Czerwony obłok Pieta Mondriana to dla niektórych „już abstrakcja”, a dla innych „jeszcze pejzaż”, czy też „obraz przejściowy”. Holenderski artysta miał zawsze „oczy otwarte na tajemnicę” i dlatego Yves Bonnefoy uczynił go patronem swoich esejów. Opowiadając o Bellinim i Morandim, Tiepolo i Hopperze, Bonnefoy uprawia „poezję krytyczną”. Jest przy tym świadomy, że obraz wymyka się wyjaśnieniom, a piszący o nim zawsze „kuśtyka, opierając się na kulach znaku”.


Yves Bonnefoy (ur. 24.06.1923 w Tour, zm. 1.07 2016 w Paryżu) – francuski poeta, eseista i tłumacz.
Studiował matematykę, historię i filozofię początkowo na uniwersytecie w Poitiers, potem na Sorbonie. Tezę magisterską pisał na temat Kirkegaarda i Baudelaira. Był zafascynowany surrealizmem, w dojrzałej twórczości zerwał jednak z tym nurtem o czym napisał w opublikowanym w 1990 roku tomie esejów pt. Rozmowy o poezji . W kręgu jego zainteresowań były związki miedzy obrazem i słowem .
Tłumaczył miedzy innymi Williama Szekspira, Petrarkę, Giacomo Leopardiego, Williama B. Yeatsa , a w 1989 roku ukazał się przekład 45 poematów Keatsa.
Jest autorem wielu wybitnych dzieł z pogranicza filozofii, teorii literatury i sztuki. Inspiracją były dla niego liczne podróże po krajach śródziemnomorskich, zwłaszcza spotkania ze sztuką renesansu i baroku w miastach i miasteczkach włoskich . W swoich książkach wiele uwagi poświęcał problemom semantycznej funkcji znaku – „obecność‘’ , która ujawnia się w miejscach, budowlach, dziełach malarstwa. Pracy twórczej towarzyszyła działalność pedagogiczna , prowadził wykłady na uniwersytetach w Genewie, Chicago, Dublinie czy Rzymie. W 1981 roku został wybrany profesorem zwyczajnym College de France i objął kierownictwo Katedry studiów porównawczych.
Mieszkał w Paryżu , na ulicy Lepic, w samym sercu Montmartu.


Anna Arno – ukończyła historię sztuki w Institute of Fine Arts, New York University. Opublikowała m.in. Kot. Opowieść o Konstantym A. Jeleńskim (Iskry, 2020),Niebezpieczny poeta. Konstanty Ildefons Gałczyński (Znak, 2013),Jaka szkoda. Krótkie życie Pauli Modersohn-Becker (słowo/obraz terytoria, 2015) oraz tomy opowiadań Okna (Zeszyty Literackie, 2014) i Ten kraj (Wydawnictwo Literackie, 2018). Mieszka w Krakowie.
Współwłaścicielka wydawnictwa Próby, dla którego przetłumaczyła ostatnio Godziny włoskie Henry’ego Jamesa.



Pisać, wystarczy jedno słowo, a już pojawia się i pracuje język, a wraz z nim nieścisłości, pułapki – cała przeszłość mowy. Dla pisarza nie ma nic bezpośredniego, nawet jeśli jest wyczulony na to, co nie posiada jeszcze nazwy ani określonego kształtu. Intuicyjnie rozpoznaje odmienną jakość prawdy, która tkwi w kwitnącej gałązce albo w toczącym się po dnie wąwozu kamieniu. Jednakże próba odtworzenia w słowach nieskończonej gęstości lub kompletnej pustki jest od początku szaleńczym pragnieniem, z którego strona po stronie musi rezygnować żywiąca się takimi doświadczeniami poezja.
Jeszcze dziś niektórzy malują w ten sposób: wychodząc od kolorów, które na płótnie rozpraszają nasze wspomnienia i przekraczają znaczenie. Takie malarstwo jest tylko sobą: wydaje się, że kurtyna została rozdarta i mamy dostęp do bezpośredniego doświadczenia.



[fragment tekstu]