Brzemię rzeczy utraconych

"Brzemię rzeczy utraconych" jest dla mnie sporym zaskoczeniem. Najpierw przeczytałam "Zadymę w dzikim sadzie" tej autorki i tamta książka ta zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Była dynamiczna, barwna, energetyczna i pozytywna. Na okładce tamtej napisano, że to debiut i dopiero "Brzemię rzeczy utraconych" przysporzyło autorce rozgłosu i za "Brzemię..." otrzymała Bookera. I co? "Zadyma..." podobała mi się o wiele bardziej. "Brzemię..." wydało mi się przygnębiające, traktujące o nieszczęściu i braku nadziei, o tym, że nic w życiu się nie uda, że ludzie traktują innych źle. A w szczególności tych, którzy są hindusami. Mam wrażenie, że autorka albo ma kompleks, albo niezałatwione swoje sprawy. Biorąc pod uwagę fakt, że mieszka w Stanach Zjednoczonych, jej odmienność może być przez nią odczuwana i tutaj dała upust emocjom. Ogólnie książka jest bardzo dobra. Obraz Hindusów w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku to jedna warstwa, a druga, to oczywiście historie konkretnych ludzi i studia ich dusz i psychiki, żalu i frustracji, miłości i okrucieństwa, ciągłych prób odnalezienia siebie w warunkach, w jakich się znaleźli. Dla mnie ta druga warstwa jest znacznie ciekawsza i ze względu na nią oceniam książkę wysoko. Obserwacje socjologiczne interesują mnie mniej. Ciekawa jestem czy spodobałaby mi się kolejna książka Kiran Desai, bo w zestawieniu dwóch dotychczas przeczytanych wrażenia mam różne, choć w obu przypadkach pozytywne.

"Brzemię rzeczy utraconych" jest dla mnie sporym zaskoczeniem. Najpierw przeczytałam "Zadymę w dzikim sadzie" tej autorki i tamta książka ta zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Była dynamiczna, barwna, energetyczna i pozytywna. Na okładce tamtej napisano, że to debiut i dopiero "Brzemię rzeczy utraconych" przysporzyło autorce rozgłosu i za "Brzemię..." otrzymała Bookera. I...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść o nienawiści, a napisana w taki subtelny sposób, że aż strach. Genialna, choć o dość ponurym wydźwięku. Dużo w powieści jest bezradności bohaterów, braku możliwości kierowania własnym życiem, a co najgorsze - zgoda na taki stan rzeczy. Mimo to książkę czyta się jednym tchem i pozostaje w pamięci jako - po prostu - mądra.

Powieść o nienawiści, a napisana w taki subtelny sposób, że aż strach. Genialna, choć o dość ponurym wydźwięku. Dużo w powieści jest bezradności bohaterów, braku możliwości kierowania własnym życiem, a co najgorsze - zgoda na taki stan rzeczy. Mimo to książkę czyta się jednym tchem i pozostaje w pamięci jako - po prostu - mądra.

Pokaż mimo to

To była trudna lektura. Dopiero 100 ostatnich stron wciągnęło mnie naprawdę mocno. Mimo, iż lubię książki, których akcja rozwija się niespieszne, w tym przypadku nuda była dość znaczącym odczuciem. Warto jednak zaznaczyć, że obraz Indii, który przedstawia nam autorka, jest zupełnie inny niż ten, ukazany chociażby w "Shantaram". Kraj położony w cieniu Kanczendzongi to miejsce, w którym pod skorupą porządku kastowego kipi gniew. Jest to terytorium, gdzie ciągle czuć piętno odciśnięte przez wieloletnie rządy Imperium Brytyjskiego. Wszechobecny kompleks wobec przyjezdnych oraz wrogość wobec nich idą tu ramię w ramię. W takim kraju bohaterowie są smutni, samotni, bez szans na poprawę własnego losu.

Na pewno po książkę powinni sięgnąć wszyscy miłośnicy Indii i indyjskiej literatury.

