Przeczytałem połowę, dalej nie mogłem..... Powieść jest niesamowicie płytka i bezbarwna. Oglądamy świat głównie oczami naszej pierwszoplanowej bohaterki, Inguny, osoby odpychająco próżnej i infantylnej, oraz jej "męża" dość lekkomyślnego Olafa. Charakterystyka postaci to oczywiście nie zarzut do autorki, jej to prawo. Zarzutem jest raczej kompletna bezkolorowość i powierzchowność powieści. W zasadzie nic ciekawego nie jest nam przedstawione. Nie ma w sumie żadnych drugo, czy trzecioplanowych postaci, poza zagmatwanym przedstawianiem kolejnych stopni pokrewieństwa. Nie ma zwyczajów, ciekawych dialogów, pobocznych wątków, opisów przyrody, nie ma nawet żadnej wojny, dosłownie niczego co było by emocjonujące i pozwoliło by się wciągnąć w czytanie. Nie poznajemy życia na dworach, kultury materialnej, przesądów, piękna przyrody...... Jest ciągle nasza odpychająca bohaterka i jej problemy. W sumie nic poza tym. Męczyłem się długo aż doszedłem do etapu, gdzie ona, tutaj zaspojleruje, zdradza męża na którego czeka i zachodzi w ciąże z jakimś przybłędą, a tuż przez porodem zjawia się nagle jej ukochany i odkrywa prawdę, ale i tak ją kocham. Super. Fabuła niczym z, jak to się kiedyś mówiło, brazylijskiego serialu. Szkoda czasu na coś takiego.... Najbardziej mnie zdziwiło że książka noblistki, i to jeszcze z tych czasów gdy nagroda ta miała swoją wartość, jest tak płytka na poziomie warsztatowym, fabuły, przedstawiania postaci, wątków i akcji. A może tłumacz tak strasznie to wypaczył?

Przeczytałem połowę, dalej nie mogłem..... Powieść jest niesamowicie płytka i bezbarwna. Oglądamy świat głównie oczami naszej pierwszoplanowej bohaterki, Inguny, osoby odpychająco próżnej i infantylnej, oraz jej "męża" dość lekkomyślnego Olafa. Charakterystyka postaci to oczywiście nie zarzut do autorki, jej to prawo. Zarzutem jest raczej kompletna bezkolorowość i...

Przyznaję, sięgnąłem po tę dwutomową, wielką (ponad 800 stron tekstu) powieść tylko dlatego, że jej autorka Sigrid Undset otrzymała za nią (i za kilka innych, podobnych historycznych powieści) literacką Nagrodę Nobla w 1928 roku.

To naprawdę nie jest zła powieść historyczna mimo rzeczywiście przestarzałego dla współczesnego czytelnika języka i sposobu prowadzenia opowiadania. Wiele postaci, długie opisy przyrody czy ceremonii, sporo dygresji i wątków pobocznych... wszystko to powoduje konieczność uważnego czytania i śledzenia akcji. Wrażenie pewnego anachronizmu pogłębia jeszcze fakt, że czytałem wprawdzie wydanie z 1970 roku, ale było to powtórzenie tłumaczenia Wandy Kragen sprzed wojny, która tłumaczyła książkę nie z norweskiego oryginału, lecz z niemieckiego. W dodatku - równie liczne przypisy, aby polski czytelnik mógł zorientować się w meandrach historii Norwegii i osadzić akcję książki we właściwej epoce i kontekście. Zatem - pewne trudności przy lekturze występują.

Niemniej, dla kogoś, kto uwielbia sagi skandynawskie, opowieść o średniowieczu w Norwegii będzie zajmującą lekturą. Chociaż, uprzedzam, wymaga sporo cierpliwości.

Przyznaję, sięgnąłem po tę dwutomową, wielką (ponad 800 stron tekstu) powieść tylko dlatego, że jej autorka Sigrid Undset otrzymała za nią (i za kilka innych, podobnych historycznych powieści) literacką Nagrodę Nobla w 1928 roku.

To naprawdę nie jest zła powieść historyczna mimo rzeczywiście przestarzałego dla współczesnego czytelnika języka i sposobu prowadzenia...

