"Czarcie runo" to antologia złożona z dziesięciu horrorów słowiańskich.
Autorzy opowiadań zapraszają nas do wykreowanego przez swoje umysły mrocznego świata naszych przodków, przedchrześcijańskich wierzeń i słowiańskiej demonologii. Z prawdziwą przyjemnością zagłębiałam się w ich mięsistych i krwawych wyobrażeniach.

Zaletą antologii jest ogromna różnorodność pomysłów pisarzy.
Każde opowiadanie jest zupełnie inne, uwzględniające tajemnicze rytuały, gusła, księgi zaklęć, czary i wierzenia. Nie brak tu wąpierzy, strzygoni, martwców, upiorów, motanek, Wodnych Pań, Południc, Chabernic, Żmijów i Żerców. Jest o przeszłości, przyszłości, teraźniejszości, końcu i początku wszystkiego.
Są pokazane zamierzchłe czasy (w "Bracie najmilejszym" D.Adwentowskiej),czasy panowania Krzyżaków na ziemiach polskich ("In einem Gott" M.Dietra),czasy inkwizycji ("Cicha"J. Ł.Jankowskiej). Jest tu opowiadanie z czasów II wojny światowej, w którym naziści ścierają się ze słowiańskim demonami (w "Topielisku" P.Więzika),czasy tużpowojnia (w "Księżyc w jej oczach" A.Kuchmister),czasy współczesne ("Hades" Z.Golemienko, potraktowany z sardonicznym uśmiechem "Tadziu, co o tym myślisz?" M.Lewandowskiej, "Zabić marzenia" K.Mikołajczyka) , aż po spinające wszystkie czasy świata opowiadanie "Żerca końca" M.Haskiego.

Opowieści w zbiorze łączy jeden wspólny mianownik: atawistyczny strach przed pradawnymi ciemnymi siłami żyjącym na słowiańskich ziemiach, w borach, na mokradłach, podziemnych pieczarach i nadprzyrodzonej Nawii.

🖤Największe wrażenie wywarło na mnie opowiadanie z gatunku "urban explores" Zbigniewa Golemienko pt. "Hades". Główni bohaterowie schodzą do podziemnych opuszczonych bunkrów znajdujących się pod kijowskimi fabrykami. Czułam tutaj pierwotny strach wynikający z czającego się zagrożenia w nieprzebytych ciemnościach, niezbadanej i nieznanej zatęchłej przestrzeni oraz dusznych ciasnych podziemnych labiryntów, korytarzy i sal dziwnego przeznaczenia. Wisienką na torcie są przerażające odkrycia i rozpaczliwa próba wydostania się na powierzchnię. Opowiadanie, jedno z nielicznych w zbiorze, z zakończeniem otwartym, co pozostawia czytelnika z kłębiącymi się pytaniami i domysłami. Porażająco fantastyczne i absolutnie przerażające!
🖤Wspaniale również poprowadziła swoje opowiadanie Agnieszka Kuchmister "Księżyc w jej oczach". Poza tradycyjnym motywem słowiańskiej siły nieczystej - wąpierza - który w jej rękach nabiera kształtów realnej grozy, świetnie przedstawiła wierzenia w zabobony polskiej wsi tuż po II wojnie światowej.
🖤U Macieja Szymczaka w "Upirze" doceniłam całkiem odmienne spojrzenie na świat, bo widziane oczami przebudzonego nieumarłego. Poza fabułą ukazaną oczami guślarza i z perspektywy matki, wczuwamy się w narrację pierwszoosobową jako sam nieśmiertelny Martwiec... Tylko czy my tu faktycznie mamy do czynienia z upiorem czy człowiekiem przypadkiem pochowanym żywcem? Ot, taki dylemat dwojakiej natury Istoty powstałej z grobu...
Książkę czytało mi się z ogromną satysfakcją, chociaż mam pewien niedosyt wynikający z krótkich form opowieści. Chciałabym ujrzeć kontynuację niektórych historii. Warsztatowo oraz fabularnie opowiadania były między sobą bardzo nierówne. Część z nich była dość słaba. Ogólny odbiór to mało rozwinięte lub nawet dość "drewniane" niekiedy postaci, przewidywalne do bólu fabuły i niezbyt przekonujące narracje. Na szczęście opowiadania te są w mniejszości.