To była trudna lektura. Dopiero 100 ostatnich stron wciągnęło mnie naprawdę mocno. Mimo, iż lubię książki, których akcja rozwija się niespieszne, w tym przypadku nuda była dość znaczącym odczuciem. Warto jednak zaznaczyć, że obraz Indii, który przedstawia nam autorka, jest zupełnie inny niż ten, ukazany chociażby w "Shantaram". Kraj położony w cieniu Kanczendzongi to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to bardzo wielopoziomowa historia. Opowieść o współczesnym świecie, o globalizacji, o multikulturaliźmie, o rzeczywistości post-kolonialnej... O samotności i trudności życia z "innymi". Już sam tytuł jest bardzo zagadkowy, w oryginale "Inheritance of Loss", czyli dosłownie "Odziedziczona utrata". Tłumaczenie polskie też jest bardzo ładne, ale przytaczam tutaj tytuł oryginlny, bo w sposób bardziej dosłowy oddaje tę paradokralną idęę dziedziczenia "utraty". Jeśli dobrze by się nad tym zastanowić dziedziczymy zazwycaj "coś" konkretnego - dobra materialne, bogactwo, cechy charatkteru, geny... ale odziedziczyć "brak"? W moim odczuciu ten tytułowy "brak" jest brakiem porozumienia, utratą więzi, połączenia, możliwośći zrozumienia między ludźmi, kulturami, religiami... Z pokolenia na pokolenie przekazujemy sobie pewne"założenia", które ułatwiają nam odnaleźć się w świecie. Składowa takich założeń i wiedzy przekazanej bezrefleksyjnie (czy można to w ogóle nazwać wiedzą? Raczej opisem rzeczywistości...) kształtuje naszą tożsamość. Na przykład, jeden z głównych bohaterów książki, Biju, wyrusza do Nowego Jorku zarobić pieniądze. Pochodzi z malutkiej indyjskio-nepalskiej wsi i świat, który widzi jest dla niego oszałamiający, nie wie jak ma się zachować, nie ma żadnych punktów odniesienia. I nagle, spotyka Pakistańczyka. No, objawienie! Wie, co ma robić - przecież Hindusi i Pakistańczycy się nienawidzą. Więc co rano obrzuca go obelgami, i vice versa, i czuje, że ma w końcu jakiś pewny grunt pod stopami. Z czasem poznaje jednak innych imigrantów, afrykańczyków, muzułmanów, jednego z nich podziwia, a przecież ma on wszustkie cechy, dla których powinien go omijać szerokim łukiem! Te spotkania z innością rodzą w jego głowie pytania o to co jest prawdą, co przekazywanym nieświadomie, z przyzwyczajenia, odruchowo, fałszem. Ciekawa książka do analizy, wiele elementów jest wplecionych w fabułę jak złota nitka w bogatym gobelinie... Trzeba umieć ją złapać i rozszyfrować. Mogą to być cytaty o jedzeniu, o historii Indii, uważny czytelnik wiele może z tej książki wyciągnąć. Ale nie jest ona prosta i płynna, jak dla mnie. Trzeba się w nią wkręcić, ale jeśli mój opis was przekonał i chcecie poszperać trochę między liniami - to polecam :)

Jest to bardzo wielopoziomowa historia. Opowieść o współczesnym świecie, o globalizacji, o multikulturaliźmie, o rzeczywistości post-kolonialnej... O samotności i trudności życia z "innymi". Już sam tytuł jest bardzo zagadkowy, w oryginale "Inheritance of Loss", czyli dosłownie "Odziedziczona utrata". Tłumaczenie polskie też jest bardzo ładne, ale przytaczam tutaj tytuł...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka o Hindusach, którzy dziedzicznie przegrywając, tracą: miłość, kulturę, język, bliskich, życie całe, radość, siebie. Tracą i przegrywają, bo tak jest wokół, bo nie umieją inaczej - przegrany ojciec płodzi przegranego syna, przegrana matka - przegraną córkę, jedyne, co pozostaje, to uciec. Wyjechać i nie wracać. Dopiero w ostatnich wierszach autorka daje szansę miłości, która może, po raz pierwszy, da bohaterom szansę na zwycięstwo, na przekór sytuacji.

