Książka stanowi monografię poświęconą zasadzie niesprzeczności w szerokim kontekście logiczno-filozoficznym. W rozdziale I autor przedstawia dzieje sporu o zasadę niesprzeczności w okresie od Heraklita po Wittgensteina. W kolejnych rozdziałach w sposób systematyczny omawia współczesne dyskusje, toczone głównie w ramach filozofii logiki parakonsystentnej. Najważniejsze kontrowersje dotyczące zasady niesprzeczności wiążą się z możliwymi odpowiedziami na następujące pytania: Czy kategoria sprzeczności (negacji) ma charakter wyłącznie logiczno-językowy, czy również przedmiotowy? Czy istnieją takie dziedziny, w obrębie których zasada niesprzeczności traci swoją ważność? Jaki status ontyczny przysługuje negatywnym własnościom i negatywnym stanom rzeczy? Czy tzw. niestandardowe światy możliwe są sprzeczne w sensie klasycznym? Co implikuje fakt istnienia różnych pojęć sprzeczności i różnych wersji prawa niesprzeczności? Czy istnieją sytuacje, w których jest rzeczą racjonalną tolerowanie sprzecznych teorii oraz sprzecznych reprezentacji? Czy adekwatne są proponowane aplikacje logiki parakonsystentnej?