Pierwsza od wielu, wielu lat lektura ostatniej części trylogii Tolkiena i chyba pierwsza w ogóle po angielsku. Wreszcie przeczytałam "Władcę pierścieni" ciurkiem, tak jak się to chyba powinno robić, bo w gruncie rzeczy jest to jedna książka, choć wydana w trzech tomach. Cóż tu mówić - piękne, imponujące i poruszające, doceniam szczególnie zróżnicowanie stylu i perspektyw od klimatów mityczno-epickich w wątku Aragorna po swojską bliskość hobbitów. Zróżnicowanie, warto dodać, oddane przede wszystkim w języku, którym Tolkien posługuje się z wielką zręcznością i wyczuciem.

Interesujące zestawienie losów Merry'ego i Pippina, równoległych, a jednak ze sobą kontrastujących - i podkreślających różnice między zacnym Theodenem a zbyt przebiegłym Denethorem.

Wielką wartość Tolkiena widzę też w tym, że potrafił pisać o nadziei, radości i dobrych rzeczach ("Is everything sad to come untrue?"),co czasami jest trudniejsze od epatowania grozą i brutalnością. Oczywiście zakończenie ma w sobie melancholijny ton w związku z odejściem elfów, Gandalfa i Froda oraz stopniowym przygasaniem mitu, ale mimo wszystko więcej jest ulgi i zwykłego, domowego szczęścia, poza tym Sam siedem razy zostaje burmistrzem, czego więcej chcieć.

Przyznam się, że po raz pierwszy też przeczytałam wszystkie dodatki* i w związku z tym pierwszy raz zapoznałam się z całą historią Aragorna i Arweny, którą uważam za nieco skaszanioną/niedorobioną. W zasadzie najciekawszą jej częścią jest dołujące zakończenie, natomiast narodziny wielkiej miłości wypadają doprawdy nędznie, zwłaszcza jeśli porównać je z wątkiem Eowyny i Faramira ("Once I pitied your sorrow. But now, were you sorrowless, without fear or any lack, were you the blissful Queen of Gondor, still I would love you").

*Prawdę mówiąc te o rodzajach pisma i o kalendarzach przeleciałam wzrokiem, bo mnie nudziły, ale już ten o językach i "tłumaczeniu", którego niby dokonał Tolkien, przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Zaangażowanie Tolkiena w światotwórstwo jest imponujące, ale jednak chwilami wydaje się przesadne. Aż żałuję czasami, że chociaż części tej energii, która poszła na konstruowanie Wielkich Dziejów Całego Świata, nie był w stanie wykorzystać do napisania (od początku do końca, a nie fragmentami, które jego syn potem sklejał) innych książek takich jak "Władca pierścieni", zachwycający co prawda rozmachem, ale urzekający wąską, ludzką perspektywą jednostek.

Pierwsza od wielu, wielu lat lektura ostatniej części trylogii Tolkiena i chyba pierwsza w ogóle po angielsku. Wreszcie przeczytałam "Władcę pierścieni" ciurkiem, tak jak się to chyba powinno robić, bo w gruncie rzeczy jest to jedna książka, choć wydana w trzech tomach. Cóż tu mówić - piękne, imponujące i poruszające, doceniam szczególnie zróżnicowanie stylu i perspektyw od...