Katia wiedzie poukładane życie – mieszka w małym domku, za sąsiadów mając sympatycznych seniorów, godzi pracę nekromantki z hobbystyczną ceramiką, a w wolnych chwilach chadza na randki. Pierwszym zwiastunem nadciągających niczym burzowa chmura zmian staje się ekspansywny biznesmen, który nagabuje ją o sprzedaż domu. Odkupiwszy dwie sąsiednie działki, marzy o posiadaniu całego kwartału. Pierwszym kamieniem, który pociąga za sobą lawinę, jest niespodziewana wizyta dawnej klientki, dla której Katia zakładała nekromanckie pieczęcie. Roztrzęsiona kobieta jest przekonana, że ciała jej córeczki nie ma w grobie. Katia zobowiązuje się zbadać tę sprawę. Tym samym wprawia w ruch machinę wielkich zmian.

Katia to najlepsza przyjaciółka Namiestniczki Thornu, a nie mogłaby się od niej bardziej różnić. Jadowska chętnie zestawia te bohaterki na zasadzie kontrastu. Katia ceni swój spokój i określony porządek dnia. Do każdej zmiany podchodzi jak pies do jeża – poogląda z każdej strony, podotyka, zastanowi się. W przeciwieństwie do Dory, która bez namysłu rzuca się w każdą awanturę, działa instynktownie, a myśli dopiero po fakcie. Nekromantka w niemal każdej sytuacji zachowuje niewzruszony spokój, trzyma emocje na wodzy. I dużo myśli.

Akcja książki jest idealnie dopasowana do bohaterki – toczy się niespiesznie, nowe fakty w sprawie wykluwają się powoli. Mimo że zewnętrzne czynniki (w postaci na przykład tracącej panowanie nad sobą matki czy zniecierpliwionej bogini) wywierają niemałą presję, Katia i tak działa w swoim tempie, chętnie korzystając z doświadczenia przyjaciółki oraz wsparcia przedsiębiorcy pogrzebowego, mającego siedzibę tuż obok cmentarza, z którego wykradziono zwłoki dziewczynki. Sama zagadka kryminalna jest nieskomplikowana, a podejrzanych raptem trzech (jeden z nich bardzo naciągany i błyskawicznie odrzucony), niemniej czyta się to z niemałym zainteresowaniem. Jadowska ma niezaprzeczalny talent narracyjny. No i przyjemnie wrócić do znanego uniwersum, do znajomych (bez mała zaprzyjaźnionych) bohaterów.

Choć akcja powieści toczy się na przedwiośniu, świetnie pasuje do obecnej jesiennej aury. No i ten cmentarz – w sam raz na dziady! Wielce udany ten powrót do Thornu. A być może początek nowego cyklu? Oj, nie obraziłabym się.

Ewa Jemioł