalnie chorzy, którzy mają nadzieję, że za jakiś czas, po wynalezieniu odpowiednich leków, zostaną przywróceni do życia i poddani uzdrawiającej kuracji.

Pacjentką kliniki jest macocha Jeffreya. Mężczyzna przybywa do ośrodka, by się z nią pożegnać przed zahibernowaniem, którego nie pochwala. Ojciec oznajmia mu nagle, że zamierza dołączyć do kobiety, którą kocha i z którą jest związany od wielu lat.
Zaskoczony tą decyzją Jeffrey stara się go od tego odwieść. I tu zaczyna się spór – nie tylko dwóch pokoleń, ale zupełnie innych światopoglądów.

Syn i ojciec toczą długie rozmowy, dyskutując na temat zasad etycznych i funkcjonowania kliniki dostępnej jedynie dla najbogatszych. Przy okazji wracają do przeszłości, do momentu, w którym milioner porzucił swoją pierwszą rodzinę, zostawiając nastoletniego Jeffreya z rozbitą emocjonalnie matką.

Odzywają się tłumione latami emocje, na jaw wychodzą różne sekrety i niedopowiedzenia. Przeszłość bohaterów poznajemy stopniowo, zarówno z rozmów, jak i wspomnień Jeffreya, który ma świadomość, że rozstanie z ojcem zaważyło na jego całym życiu.

Mimo negatywnych doświadczeń mężczyzna stara się być szczęśliwy. Uważa, że człowiek ma moralny obowiązek walczyć o swoje miejsce na ziemi, o uczucia i bezpieczeństwo bliskich, o realizowanie marzeń. Powinien to robić uczciwie i z troską o innych.

„Zero K” jest powieścią, której siła polega na przeciwstawieniu dwóch życiowych postaw, uosabianych przez syna i ojca. Ich racje ścierają się od pierwszych stron, niemal wymuszając na czytelniku zajęcie własnego stanowiska.

Obok książki Dona DeLillo trudno przejść obojętnie. Mamy tu wstrząsające obrazy z kliniki, pełne emocji dialogi, opisy przeżyć wewnętrznych i trudnych życiowych wyborów, przed którymi stają bohaterowie.
Pisarz stawia też ważkie pytania o prawo do życia i do godnej śmierci oraz o prawo do nieśmiertelności. Przywołuje przygnębiającą wizję świata, w którym o istnieniu decydować będzie zasobność portfela. I zastanawia się, czy aby już teraz tak nie jest?

Całość napisana jest z pozornym dystansem narratora, który – będąc uczestnikiem zdarzeń – wydaje się czasami zachowywać stoicki spokój. Nic bardziej mylnego. Już po przeczytaniu kilkunastu stron wiemy, że Jeffrey jest człowiekiem o niezwykle skomplikowanej naturze, pełnym sprzeczności i bolesnych przeżyć.
Prostota jego narracji w zderzeniu z podejmowaną problematyką robi ogromne wrażenie.

„Zero K” na pewno nie jest powieścią lekką, łatwą i przyjemną. Ale przecież (na szczęście!) nie tylko takie książki chce się czytać. A z prozą Dona DeLillo na pewno warto się zmierzyć.

„Zero K” to nowa, intrygująca powieść Dona DeLillo. Proza amerykańskiego pisarza jest znana w Polsce przede wszystkim dzięki Oficynie Literackiej Sur Nur Blanc, która od 2005 roku opublikowała jego trzynaście książek.

Głównym bohaterem i narratorem jest Jeffrey Lockhart, syn biznesmena finansującego tajną klinikę, w której ludzie poddawani są hibernacji. Trafiają tu...

Intrygująca powieść; opowieść o umieraniu, samotności, tyle że w futurystycznej formie.

Intrygująca powieść; opowieść o umieraniu, samotności, tyle że w futurystycznej formie.

Bełkot. Z trudem doczytałem do 50 strony ...
Jakieś miejsca, osoby - ale brak relacji , brak sensu i celu ...
Nabrałem się na okładkę i wysoką ocenę w portalu.

Bełkot. Z trudem doczytałem do 50 strony ...
Jakieś miejsca, osoby - ale brak relacji , brak sensu i celu ...
Nabrałem się na okładkę i wysoką ocenę w portalu.

Jest tu wszystko, co już było w -nastu poprzednich powieściach DeLillo, od wypełnionego zdehumanizowanymi gadającymi głowami tajnego kompleksu na pustkowiu przez oglądanie scen cudzego cierpienia na wszechobecnych ekranach po rozkminki leksykalne i przejażdżkę taksówką przez zatłoczony Manhattan. Koneser twórczości najwybitniejszego (niestety) żyjącego amerykańskiego prozaika poczuje się więc jak w domu, ale dla wszystkich innych będzie to męcząca kompilacja największych hitów, przy których przecież nóżka nie chodzi i zanucić melodii się nie da. Dziad może już umrzeć, co miał napisać dobrego, to napisał dekady temu.

Jest tu wszystko, co już było w -nastu poprzednich powieściach DeLillo, od wypełnionego zdehumanizowanymi gadającymi głowami tajnego kompleksu na pustkowiu przez oglądanie scen cudzego cierpienia na wszechobecnych ekranach po rozkminki leksykalne i przejażdżkę taksówką przez zatłoczony Manhattan. Koneser twórczości najwybitniejszego (niestety) żyjącego amerykańskiego...