Jeszcze nie skończyłem lektury, ale już wiem, że to książka dla mnie. Pierwsza rzecz która mi się spodobała to humor. Nagromadzenie zakamuflowanych postaci i sytuacji jest wspaniałe. I Edytka Górniakowa z hymnem z Korei, i Grunwald, i Pentium z windowsem XP, i Linux, i Geslerowa, i piwo Żywiec, I Ariel z Vizirem i nawet Bond z Emajsyksu. A to dopiero początek. Jeżeli ktoś lubi taki surrealistyczny humor to szczerze polecam lekturę.

Jeszcze nie skończyłem lektury, ale już wiem, że to książka dla mnie. Pierwsza rzecz która mi się spodobała to humor. Nagromadzenie zakamuflowanych postaci i sytuacji jest wspaniałe. I Edytka Górniakowa z hymnem z Korei, i Grunwald, i Pentium z windowsem XP, i Linux, i Geslerowa, i piwo Żywiec, I Ariel z Vizirem i nawet Bond z Emajsyksu. A to dopiero początek. Jeżeli ktoś...

O ile książka jest zabawna i zawiera mnóstwo nawiązań do popkultury, to lektor masakruje wszystko.

O ile książka jest zabawna i zawiera mnóstwo nawiązań do popkultury, to lektor masakruje wszystko.

Hmm! Ocena tej książki wymagała trochę zastanowienia. Nierówna akcja i przerysowani bohaterowie raczej nie sugerowali wyższej oceny niż cztery, nawet mimo tego, iż taki był chyba zamysł autora. Sytuację (na korzyść tej powieści) uratował humor. Autor bawi się z Nami nawiązaniami (pastiszowymi) do filmu, muzyki, literatury, nauki, historii, sportu czy polityki. Znajdziemy tu między innymi nawiązania do Władcy Pierścieni, Harry'ego Pottera, Ogniem i mieczem, Grunwaldu, Gwiezdnych wojen, Z archiwum X, Larry'ego Flynta, Hugh Heffnera czy nawet do Mistrzostw Świata w piłce nożnej z 1974 roku. Taką małą "słowną" perełką dla mnie jest tylko wspomniany na kartach książki Czarny Rycerz czyli.... Darth Zawisz z Sithoni.

Hmm! Ocena tej książki wymagała trochę zastanowienia. Nierówna akcja i przerysowani bohaterowie raczej nie sugerowali wyższej oceny niż cztery, nawet mimo tego, iż taki był chyba zamysł autora. Sytuację (na korzyść tej powieści) uratował humor. Autor bawi się z Nami nawiązaniami (pastiszowymi) do filmu, muzyki, literatury, nauki, historii, sportu czy polityki. Znajdziemy tu...

Oj, uśmiałem się i to sporo. Taka parodia fantasy, z bohaterami popkultury ostatnich lat w tle. Może pomysły i wykonanie niespecjalnie górnolotne, ale za wciśnięcie tylu chętnie wyszukiwanych smaczków daję 6/10.

Oj, uśmiałem się i to sporo. Taka parodia fantasy, z bohaterami popkultury ostatnich lat w tle. Może pomysły i wykonanie niespecjalnie górnolotne, ale za wciśnięcie tylu chętnie wyszukiwanych smaczków daję 6/10.

Nie sądź książki po okładce ani po opisie na niej. Ja już któryś raz się dałem nabrać. Miały być szczyty humoru, wyszła amatorka. Do Roberta J.Szmidta wracać nie zamierzam.

Małe wspomnienie osobiste. Za durnej młodości studenckiej pragnąłem zostać pisarzem. Nie żadnym artystą ale zwykłym gatunkowym wyrobnikiem. Niestety wpadła mi wtedy do rąk 'Saga wiedźmińska' Sapkowskiego, a wraz z nią poczucie własnej pisarskiej niższości. Wielka szkoda, że wtedy nie trafiłem na 'Zaklinacza'. Może bym zrozumiał, że można pisać na poziomie licealnego opowiadania do szuflady, a i tak zostać wydanym.

'Zaklinacz' posiada wszystkie cechy młodzieńczej zgrywy. 'Zróbmy coś w stylu Wiedźmina i dodajmy do tego kilka popkulturowych żartów'. Pewnie gros studentów po kilku piwach wpadło na taki pomysł. Szmidt zrobił to samo i na podobnym poziomie. I o dziwo ktoś to opublikował. Sam pomysł nie jest zły i nie mam nic przeciwko powtarzaniu schematu po Sapkowskiem. Wszak większość literatury fantasy opiera się na twórczym wykorzystywaniu schematów. Ale trzeba mieć do tego jakość pisarską i pomysł własny. Szmidta pomysł niewiele się wznosi ponad kumpelską gadkę przy piwie.

