Spodziewałam się bezpośredniej kontynuacji pierwszego tomu, a mamy tu zupełnie nowe pokolenie, więc początkowo byłam trochę zawiedziona i strasznie ciężko było się wgryźć w tą historię. Przełom nastąpił gdzieś w okolicy połowy, potem poszło już z górki i bardzo mi się podobała ta historia! Fajnie się to ze sobą łączy, lekkie pióro i fantastyczna robota lektora sprawiają, że nic, tylko słuchać dalej. Po tej końcówce jestem ogromnie ciekawa trzeciego tomu!

Spodziewałam się bezpośredniej kontynuacji pierwszego tomu, a mamy tu zupełnie nowe pokolenie, więc początkowo byłam trochę zawiedziona i strasznie ciężko było się wgryźć w tą historię. Przełom nastąpił gdzieś w okolicy połowy, potem poszło już z górki i bardzo mi się podobała ta historia! Fajnie się to ze sobą łączy, lekkie pióro i fantastyczna robota lektora sprawiają, że...

Kolejny raz męczyłem się z książką tej serii. Była lepsza od poprzedniej częśći i zdecydowanie sięgnę po następną, ale miała energię raczej fanfiku niż oficjalnej treści.
Garth Nix znowu nam funduje powieść o wielu słowach i niewielkiej zawartości fabularnej.

Kolejny raz męczyłem się z książką tej serii. Była lepsza od poprzedniej częśći i zdecydowanie sięgnę po następną, ale miała energię raczej fanfiku niż oficjalnej treści.
Garth Nix znowu nam funduje powieść o wielu słowach i niewielkiej zawartości fabularnej.

Domęczyłam!
Tak, zdaję sobie sprawę, że to złe określenie w przypadku książki, której daję 7 gwiazdek na 10.
Po "Lirael. Córkę Clayrów" Gartha Nixa sięgnęłam prawie pięć lat po lekturze "Sabriel". Pamiętam, że poprzednią książkę oceniłam niezwykle wysoko, a moja sympatia do tytułowej postaci, która w drugiej części pojawiała się częściej we wzmiankach, niż rzeczywiście w fabule, może tylko wskazywać, jak bardzo mi się podobało.
Czy "Lirael" jest gorsza od "Sabriel"? Moim zdaniem tak. Ja jednak w ciągu pięciu lat przerwy zdołałam wydorośleć. Jestem przekonana, że książka podobałaby mi się o wiele bardziej, jeśli miałabym te 18 lub 19 lat podczas jej czytania.
Do sporej gamy plusów mogę zaliczyć przede wszystkim to, że choć sporo czasu upłynęło, od kiedy czytałam pierwszą część, to nie miałam żadnego problemu, aby zanurzyć się ponownie w świat Starego Królestwa. Wiedza, a w zasadzie jej brak z "Sabriel" w ogóle nie odebrały mi radości z czytania. Z początku irytowała mnie sama Lirael, a fragmenty z księciem Samethem czytało mi się przyjemnie. Potem role się odwróciły. Moimi ulubionymi postaciami jednak są zwierzęta, Mogget i Podłe Psisko. To się chyba nigdy nie zmieni. Garth Nix dobrze pisze, choć jego pióro nie jest lekkie. To fantastyka na naprawdę porządnym poziomie.
Minusem jest dla mnie długość książki. Małe litery i grube tomiszcze w rękach nie były zwiastunami szybkiego przeczytania lektury. Męczyłam ją ponad miesiąc, ale z pewnością sięgnę po następne części.

Domęczyłam!
Tak, zdaję sobie sprawę, że to złe określenie w przypadku książki, której daję 7 gwiazdek na 10.
Po "Lirael. Córkę Clayrów" Gartha Nixa sięgnęłam prawie pięć lat po lekturze "Sabriel". Pamiętam, że poprzednią książkę oceniłam niezwykle wysoko, a moja sympatia do tytułowej postaci, która w drugiej części pojawiała się częściej we wzmiankach, niż rzeczywiście w...

To było zaskoczenie. Od wydarzeń z pierwszej części minęło bardzo dużo czasu i do tego mamy innych głównych bohaterów. Na szczęście okazali się oni świetnym zastępstwem. Szczególnie Lirael, jej historia jest złożona i interesująca i pokazuje nam nie tylko je podróż, ale i rozwój. Cieszę się też, że dowiedziałam się co się dzieje z Sabriel i Touchstonem. Byłabym zła, gdyby o nich zapomniano.
Do tego wszystkiego mamy nowego, wiernego pomocnika. Moget z Psem tworzą najlepszy duet.

