Zaskakujące, że przy niektórych fragmentach tej historii nie mogłam nasycić się wyobraźnią i stylem pisania Mitchella oraz, dla kontrastu, trafiłam na tyle samo fragmentów, które w ogóle mnie nie zaciekawiły. Mitchella na pewno trzeba docenić za pomysł, z resztą po Atlasie chmur wiedziałam, że jest to zdecydowanie nietuzinkowy autor. Doskonale potrafił uczynić natrrację w tych wszystkich historiach unikatową - w przypadku każdego bohatera widać, że styl się trochę różni, jest dopasowany do postaci, każda historia mogłaby być osobną książką.
Doceniam Mitchella, podoba mi się on jako pisarz, widzę, że potrafi pisać i się wyróżniać, ale równocześnie nie czuję, żeby był to "mój" autor. Największym zarzutem w przypadku Widmopisu jest fakt, że opowiadania luźno do siebie nawiązują i trochę się przenikają, ale... ale właśnie, te nawiązania i powiązania gubią się bardzo w gąszczu nieistotnych elementów, przy których tak bardzo się wynudziłam.
Ale jako ciekawostka, dla fanów autora, Widmopis sprawdzi się świetnie. Rozpoczynanie przygody z tym autorem od Atlasu chmur może być pogrzebaniem sympatii do niego, bo pozycja jest dużo bardziej skomplikowana.

Zaskakujące, że przy niektórych fragmentach tej historii nie mogłam nasycić się wyobraźnią i stylem pisania Mitchella oraz, dla kontrastu, trafiłam na tyle samo fragmentów, które w ogóle mnie nie zaciekawiły. Mitchella na pewno trzeba docenić za pomysł, z resztą po Atlasie chmur wiedziałam, że jest to zdecydowanie nietuzinkowy autor. Doskonale potrafił uczynić natrrację w...

"Widmopis" ląduje wysoko na liście najdziwniejszych książek, które czytałam. Głównie przez to, jak bardzo bywa konfundujący w swoim przekazie. Pierwszy rozdział - trzeba to napisać - jest wprost odstręczający i czytelnik może intensywnie się zastanawiać, czemu autor zdecydował się na taki początek i taki punkt widzenia. Kolejne rozdziały są bardzo różne - większość jest ciekawa, niektóre zdecydowanie bardziej niż inne, część prezentuje naprawdę intrygujące pomysły. Kilka być może sprawdziłoby się jako zupełnie osobne opowiadania (szczególnie Święta Góra). Łączy je jednak pewna usterka formalna - ich zakończenia nadchodzą zbyt szybko i są zbyt krótkie. Proporcja wstęp, rozwinięcie, zakończenie jest zaburzona. Ponadto to ogólnie bardzo dziwna książka, o każdym z rozdziałów wypadałoby napisać osobno.
Nie mogę jeszcze nie wspomnieć o liczbie i dziwności usterek w tekstach - margaryna zamiast Małgorzaty, powozy zamiast pozory, na 100 wystąpień słowa "mój" w 99 przypadkach wyglądało ono "moj", jeżyki zamiast języki, "zielonej herbarzy" zamiast "zielonej herbaty" mogłabym wymieniać dalej, ale chyba starczy.

"Widmopis" ląduje wysoko na liście najdziwniejszych książek, które czytałam. Głównie przez to, jak bardzo bywa konfundujący w swoim przekazie. Pierwszy rozdział - trzeba to napisać - jest wprost odstręczający i czytelnik może intensywnie się zastanawiać, czemu autor zdecydował się na taki początek i taki punkt widzenia. Kolejne rozdziały są bardzo różne - większość jest...

Książki w "polskim" tłumaczeniu nie da się niestety czytać. Błędy w tłumaczeniu i nienaturalny język niemal na każdej stronie. Kiedy przeczytałem, że z radio słychać było dźwięki 'cyganskiej rapsodii' (org. Bohemian Rhapsody) odłożyłem książkę i sięgnąłem po oryginał. Sama powieść bardzo Mitchellowska, magiczna, oniryczna jak Murakami. Żałuję wzięcia do ręki wersji polskiej, natomiast oryginał był wspaniały!