Niby jest okej. Jest bohater, jest misja, jest wróg i jest drużyna. Mocno się to kojarzy z klasyczną grą RPG. I jeśli ktoś nie widzi różnicy między 'Diablo', a 'Wiedźminem' od CD Projekt RED, to może mu się książka bardziej spodoba. Faktycznie Szmidt drużynę wymyślił ciekawą. Zaklinacz, barbarzyńca, wojowniczka, nekromanta i złodziej zmiennokształtny. Ale na pomyśle się skończyło. Zabrakło i jakości stylistycznej i głębi dramaturgicznej. Czyli znowu studenci po paru godzinach grania, którzy nad baterią flaszek marzą o pisarskiej sławie.

Okrzyczana w opisie warstwa humorystyczna też do zjawiskowych nie należy. Z jednym fajnym pomysłem w roli wyjątku. Aluzje do filmów są w większości prymitywne i łatwe do odczytania. Nie niosą w sobie znaczeniowego sensu, nie mają nic wspólnego ani z filmami Tarantino ani z książkami Pratchetta. Kto pamięta Cohena Barbarzyńcę np. z 'Blasku fantastycznego', ten wie, ile można z takich aluzji wydobyć. Innym poszukiwaczom zaginionej humorystycznej fantastyki polecam też Gaimana, Kisiel, Hearne'a, ale na pewno nie Szmidta.

Tym fajnym pomysłem z początku poprzedniego akapitu jest tłumaczenie nazwisk znanych postaci. Obi Raz i Łuk Niebochodzik to czytelna aluzja i w ogóle fajny wątek. Podobnie jak mistrz Pentiumus z miasta Expe mieszkający w domu pełnym okien. Mnie zachwycił jednak poeta i dramaturg Wyl Trzęsidzida. Czy pod tak spolszczonym nazwiskiem wielki twórca mógłby być szanowany? :) W ogóle ma u mnie Szmidt plusa za szczery szacunek do Shakespeare'a. Nawiązania do niego i do jego dzieł są fajne i pomysłowe.

Drugą cechą, która ocala 'Zaklinacza' jest postać Tranoga Barbarusa. O ile powiązanie z Conanem jest prymitywne, o tyle sam bohater wypadł znakomicie. Szczery, brutalny, bezpretensjonalny. Prymityw, ale jednak nie głupiec. Fajne odzywki, fajny humor. Jakby drużyna Geralta miała kogoś takiego w swych szeregach, to by jej lepiej poszedł ten cały szturm na zamek Stygga :)

Te drobne zalety nie pomogą. 'Zaklinacz' jest banalny, prostacki i źle napisany. Ze stylizacją na archaiczny język wielu polskich pisarzy poradziło sobie lepiej (Komuda, Piekara, Wollny, T.Lewandowski...). Językowe wyrażenia brzmią jak manieryzmy, a całość to wypociny płynące z wyobraźni pijanego studenta, jako się wcześniej rzekło. Jeśli jakiś młodzieniec znajdzie wydawcę, to niech się nie martwi o własne umiejętności. Szmidtowi nawet audiobooka wydali, a umiejętności nie posiada.

Naciągane 4/10.

Wersję audio czyta Jacek Kiss. Fani audiobooków pewnie dobrze go znają i są przyzwyczajeni. Laików ostrzegam. Charakterystyczny przerywany i spowolniony sposób czytania Kissa potrafi zniechęcić. To jest lektor, którego docenia się z czasem. Dajcie mu chwilę, a sami się wciągniecie.

Nie sądź książki po okładce ani po opisie na niej. Ja już któryś raz się dałem nabrać. Miały być szczyty humoru, wyszła amatorka. Do Roberta J.Szmidta wracać nie zamierzam.

Małe wspomnienie osobiste. Za durnej młodości studenckiej pragnąłem zostać pisarzem. Nie żadnym artystą ale zwykłym gatunkowym wyrobnikiem. Niestety wpadła mi wtedy do rąk 'Saga wiedźmińska'...

Przezabawna opowieść o Zaklinaczu i jego bandzie, z mnóstwem nawiązań do literatury, filmów i popkultury. Ilości humoru w niej, może dorównać jedynie ilość krwi i trupów.
Szkoda, że "Zaklinacz" nie doczekał się kontynuacji.

