Na początku poznajemy historię głównych bohaterów, Nicholasa i Erin, widzimy jak wygląda ich życie, problemy i wszechobecną niesprawiedliwość.
Życie Erin sypie się jak domek z kart i kiedy już można myśleć, że sięgnęła dna, spotka ją okrutny los.
Ned jest młodym chłopakiem, który cierpi na autyzm. Jest to choroba o której coraz więcej się słyszy i wzrasta świadomość społeczna. Osoby dotknięte autyzmem często wykazują się ponadprzeciętną inteligencją.
Główny bohater wiedzie spokojne, monotonne życie, stroni od kontaktów z ludźmi, a przede wszystkim od niepamiętnych czasów nie wypowiedział ani jednego słowa.
Erin to jego całkowite przeciwieństwo, pełna życia, gadatliwa dziewczyna, która nie jedno już przeżyła. W końcu ich drogi się spotkają.

Czy poznanie Erin zmieni ten stan rzeczy?
Co takiego musi się wydarzyć w ich życiu aby chłopak odważył się otworzyć usta? 🤐

Książkę oceniam dobrze, ukazane zostały w niej losy dwóch całkowicie różnych osób. Podczas lektury zetkniemy się z niesprawiedliwością, wadliwością systemu i uprzywilejowaniem.

Na początku poznajemy historię głównych bohaterów, Nicholasa i Erin, widzimy jak wygląda ich życie, problemy i wszechobecną niesprawiedliwość.
Życie Erin sypie się jak domek z kart i kiedy już można myśleć, że sięgnęła dna, spotka ją okrutny los.
Ned jest młodym chłopakiem, który cierpi na autyzm. Jest to choroba o której coraz więcej się słyszy i wzrasta świadomość...

Jest taka nagroda, a właściwie anty-nagroda filmowa dla filmu opowiadającego o poważnej tematyce w kiepski sposób. Gdyby książki dostawały takie nagrody (a może dostają?) laureatem byłaby książka ,,Był sobie Ned".

Nie będę pisać o fabule bo jest w całości opisana na tylnej okładce. Tak. Nic więcej w tej powieści nie ma. Chłopak z autyzmem plus rozgadana dziewczyna plus wielki zły bandzior, który wpędza głównego bohatera w kłopoty. Tak właściwie to w blurbie jest nawet więcej niż w samej książce. Czemu?

Nie mówi i rozumie wszystko strasznie dosłownie. Tyle o autyzmie. Choroba opisana w tak banalny i nieszczegółowy sposób, że tak właściwie Ned mógłby mieć równie dobrze zupełnie inną chorobę i nie byłoby żadnej większej różnicy.
Rozgadana Erin. Kiedy to przeczytałam, myślałam, że będziemy w tej powieści budować trudną relację chłopaka, który boi się kontaktów z ludźmi i dziewczyny, która najnormalniej w świecie NIE POTRAFI się zamknąć. W rzeczywistości dostajemy mdłą, stereotypową historię dziewczyny z trudnym dzieciństwem, ojcem przestępcą i chorą matką. Erin poznaje Neda i od razu wie, że musi być bardziej taktowna, musi mówić mniej. Bohaterka zostaje pozbawiona swojego charakteru, ukrytego potencjału.

Ale największym minusem nie są mdli jak kaszka bez-mleczna zalana nieopatrznie wodą bohaterowie. Język. To jest największa wada.
Infantylny, patetyczny, mimo że narrację prowadzą siedemnastoletni ludzie, ze stereotypowi zwrotami i nienaturalnymi dialogami. Nie mówię już o tłumaczeniu, w tej książce po prostu widać, że nawet w oryginale została źle napisana. No chyba, że ktoś jest fanem rozpadania się na milion kawałków i wcale nie oklepanego ,,muszę zmyć z siebie ten brud, ale nigdy nie zmyję z siebie tego brudu" po gwałcie.