To było zaskoczenie. Od wydarzeń z pierwszej części minęło bardzo dużo czasu i do tego mamy innych głównych bohaterów. Na szczęście okazali się oni świetnym zastępstwem. Szczególnie Lirael, jej historia jest złożona i interesująca i pokazuje nam nie tylko je podróż, ale i rozwój. Cieszę się też, że dowiedziałam się co się dzieje z Sabriel i Touchstonem. Byłabym zła, gdyby o...

Czy polecam? Tak

Zdecydowanie bardziej mi się podobała niż pierwsza część. Jako główna bohaterka, Lirael o wiele bardziej do mnie przemówiła niż Sabriel- proszę mnie źle nie zrozumieć, lubiłam Sabriel, ale zdecydowanie bardziej utożsamiam się z Lirael. Cieszę się, że w końcu znalazła swoje miejsce w świecie, i z wielką chęcią będę śledziła jej losy w następnej części.

Z drugiej strony, nie mogę dać tej książce wyższej oceny przez Sametha, syna Sabriel. Rozdziały z jego perspektywy nie dawały mi żadnej przyjemności, były tylko irytującymi przerywnikami historii Lirael. Gdyby je usunąć, dałabym tej książce osiem, a może nawet dziewięć gwiazdek.

Czy polecam? Tak

Zdecydowanie bardziej mi się podobała niż pierwsza część. Jako główna bohaterka, Lirael o wiele bardziej do mnie przemówiła niż Sabriel- proszę mnie źle nie zrozumieć, lubiłam Sabriel, ale zdecydowanie bardziej utożsamiam się z Lirael. Cieszę się, że w końcu znalazła swoje miejsce w świecie, i z wielką chęcią będę śledziła jej losy w następnej części.

Z...

Zaskoczyła mnie druga odsłona cyklu o Starym Królestwie. Czy pozytywnie? I tak, i nie. Na „tak” jest poprawa w kształtowaniu głównych bohaterów i interakcji między nimi. Na „nie” – jeszcze większe namnożenie tajemnic i pytań bez odpowiedzi. Dodatkowym zaskoczeniem był upływ czasu pomiędzy pierwszą a drugą częścią. Spodziewałam się bezpośredniej kontynuacji „Sabriel”, tymczasem główni bohaterowie pierwszej części zeszli na drugi plan. A właściwie na trzeci… I szkoda, bo chciałam trochę im potowarzyszyć.

Głównym bohaterem – poza tytułową Lirael – jest ich syn, Sameth. Co ciekawe, kiedy poznajemy Sama w szkole (a uczy się tam, gdzie kiedyś Sabriel),sprawia wrażenie dość sprawnego i ogarniętego chłopca. Kiedy zaś wraca do rodzinnego gniazda, okazuje się być – delikatnie mówiąc – ofiarą losu, której nikt nie szanuje. Po prostu słabo wypada na tle starszej siostry, która sprawuje rządy podczas nieobecności rodziców. Tak bowiem wypadło – starsza Ellimere szykowana jest na dziedziczkę tronu, zaś młodszy Sameth na dziedzica funkcji Abhorsena. Tylko że Sam boi się Śmierci…

A co z tytułową bohaterką? Lirael jest z klanu Clayrów. Dzięki jej historii możemy odwiedzić Lodowiec i dowiedzieć się nieco więcej o Widzących. Lirael jednakże nie pasuje do swoich krewnych – ani wyglądem, ani umiejętnościami. Przez lata nie otrzymuje daru Widzenia i przez to czuje się wykluczona. Nie ma też ciemnej karnacji jak inne Clayry – jest blada i ciemnowłosa. Brzmi znajomo?

