Po książki wydawane przez Księży Młyn Dom Wydawniczy sięgam chętnie, dlatego, że do tej pory nie zawiodłam się jeszcze na oferowanych przez nich propozycjach. Nie inaczej jest i tym razem. Tym razem w moje ręce wpadła biografia autorstwa Krzysztofa Szujeckiego "Najpiękniejsze kobiety przedwojennej Polski" i była to naprawdę fantastyczna przygoda z bohaterkami tamtych dni.
Autor zabiera nas w podróż przez fascynujący świat kobiet, które w dwudziestoleciu międzywojennym marzyły o osiągnięciu wielkiej kariery artystycznej. I jeśli ktoś ma wątpliwości to naprawdę kobiety, którym poświęcona została w książce uwaga, były prawdziwymi i niezaprzeczalnymi pięknościami. Jednak oprócz tego, że powalały one na kolana męską populację, to jednocześnie miały swoje ambicje i marzenia, za którymi nie obawiały się iść, żeby je spełniać.
W tej obszernej publikacji autor przybliża nam życie dziesięciu wyjątkowych postaci, które nie tylko zachwycały swoją urodą, ale także zdobyły uznanie i popularność dzięki swojemu talentowi, wdziękowi oraz niezwykłej determinacji.
Kogo zatem możemy zatem znaleźć w tym dostojnym gronie? Pojawia się tu takie postaci jak Zofia Batycka, Ina Benita, Ziuta Buczyńska, Helena Grossówna, Loda Halama, Hanka Karwowska, Tola Mankiewiczówna, Nora Ney, Pola Nireńska oraz Lena Żelichowska. Część z tych nazwisko może być Wam znane, inne mogą być dla Was zupełnie nowe. Niezależnie jednak od tego, czy je kojarzymy czy też nie, okazuje się, że wszystkie one oprócz ogromnego talentu i nietuzinkowej osobowości, prowadziły również normalne życie niezależne od blichtru sławy i ich popularności.
Szujecki bacznie przygląda się ścieżkom ich kariery, opowiadając o wyjątkowych zdolnościach, niezłomnej woli i wyjątkowej pracy, jaką musiały wykonać, by osiągnąć swój wymarzony.
Autor nie unika jednak także trudnych tematów. Tu zatem pojawiają się więc kwestie związane z życiem prywatnym i rodzinnym każdej z bohaterek książki. Szujecki odważnie stawia pytanie czy sukces zawodowy współgrał z życiem osobistym każdej z międzywojennych gwiazd. Szujecki przeplata historie zawodowe z opowieściami o miłościach, o związkach, o mniej lub bardziej burzliwych romansach. Każda z nich jest fascynująca, każda przedstawia książkowe bohaterki jako kobiety, które świetnie radziły sobie w ówczesnych realiach, podążały za tradycją, za normami społecznymi, a jednocześnie szły w kontrze do pokładanych w nich oczekiwaniach.
Jednym z najbardziej intrygujących aspektów tej biografii jest również opowieść o życiu tych kobiet po II wojnie światowej. Szujecki wnikliwie analizuje, jak poradziły sobie w nowej rzeczywistości, która często była dla nich wyjątkowo trudna i wymagająca, a zwłaszcza odbiegająca od tego, co każda z nich robiła wcześniej. Czy potrafiły odnaleźć się w nowych warunkach, czy też musiały zmagać się z wyzwaniami, jakie niesie ze sobą nowy porządek polityczny i społeczny?
"Najpiękniejsze kobiety przedwojennej Polski" to fascynująca lektura zarówno dla miłośników historii, jak i biografii. W tej książce bez trudu można odnaleźć opowieść o niezwykłych kobietach, które swoją wyjątkową osobowością i talentem, zapisały się w pamięci kolejnych pokoleń. Warto podkreślić, że "Najpiękniejsze kobiety przedwojennej Polski" to też nie tylko zbiór biografii, ale także barwny obraz epoki, w której te wyjątkowe kobiety odgrywały istotną rolę. Książka ta stanowi niezastąpiony wkład w historię polskiej kultury i sztuki, rzucając nowe światło na postacie, które zasłużyły na uznanie i szacunek nie tylko swoich, ale także naszych czasów.

