chyba zakończę przygodę z Richardem na tym tomie... Słabiutko, naiwnie, super bohater który wszystkich i wszystko pozamiata, przy okazji stanie sie władcą całego świata głównie skutkiem szczęśliwych zbiegów okoliczności. No i wymyśli... piłkę nożną. Serio.

chyba zakończę przygodę z Richardem na tym tomie... Słabiutko, naiwnie, super bohater który wszystkich i wszystko pozamiata, przy okazji stanie sie władcą całego świata głównie skutkiem szczęśliwych zbiegów okoliczności. No i wymyśli... piłkę nożną. Serio.

Książka ok, ale nie była jakaś turbo ciekawa. Zakończenie to wszystko wszędzie na raz, mnóstwo fortunnych dla bohaterów zbiegów okoliczności, jak to u Goodkinda :)

Książka ok, ale nie była jakaś turbo ciekawa. Zakończenie to wszystko wszędzie na raz, mnóstwo fortunnych dla bohaterów zbiegów okoliczności, jak to u Goodkinda :)

Kolejny tom Miecza Prawdy i no właściwie cały czas cykl zachowuje stabilny więc co najwyżej przeciętny poziom. Tym razem mamy mniej wędrówek, a za to więcej naiwnej bo naiwnej ale przynajmniej jakiejś polityki, a przez to spory skok w złożoności świata. Pojawia się też nowy główny zły, który raczej powalczy z bohaterami przez kilka najbliższych tomów. Pod ww. względami z jednej strony jest ciekawiej ale z drugiej strony tom posiada sporo dłużyzn i bywa co tu dużo mówić nudnawy.

Najbardziej męczyłem się przez tą coraz bardziej natrętną naiwność, która wówczas nie bolała, gdy mieliśmy dotąd do czynienia z bajkowym i przyjemnie infantylnym heroic fantasy, a jedynie przeplatanym od czasu do czasu dziwnymi wątkami bdsm, jak w pierwszym i drugim tomie. Gdy jednak Autor próbuje swoich sił w intrygach, tajemnicach i większej geopolityce zachowując tę samą naiwność i infantylizm, gryzie się to wszystko o wiele bardziej. I nierzadko wręcz kole w oczy.

Mimo, że bohaterowie są sympatyczni tj. Zedd, Siostra Verna czy wiecznie badassowy Richard, naiwna konstrukcja świata powoduje, że całe ich tło jest tekturowe. Dotychczas łazili oni po głuszy i nie bolało to tak bardzo. Ale kiedy tekturowe i wręcz pretekstowe stają się całe miasta, dworzanie, armie, oficerowie, kiedy odnosi się wrażenie, że każdy poza teamem bohaterów jest raczej bezmyślnym statystą to już coś jest nie tak. Mamy też ten niechlubny zabieg polegający na tym, że aby pokazać wyjątkową kompetencję bohaterów otocznie musi składać się z samych idiotów. Dlatego to zawsze Richard i Khalan wydają najrozsądniejsze rozkazy. A armie które przewijają się teraz w historii bywają już nawet stu tysięczne.

Problemem też jest to, że przygody bohaterów opierają się na zbiegach okoliczności. Bohaterowie zawsze przypadkiem znajdują się tam gdzie powinni, w czasie kiedy powinni i przypadkiem robią coś albo odpalają jakieś zaklęcie, które ratuje im tyłki. Apogeum tego stanowiło zniszczenie przez Richarda Pałacu Proroków. Fajnie by było gdy raz na jakiś czas bohaterowie świadomie zrealizowali jakieś złożone przedsięwzięcie.

Ale czytało się to dość nieźle. Niektóre motywy były całkiem fajne jak Mirswithy i ich królowa albo Sylfa. A co najważniejsze chyba tutaj wreszcie porządniej zakończono ostatnie z motywów z Koła Czasu. Bractwo Czystej Krwi czyli Synowie Światłości zostali rozbici. Pałac Proroków czyli Tar Valon zniszczony, motyw obroży chyba też już za nami a wątki pozostałe na przyszłość nie budzą już takich natrętnych skojarzeń. Zarówno Nawiedzający Sny jak i pomysł, że większość magicznych bytów i stworzeń to pozostałości po totalnej wojnie czarodziejów z przed trzech tysięcy lat są całkiem w porządku.

Jeszcze powalczę z kolejnymi tomami bo robi się tu już dla mnie pewne guilty pleasure. Przynajmniej do jako tako chwalonej, quasi-Randowej Nadziei Pokonanych. Chociaż na ile poznałem już tego Autora, nie wyobrażam sobie jakiegoś bardziej złożonego filozofowania w jego wykonaniu.