Przezabawna opowieść o Zaklinaczu i jego bandzie, z mnóstwem nawiązań do literatury, filmów i popkultury. Ilości humoru w niej, może dorównać jedynie ilość krwi i trupów.
Szkoda, że "Zaklinacz" nie doczekał się kontynuacji.

Powiem tak :D dobra książka, dobrze się czyta i w ogóle... ale po Toylandzie no zostawia mały niedosyt :D. Ale co tam. Duży plus;) autor jest ekstra :D

Powiem tak :D dobra książka, dobrze się czyta i w ogóle... ale po Toylandzie no zostawia mały niedosyt :D. Ale co tam. Duży plus;) autor jest ekstra :D

O dziwo książka jest dobra, chociaż czerpie garściami z różnych powieści i ciągle puszcza oczko do czytelnika.
Na wielki minus niestety długi opis bitwy z początku książki. Jednak te dwa nagie miecze robią robotę.
Przygody opisane w książce są naprawdę fajne i miejscami śmieszne.
Czy warto? Uważam, że tak. Komu mogę polecić? Dla osoby która zna chociaż te postacie wymienione w opisie książki.

O dziwo książka jest dobra, chociaż czerpie garściami z różnych powieści i ciągle puszcza oczko do czytelnika.
Na wielki minus niestety długi opis bitwy z początku książki. Jednak te dwa nagie miecze robią robotę.
Przygody opisane w książce są naprawdę fajne i miejscami śmieszne.
Czy warto? Uważam, że tak. Komu mogę polecić? Dla osoby która zna chociaż te postacie...

Przez przypadek wpadła w moje ręce.
„Co by było, gdyby w jednym szeregu stanęli Wiedźmin Geralt, Conan Barbarzyńca, oraz Leon Zawodowiec?”. Opis który mnie zaintrygował.
Jednak opis ma się nijak do treści. Dużo brakuje do wymienionych bohaterów.
Plusy:
- dobry pomysł na fabułę, połączenie wielu bohaterów w jednej podróży;
- miejscami zabawa i „ubaw po pachy” (np. Conan i Geralt mijają na drodze Shreka, Fionę i Osła);
- czyta się szybko, łatwo i przyjemnie;
- pomysłowe nazewnictwo rozdziałów;
- wiele cytatów z filmów i książek ze znanymi bohaterami.
Minusy:
- powieść rozbudowana na podstawie opowiadania o wiele gorsza;
- dynamicznej akcji, walk i potyczek jak na lekarstwo;
- pisana językiem licealisty, czasami tak prostym i rażącym, że denerwującym;
- książka, która na długo nie utkwi w pamięci.
Najsłabsza książka Szmidta którą przeczytałem.
Książka taka sobie, bez rewelacji.

Przez przypadek wpadła w moje ręce.
„Co by było, gdyby w jednym szeregu stanęli Wiedźmin Geralt, Conan Barbarzyńca, oraz Leon Zawodowiec?”. Opis który mnie zaintrygował.
Jednak opis ma się nijak do treści. Dużo brakuje do wymienionych bohaterów.
Plusy:
- dobry pomysł na fabułę, połączenie wielu bohaterów w jednej podróży;
- miejscami zabawa i „ubaw po pachy” (np. Conan i...

:))) OK, że Szmidt potrafi pisać fajne książki to fakt. Że czerpał wręcz garściami z Wiedźmina-też prawda. No i co z tego, skoro potrafi pisać fajne książki :)). To,że ktoś kiedyś napisał Wiedźmina, nie oznacza że kolejny autor ma zakaz pisania o bohaterze wyczuwającym potwory swoimi zmysłami, walczącym mieczem z prędkością światła i lepiej widzącym w ciemności.To jest humorystyczna powieść drogi, w której autor ironizuje cały czas z pop-kultury. No bo z czego tu nie ma "polewki": Wiedźmin, Conan, R2D2, Shrek, Tolkien. I jest naprawdę śmiesznie. Można zarzucić autorowi lekkie pióro (tak miało być) , ale można i trzeba mu zarzucić również kawał dobrej roboty językowej i stylistycznej. Dał tutaj upust słowotwórstwu, stylizacji języka i fajnemu klimatowi nawiązującej do opisywanej epoki. Mogę śmiało polecić.

:))) OK, że Szmidt potrafi pisać fajne książki to fakt. Że czerpał wręcz garściami z Wiedźmina-też prawda. No i co z tego, skoro potrafi pisać fajne książki :)). To,że ktoś kiedyś napisał Wiedźmina, nie oznacza że kolejny autor ma zakaz pisania o bohaterze wyczuwającym potwory swoimi zmysłami, walczącym mieczem z prędkością światła i lepiej widzącym w ciemności.To jest...