XIII wiek to trudny psychologiczny mentalny czas. Głęboko zakorzeniona moralność człowieka, jego droga życiowa pełna ciężkich zasad, reguł, norm przekazywanych z dziada pradziada, oraz dookoła obecnych jak zawsze "pomocnych ludzi zza płota", zwartych i gotowych o każdej porze dnia i nocy komentować postępowanie obserwowanej jednostki. Niby w książce mamy wielką wzajemną miłość Olafa i Inguny, ochy i achy, ale mnie to uczucie nie przekonało w żaden sposób do końca. Niby Olaf kocha Ingunę, tak przynajmniej myślałam, ponieważ jak przychodzi czas na podjęcie dla niego bardzo trudnej męskiej decyzji, to aż byłam dumna, że wziął na swoje barki tak wielkie brzemię odpowiedzialności za pogubioną w codziennym życiu dziewczynę z całymi tego konsekwencjami. Ale skoro tak postanawiam i daję drugiemu człowiekowi szansę w swoim sercu, to się tego zwarcie trzymam, a nie wypominam popełnionego błędu setki a nawet tysiące razy, gdy jestem sobie zły. Olaf miał raz dobre serce a raz skamieniałe. Niby chciał dobrze, ale według mojej oceny nie w tą stronę koło podjętej decyzji się toczyło. Szkoda, że były to ciężkie czasy, ponieważ w dzisiejszych, na miejscu żony Olafa, spakowałabym manatki, powiedziała "hasta la vista" po czym poszłabym w siną dal nawet się nie oglądając. Podobało mi się zazębienie dwóch różnych dzieł Pani Undset, mianowicie odwiedziny w chacie Olafa - Lavransa z radosną wiadomością o przywitaniu na świecie maleńkiej Krystyny. Aż się chciało później z Lavransem wyjść do jego domu i dziecię zobaczyć, po czym chyba już tam zostać. "Olaf syn Auduna" jak dla mnie jest dziełem godnym polecenia (chociażby dla poszerzenia wiedzy o trudnych realiach XIII wieku, bitew moralnych, upadków i ludzkich dramatów - które wyglądają całkiem inaczej niż w naszych czasach) lecz sądzę, że nie tej wysokiej rangi co "Krystyna córka Lavransa". Na pewno podejmowane życiowe decyzje dwójki głównych bohaterów, na długo zakorzenią się w naszej pamięci.

XIII wiek to trudny psychologiczny mentalny czas. Głęboko zakorzeniona moralność człowieka, jego droga życiowa pełna ciężkich zasad, reguł, norm przekazywanych z dziada pradziada, oraz dookoła obecnych jak zawsze "pomocnych ludzi zza płota", zwartych i gotowych o każdej porze dnia i nocy komentować postępowanie obserwowanej jednostki. Niby w książce mamy wielką wzajemną...

Ciekawa powieść historyczna norweskiej autorki. Akcja toczy się w średniowiecznej Norwegii a jej osią jest miłość tytułowego bohatera i Inguny, córki Steinfinna. Jak łatwo się domyśleć nie wszystko im wychodziło, a związek tej dwójki był w takim samym stopniu pełen miłości, jak i nieszczęścia.
Rys psychologiczny obu postaci jest dość typowy. Olaf jest jakby skryty, ale uchodzi za prawego. Ciekawsza jest osobowość Inguny, dziewczyny pięknej i romantycznej. A pomiędzy nimi jest ten trzeci …
I tu zaczyna się pewna wartość powieści. Olaf odzyskuje ukochaną, ale za jaką cenę? Zdaniem autorki to rzutuje na ich dalsze losy, a konkretnie na ich rodziny. Ciekawe, aczkolwiek niezbyt zaskakujące rozwiązanie. Tym niemniej Olaf podejmuje decyzje, które dziś na pewno budzą szacunek czytelników. A czy w tamtych czasach – kto wie. Dzięki temu powieść nie osuwa się do poziomu sag rodzinnych. Na plus trzeba zapisać autorce także postacie drugoplanowe, które mieszczą się w różnych odcieniach szarości oraz zakończenie powieści.
Książka warta przeczytania.

Ciekawa powieść historyczna norweskiej autorki. Akcja toczy się w średniowiecznej Norwegii a jej osią jest miłość tytułowego bohatera i Inguny, córki Steinfinna. Jak łatwo się domyśleć nie wszystko im wychodziło, a związek tej dwójki był w takim samym stopniu pełen miłości, jak i nieszczęścia.
Rys psychologiczny obu postaci jest dość typowy. Olaf jest jakby skryty, ale...

Pierwszy tom powieści "Olaf, syn Auduna" przeczytałam jednym tchem.
Akcja, która rozgrywa się w średniowiecznej Norwegii, wciąga od pierwszych stron.

Tytułowego bohatera poznajemy jako małego chłopca, który wychowuje się w przybranej rodzinie. Z czasem staje się on dojrzałym mężczyzną, lecz droga do samodzielności i władania własnym dworem jest długa i usiana wieloma problemami.
Perypetie Olafa obfitują w młodzieńcze przygody i konsekwencje nieprzemyślanych decyzji, które ostatecznie czynią z niego odpowiedzialnego, ale zamkniętego w sobie człowieka.
Interesujące są jego relacje z ukochaną, najbliższymi, z sąsiadami i wrogami. Ten psychologiczny rys na pewno ubarwia fabułę i podnosi jej wartość.