Książkę czytało mi się znacznie lepiej niż „Sabriel”, choć nie ukrywam, że motyw wędrówki stał się nieco męczący i co chwilę pojawiały się nowe pytania i zagadki, które nie zostały rozwiązane. Obecność dwóch magicznych stworzeń, które wciąż podtekstami dają do zrozumienia, że wiedzą wszystko, ale nie powiedzą, budzi we mnie lekką irytację. Bo połowy problemów młodzi bohaterowie mogli uniknąć, gdyby jedno lub drugie zwierzę podzieliło się informacją z wyprzedzeniem. Nie pojawia się żadne logiczne uzasadnienie trzymania wszystkiego w tajemnicy. I na dłuższą metę ten stan po prostu męczył mnie jako czytelniczkę. Co do uniwersum stworzonego przez Nixa – podobnie jak w „Sabriel” nie mam zastrzeżeń. Czuć wielowarstwowość i wielowymiarowość tego świata. Według mnie autor większą wagę przywiązuje do budowy uniwersum i zasad jego działania. Niestety nadal kosztem psychiki bohaterów i pokazaniem ich rozwoju.

Książka kończy się w takim momencie, że nie pozostaje nic innego, jak sięgnąć po trzecią część…

Zaskoczyła mnie druga odsłona cyklu o Starym Królestwie. Czy pozytywnie? I tak, i nie. Na „tak” jest poprawa w kształtowaniu głównych bohaterów i interakcji między nimi. Na „nie” – jeszcze większe namnożenie tajemnic i pytań bez odpowiedzi. Dodatkowym zaskoczeniem był upływ czasu pomiędzy pierwszą a drugą częścią. Spodziewałam się bezpośredniej kontynuacji „Sabriel”,...

Naprawdę miło było wrócić do tego świata, choć nie spodziewałam się tak dużego przeskoku czasowego. Najwyraźniej wątek Sabriel, jako głównej bohaterki wyczerpał się i w drugim tomie płynnie mogliśmy przejść do drugiego pokolenia. Aczkolwiek nie spodziewałam się, że za te 18 lat Stare Królestwo w dalszym ciągu nie dojdzie ze sobą do ładu, a wręcz przeciwnie. Mamy nowego antagonistę, nowego złego, który znowu miesza. I to solidnie, ponieważ wykorzystuje do swoich zamiarów problemy polityczne sąsiedniego państwa, które nie rozumie magii, Śmierci i wszystkich zagadnień z tym związanych.
W tym tomie dostajemy dwójkę nowych bohaterów, których poczynania na początku śledzimy z osobna, aż w którymś momencie ich ścieżki się łączą. Z jednej strony mamy Lirael, córkę Clayrów, która jednocześnie kompletnie do nich nie pasuje, a z drugiej księcia Sametha, syna Sabriel z tomu pierwszego. Dzięki dziewczynie mamy możliwość poznać społeczeństwo Clayr, ich życie w Lodowcu, społeczeństwo, zasady. Natomiast Sam to klasyczny przykład "dziecka bohaterów", które musi sobie poradzić z dziedzictwem i ze swoją tożsamością.
Cała książka to naprawdę świetna przygoda, przepełniona magią, zwrotami akcji, grozą i napięciem. A sama końcówka obiecująca i wręcz zmuszająca do sięgnięcia po kolejny tom!

Naprawdę miło było wrócić do tego świata, choć nie spodziewałam się tak dużego przeskoku czasowego. Najwyraźniej wątek Sabriel, jako głównej bohaterki wyczerpał się i w drugim tomie płynnie mogliśmy przejść do drugiego pokolenia. Aczkolwiek nie spodziewałam się, że za te 18 lat Stare Królestwo w dalszym ciągu nie dojdzie ze sobą do ładu, a wręcz przeciwnie. Mamy nowego...

Bardzo dobra kontynuacja.

Bardzo dobra kontynuacja.

Druga część serii Garth'a Niksa wydaje się być jeszcze lepsza od pierwszej! Opisy są tak plastyczne, że podczas czytania wręcz czułam przeszywający chłód rzeki płynącej w Śmierci. Jeśli ktoś się waha co do sięgnięcia po drugą część trylogii to powiem tylko tyle: warto.

Druga część serii Garth'a Niksa wydaje się być jeszcze lepsza od pierwszej! Opisy są tak plastyczne, że podczas czytania wręcz czułam przeszywający chłód rzeki płynącej w Śmierci. Jeśli ktoś się waha co do sięgnięcia po drugą część trylogii to powiem tylko tyle: warto.

Książka bardzo dobra warta przeczytania Dobra jak część pierwsza

Książka bardzo dobra warta przeczytania Dobra jak część pierwsza