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

"Czarcie runo" to antologia złożona z dziesięciu horrorów słowiańskich.
Autorzy opowiadań zapraszają nas do wykreowanego przez swoje umysły mrocznego świata naszych przodków, przedchrześcijańskich wierzeń i słowiańskiej demonologii. Z prawdziwą przyjemnością zagłębiałam się w ich mięsistych i krwawych wyobrażeniach.

Zaletą antologii jest ogromna różnorodność pomysłów...

Beka ze szczurów co zakładają fejk konta żeby jedynkować antologie do których się nie dostali xD

Beka ze szczurów co zakładają fejk konta żeby jedynkować antologie do których się nie dostali xD

"Czuł się jak biały czerw pełznący przez tunel wydrążony w padlinie przez jego poprzedników. Wijący się wśród słodkawych perfum śmierci. Robak kierowany instynktem. Nawet robak chce żyć." „Hades” Zbigniew Golemienko

"Szedł długo, co i rusz wpadając na ściany, obijając się i potykając o własne nogi. Ciemność stała się dla niego jedyną materią. Nie próbował już sobie wyobrażać korytarzy, które przemierzał. W ciemności nie było przejść, ni ścian. Istniały tylko stwardnienia na tkance otchłani." „Hades” Zbigniew Golemienko

„Takie to już prawidła prastare, że ciągnie martwego, by niszczyć to, co za życia miłował” „Brat najmilejszy” Dagmara Adwentowska

Wiecie co łączy szereg antologii weird fiction pt. „Sny umarłych” ze zbiorami słowiańskich opowieści grozy? Zarówno w przypadku jednych, jak i drugich, umarli ciągle domagają się głosu i chcą snuć swoje opowieści. Lawina, którą zapoczątkowało kilku oddanych grozie pisarzy, od lat zbiera krwawe żniwo i nie wygląda na to, żeby coś w tej kwestii miało się zmienić.

Wspominałem już przy ostatniej okazji, jak bardzo cieszy mnie obecność kolejnej tematycznej antologii słowiańskiego horroru. Pomimo upływu lat, kilku nieprzyjemności i zawirowań środowiskowych, ta klimatyczna seria nadal żyje swoim życiem i dostarcza nam dobrej dawki grozy. Przekształcana i tworzona niezależnie przez cztery indywidualne wydawnictwa (Horror Masakra, IX, Planeta Czytelnika i Phantom Books Horror) przez ostatnie lata przeszła naprawdę długą drogę, ostatecznie dobiegając do „Czarciego runa”.

Prezentowana tu antologia, to dziesięć opowieści dotykających przedchrześcijańskich wierzeń i słowiańskiej demonologii. Autorzy i autorki sięgając do korzeni wiary swoich przodków, prezentują nam cały przekrój strachów, które przez wieki rozgorzały w sercach praojców. Sięgając po dość obszerny materiał źródłowy, na nowo oblekają w kości i mięso szereg upiorów, wąpierzy i strzygoni.

Opowiadań jest nieco mniej niż zazwyczaj, jednak zdają się być nieco dłuższe. Tak jak zazwyczaj bywa w antologiach, znajdziemy tu szereg zupełnie odmiennych od siebie pomysłów i indywidualne rozwiązania. Poziom opowiadań jest dość wyrównany, chociaż można wyczuć, że niektórzy z autorów mają lżejsze pióro i więcej doświadczenia w plastycznych opisach.

Poniżej pozwolę sobie na małą relację z poszczególnych opowiadań. Wspomnę jeszcze, że antologia ma trzysta stron i przy dobrym podejściu da się ją przeczytać w jeden dzień.

„Czarcie runo” otwiera bardzo utalentowana autorka, której pióro sobie niezwykle cenię. Swoimi „Bratem najmilejszym” Dagmara Adwentowska po raz kolejny udowadnia mi, że zna się na tym, co robi i potrafi przekonująco straszyć. W opowiadaniu przedstawia braterską miłość, która nie zna granic śmierci, plastyczne opisy kozackich przeżyć i starć, a co najważniejsze mrożące krew w żyłach sceny, gdzie dynamika tańczy z makabrą.

„Trzech ich było, a po hajdawerach szerokich i długich osełedcach poznać łacno było, że Kozakami byli za życia. Znać też było, że sznur im żywoty skrócił tygodnie temu. Ptactwo dzikie zdążyło wydziobać oczy i ciało oskubać, zostawiając tylko czuby hajdamackie do czaszek gołych przyschnięte i zęby wyszczerzone w parodii uśmiechów.”