Książki w "polskim" tłumaczeniu nie da się niestety czytać. Błędy w tłumaczeniu i nienaturalny język niemal na każdej stronie. Kiedy przeczytałem, że z radio słychać było dźwięki 'cyganskiej rapsodii' (org. Bohemian Rhapsody) odłożyłem książkę i sięgnąłem po oryginał. Sama powieść bardzo Mitchellowska, magiczna, oniryczna jak Murakami. Żałuję wzięcia do ręki wersji...

Jeśli mam być szczera, chętnie bym oceniła tę książkę na 7,5 - coś pomiędzy bardzo dobrą a rewelacyjną.
Książka jest napisana w interesujący sposób. Miałam już wcześniej do czynienia z inną powieścią Mitchella, w związku z czym zaczynam zauważać pewien schemat. Jest to kilka opowiadań, historii różnych ludzi, które są ze sobą połączone poprzez miejsca, osoby, wydarzenia. Bardzo mi się podoba ten sposób pisania. Język, którym autor posługuje się w swoich książkach, również jest bardzo przyjemny w odbiorze.
Jeśli chodzi o samą fabułę "Widmopisu", niektóre historie podobały mi się bardziej, inne mniej. Na początku było trochę nudno, jednak kolejne rozdziały utwierdziły mnie w przekonaniu, że książka jest warta przeczytania, choćby dla kilku z nich.
Jestem wielką fanką okładki w tym wydaniu, jest prześliczna! Tytuł również jest wspaniały, bardzo intrygujący, chociaż spodziewałam się po nim czegoś nieco innego, nie jestem rozczarowana. Zachęcam do lekturty :)

Jeśli mam być szczera, chętnie bym oceniła tę książkę na 7,5 - coś pomiędzy bardzo dobrą a rewelacyjną.
Książka jest napisana w interesujący sposób. Miałam już wcześniej do czynienia z inną powieścią Mitchella, w związku z czym zaczynam zauważać pewien schemat. Jest to kilka opowiadań, historii różnych ludzi, które są ze sobą połączone poprzez miejsca, osoby, wydarzenia....

"Widmopis" to debiut uwielbianego przeze mnie pisarza. Jak na dłoni widać wszystkie metody, które później dopracował do perfekcji. W tej powieści wiele rzeczy zgrzyta, ale też wiele daje przyjemność podczas lektury. Sama konstrukcja przypomina nam "Atlas chmur" i "Czasomierze", ale nie wszystko się zazębia w tak oczywisty i jasny sposób. I może dlatego "Widmopis" jest tak wartościowy i podatny na interpretacje. W każdym rozdziale poznajemy człowieka, który kieruje się w życiu swoimi pragnieniami. Jednocześnie każdy z nich od czegoś ucieka. Pragnienia i lęki podane są w momentami trudny do zidentyfikowania sposób, ale nie przeszkadza to w szukaniu sensu. W końcu w tle rozgrywa się jeszcze jedna przygoda. Ta dotycząca wpływu niepozornych wydarzeń na przyszłość całego świata. Wystarczy rzucić kamieniem w wodę, aby zobaczyć rozchodzące się fale, mniejsze lub większe. No ale, co ja tam wiem? Jestem tylko niepoprawnym fanem Mitchella.

"Widmopis" to debiut uwielbianego przeze mnie pisarza. Jak na dłoni widać wszystkie metody, które później dopracował do perfekcji. W tej powieści wiele rzeczy zgrzyta, ale też wiele daje przyjemność podczas lektury. Sama konstrukcja przypomina nam "Atlas chmur" i "Czasomierze", ale nie wszystko się zazębia w tak oczywisty i jasny sposób. I może dlatego "Widmopis" jest...