,,Był sobie Ned" to książka, na którą był dobry pomysł, która przekazuje jakieś wartości, która całkiem trafnie ukazuje traktowanie ludzi niepełnosprawnych i tych z gorszych rodzin. Ale nie wydaje mi się, żeby ta powieść miała jakiś głębszy sens, miała szansę przebić się gdziekolwiek. Jest na to po prostu... za słaba. A szkoda, bo bardzo chciałam przeczytać coś co w trafny sposób, bez ugrzecznienia i cenzury pokaże mi problematykę osób niepełnosprawnych. Niestety, nie tym razem.

Jeżeli macie tak jak ja kilka książek, które chcecie w najbliższym czasie przeczytać, darujcie sobie ,,Neda". W tym przypadku to strata czasu. Ale jeśli macie go gdzieś pod ręką i nie macie nic ciekawszego do roboty to ta książka was nie zabije. Nie sprawi, że będziecie chcieli się chlastać, wieszać i zerwać z czytelnictwem aż po wsze czasy, ale też was nie zachwyci.
Tyle w temacie. :(

Jest taka nagroda, a właściwie anty-nagroda filmowa dla filmu opowiadającego o poważnej tematyce w kiepski sposób. Gdyby książki dostawały takie nagrody (a może dostają?) laureatem byłaby książka ,,Był sobie Ned".

Nie będę pisać o fabule bo jest w całości opisana na tylnej okładce. Tak. Nic więcej w tej powieści nie ma. Chłopak z autyzmem plus rozgadana dziewczyna plus...

Niesamowita książka. Krótka, treściwa z przekazem. Przeczytałam w jeden wieczór.
Historia dwojga młodych ludzi, którzy muszą sobie poradzić w brutalnym świecie. Bardzo mnie poruszyła.

Niesamowita książka. Krótka, treściwa z przekazem. Przeczytałam w jeden wieczór.
Historia dwojga młodych ludzi, którzy muszą sobie poradzić w brutalnym świecie. Bardzo mnie poruszyła.

Książka ucząca tolerancji, z mądrym przekazem. Do ambitnej literatury jednakże ciężko tę książkę zaliczyć. Raczej dla młodzieży niż dla dojrzałych czytelników. Prostym językiem tłumaczy problem ludzi z autyzmem i ludzi z patologicznych rodzin, nie piętnując i nie potępiając. Każdy z nas jest wartościowy i tylko głupcy oceniają się po pozorach nie próbując poznać swoich zalet.

Książka ucząca tolerancji, z mądrym przekazem. Do ambitnej literatury jednakże ciężko tę książkę zaliczyć. Raczej dla młodzieży niż dla dojrzałych czytelników. Prostym językiem tłumaczy problem ludzi z autyzmem i ludzi z patologicznych rodzin, nie piętnując i nie potępiając. Każdy z nas jest wartościowy i tylko głupcy oceniają się po pozorach nie próbując poznać swoich zalet.

BYŁ SOBIE NED Tim Pegler
Ned jest siedemnastolatkiem, który przez całe życie nie wypowiedział ani jednego słowa. Erin jest dziewczyną, której nie zamyka się buzia. Są od siebie zupełnie różni, ale mimo to udało się im zaprzyjaźnić. Po tym jak Erin przeprowadziła się z innego miasteczka, bo wpadła tam w kłopoty, zamieszkała kilka przecznic od Neda. Dziewczyna opiekuje się chora matką, więc musi znaleźć pracę. Znajduje zatrudnienie w Srebrnym Mieście, ośrodku gdzie pracują ludzie nie do końca zdrowi. Właśnie tam poznaje Neda, który kiedy skończył 17 lat nie mógł dłużej się uczyć i poszedł do pracy. Erin wraca codziennie z Nedem do domu po pracy. Niestety wplątują się oni w kłopoty. Odwieczny wróg Neda znowu daje o sobie znać, lecz tym razem posuwa się za daleko. Ned ma poważny problem i żeby oczyścić się z zarzutów musi zacząć mówić.

