Jesteśmy społecznością, która kocha książki

3,5/5 bo ze strony reportażowej średnio wypadła ta książka. mam wrażenie, że wiele kwestii poruszono pobieżnie, bez wnikania w szczegóły :( ale dobrze i szybko się czytało! uczy empatii.

3,5/5 bo ze strony reportażowej średnio wypadła ta książka. mam wrażenie, że wiele kwestii poruszono pobieżnie, bez wnikania w szczegóły :( ale dobrze i szybko się czytało! uczy empatii.

,,A teraz napij się herbaty. Obiecuję, że nie jest zatruta. Moja rodzinna tradycja każe podawać truciznę w winie. Nigdy nie znieważyłabym w ten sposób porządnej herbaty.”

🦊 4/5

Wybierając ten tytuł byłam przekonana, że znajdę się w klasycznej historii miłosnej, a tymczasem odkryłam istnienie ogromnego uniwersum świata Thornu!

To było moje pierwsze spotkanie z Anetą Jadowską, które okazało się bardzo przesympatyczne. Tak, przez parę stron byłam odrobinę zagubiona, ale to zagubienie zniknęło od razu, kiedy zorientowałam się, że “Katię” po prostu można łączy się z innymi powieściami autorki, a przyjaciółka głównej bohaterki — Dora Wilk występuje w innych książkach.

Styl pisania Anety Jadowskiej sprawia wrażenie pływania po tej książce; przewraca się jedną kartkę za drugą dzięki płynnym narracjom. Co zaważyłam w tej pozycji, a bardzo mi się spodobało — “Katia” również eksploruje takie małe, ludzkie chwile, które mogą dotknąć każdego z nas. Momenty zwątpienia w samotności, z którymi Katia się boryka, pakowanie się do nowego mieszkania i wzmianka o tym, że jedna walizka to zdecydowanie za mało, powrót z pracy do domu, który jest momentem ukojenia i poczucia bezpieczeństwa. To takie małe sceny, które właściwie nie mają większego znaczenia (ale wspominam je dla siebie), bo dzięki nimi Katia stała jeszcze bliższa i bardziej autentyczna 🤧 Człowiek trochę czuje się jak u siebie w domu w tej książce.

Poza tym Katię po prostu się lubi. Jak może nie wzbudzić zainteresowania główna bohaterka-nekromantka o niezwykłych umiejętnościach, która odnalazła swoją pasję w ceramice? Pani Jadowska wykreowała bohaterów pełnych charakteru i również w całkiem uroczy sposób zbudowała więzi między nimi.

Mimo że "Katia" Anety Jadowskiej wciągnęła mnie swoim humorem w fascynujący świat, nie mogę przejść obojętnie obok pewnych mankamentów, które występują w końcowej części książki. Ostatnie sto stron książki, w których rozwiązywana jest główna zagadka kryminalna, była… okej? Raczej poruszamy się tutaj po utartych schematach, więc rozwiązanie nie zaskoczyło mnie :( Uważam też, że autorka za szybko załatwiła ostatnie sceny, zwłaszcza, że na końcu naprawdę wiele się działo. Widzieć wątki, które były budowane przez całą książkę i na których rozwiązanie czekałam, poruszone na paru stronach ☹️ auć.

,,A teraz napij się herbaty. Obiecuję, że nie jest zatruta. Moja rodzinna tradycja każe podawać truciznę w winie. Nigdy nie znieważyłabym w ten sposób porządnej herbaty.”

🦊 4/5

Wybierając ten tytuł byłam przekonana, że znajdę się w klasycznej historii miłosnej, a tymczasem odkryłam is...

Rozwiń

Zwiń

Ocena: 3.5/5


Mówi się, żeby nie oceniać książki po okładce. Ale co zrobić, gdy ta wydaje się wciągać cię jak magnes?

Dowiedziałam się, że był to ff Rizy i Roya z mangi “Fullmetal Alchemist”, i rzeczywiście można zauważyć dużo podobieństw! Ona potrafi celnie strzelać, a on para się alchemią.

Bez wątpienia główną siłą tej książki jest klimat. Sceny, które miały być niepokojące, faktycznie potrafią wywołać wrażenie, zwłaszcza jak się czyta książkę wieczorem przed snem. Autorka sprawiła, że wręcz wyczuwa się za pomocą słów od zapachów lasu, mebli, kurzu do nawet kurczącej się farby na ścianach i siarki, którą zostawiała po sobie alchemia.

No właśnie! Jak można nie wspomnieć o alchemii, która gra tu główną rolę w systemie magicznym?

Podobało mi się to, jak została tu ona ukazana, choć fascynująca, to nieodłącznie związana z moralnymi dylematami oraz ostrzeżeniem o konsekwencjach jej używania. Te dylematy splatają się z matką głównej bohaterki — Evelyn.

Muszę przyznać, że byłam rozczarowana, jak poprowadzono ten wątek; książka chyba chciała ukazać tę postać jako praktyczny przykład tego, co alchemia potrafi zrobić z człowiekiem. Totalnie zmarnowany potencjał. Zwłaszcza, że słynna alchemiczka była ogromną częścią życia Meg Welty 😥 za to bardzo podobały mi się relacje między głównym bohaterem a jego rodziną!

Ale jak to czasami bywa, że piękna okładka nie zawsze przekłada się na równie piękne doświadczenie czytelnicze? Gdyby cała książka wyglądałaby tak, jak jej pierwsza połowa, to zdecydowanie byłaby to moja ulubiona jednotomówka (ten slowburn na początku, uwielbiam!). Odrobinę odniosłam wrażenie, że od połowy czytam zupełnie coś innego. Skoncentrowano się głównie na wątkach romantycznych, zamiast rozwijać akcję oraz polityczne aspekty, które zdają się być pominięte. Główna intryga, która trwała jedynie około kilkanaście stron, została zepchnięta na drugi plan.

[współpraca recenzencka z wydawnictwem Young]

Ocena: 3.5/5


Mówi się, żeby nie oceniać książki po okładce. Ale co zrobić, gdy ta wydaje się wciągać cię jak magnes?

Dowiedziałam się, że był to ff Rizy i Roya z mangi “Fullmetal Alchemist”, i rzeczywiście można zauważyć dużo podobieństw! Ona potrafi celnie strzelać, a on para się alch...

Rozwiń

Zwiń