Nie przepadam za opowiadaniami, ale jeszcze bardziej nie lubię Tommy'ego i Tuppence. Historyjki są jednak w miarę ciekawe i szybko się je czyta.

Nie przepadam za opowiadaniami, ale jeszcze bardziej nie lubię Tommy'ego i Tuppence. Historyjki są jednak w miarę ciekawe i szybko się je czyta.

Na wielu blogach natykałam się na książki Agathy Christie i sama zapragnęłam przenieść się w świat zagadek, morderstw i (tego chyba najbardziej) do Anglii XX wieku. Mój wybór padł na „Śledztwo na cztery ręce”, które przed chwilą oddane, leżało na wierzchu.

Autorka w tym zbiorze opowiadań świetnie przedstawiła nam parę detektywów – amatorów Tommego i Tuppence. Małżeństwo pod pretekstem prowadzenia biura detektywistycznego musi nawiązać kontakt ze szpiegami rosyjskimi. W międzyczasie rozwiązuje wiele ciekawych zagadek kryminalnych. Postacie są świetnie zarysowane. Dowcipne, inteligentne. Szczególną sympatią obdarzyłam Tuppence, która zaimponowała i jednocześnie rozśmieszyła mnie swoją znajomością mody, a w szczególności kapeluszy. Dlatego opowiadanie „Tajemnica Sunningdale” polubiłam mimo, że Tommy rozwiązał całą zagadkę. Bez wiedzy Tuppence akcja utknęłaby w martwym punkcie na dłużej. Pole golfowe, zbrodnia, a wszystko rozwiązane w kawiarni… Świetne.

Jednak inne rozdziały nie były tak dobre. Zdecydowanie najgorzej będę wspominała „Niepodważalne alibi”. Akcja była niezbyt ciekawie skonstruowana, a rozwiązanie proste i oczywiste. Tu, jak w żadnym innym opowiadanie wszystko po trochę mnie irytowało.

Piszę tak co chwila opowiadanie, opowiadanie. Tak naprawdę te zagadki powiązane są ze sobą poszczególnymi osobami z parą głównych bohaterów na czele. Wszystko zmierza do finału, czyli złapania szpiega rosyjskiego. Dlatego, choć jest wiele wątków wszystko składa się w całość.

Mimo świetnych bohaterów książka nie zachwyca. W niektórych momentach sceny wydawały mi się naiwne i nieprawdopodobne. Myślę, że gdybym trafiła na nią kilka lat wcześniej bardziej by mi się spodobała. Chociaż może nie umiałabym docenić wtedy tej angielskości? Nie wiem.

Była to moja pierwsza książka tej autorki. Wszyscy pewnie się zdziwią. Co? Tak późno? Jakoś tak właśnie wyszło. Jednak mimo tego przeciętnego spotkania z Królową Światowego Kryminału sięgnę po inne jej dzieła. Po pierwsze: nie poddaję się tak szybko, a po drugie: pamiętam kilkukrotnie oglądany film na podstawie „Śmierci na Nilu”. Jeśli ta kobieta umiała wymyślić taką akcję to nie mogę wyminąć się z jej książkami.

Na wielu blogach natykałam się na książki Agathy Christie i sama zapragnęłam przenieść się w świat zagadek, morderstw i (tego chyba najbardziej) do Anglii XX wieku. Mój wybór padł na „Śledztwo na cztery ręce”, które przed chwilą oddane, leżało na wierzchu.

Autorka w tym zbiorze opowiadań świetnie przedstawiła nam parę detektywów – amatorów Tommego i Tuppence. Małżeństwo...

Tommy i Tuppence to moi ukochani bohaterowie cyklu. Podobać się może również koncepcja książki - zbiór opowiadań, z których każde stanowi zamkniętą historię, połączonych urokliwym małżeństwem oraz jednym wspólnym wątkiem.
Nie jest to jednak najlepsza pozycja z repertuaru Christie, mimo że sporo nadrabia urokliwą parą detektywów (tym razem w sile wieku).

Tommy i Tuppence to moi ukochani bohaterowie cyklu. Podobać się może również koncepcja książki - zbiór opowiadań, z których każde stanowi zamkniętą historię, połączonych urokliwym małżeństwem oraz jednym wspólnym wątkiem.
Nie jest to jednak najlepsza pozycja z repertuaru Christie, mimo że sporo nadrabia urokliwą parą detektywów (tym razem w sile wieku).

Jedna ze słabszych pozycji pióra Agathy Christie. Tytułowe "cztery ręce" należą do małżeństwa, Tommy'ego i Tuppence prowadzących agencję detektywistyczną i wykorzystujących przy kolejnych śledztwach metody znanych powieściowych detektywów. Autorka parodiuje tu m.in. Herkuesa Poirot, pannę Marple czy Sherlocka Holmesa. Świetny pomysł, tylko niestety nie do końca wykorzystany. Jest to raczej zbiór opowiadań powiązanych osobami głównych bohaterów niż powieść.

Jedna ze słabszych pozycji pióra Agathy Christie. Tytułowe "cztery ręce" należą do małżeństwa, Tommy'ego i Tuppence prowadzących agencję detektywistyczną i wykorzystujących przy kolejnych śledztwach metody znanych powieściowych detektywów. Autorka parodiuje tu m.in. Herkuesa Poirot, pannę Marple czy Sherlocka Holmesa. Świetny pomysł, tylko niestety nie do końca...

Klasyka gatunku, ale jednak trzeba lubić tego rodzaju grę z czytelnikiem. Miejscami wydała mi się zbyt naiwna...

Klasyka gatunku, ale jednak trzeba lubić tego rodzaju grę z czytelnikiem. Miejscami wydała mi się zbyt naiwna...

Lubię tych "detektywów amatorów" ;)

Lubię tych "detektywów amatorów" ;)

Niezwykle zabawny i błyskotliwy kryminał w wykonaniu genialnej mistrzyni intrygi i autorki przebiegłych detektywów . Aż przyjemnie się czyta! Wytężcie swoje szare komórki i zabawcie się w detektywów- amatorów wraz z Błyskotliwymi Detektywami Blunta.

Niezwykle zabawny i błyskotliwy kryminał w wykonaniu genialnej mistrzyni intrygi i autorki przebiegłych detektywów . Aż przyjemnie się czyta! Wytężcie swoje szare komórki i zabawcie się w detektywów- amatorów wraz z Błyskotliwymi Detektywami Blunta.

Bardzo szybko lekko i łatwo się ją czyta. Jak dla mnie bardzo zabawna:) Spodobały mi się dialogi małżeństwa i pomysłowość pani Tuppence. Trzecia książka tej autorki, którą przeczytałam i na pewno sięgnę po następne

Bardzo szybko lekko i łatwo się ją czyta. Jak dla mnie bardzo zabawna:) Spodobały mi się dialogi małżeństwa i pomysłowość pani Tuppence. Trzecia książka tej autorki, którą przeczytałam i na pewno sięgnę po następne