Nieśmiertelny to przede wszystkim książka o dążeniu do spójnej, ale niezamkniętej tożsamości. O pragnieniu wewnętrznej integracji. Ale także o tym, co tę integrację utrudnia czy wręcz uniemożliwia. Zawsze są to: rodzina i jej problemy oraz kultura z wrośniętymi w nią uprzedzeniami wobec tych, których uważa się za innych czy obcych. Te bariery i przesądy to część naszego codziennego pejzażu. I to one kładą się największym cieniem na duchową i emocjonalną kondycję wspólnoty.

Bohaterów Nieśmiertelnego gnębi świadomość własnej niespójności. Codziennie brną w fałsz i choć próbują bronić się przed cudzymi spojrzeniami, które nakładają na nich kolejne maski, wynik tej potyczki jest raczej przesądzony. Na różne sposoby sprzeciwiają się także śmierci, ale z nią jako istoty śmiertelne, mające w dodatku nader powikłane relacje z naturą, zwyczajnie wygrać nie mogą. Niekiedy ratuje ich miłość do zwierząt, które bywają ich przewodnikami na drodze prowadzącej w głąb
teraźniejszości.

Książka Bożeny Keff to zarazem znakomity obraz polskiej inteligencji ostatniego wieku. Usłyszymy tu echa najważniejszych sporów ideowych naszej współczesności, zobaczymy bohaterów rozdartych między katolickim pesymizmem i oświeceniową wiarą w lepszy świat.

Rzadko zdarza się proza tak udanie łącząca walory literackie z filozoficznym namysłem, historyczną przenikliwością i psychologicznym wglądem w polską duszę.