Przeczytana przez przypadek, zostanie ze mną na długo. Opowieści o Zagładzie ujęte w sposób subtelny, niemal poetycki, a przecież uderzający w emocje z siłą huraganu.
"Nikomu z nas nie żałowano atramentu wtedy, gdy opatrywano nas numerami", mówi narrator pierwszej historii. Temat numerów wraca wielokrotnie. Numerów ukrywanych, eksponowanych, numerów, które chce się usunąć, ale zbyt kojarzy się to ze zdradą tych, którzy zginęli. Numer obozowy może stać się pretekstem do opowieści o straszniej przeszłości, opowieści, która dociera do człowieka niemającego pojęcia o tym, co Niemcy zgotowali niewinnym. Opis reakcji słuchającego - bezgłośny szloch, palce zaciskające się na kierownicy - subtelności, które chwytają za gardło.
Czas zaciera wszystko, czy raczej niektórzy woleliby, żeby zacierał. Niekiedy człowiek potrafi opowiadać o przeszłości, a czasem jest w stanie zdobyć się tylko na: "były tam tory kolejowe, były piece, było bardzo gorąco i bardzo niebezpiecznie".
Człowiek jadący bydlęcym wagonem, który przywołuje moment, gdy drzwi były jeszcze zamknięte, więc stłoczeni nieszczęśnicy mieli resztkę nadziei, że nie będzie tak źle. Recytowanie własnych adresów, by współwięźniowie nauczyli się ich na pamięć i ci, którzy przeżyją, pojechali do rodzin tych, którym się nie uda i dali świadectwo prawdzie. Poezja, która potrafi ocalić człowieczeństwo w realiach, którym daleko od ludzkich...
Wydaje mi się, że cokolwiek dobrego napiszę o tej książce, to i tak będzie za mało. Ona nie krzyczy faktami, ona szepcze przez ściśnięte gardło o ludziach, których spotkał potworny los. Jedni zginęli, inni robili wszystko, by ich istnienie nie rozpłynęło się w niebycie.
Pamiętamy.

Przeczytana przez przypadek, zostanie ze mną na długo. Opowieści o Zagładzie ujęte w sposób subtelny, niemal poetycki, a przecież uderzający w emocje z siłą huraganu.
"Nikomu z nas nie żałowano atramentu wtedy, gdy opatrywano nas numerami", mówi narrator pierwszej historii. Temat numerów wraca wielokrotnie. Numerów ukrywanych, eksponowanych, numerów, które chce się usunąć,...

IG:ksiazki_wloczykija
Literacka uczta, która przenosi czytelnika na bliski wschód, do niezwykłego świata emocji, wspomnień i wzajemnych relacji. Opowiadanie rozpoczyna się w malowniczej scenerii restauracji w Jerozolimie, gdzie bohater Felix, z niemal rytualną precyzją, delektuje się pstrągiem.

Heubner mistrzowsko ukazuje nie tylko kulinarne doznania, ale i emocjonalne bogactwo postaci. Przez precyzyjne opisy gestów i dialogów czytelnik stopniowo odkrywa głębokie więzi między bohaterami. Każdy z nich zaczyna opowiadać o swoim talerzu, a za każdym talerzem kryje się historia, często pełna tęsknoty, utraty czy wspomnień. To metafora życia, gdzie każdy posiada swój niepowtarzalny, czasem bolesny smak.

Rozmowy bohaterów to ukłon w stronę wielokulturowości i złożoności ludzkich doświadczeń. Autor snuje opowieść o ludziach spotkanych w podróży, o ich talerzach, które są symbolicznymi kartami ich życiowych historii. Dialogi są pełne ciepła, a uśmiechy i kiwanie głowami tworzą atmosferę porozumienia i szacunku.

Heubner nie tylko kreuje bohaterów, ale i z sukcesem oddaje ducha miejsca, w którym rozgrywa się akcja. Jerozolima staje się nie tylko tłem, ale integralną częścią opowieści, dodając głębi i kontekstu wydarzeniom.

Język autora jest malarski, zmysłowy, a jednocześnie pełen subtelnych niuansów. Opis jedzenia staje się metaforą życia, a kuchnia staje się miejscem, gdzie wspomnienia i smaki splatają się w jedną niezapomnianą opowieść.

To nie tylko opowieść o jedzeniu, ale o zawiłych relacjach międzyludzkich, o poszukiwaniu sensu w codziennych doświadczeniach.

IG:ksiazki_wloczykija
Literacka uczta, która przenosi czytelnika na bliski wschód, do niezwykłego świata emocji, wspomnień i wzajemnych relacji. Opowiadanie rozpoczyna się w malowniczej scenerii restauracji w Jerozolimie, gdzie bohater Felix, z niemal rytualną precyzją, delektuje się pstrągiem.

Heubner mistrzowsko ukazuje nie tylko kulinarne doznania, ale i emocjonalne...