Oj, trudno mi było przez to przebrnąć. Nie podoba mi się marketingowanie tego jako powieści, podczas gdy jest to zbiór opowiadań, które lekko do siebie nawiązują. Mam wrażenie, że gdybym miała tę informację, nie czułabym się zawiedziona tym, że wątki się kończą i nie tworzą spójnej fabuły.
Większość postaci jest mało interesująca/likeable, przez co nie do końca chce się czytać o nich. Językowo jest fajnie i szukanie powiązań jak najbardziej na propsie, ale tylko niektóre opowiadania są naprawdę ciekawe.

Oj, trudno mi było przez to przebrnąć. Nie podoba mi się marketingowanie tego jako powieści, podczas gdy jest to zbiór opowiadań, które lekko do siebie nawiązują. Mam wrażenie, że gdybym miała tę informację, nie czułabym się zawiedziona tym, że wątki się kończą i nie tworzą spójnej fabuły.
Większość postaci jest mało interesująca/likeable, przez co nie do końca chce się...

Przeczytałem kiedyś Sen nr 9 tego samego autora i książka mnie zachwyciła. Na jego debiutanckiej pozycji również się nie zawiodłem. Antologia pozornie niezwiązanych ze sobą historii potrafi wciągnąć w lekturę, choć pierwsza historia wydała mi się odpychająca. Na szczęście dalej było już tylko lepiej. Książka chwilami nie jest łatwa w odbiorze, gdyż mamy do czynienia ze strumieniem świadomości w wykonaniu bohaterów historii, przez co chwilami nie wiemy czy dana osoba mówi o przeszłości czy teraźniejszości. Niemniej jednak lekturę oceniam bardzo pozytywnie :)

Przeczytałem kiedyś Sen nr 9 tego samego autora i książka mnie zachwyciła. Na jego debiutanckiej pozycji również się nie zawiodłem. Antologia pozornie niezwiązanych ze sobą historii potrafi wciągnąć w lekturę, choć pierwsza historia wydała mi się odpychająca. Na szczęście dalej było już tylko lepiej. Książka chwilami nie jest łatwa w odbiorze, gdyż mamy do czynienia ze...

Z pozoru opowiadania, a tak pięknie łączą się w jedną spójną całość. Doskonała książka, gdzie wszystko misternie zazębia się ze sobą. Czytanie jej to była prawdziwa przyjemność. Mimo, że akcja dzieje się w różnych miejscach, a jej bohaterowie też często bardzo różnią się od siebie, autor potrafi opisać to wszystko w przekonujący sposób. Polecam wszystkim, którzy lubią książki nieoczywiste.

Z pozoru opowiadania, a tak pięknie łączą się w jedną spójną całość. Doskonała książka, gdzie wszystko misternie zazębia się ze sobą. Czytanie jej to była prawdziwa przyjemność. Mimo, że akcja dzieje się w różnych miejscach, a jej bohaterowie też często bardzo różnią się od siebie, autor potrafi opisać to wszystko w przekonujący sposób. Polecam wszystkim, którzy lubią...

Są książki które czyta się strona po stronie i takie które czyta się i się męczy. Niestety ale "Widmopis" w mojej opinii jest książką nudną i absolutnie nie porywająca. Oprócz nudnej fabuły na kartach książki pojawiaja się co chwilę rażące błędy.

Są książki które czyta się strona po stronie i takie które czyta się i się męczy. Niestety ale "Widmopis" w mojej opinii jest książką nudną i absolutnie nie porywająca. Oprócz nudnej fabuły na kartach książki pojawiaja się co chwilę rażące błędy.

Wreszcie ukończyłam książkę. Oprócz ładnej okładki to nudaaa. Może 2 historie były w miarę ciekawe do czytania ale większość to poprostu jedma wielka nuda. Jednak o gustach się nie mówi, są ludzie którzy uwielbiają tego typu książkę, ja do nich nie należę.

Wreszcie ukończyłam książkę. Oprócz ładnej okładki to nudaaa. Może 2 historie były w miarę ciekawe do czytania ale większość to poprostu jedma wielka nuda. Jednak o gustach się nie mówi, są ludzie którzy uwielbiają tego typu książkę, ja do nich nie należę.