Drugi tom powieści "Olaf, syn Auduna" okazał się równie ciekawy jak pierwszy.
Tytułowy bohater jest już dojrzałym mężczyzną, który zmaga się z wychowywaniem trójki dzieci i codziennymi problemami. Dodatkowo dręczą go wyrzuty sumienia związane z popełnionym morderstwem. Boleśnie odczuwa też upływ czasu, gdy przyjaciele z młodości umierają, uświadamiając mu, że niedługo i na niego przyjdzie kolej.

Na plan pierwszy w drugim tomie wysuwają się jednak dzieci Olafa. Wiele problemów sprawia przybrany syn, z którym ojciec nie potrafi nawiązać bliskich relacji. Sporo burzliwych wydarzeń rodzi także nieposkromiony charakter starszej córki, Cecylii.

W drugiej części autorka skupiła się również na kwestiach religijnych, które związane są z moralnymi dylematami bohaterów, przede wszystkim Olafa i jego syna.

Całość napisana jest kunsztownym językiem, który z upływem czasu wcale się nie zestarzał. Mimo iż powieść powstała w okresie dwudziestolecia międzywojennego, jej tematyka wciąż jest aktualna - uczuciowe dylematy i wybory bohaterów niewiele różnią się od współczesnych nam problemów.

Drugi tom powieści "Olaf, syn Auduna" okazał się równie ciekawy jak pierwszy.
Tytułowy bohater jest już dojrzałym mężczyzną, który zmaga się z wychowywaniem trójki dzieci i codziennymi problemami. Dodatkowo dręczą go wyrzuty sumienia związane z popełnionym morderstwem. Boleśnie odczuwa też upływ czasu, gdy przyjaciele z młodości umierają, uświadamiając mu, że niedługo i na...

To jest niewątpliwie bardzo dobra książka. I warto ją przeczytać.

Natomiast uważam, że największym dziełem życia Sigrid Undset była jednak "Krystyna córka Lavransa". Być może zmienię zdanie w przyszłości, bo do "Olafa" z pewnością wrócę.

To jest niewątpliwie bardzo dobra książka. I warto ją przeczytać.

Natomiast uważam, że największym dziełem życia Sigrid Undset była jednak "Krystyna córka Lavransa". Być może zmienię zdanie w przyszłości, bo do "Olafa" z pewnością wrócę.

Bardzo dobra. Lubię taką literaturę, w której poznaje się bohatera od dzieciństwa do starości. Jeśli są momenty, w których postaci wydają się być trochę naiwne, zbyt bogobojne, lub niepotrzebnie ograniczane konwenansami, pamiętać należy, że akcja dzieje się na przełomie XIII i XIV w. a książka powstała w latach 1925-1927!

Bardzo dobra. Lubię taką literaturę, w której poznaje się bohatera od dzieciństwa do starości. Jeśli są momenty, w których postaci wydają się być trochę naiwne, zbyt bogobojne, lub niepotrzebnie ograniczane konwenansami, pamiętać należy, że akcja dzieje się na przełomie XIII i XIV w. a książka powstała w latach 1925-1927!