Książka jest krótka, ale zajęło mi trochę czasu zanim ja przeczytałam. Budzi ona we mnie różne uczucia, bo w niektórych momentach nie mogłam się od niej oderwać, a niektórych mnie nudziła i nie wiedziałam o co chodzi. O wiele lepiej czytało się te fragmenty, w których narratorem była Erin. Bohaterka była bardzo energiczna i kiedy zapoznawaliśmy się z jej historią akcja stawała się o wiele szybsza i lepsza. Historia Neda też do nudnych nie należy, ale w niektórych momentach kompletnie nie rozumiała postępowania tego chłopaka.
Problem poruszany w książce jest dość ciekawy. Ned ma autyzm i nic nie mówi. Tłumi wszystkie uczucia wewnątrz siebie, przez co bardzo wielu rzeczy się boi. Dodatkowo został nam przedstawiony jego wróg. Chłopak, który od dziecka dokucza Nedowi teraz wpędza go w naprawdę poważne kłopoty. Erin cały czas próbuje pomóc Nedowi, chociaż przez to sama nie jest bezpieczna.
Akcja nie rozwija się zbyt szybko. Jest dużo wątków z przeszłości bohaterów, przez co to co dzieje się w teraźniejszości jest wymieszane z wspomnieniami. Język jest dość prosty, ale książki nie czyta się lekko i szybko.
Książkę kupiłam dlatego, że była przeceniona i miała ciekawy opis, ale zawiodłam się na niej. Nie jest ona kompletnie zła, lecz spodziewałam się czegoś więcej. Sam pomysł i problemy są ciekawe, tylko że zostały przedstawione w niewłaściwy sposób. Czegoś brakowało mi w tej książce by zaliczyć ją do udanych.
5/ 10

BYŁ SOBIE NED Tim Pegler
Ned jest siedemnastolatkiem, który przez całe życie nie wypowiedział ani jednego słowa. Erin jest dziewczyną, której nie zamyka się buzia. Są od siebie zupełnie różni, ale mimo to udało się im zaprzyjaźnić. Po tym jak Erin przeprowadziła się z innego miasteczka, bo wpadła tam w kłopoty, zamieszkała kilka przecznic od Neda. Dziewczyna opiekuje się...

Książka jest jedną z tych filozoficznych, ale raczej w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Naprawdę zrobiła na mnie wrażenie. Jedynym minusem jest sam styl pisania bardzo przejrzysty, ale chwilami, jeśli można to tak nazwać: "dziecinny". Na szczęście niewiele to wpłynęło na moją ocenę. Polecam.

Książka jest jedną z tych filozoficznych, ale raczej w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Naprawdę zrobiła na mnie wrażenie. Jedynym minusem jest sam styl pisania bardzo przejrzysty, ale chwilami, jeśli można to tak nazwać: "dziecinny". Na szczęście niewiele to wpłynęło na moją ocenę. Polecam.

Ciekawy temat, kompletnie zmarnowany.

Ciekawy temat, kompletnie zmarnowany.

Książka dosyć ciężka, sądzę, że nie na wakacje, ale jakoś nie miałam pojęcia, że będzie ona aż taka smutna. Jest ciekawa i realistyczna, akcja leci szybko. Lektura jest cienka. Bardzo szybko się ją czyta.

Książka dosyć ciężka, sądzę, że nie na wakacje, ale jakoś nie miałam pojęcia, że będzie ona aż taka smutna. Jest ciekawa i realistyczna, akcja leci szybko. Lektura jest cienka. Bardzo szybko się ją czyta.

Naprawdę dobra. Obrzydliwie okazała brutalność naszego świata, niegościnność dla takich osób jak Ned.
Połknąłem książkę szybko, żałując, że muszę poświęcić resztę nocy na sen.

Naprawdę dobra. Obrzydliwie okazała brutalność naszego świata, niegościnność dla takich osób jak Ned.
Połknąłem książkę szybko, żałując, że muszę poświęcić resztę nocy na sen.

Jedna z pierwszych książek, która dała mi do myślenia, która skłoniła do innego patrzenia na świat :)

Jedna z pierwszych książek, która dała mi do myślenia, która skłoniła do innego patrzenia na świat :)