Z ciekawością śledzi się nie tylko życie tytułowego bohatera. Barwnie opisane jest codzienne życie w średniowiecznych osadach - pełne pracy, która ma zapewnić przetrwanie, ale i bogatych tradycji, które są restrykcyjnie przestrzegane.
Ważną rolę odgrywają również opowieści o przeszłości kraju i własnych rodzin, które są przekazywane ustnie z pokolenia na pokolenie, ugruntowując tożsamość i stanowiąc rozrywkę podczas długich, zimnych wieczorów.

Mam nadzieję, że drugi tom tej wciągającej opowieści okaże się równie pasjonujący jak pierwszy. I zaraz po niego sięgam.

Pierwszy tom powieści "Olaf, syn Auduna" przeczytałam jednym tchem.
Akcja, która rozgrywa się w średniowiecznej Norwegii, wciąga od pierwszych stron.

Tytułowego bohatera poznajemy jako małego chłopca, który wychowuje się w przybranej rodzinie. Z czasem staje się on dojrzałym mężczyzną, lecz droga do samodzielności i władania własnym dworem jest długa i usiana wieloma...

Sigrid Undset ma naprawdę niezwykły dar opowiadania. Chociażby dlatego warto dać jej literaturze szansę.

Historia Olafa i Inguny (zasadniczy wątek pierwszego tomu) jest trudna i emocjonalnie absorbująca. I zbyt wielowątkowa, żeby można ją było sensownie opisać prostym streszczeniem wydarzeń. Taki bryk byłby zresztą bardzo mylący - "Olaf" to nie jest ani romans, ani historyjka dydaktyczna z serii "zgorzkniała nauczycielka moralności uczy dobrego prowadzenia się".

Cieszę się, że przeczytałam tę książkę. To jedna z tych, które wzbogacają na całe życie.

Sigrid Undset ma naprawdę niezwykły dar opowiadania. Chociażby dlatego warto dać jej literaturze szansę.

Historia Olafa i Inguny (zasadniczy wątek pierwszego tomu) jest trudna i emocjonalnie absorbująca. I zbyt wielowątkowa, żeby można ją było sensownie opisać prostym streszczeniem wydarzeń. Taki bryk byłby zresztą bardzo mylący - "Olaf" to nie jest ani romans, ani...

Bardzo dobra. Lubię taką literaturę, w której poznaje się bohatera od dzieciństwa do starości. Jeśli są momenty, w których postaci wydają się być trochę naiwne, zbyt bogobojne, lub niepotrzebnie ograniczane konwenansami, pamiętać należy, że akcja dzieje się na przełomie XIII i XIV w. a książka powstała w latach 1925-1927!
Pod koniec 1 tomu dowiedziałam się, że ta sama autorka (nawiasem mówiąc byłam przekonana, że Sigrid Undsedt to mężczyzna..., taki ze mnie znawca:))napisała również "Krystynę, córkę Lawransa", książkę, którą do tej pory omijałam szerokim łukiem bo sądziłam, że to ckliwe romansidło. Teraz na pewno zabiorę się do czytania.

Bardzo dobra. Lubię taką literaturę, w której poznaje się bohatera od dzieciństwa do starości. Jeśli są momenty, w których postaci wydają się być trochę naiwne, zbyt bogobojne, lub niepotrzebnie ograniczane konwenansami, pamiętać należy, że akcja dzieje się na przełomie XIII i XIV w. a książka powstała w latach 1925-1927!
Pod koniec 1 tomu dowiedziałam się, że ta sama...

Piękna, niesamowita książka.Nie mogłam się od niej oderwać i w trakcie czytania byłam zupełnie nieobecna duchem ,co bardzo irytowało moich domowników.

Piękna, niesamowita książka.Nie mogłam się od niej oderwać i w trakcie czytania byłam zupełnie nieobecna duchem ,co bardzo irytowało moich domowników.

Troszkę słabsza wersja "Krystyny, córki Lavransa", chyba bardziej uduchowiona albo ukierunkowana na wiarę, Boga, siłę modlitwy. Ale mimo wszystko czyta się fajnie

Troszkę słabsza wersja "Krystyny, córki Lavransa", chyba bardziej uduchowiona albo ukierunkowana na wiarę, Boga, siłę modlitwy. Ale mimo wszystko czyta się fajnie

Literatura skandynawska.

Literatura skandynawska.