Po książki wydawane przez Księży Młyn Dom Wydawniczy sięgam chętnie, dlatego, że do tej pory nie zawiodłam się jeszcze na oferowanych przez nich propozycjach. Nie inaczej jest i tym razem. Tym razem w moje ręce wpadła biografia autorstwa Krzysztofa Szujeckiego "Najpiękniejsze kobiety przedwojennej Polski" i była to naprawdę fantastyczna przygoda z bohaterkami tamtych dni....

„Najpiękniejsze kobiety przedwojennej Polski" autorstwa Krzysztofa Szujeckiego to zdecydowanie ciekawa książka. Wprowadza ona czytelnika w fascynujący świat kobiet, które zaistniały w świecie artystycznym w okresie międzywojennym i które stanowią nie tylko symbol piękna, ale także prawdziwej odwagi i determinacji w dążeniu do celu.

Autor opisuje między innymi takie ikony jak Zofia Batycka, Ziuta Buczyńska, Ina Benita, Loda Halama czy Helena Grossówna. Każdej z przedstawianych kobiet poświęca jeden rozdział, przyglądając się bliżej nie tylko ich karierom, lecz również życiu prywatnemu. Książka pełna jest różnych ciekawostek – dzięki niej dowiedziałam się na przykład tego, że postać słynnego Szpicbródki, filmowego i operetkowego kasiarza, jest wzorowana na autentycznym oszuście słynącym ze swoich skoków właśnie w okresie międzywojennym. Niezaprzeczalnym walorem „Najpiękniejszych kobiet…” są też autentyczne zdjęcia ukazujące nie tylko urodę opisywanych przez Szujeckiego bohaterek, ale również modę i klimat tamtych czasów.

Podczas czytania bardzo smutny wydał mi się fakt, że mimo niezaprzeczalnego talentu i urody żadna z ukazanych w książce kobiet nie zdołała zrobić prawdziwie światowej kariery, choć takie perspektywy się przed nimi otwierały. Głównym powodem takiego stanu rzeczy był wybuch II wojny światowej, ale nie bez znaczenia były także osobiste wybory tych polskich gwiazd. Spora część z nich pozostawała w kraju ze względu na ukochanego mężczyznę. Przygnębiające, że większość małżeństw czy związków, dla których opisywane piękne Polki ograniczyły swoje kariery, nie przetrwało próby czasu. Książka zresztą bardzo rzetelnie opowiada o społeczeństwie międzywojnia. Większość kobiet zajmowała się wtedy domem i dziećmi, a jedynie nieliczne mogły realizować się zawodowo, choć nie bez trudności.

"Najpiękniejsze kobiety przedwojennej Polski" to inspirująca lektura przenosząca czytelnika w świat artystek, których piękno i talent pozostają niezapomniane. Książka wciąga i odkrywa przed nami fascynujące historie tych wyjątkowych postaci.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

„Najpiękniejsze kobiety przedwojennej Polski" autorstwa Krzysztofa Szujeckiego to zdecydowanie ciekawa książka. Wprowadza ona czytelnika w fascynujący świat kobiet, które zaistniały w świecie artystycznym w okresie międzywojennym i które stanowią nie tylko symbol piękna, ale także prawdziwej odwagi i determinacji w dążeniu do celu.

Autor opisuje między innymi takie ikony...

Zawsze gdy widzę więcej niż kilka zdjęć osób, wykonanych w okresie międzywojennym albo i wcześniej, zastanawiam się, czy to jakiś inny gatunek ludzi, bo wydaje mi się, że to nie może być tylko kwestia ubioru i fryzury. Odnoszę wrażenie, że gdyby kogoś takiego, na przykład kobietę dwudziestoletnią w roku 1925, przebrać i uczesać współcześnie, to i tak jej odmienność rzucałaby się w oczy. Ale nie chodzi tylko o kobiety, mężczyźni też bywali wtedy… dziwni, ale tylko niektórzy.
Kiedyś egzotyczne z perspektywy obecnej bywały też imiona, ale już dość dawno temu dowiedziałem, że przed wojną, jedną i drugą, nowonarodzone dziecko, „przynosiło sobie imię na świat”, stosowne do dnia urodzin. Chłopiec urodzony 15 lutego otrzymywał imię Zygfryd, a dziewczynka byłaby Zygfrydą lub Pakosławą. Nie była to może zasada ściśle obowiązująca, ale jednak dość często stosowana.