Idąc dalej, trafiłem na opowiadanie pt. „Cicha” autorstwa Julii Jankowskiej. Nie przypominam sobie, żebym wcześniej czytał opowiadanie jej autorstwa, jednak przyznaję, że szanowna ma na siebie ciekawy pomysł. Historia makabryczna, krwawa, napisana „z jajem”, i co intersujące bardzo dynamiczna. Walczący z demonami, narrator przypomina mi pewnego Geralta, chociaż światy są zupełnie różne.

Kolejne opowiadanie to mój osobisty faworyt antologii. „Hades” autorstwa Zbigniewa Golemienko to opowieść każdego fana „urban explore” i historia, która jeszcze długo będzie krążyła w mojej głowie. Oczami swoich narratorów autor prowadzi czytelnika prosto w niezbadane bunkry spod kijowskiej fabryki, by następnie pozwolić nam zaznać ciemności. Opowiadanie mocno otwarte i zostawiające czytelnika z masą pytań, jednocześnie bardzo satysfakcjonujące. Autor poruszył to, co uwielbiam w grozie, czyli zagrożenie czające się w ciemności.

Ciekawym zaskoczeniem okazał się Maks Dieter i jego historia pt. „ In einem gott”. Motyw państwa Krzyżackiego nie jest tak bardzo eksplorowany i zawsze chętnie poczytam o rycerzach, którzy muszą zmierzyć się z nieznaną siłą. Autor pokazuje, że w niektórych przypadkach niezachwiana wiara to za mało.

Agnieszka Kuchmister udowadnia, że żaden autor nie czuje grozy w taki sposób jak autorka. W „Księżycu w jej oczach” autorka czerpie ze znanych motywów, które w jej rękach nabierają znacznego blasku. To historia skąpana w alkoholu, niedopowiedzeniach i dawnych wierzeniach, w które po II wojnie światowej nikt już nie chce wierzyć.

Magiczna szóstka, to opowiadanie mocno humorystyczne, w sam raz na chwilę oddechu między gęstym klimatem. Gosia Lewandowska, rozładowuje nagromadzone napięcie poprzez z pozoru niewinną historię klasycznego małżeństwa. Jej „Tadziu, co o tym myślisz?” to historia, która bierze z zaskoczenia.

Kolejnym mocno wybijającym się autorem, okazał się Paweł Więzik. W swoim „Topielisku” przedstawił nam zderzenie fanatyzmu III Rzeszy ze słowiańskimi legendami, które okazały się więcej niż legendą. Prezentując nam zadufanego w sobie Bena Fishera, autor dsokonale kreśli stosunek wojsk niemieckich do okupowanych nacji. To gęsta historia, która ostatecznie jest bardzo satysfakcjonująca.

W „Czarcim runie” nie mogło zabraknąć samego pomysłodawcy serii. Maciej Szymczak po raz kolejny nie zawodzi, prezentując nam swojego „Upiora”. Opowiadanie interesujące ze względu na talent autora, podwójne dno oraz motyw upiora z narracji pierwszo osobowej.

Przedostatnim autorem, okazał się znany mi dobrze Kornel Mikołajczyk. Autor, który zachwyca mnie swoją nietuzinkową wyobraźnią, podjął rękawicę przedstawiając lalkę motankę. Biorąc pod uwagę duszność atmosfery narracji, opowiadanie zaliczyłbym do weird fiction. Mikołajczyk czuje to, co pisze i robi to dobrze.

Autorem zamykającym zbiór, jest Marcin Halski. Zdolny wydawca i jednocześnie iteresująca postać na scenie literatury zaskoczył mnie duchowością jaka płynie z jego „Żercy”. Wykorzystując motyw zaświatów w religii Słowiań, sprzedał mi naprawdę konkretną historię.

Z swojej strony gorąco polecam do zapoznania się z antologią. Z dostępnością pozostałych może być różnie, jednak też warto się rozejrzeć.

"Czuł się jak biały czerw pełznący przez tunel wydrążony w padlinie przez jego poprzedników. Wijący się wśród słodkawych perfum śmierci. Robak kierowany instynktem. Nawet robak chce żyć." „Hades” Zbigniew Golemienko

"Szedł długo, co i rusz wpadając na ściany, obijając się i potykając o własne nogi. Ciemność stała się dla niego jedyną materią. Nie próbował już sobie...

Bardzo lubię takie horrory

Bardzo lubię takie horrory