A no i jeszcze jedno, Richard wymyślił tu football. Po lekkiej modyfikacji, ale no mamy teraz w tym świecie fantasy football. Eh. Tego tylko brakowało ;p

Kolejny tom Miecza Prawdy i no właściwie cały czas cykl zachowuje stabilny więc co najwyżej przeciętny poziom. Tym razem mamy mniej wędrówek, a za to więcej naiwnej bo naiwnej ale przynajmniej jakiejś polityki, a przez to spory skok w złożoności świata. Pojawia się też nowy główny zły, który raczej powalczy z bohaterami przez kilka najbliższych tomów. Pod ww. względami z...

Według mnie równie ciekawa jak poprzednie. Polecam!

Według mnie równie ciekawa jak poprzednie. Polecam!

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Cóż mogę powiedzieć, kocham tą serie

Cóż mogę powiedzieć, kocham tą serie

Pomimo tego, iż od początku serii przygody Richarda i Kahlan bardzo wciągają, a ja wciąż czekam na ich ślub i szczęście, to niestety powoli autorowi wyczerpują się pomysły "co może pójść nie tak". Za najlepszą do tej pory uważam część pierwszą, ze względu na powolne ukazywanie nam świata przedstawionego z wielu perspektyw, śmiem dodać z perspektywy dobrze napisanych bohaterów, tak jak i antagonistów. Moja lektura znacznie wydłużyła się przez osobnika nazwiskiem Tobias Brogan, który swoją ślepotą, wręcz głupotą nie przestał zaskakiwać przez cały obszerny tom. Dodatkowo czuję zmarnowany potencjał Lunetty, która mogła się okazać ciekawym dodatkiem do powieści.
Oczywiście ciekawa była zarówno opowieść od strony Richarda, Kahlan, jak i najnowszej bohaterki, Siostry Verny. Po raz kolejny mogło nas zaszokować okrucieństwo i ohydne czyny antybohaterów. Im dalej brnę w serię o Poszukiwaczu, tym bardziej mam wrażenie, że autor prowadzi swoistą "wojnę" o to, kto okaże się jeszcze gorszy od poprzednio przedstawionych postaci, które już wydawały się nam złem wcielonym.
Książka jest dobrą kontynuacją, ale nie dorównuje poziomem do poprzedniczek. Zawyżyłam ocenę ze względu na sentyment, i mam nadzieję, że czytając już Świątynię Wichrów nie będę musiała już tego robić.

Pomimo tego, iż od początku serii przygody Richarda i Kahlan bardzo wciągają, a ja wciąż czekam na ich ślub i szczęście, to niestety powoli autorowi wyczerpują się pomysły "co może pójść nie tak". Za najlepszą do tej pory uważam część pierwszą, ze względu na powolne ukazywanie nam świata przedstawionego z wielu perspektyw, śmiem dodać z perspektywy dobrze napisanych...

Kiedy wydawało się, że wszystko co złe już za bohaterami pojawia się nowy przeciwnik. Tym razem jest Inkwizycja antymagiczna.

Kiedy wydawało się, że wszystko co złe już za bohaterami pojawia się nowy przeciwnik. Tym razem jest Inkwizycja antymagiczna.

Książka została mi polecona przez znajomego. Przeczytawszy pierwszą część byłem wręcz zachwycony, dlatego też kupiłem kolejne. Muszę przyznać, że rozczarowałem się co nie miara. Kolejne dwie części tonęły w uczuciach Kahlan i Richarda, co całkowicie rujnowało i fabułę i stworzone wcześniej postaci. Momentami ciężko się to czytało. Teraz to wypada tylko życzyć sobie powodzenia z kolejnymi seriami, które już zostały zakupione.

Książka została mi polecona przez znajomego. Przeczytawszy pierwszą część byłem wręcz zachwycony, dlatego też kupiłem kolejne. Muszę przyznać, że rozczarowałem się co nie miara. Kolejne dwie części tonęły w uczuciach Kahlan i Richarda, co całkowicie rujnowało i fabułę i stworzone wcześniej postaci. Momentami ciężko się to czytało. Teraz to wypada tylko życzyć sobie...

Chleba igrzysk i jakiejkolwiek akcji. Serio kilkaset stron o papierowej robocie turystece polityce, a na koniec rzeź w obu światach i bum, znowu wygraliśmy, do zobaczenia w następnej walce z nowym złem

Chleba igrzysk i jakiejkolwiek akcji. Serio kilkaset stron o papierowej robocie turystece polityce, a na koniec rzeź w obu światach i bum, znowu wygraliśmy, do zobaczenia w następnej walce z nowym złem