Książka o Hindusach, którzy dziedzicznie przegrywając, tracą: miłość, kulturę, język, bliskich, życie całe, radość, siebie. Tracą i przegrywają, bo tak jest wokół, bo nie umieją inaczej - przegrany ojciec płodzi przegranego syna, przegrana matka - przegraną córkę, jedyne, co pozostaje, to uciec. Wyjechać i nie wracać. Dopiero w ostatnich wierszach autorka daje szansę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pożyczona od Jacka

Pożyczona od Jacka

Pokaż mimo to

Powieść o Indiach w latach 80. skrząca się egzotyzmem i kolorami, ale przedstawiająca ludzi nieszczęśliwych, zmagających się z losem, daremnie szukających miejsca w życiu. A w tle mamy kraj targany nierównościami materialnymi, napięciami narodowościowymi i kataklizmami natury. To dobra, dojrzała proza. Słuchałem audiobooka w doskonałym wykonaniu Jacka Kissa.

Audiobook w słuchaniu przypominał mi wielobarwny, mieniący się kolorami, egzotyczny strój hinduski, bo mamy tu wiele smaczków, gadżetów, potraw, krajobrazów rodem z National Geographic (żurnal wspomniany w powieści). Ale w dalszej części zrozumiałem, że to książka o daremności ludzkiego losu, o naszym nieuchronnym cierpieniu na tym padole.

Książka ma pięciu głównych bohaterów: emerytowanego sędziego, mieszkającą z nim nastoletnią wnuczkę Sai, gotującego i usługującego im kucharza, syna tegoż kucharza – Bidźu, który wyjechał do Ameryki i wreszcie Dżana, korepetytora Sai. Wszyscy to ludzie na swój sposób nieszczęśliwi, czujący się źle tu i teraz, chcący zmienić swoją sytuację życiową. Weźmy sędziego, pochodzący z ubogiej rodziny, ale zdolny, aby zdobyć pieniądze na studia wydany jest za dziewczynkę, której nie zna: typowe w Indiach zaaranżowane małżeństwo. A na studiach w Anglii boleśnie odczuwa dyskryminację i odrzucenie. Od tego czasu jest pełen nienawiści, goryczy i agresji do świata i ludzi, jedyną jego prawdziwą przyjaciółką jest suczka Mutt. Weźmy Sai, która chce się wyrwać z domu sędziego za wszelką cenę, bo czuje, że życie na zadupiu z odstręczającym dziadkiem to marnowanie czasu. Kucharz z kolei ma pretensje, że za mało zarabia i zżera go tęsknota za Bidźu. Z kolei Bidźu wyjechał za karierą i pieniędzmi do Ameryki, ale zamiast amerykańskiego snu doświadcza amerykańskiego piekła, pracując w nędznych knajpach, wyobcowany i biedny. A Dżan ma kompleksy z powodu biedy w jakiej żyje i przyłącza się do ruchu niepodległościowego Nepalczyków, chociaż nie ma do tego przekonania.

A wokół mamy Indie z lat 80., kraj olbrzymich różnic majątkowych, wielkiej biedy, od której nie sposób uciec, niewydolnych instytucji, marnej infrastruktury. To wreszcie kraj targany olbrzymimi napięciami narodowościowymi, które w książce doprowadzają prawie do wojny domowej.

Z drugiej strony to kraj wielkiego piękna, wspaniałej ale i agresywnej przyrody (znakomicie opisana pora monsunowa), kraj, w którym można się łatwo zakochać i jak się z niego wyjedzie za chlebem, jak Bidźu, to człeka zżera nostalgia. Autorka świetnie oddaje tą dwuznaczność, z jednej strony bieda, napięcia i wojna, z drugiej piękno i wspaniała natura.

Bardzo to pięknie wszystko opisane; słuchało mi się audiobooka b. dobrze w jak zwykle doskonałym wykonaniu Jacka Kissa.

Powieść o Indiach w latach 80. skrząca się egzotyzmem i kolorami, ale przedstawiająca ludzi nieszczęśliwych, zmagających się z losem, daremnie szukających miejsca w życiu. A w tle mamy kraj targany nierównościami materialnymi, napięciami narodowościowymi i kataklizmami natury. To dobra, dojrzała proza. Słuchałem audiobooka w doskonałym wykonaniu Jacka Kissa.

