Nie wiem, co napisać o tej krótkiej formie fantasy. Z jednej strony to była interesująca lektura, z drugiej zaś odniosłam wrażenie, że na tych stu osiemdziesięciu pięciu stronach zawarto za dużo wszystkiego na raz. Podróże w czasie, jakieś wampiry, tam magiczne zakątki, tu diabły. Niestety, nie wszystko ładnie się klei. Brakuje mi rozbudowania niektórych wątków. Obrano za szybkie tempo akcji, ale jeśli ktoś z Was lubi taki zabieg, nic nie stoi na przeszkodzie, aby zaznajomić się z treścią. 😉

Nie wiem, co napisać o tej krótkiej formie fantasy. Z jednej strony to była interesująca lektura, z drugiej zaś odniosłam wrażenie, że na tych stu osiemdziesięciu pięciu stronach zawarto za dużo wszystkiego na raz. Podróże w czasie, jakieś wampiry, tam magiczne zakątki, tu diabły. Niestety, nie wszystko ładnie się klei. Brakuje mi rozbudowania niektórych wątków. Obrano za...

Edgar Allan Poe zarwałby noc czytając „Czerń Gotyku”? Stephen King, w amoku miotający pomysłami w finale „Baśniowej Opowieści”, znalazłby tu inspirację? Jest gotycko i z rozmachem niczym w „Jest taki samotny dom” Budki Suflera. Nie taki jednak diabeł straszny...

Adam Rosa łaknie przygód, adrenaliny, władzy i miłości. Lucyfer może dać mu wszystko, ale stawką są dusze najbliższych Rosy i jego własna. Choć wyrusza w barwną i magiczną podróż przez miejsca i epoki, grzęźnie w mroku.

"Czerń Gotyku” pędzi po fantastycznej autostradzie. Gaz do dechy! Chrzanić ograniczenia! Podróże w czasie, cyrografy, czary, wampiry, nieśmiertelność, diabeł, stary dwór, magiczne królestwa. A może warto jednak na tej autostradzie zwolnić?

"Lucyfer dał się namówić na taniec, gdyż ruszyli w stronę parkietu, na którym kilka dziwnych par już kręciło się w kółko. Zauważyłem ogra wywijającego z wróżką, topielicę w ramionach leszego oraz płanetnika z umazaną krwią, lecz uwodzicielską strzygą".

Bohaterowie rozwiązują kluczowe problemy na jednej stronie, by błyskawicznie przejść do następnej przygody. Nawiedzony dom i egzorcyzmy? Spokojnie, z tym uporamy się w kilku zdaniach. Uwięzienia diabła? Rachu, ciachu i po strachu.

Wątek przekleństwa nieśmiertelności i oddania diabłu bliskiej osoby aż się prosi o rozwinięcie. To mógłby być fundament bestsellerowej powieści. Zmarła żona nawiedzająca wiekowy dwór zasługuje na kilka rozdziałów przesyconych Mastertonem. Lucyfer został świetnie napisany. Mógłby stać się postacią na miarę Pana Lusterko z "Wiedźmina" lub Mefistofelesa z "Fausta". Niestety, jego pokonanie okazuje się prostsze niż ukatrupienie Kitowca z "Power Rangers".

Jeśli ktoś ma ochotę na dynamiczną gotycką powieść, niepohamowane fantasy i historię kreśloną zamaszystą kreską, „Czerń Gotyku” go nasyci. Do przeczytania w jeden wieczór, pochłania się jednym tchem. Z potencjałem na więcej.

Edgar Allan Poe zarwałby noc czytając „Czerń Gotyku”? Stephen King, w amoku miotający pomysłami w finale „Baśniowej Opowieści”, znalazłby tu inspirację? Jest gotycko i z rozmachem niczym w „Jest taki samotny dom” Budki Suflera. Nie taki jednak diabeł straszny...

Adam Rosa łaknie przygód, adrenaliny, władzy i miłości. Lucyfer może dać mu wszystko, ale stawką są dusze...