Coś nie pykło. Pierwsza część jest zagmatwana i jakby bez głębszej myśli, a druga to niby powrót do formy, ale czegoś zabrakło, aby zachwycić jak w tomie pierwszym. Szkoda, bo wychodzi na to, że historia była na jeden tom, a nie dwa. Dużo się dzieje, zagłębiamy się w coraz dziwniejsze i dziwniejsze historie, ale nie ma nic głębiej. To, co było mocna stroną pierwszego tomu, tutaj uleciało. Szkoda.

Coś nie pykło. Pierwsza część jest zagmatwana i jakby bez głębszej myśli, a druga to niby powrót do formy, ale czegoś zabrakło, aby zachwycić jak w tomie pierwszym. Szkoda, bo wychodzi na to, że historia była na jeden tom, a nie dwa. Dużo się dzieje, zagłębiamy się w coraz dziwniejsze i dziwniejsze historie, ale nie ma nic głębiej. To, co było mocna stroną pierwszego tomu,...

Ciężko mi ocenić ten tom, bo mimo zachwytu nad stylem Valente niestety drugą część męczyłam przez ponad miesiąc. Miała dobre momenty, ale w pewnej chwilo zorientowałam się, że Valente za mocno zaplotła te kolejne opowieści. W tym gąszczu podczas pierwszej części się odnajdowałam i bardziej ciekawiła mnie całość. W tej drugiej części opowieści Sieroty byłam w dużo mniejszym stopniu zaangażowana w to, co z czego wynika i jak się wiąże z pozostałymi wątkami. Piękna baśń dla dorosłych, ale nieco zbyt mocno pokomplikowana w swoim zwieńczeniu.

Ciężko mi ocenić ten tom, bo mimo zachwytu nad stylem Valente niestety drugą część męczyłam przez ponad miesiąc. Miała dobre momenty, ale w pewnej chwilo zorientowałam się, że Valente za mocno zaplotła te kolejne opowieści. W tym gąszczu podczas pierwszej części się odnajdowałam i bardziej ciekawiła mnie całość. W tej drugiej części opowieści Sieroty byłam w dużo mniejszym...

Czasem trzeba po prostu odpuścić.
Valente to naprawdę bardzo dobra pisarka, która wspaniale operuje słowem, a szkatułkowa kompozycja "Opowieści..." sama w sobie jest majstersztykiem. Tyle że po ok. 70 stronach zorientowałam się, że to jest coś kompletnie nie dla mnie, że ta książka sama w sobie nie sprawia mi żadnej przyjemności. Wręcz przeciwnie, po prostu męczy. Dlatego jak doceniam, tak nie mam ochoty jej przynajmniej na razie kończyć.

Czasem trzeba po prostu odpuścić.
Valente to naprawdę bardzo dobra pisarka, która wspaniale operuje słowem, a szkatułkowa kompozycja "Opowieści..." sama w sobie jest majstersztykiem. Tyle że po ok. 70 stronach zorientowałam się, że to jest coś kompletnie nie dla mnie, że ta książka sama w sobie nie sprawia mi żadnej przyjemności. Wręcz przeciwnie, po prostu męczy. Dlatego...

W tym miesiącu postanowiłam skończyć tę dylogię, która czekała na to kilka lat. Mimo iż pierwszy tom przypadł mi do gustu, to jakoś nie spieszyło mi się z kontynuacją. Niestety odrobinę zawiodłam się na tej pozycji. Styl pisarski oraz wyobraźnia autorki są naprawdę niesamowite, jednak wykonanie dość ciężkie do przyswojenia. Forma szkatułkowa budzi podziw, niestety w takiej skali jaką funduje autorka jest dość ciężka do przyjemnej konsumpcji. Książkę tę powinno się czytać w przeciągu kilku dni, im szybciej tym lepiej, gdyż wielorakie historie zaczynają się mylić i ulegają zapomnieniu, przez co trudno jest docenić finezyjną budowę. Polecam tę serię tym, którzy są fanami bardziej mrocznych baśni, a w dodatku lubią realizm magiczny. Ostrzegam jednak, że aby nadążać za fabułą trzeba się trochę poświęcić ;).