Audiobook w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ważna powieść nie tylko ze względu na ciekawą, poruszającą fabułę, ale też treści uniwersalne, opisujące losy emigranta, skutki kolonizacji, wszelkich form opresji - od małych, domowych, po państwowe i globalne; warto tu uwypuklić wątek walki Gurkhów o niepodległość. Historie kilku bohaterów budzą współczucie i przypominają o wyrozumiałości, jaką każdy człowiek powinien okazywać innym narodowościom. Wszyscy jesteśmy małymi pionkami w grze tych wielkich... Ale musimy pamiętać o swym człowieczeństwie i prawdzie drzemiącej w sercach..

Bardzo ważna powieść nie tylko ze względu na ciekawą, poruszającą fabułę, ale też treści uniwersalne, opisujące losy emigranta, skutki kolonizacji, wszelkich form opresji - od małych, domowych, po państwowe i globalne; warto tu uwypuklić wątek walki Gurkhów o niepodległość. Historie kilku bohaterów budzą współczucie i przypominają o wyrozumiałości, jaką każdy człowiek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słodko-pikantno-gorzka opowieść, niczym smaki indyjskich przypraw i kolorowo-brudne barwy tamtejszej i globalnej kultury...

Słodko-pikantno-gorzka opowieść, niczym smaki indyjskich przypraw i kolorowo-brudne barwy tamtejszej i globalnej kultury...

Pokaż mimo to

„Brzemię rzeczy utraconych” Kiran Desai to książka ukazująca losy kilku mieszkańców Kalimpondu, miasta leżącego u podnóża Kanczendzongi w Indiach. Szesnastoletnia Sai, korepetytor Gjan, kucharz i jego syn Bidźu, dwie siostry Lola i Noni, wujek Potty, ojciec Botty i sędzia Dźemubhai Popatlal Patel który jest dziadkiem Sai, to osoby które los ze sobą w jakiś sposób powiązał. Przyszło im wspólnie przeżyć czas walki o niepodległość dla indyjskich Nepalczyków - Gorkhalandu, porę monsunową, czas względnego spokoju i czas oczekiwań na lepsze jutro. Autorka bardzo wyraziście sportretowała każdą z tych osób. Czytając ma się wrażenie, że ten początkowo zastany spokój, relacje międzyludzkie i losy tych ludzi powinny w przyszłości zakończyć się jakimś szczęśliwym wydarzeniem. Czy tak będzie? Sai zakocha się w swoim korepetytorze, kucharz wyśle do Ameryki swojego syna Bidźu, Lola i Noni będą szczęśliwe w swojej posiadłości z tego co los im ofiarowuje, a ojciec Botty będzie czuł się jak u siebie chociaż wie, że jako obcokrajowiec nie ma przedłużonego pozwolenia na pobyt w tym kraju. Sędzia mimo znanej niechęci do rodziny uzna przyjazd wnuczki której obydwoje rodzice zginęli w katastrofie, za nawet dobrą rzecz. Tak się dzieje na początku książki…
Sędzia swoją edukację pobierał w Ameryce, gdzie teraz syn kucharza też przebywa, pracując ciężko aby zarobić pieniądze i wrócić do ojca. Lola i Noni to również osoby które zaliczane są do warstwy wyższej. Czy dobrze się czują po powrocie do kraju, a jak się czuli będąc w Ameryce? Czy Ameryka zmieniła ich sposób patrzenia na własny kraj? Czy zachowali swoje tradycje, czy bardziej „nasiąkli” zwyczajami zachodnimi? Jak po powrocie traktuje ich ludność miejscowa? A walki o niepodległość, jaki wpływ miały na losy tych ludzi, i innych mieszkańców którzy w tym czasie stali na barykadach? Książka opowiada o historii która zdarzyła się niedawno, kiedy umiera Indira Gandhi, czyli niewiele ponad 30 lat temu.
Przeczytałam książkę i dalej o niej myślę.

„Brzemię rzeczy utraconych” Kiran Desai to książka ukazująca losy kilku mieszkańców Kalimpondu, miasta leżącego u podnóża Kanczendzongi w Indiach. Szesnastoletnia Sai, korepetytor Gjan, kucharz i jego syn Bidźu, dwie siostry Lola i Noni, wujek Potty, ojciec Botty i sędzia Dźemubhai Popatlal Patel który jest dziadkiem Sai, to osoby które los ze sobą w jakiś sposób powiązał....

więcej

mniej

Pokaż mimo to