Krzysztof Szujecki zaprezentował w swojej książce dziesięć kobiet. Są to kolejno:

– Zofia Batycka,
– Ina Benita (właściwie Inna Scudder, de domo Inna Florow-Bułhak),
– Ziuta (Józefa) Buczyńska,
– Helena Grossówna,
– Loda (Leokadia) Halama,
– Hanka Karwowska,
– Tola (Teodora) Mankiewiczówna,
– Nora Ney (właściwie Sonia Najman),
– Pola Nireńska (ur. jako Perla Nirensztajn),
– Lena (Helena) Żelichowska.

W większości tancerki, aktorki teatralne, rewiowe i filmowe, absolwentki elitarnych, a więc wyjątkowo kosztownych szkół i kursów. Prawie wszystkie pochodziły z zamożnych domów albo szybko i bogato wychodziły za mąż, miały więc czas i pieniądze na tego typu szkoły, na stosowne kreacje, na wyjazdy zagraniczne w celu doskonalenia umiejętności. Z czasem zaczynały zarabiać znaczne pieniądze, ale początkowo chodziło o realizację pasji życiowych, jakimi był taniec, występy, aktorstwo.

Czy były najpiękniejsze? To rzecz gustu. O gustach dyskutuje się jak najbardziej, tylko osoby wstydzące się własnych gustów, podejrzewające, że mogłyby okazać się gminne, próbują twierdzić inaczej, ale mniejsza z tym. W każdym razie wtedy uważano te panie za bardzo ładne, atrakcyjne, utalentowane, może nawet piękne.

Połowy z tych nazwisk nie kojarzyłem w ogóle, w kilku przypadkach coś mi świtało, ale dość mgliście; Lodę Halamę znam z autobiograficznej książki „Moje nogi i ja” wydanej po raz pierwszy chyba w połowie lat osiemdziesiątych.

Książka Szujeckiego zawiera więcej niż zbiór not biograficznych czy biogramów, ale niewiele więcej. Autor nie dokopał nie (może z jednym lub dwoma wyjątkami) jakichś mrocznych tajemnic, skrywanych perwersji, poufnych danych – to po prostu rzetelnie opracowany bogaty zbiór biograficznych informacji. Zapewne wiele z nich znaleźć można w powszechnie dostępnych źródłach, upewnia o tym bibliografia, ale i co z tego; mnie by się tak szukać i porządkować danych na pewno nie chciało. Dzięki Krzysztofowi Szujeckiemu mam gotowca, podsunięte pod nos wszystko, co trzeba, a nawet i więcej.
Ogromną zaletą książki są dobre technicznie, na ile to było możliwe, reprodukcje starych fotografii. Na szczęście jest ich całe mnóstwo. W ten sposób urokliwych bohaterek nie trzeba sobie wyobrażać jedynie po opisach.
I jeszcze jedna ważna zaleta „Najpiękniejszych kobiet…” – jest to książka (zarówno tekst jak i niektóre zdjęcia) nie tylko o tych dziesięciu kobietach, ale i o Polsce i Polakach w latach dwudziestolecia międzywojennego. Oczywiście tylko tych niektórych, bo przecież nie o sprzątaczkach, kucharkach czy służących.

Solidna, twarda okładka ze zdjęciem jakby z pornusa; kilka literówek. Tym niemniej jak najbardziej polecam, bo to znakomita rozrywka i trochę wiedzy.




---
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Zawsze gdy widzę więcej niż kilka zdjęć osób, wykonanych w okresie międzywojennym albo i wcześniej, zastanawiam się, czy to jakiś inny gatunek ludzi, bo wydaje mi się, że to nie może być tylko kwestia ubioru i fryzury. Odnoszę wrażenie, że gdyby kogoś takiego, na przykład kobietę dwudziestoletnią w roku 1925, przebrać i uczesać współcześnie, to i tak jej odmienność...