Mój regał z książkami
patsy-books.blogspot.com

W tym miesiącu postanowiłam skończyć tę dylogię, która czekała na to kilka lat. Mimo iż pierwszy tom przypadł mi do gustu, to jakoś nie spieszyło mi się z kontynuacją. Niestety odrobinę zawiodłam się na tej pozycji. Styl pisarski oraz wyobraźnia autorki są naprawdę niesamowite, jednak wykonanie dość ciężkie do przyswojenia. Forma szkatułkowa budzi podziw, niestety w takiej...

Jedna z ciekawszych powieści, które ostatnio miałam okazję przeczytać. Autorka z domieszką ironii opowiada czytelnikowi nowe wersje znanych historii z różnych zakątków świata. Wśród opowieści tytułowej sieroty, można znaleźć niemalże każdy możliwy ładunek emocjonalny - są to historie smutne, śmieszne, dziwne, pouczające, dające do myślenia. Natrafiłam na Catherynne M. Valente dzięki Uczcie Wyobraźni i faktycznie, jej twórczość takową prezentuje. Pozycja obowiązkowa dla każdego wielbiciela baśni.

Jedna z ciekawszych powieści, które ostatnio miałam okazję przeczytać. Autorka z domieszką ironii opowiada czytelnikowi nowe wersje znanych historii z różnych zakątków świata. Wśród opowieści tytułowej sieroty, można znaleźć niemalże każdy możliwy ładunek emocjonalny - są to historie smutne, śmieszne, dziwne, pouczające, dające do myślenia. Natrafiłam na Catherynne M....

Opowieści sieroty nie są książką, którą pochłania się w jeden wieczór, znacznie lepiej smakuje wolne rozkoszowanie się jej smakiem, odkrywanie niuansów i badanie metafor, odkrywanie niezwykłego świata pełnego zaskakujących powiązań i postaci. Jestem nim oczarowana, autorka po raz kolejny mnie nie zawiodła.

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2016/07/opowiesci-sieroty-w-miastach-monet-i.html

Opowieści sieroty nie są książką, którą pochłania się w jeden wieczór, znacznie lepiej smakuje wolne rozkoszowanie się jej smakiem, odkrywanie niuansów i badanie metafor, odkrywanie niezwykłego świata pełnego zaskakujących powiązań i postaci. Jestem nim oczarowana, autorka po raz kolejny mnie nie zawiodła.

Cała...

"- Może - powiedziała dziewczynka - Zawsze jest chwila, gdy opowieść się kończy, i chwila, gdy wszystko jest niebieskie, czarne i milczące, i narrator nie chce wierzyć, że to już koniec, i słuchacz też nie wierzy, i obaj wstrzymują oddech z gorączkową nadzieją pielgrzymów, że to nie koniec, że są kolejne opowieści, niezliczone, połączone razem jak ogniwa długiego łańcucha. Wstrzymują oddech; drzewa wstrzymują oddech, i powietrze, i lód, i las, i brama. Ale nikt nie może bez końca wstrzymywać oddechu i wszystkie opowieści się kończą. - Otworzyła oczy. - Nawet moje."

"- Może - powiedziała dziewczynka - Zawsze jest chwila, gdy opowieść się kończy, i chwila, gdy wszystko jest niebieskie, czarne i milczące, i narrator nie chce wierzyć, że to już koniec, i słuchacz też nie wierzy, i obaj wstrzymują oddech z gorączkową nadzieją pielgrzymów, że to nie koniec, że są kolejne opowieści, niezliczone, połączone razem jak ogniwa długiego łańcucha....

