Bardzo cenię prace Zbigniewa Święcha, jednak lekturę choćby najciekawszej książki zepsuć może złe opracowanie edytorskie. Dawno tak się nie męczyłam, biorąc pod uwagę to kryterium, co dziwi, ponieważ w przypadku poprzedniej części nie było takich problemów. Mam wielką nadzieję, że w przyszłości książki Zbigniewa Święcha doczekają się nowych, starannych i pięknych wydań.

Bardzo cenię prace Zbigniewa Święcha, jednak lekturę choćby najciekawszej książki zepsuć może złe opracowanie edytorskie. Dawno tak się nie męczyłam, biorąc pod uwagę to kryterium, co dziwi, ponieważ w przypadku poprzedniej części nie było takich problemów. Mam wielką nadzieję, że w przyszłości książki Zbigniewa Święcha doczekają się nowych, starannych i pięknych wydań.

Droga przez mękę to w tym przypadku chyba za mało powiedziane! Bardzo lubię taką literaturę faktu, zwłaszcza o historii i archeologii ….nutka sensacji też może być. Przeczytałam pierwszy tom „W ciszy otwieranych grobów” o otwieraniu wawelskich grobów Jagiellonów i związanej z tym klątwie. I czytało się ten pierwszy tom naprawdę dobrze i z dużą ciekawością bo książka opowiadała o tym co się na Wawelu w królewskich kryptach podczas ich otwierania działo. Jak to wyglądało, co robili archeolodzy, inżynierowie, historycy a nawet rysownicy czy fotografowie. A klątwa i cały rys historyczny Wawelu i krypt były tłem dla całej opowieści. Ale TO ……. TO …..bardziej przypominało antologię architektów Wileńskich DOSŁOWNIE !! Na całe 4 rozdziały tylko dwa de facto opowiadały o odnalezieniu w katedrze Wileńskiej grobów królewskich. Normalnie szaleństwo! 40 stron to przedruki całych art. z wileńskiej prasy która o tym fakcie pisała czyli ta sama opowieść z 5 punktów widzenia. 45 stron marnej jakości czarnobiałych zdjęć (no tutaj akurat nie można się chyba czepiać bo takie w tamtym czasie robiono chodzi mi raczej o pokazanie skali jak niewiele autor się wysilił w słowie pisanym) Ale najlepsza jest końcówka przedstawiająca peany pochwalne z różnych gazet na temat autora i jego publikacji. Ze zgrozą i smutkiem stwierdzam że nie tego się po tej książce spodziewałam zwłaszcza że pierwszy tom był naprawdę porządnie napisanym reportażem i dobrze opowiadał wawelska historię królewskich grobów. No i ten język którym autor się posługuje, nie wiem sama ile razy musiałam się cofać żeby zrozumieć co do ciężkiej choroby zostało napisane. No albo się uwsteczniłam albo jednak ktoś tu chciał odcinać kupony od sukcesu pierwszego tomu i ….średnio mu to wyszło. Z całego serca nie polecam chyba że chcecie się zamęczyć i udręczyć. Po trzeci tom NA PEWNO NIE SIĘGNĘ.

Droga przez mękę to w tym przypadku chyba za mało powiedziane! Bardzo lubię taką literaturę faktu, zwłaszcza o historii i archeologii ….nutka sensacji też może być. Przeczytałam pierwszy tom „W ciszy otwieranych grobów” o otwieraniu wawelskich grobów Jagiellonów i związanej z tym klątwie. I czytało się ten pierwszy tom naprawdę dobrze i z dużą ciekawością bo książka...

Chociaż tytuł sugeruje inaczej, książka nie jest ściśle kontynuacją poprzedniej części, bada rzeczy, właściwie niezwiązane z historią "klątwy Jagiellończyka". Niestety, w przeciwieństwie do krakowskiego przypadku, tutaj, samo istnienie rzekomej klątwy wydaje się być trochę naciągane na potrzeby książki. Na szczęście, podobnie, jak w przypadku pierwszej części, książka skupia się głównie na historii katedry wileńskiej i eksploracji istniejących w niej grobowców (w tym dwóch żon Zygmunta Augusta),a sam opis tych odkryć i towarzyszących badań, jest również fascynujący i niezwykle ciekawy. I to właśnie stanowi o wartości książki.
Polecam.

Chociaż tytuł sugeruje inaczej, książka nie jest ściśle kontynuacją poprzedniej części, bada rzeczy, właściwie niezwiązane z historią "klątwy Jagiellończyka". Niestety, w przeciwieństwie do krakowskiego przypadku, tutaj, samo istnienie rzekomej klątwy wydaje się być trochę naciągane na potrzeby książki. Na szczęście, podobnie, jak w przypadku pierwszej części, książka...