Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo miło wspominam czas spędzony z tą serią, jednak przy czytaniu ostatniej części pewne rzeczy zaczynają drażnić.

Postaci na przestrzeni cyklu się zmieniają i są to bardzo dobre zmiany, dotyczy to zwłaszcza Rozalii. Jednak w momencie gdy po raz nie wiem który dana postać mówi w odniesieniu do jej metamorfozy, że "kto by pomyślał", "nigdy bym nie przypuszczał", traci to na wiarygodności. Tak jakby sama autorka nie wierzyła, że Rozalia zmieniła się wystarczająco i inni bohaterowie muszą o tym co rusz przypominać. A ta postać zmieniła się diametralnie i to jej czyny o tym świadczą.

Jestem naprawdę pełna podziwu dla wiedzy autorki na temat historii Krakowa. Tak dokładne opisywanie miejsc i wszystkie wstawki na temat dziejów budynków, ulic itp. są jak najbardziej na plus, jednak wtedy, kiedy są wplecione w wypowiedzi narratora. W ustach bohaterów, którzy oddają się zwykłej konwersacji, a nagle zamieniają się w prowadzących program krajoznawczy, są one nienatutralne, a w scenie na cmentarzu po prostu niepotrzebne, nieprzystające i trochę dodane na siłę. Trudno mi uwierzyć, że wszyscy w tamtych latach mieli taką wiedzę i z takim zapałem opowiadali o architekturze. Oczywiście to były inne czasy i zapewne się mylę, nie doceniając ich – mam nadzieję, że się mylę! To wszystko jednak rzutuje na odbiór dialogów, które w dużej mierze są ogólnie nieco sztuczne.

Zaczęłam zwracać uwagę na te rzeczy dopiero przy ostatniej części, więc nie są to absolutnie poważne zarzuty. Bardzo cenię tę trylogię, ponieważ jest – między innymi – bardzo stonowana, oczywiście w dobrym znaczeniu tego słowa.

Bardzo miło wspominam czas spędzony z tą serią, jednak przy czytaniu ostatniej części pewne rzeczy zaczynają drażnić.

Postaci na przestrzeni cyklu się zmieniają i są to bardzo dobre zmiany, dotyczy to zwłaszcza Rozalii. Jednak w momencie gdy po raz nie wiem który dana postać mówi w odniesieniu do jej metamorfozy, że "kto by pomyślał", "nigdy bym nie przypuszczał", traci to...

Karuzela śmiechu.

Co chwila ktoś wybucha serdecznym śmiechem, a główna bohaterka aż musi się odwrócić od rozmówcy, który ma nazwisko Smok, żeby nie zacząć się śmiać. To oczywiście jeden z wielu przykładów.

Dioniza ma niezły tupet, przez swoją gwałtowność, niecierpliwość i objawiający się niekiedy brak panowania nad emocjami (co absolutnie nie powinno się wydawać czytelnikowi cechą negatywną!) w jakimś stopniu na pewno przyczyniła się do tragedii. Ale to oczywiście jasne, że to nie jej wina! Niby to ona sama odeszła z policji, ale biorąc pod uwagę jej zachowania, nie byłoby wcale dziwne, gdyby została z niej wydalona za brak subordynacji, a nie sądzę, by po odejściu do cywila zmienił się jej temperament. Ona nie popełnia błędów, ale jeśli "czuje, że umyka jej coś bardzo ważnego", nie trzeba się martwić – zaraz na pewno wszystko się rozjaśni! Przeczucia jej przecież nie zawiodą, skoro pracując w policji, właśnie nimi się przede wszystkim kierowała. Czasami łaskawie ugryzie się w język, bo jest zbyt mądra, by się kłócić z hołotą, z którą przychodzi jej rozmawiać. W niektórych sytuacjach wydaje się tak samo niekompetentna jak Inka, którą tak bardzo oceniała pod tym kątem, nie wspominając juz o tym, że nie okazała jej krzty współczucia i nawet nie podjęła próby zrozumienia jej, abstrahując od tego, co zrobiła Inka i jaka była.

Pod koniec mało mnie interesowało, kto zabił, chciałam tylko skończyć, przez to, przyznaję, trochę się pogubiłam w najważniejszych momentach i w tej liczbie postaci. Na ostatnich stronach pojawiła się namiastka zaciekawienia, do czego to wszystko zmierza. Jednak nie interesuje mnie już wcale, dokąd zmierza Dioniza Remańska. Mimo że nie lubię porzucać serii po dwóch tomach i chciałabym dać szansę i się nie zniechęcać, tym razem do kolejnych części nie zajrzę.

Karuzela śmiechu.

Co chwila ktoś wybucha serdecznym śmiechem, a główna bohaterka aż musi się odwrócić od rozmówcy, który ma nazwisko Smok, żeby nie zacząć się śmiać. To oczywiście jeden z wielu przykładów.

Dioniza ma niezły tupet, przez swoją gwałtowność, niecierpliwość i objawiający się niekiedy brak panowania nad emocjami (co absolutnie nie powinno się wydawać...

Bardzo cenię prace Zbigniewa Święcha, jednak lekturę choćby najciekawszej książki zepsuć może złe opracowanie edytorskie. Dawno tak się nie męczyłam, biorąc pod uwagę to kryterium, co dziwi, ponieważ w przypadku poprzedniej części nie było takich problemów. Mam wielką nadzieję, że w przyszłości książki Zbigniewa Święcha doczekają się nowych, starannych i pięknych wydań.

Bardzo cenię prace Zbigniewa Święcha, jednak lekturę choćby najciekawszej książki zepsuć może złe opracowanie edytorskie. Dawno tak się nie męczyłam, biorąc pod uwagę to kryterium, co dziwi, ponieważ w przypadku poprzedniej części nie było takich problemów. Mam wielką nadzieję, że w przyszłości książki Zbigniewa Święcha doczekają się nowych, starannych i pięknych wydań.