Historia jak z "Baśni 1001 Nocy" -młody syn sułtana, ukrywając się w ogrodzie przed pilnującą go starszą siostrą, niespodziewanie spotyka zamieszkującą tam tajemniczą dziewczynkę. Uznawana jest za demona, gdyż jej powieki mają niecodzienną, ciemną barwę -jak dziewczynka tłumaczy chłopcu dlatego, iż pokryte są tysiącami słów, tworzącymi opowieści. Baśnie, które czekają, aby je opowiedzieć, tyle, że brakuje słuchaczy. Jak nietrudno się domyśleć, wkrótce dziewczynka zaczyna opowiadać chłopcu zapisane na jej powiekach historie...
Skojarzenie z "Baśniami 1001 Nocy" nasuwa się samo, jednak "Opowieści sieroty" nie są jedynie ich uwspółcześnioną wersją. Autorka tworzy własny zbiór niesamowitych opowieści, czerpiąc nie tylko z bajek arabskich, ale również celtyckich, skandynawskich, rosyjskich. Wykorzystuje stwory z średniowiecznych legend jak i tworzy własne, równie niezwykłe. Wyobraźnia autorki jest pod tym względem imponująca. Jest w zasadzie nieograniczona -w stworzonym przez nią świecie wszystko może się zdarzyć, a mitologie z całego świata mieszają się ze sobą bardzo płynnie, tworząc coś niezwykłego i niepowtarzalnego, co pozostaje w pamięci na bardzo długo.
Zaskakująca jest również konstrukcja poszczególnych opowieści. Nie mamy bowiem do czynienia z prostymi historiami dotyczącymi od początku do końca tylko jednego bohatera. Szybko okazuje się, że w danej opowieści mamy ukrytą kolejną opowieść, a w niej następną, i jeszcze następną. Bohater początkowej opowieści spotyka inną postać, która opowiada mu swoją historię, a w niej znajdują się relację innych, których ta postać spotkała po drodze... Taka konstrukcja przypomina mi nieco rosyjską matrioszkę. Tym bardziej, że wszystkie pomniejsze opowieści tworzą jedną, kompletną całość, gdzie wszystkie elementy i poszczególne historie są ze sobą powiązane w najmniej spodziewany sposób. Do tego dodajmy jeszcze, że dziewczynka snuje kolejne opowieści, w których pojawiają się elementy i postacie z poprzednich, co w konsekwencji tworzy jedną olbrzymią historię...
Autorce należy się pochwała za sposób, w jaki udało jej się poprowadzić tak rozbudowaną opowieść. Wszystko się ze sobą łączy i wszystko ma sens. Potrzeba naprawdę ogromnego talentu, żeby wymyślić i przede wszystkim napisać coś takiego. Każda z drobnych historii jest wyjątkowa i wspaniała, samodzielnie byłaby w stanie zachwycać, a w połączeniu z innymi tworzy coś, o czym trudno zapomnieć.
Dwutomowe "Opowieści sieroty" to jedna z najbardziej niezwykłych powieści fantasy ostatnich lat. Ambitna i piękna, świetnie napisana i oddziałująca na wyobraźnię, czasami nieco dziwna czy groteskowa, ale z całą pewnością unikalna -pominięcie jej byłoby dużym błędem, zwłaszcza, jeżeli ktoś poszukuje w fantastyce "czegoś więcej".

Historia jak z "Baśni 1001 Nocy" -młody syn sułtana, ukrywając się w ogrodzie przed pilnującą go starszą siostrą, niespodziewanie spotyka zamieszkującą tam tajemniczą dziewczynkę. Uznawana jest za demona, gdyż jej powieki mają niecodzienną, ciemną barwę -jak dziewczynka tłumaczy chłopcu dlatego, iż pokryte są tysiącami słów, tworzącymi opowieści. Baśnie, które czekają, aby...

Strasznie ciężko się w tym wszystkim połapać. Poza tym autorka poszła trochę na łatwiznę, bo o wiele łatwiej jest wymyślić tysiąc krótkich i słabych historii (z czego większość jest właściwie o niczym) niż jedną dłuższą i spójną. Nie polecam.

Strasznie ciężko się w tym wszystkim połapać. Poza tym autorka poszła trochę na łatwiznę, bo o wiele łatwiej jest wymyślić tysiąc krótkich i słabych historii (z czego większość jest właściwie o niczym) niż jedną dłuższą i spójną. Nie polecam.

Druga część tej cudownej książki mnie nie zawiodła. Ucieszyło mnie zakończenie. Miałam nadzieję na coś podobnego.

Druga część tej cudownej książki mnie nie zawiodła. Ucieszyło mnie zakończenie. Miałam nadzieję na coś podobnego.