34/52/2024

34/52/2024

Zachęcam po przeczytaniu pierwszej części, ten sam surowy klimat, zachwycająca.

Zachęcam po przeczytaniu pierwszej części, ten sam surowy klimat, zachwycająca.

Trochę słabsza od pierwszej części, ale warto przeczytać.

Trochę słabsza od pierwszej części, ale warto przeczytać.

Moja opinia może być tylko bardzo podobna do opinii dla pierwszej części. Tutaj zwalniamy nieco z poznawaniem kolejnych potomków rodu i ich losu i pochylamy się nad kilkoma bohaterami i ich życiem. Tutaj jeszcze więcej miejsca autor poświęca na rozważania, jaki jest sens życia, co to znaczy dobrze żyć i jak w codziennej walce o przetrwanie nie zatracić tych głębszych myśli. Bardzo bogate przemyślenia, nie brak tutaj też przemyśleń związanych z Bogiem i religią.

Mamy tutaj też bardzo trudny i nieco frustrujący dla czytelnika wątek romatyczny, podczas którego miałam ochotę krzyczeć: "po prostu porozmawiajcie!".

Jednak piękna to była przygoda. Powolna, pełna refleksji i natury. Aż żal, że nie powstało więcej części.

Moja opinia może być tylko bardzo podobna do opinii dla pierwszej części. Tutaj zwalniamy nieco z poznawaniem kolejnych potomków rodu i ich losu i pochylamy się nad kilkoma bohaterami i ich życiem. Tutaj jeszcze więcej miejsca autor poświęca na rozważania, jaki jest sens życia, co to znaczy dobrze żyć i jak w codziennej walce o przetrwanie nie zatracić tych głębszych myśli....

Wielka szkoda, że człowiek, który napisał dwie tak rewelacyjne książki, nie stworzył więcej dzieł, które by niosły równie piękne morały, oddawały klimat dziewiętnastowiecznej Norwegii i ukazywały walkę człowieka z ludzką naturą.
Z przeczytaniem drugiego tomu zeszło mi się dłużej, ale trafiła w okres jakiegoś niewytłumaczalnego zastoju czytelniczego, który mnie niespodziewanie dopadł. Niemniej przyjemnie czytało mi się o losach Adelajdy, starego Daga i jego syna, a także o wielu innych zacnych bohaterach tejże powieści. Myślę, że na długo nie zapomnę lektury obu tomów, oceniam je wysoko, bo na to zasługują - przy poprzedniej części napisałam dlaczego, nie ma sensu tego powtarzać.
Wszak nie ma nic piękniejszego od stworzenia dzieła, które jednocześnie bawi, pociesza, koi, niesie pewna nostalgię, ale przede wszystkim uczy. Uczy, jak postępować, jak traktować ludzi, jakim być dla siebie nawzajem.
Z całego serca będę polecała powieści autora i mam nadzieje, że kiedyś uda mi się je uzbierać również w innych wydaniach - robię tak z książkami, które bezapelacyjnie podbijają moje serce.

Wielka szkoda, że człowiek, który napisał dwie tak rewelacyjne książki, nie stworzył więcej dzieł, które by niosły równie piękne morały, oddawały klimat dziewiętnastowiecznej Norwegii i ukazywały walkę człowieka z ludzką naturą.
Z przeczytaniem drugiego tomu zeszło mi się dłużej, ale trafiła w okres jakiegoś niewytłumaczalnego zastoju czytelniczego, który mnie...

„A lasy wiecznie śpiewają” oraz "Dziedzictwo na Björndal" - Trygve Gulbranssen . Autor przedstawia dziewiętnastowieczną Norwegię, jej mieszkańców, dumnych, gotowych bronić swojego dziedzictwa przez pokolenia, ludzi tak samo twardych, surowych i dostojnych jak ich otoczenie.
To piękna saga, o starym rodzie sięgającym trzech pokoleń, jego zwyczajach, sile tradycji przekazywanej z pokolenia na pokolenia, sile więzów rodzinnych, o walce człowieka z okrutną i bezlitosną dziką przyrodą, o relacjach z Bogiem - zawierzeniu Bogu swoich codziennych spraw - o sensie istnienia.
Przepiękne opisy przyrody, wspaniale, barwnie ukazane opisy miejsc zdarzeń, to wszystko sprawiało, że mogłam poczuć ten obcy skandynawski klimat, usłyszeć szept wiatru i śpiew lasu i wraz z bohaterami powieści doznawać tych jakże niecodziennych przeżyć.
Cyt:„ Na dworze podniósł się wiatr. Słyszała jego szum. Niósł z sobą jakąś przytłumiona melodię. To na pewno śpiewały lasy. Słuchała i czuła w sobie napływ czegoś nowego, co pochodziło z otaczających ją ścian i przedmiotów i ze śpiewnego poszumu wiatru. Tutaj wszystko było takie inne od tego, co znała od dawna, a co się jej już sprzykrzyło. Jakaś cicha, napawająca spokojem moc roztacza się tu wszędzie. Czuła się jakby bliżej samego życia, a życie było inne, niż je sobie wyobrażała, i większe”./129
To książka pełna życiowej mądrości, ciepła i spokoju, poruszająca wiele problemów rodzinnych, przed którymi, - tak jak i obecnie -, człowiek nie można uciec. Gorąco polecam !!!

„A lasy wiecznie śpiewają” oraz "Dziedzictwo na Björndal" - Trygve Gulbranssen . Autor przedstawia dziewiętnastowieczną Norwegię, jej mieszkańców, dumnych, gotowych bronić swojego dziedzictwa przez pokolenia, ludzi tak samo twardych, surowych i dostojnych jak ich otoczenie.
To piękna saga, o starym rodzie sięgającym trzech pokoleń, jego zwyczajach, sile tradycji...

acja „A lasy wiecznie śpiewają” - dalsze losy rodu z Björndal. Historia o ludziach dalekiej północy, którzy żyli wbrew przeciwnościom losu , zgodnie z rytmem przyrody. Choć otaczały ich krainy często skute losem i ich czasami ogarniał chłód to potrafili kochać, każdy na swój sposób, ale mocno. Wzbudzali też szacunek, bywali wyrozumiali, choć nie warto było z nimi zadzierać. Mnie ta opowieść cały czas zachwyca i pociąga, trochę atmosferą przygody, choć opowieść o tym jak bardzo trzeba być niezłomnym i przenikliwym, by sprostać trudom życia.

acja „A lasy wiecznie śpiewają” - dalsze losy rodu z Björndal. Historia o ludziach dalekiej północy, którzy żyli wbrew przeciwnościom losu , zgodnie z rytmem przyrody. Choć otaczały ich krainy często skute losem i ich czasami ogarniał chłód to potrafili kochać, każdy na swój sposób, ale mocno. Wzbudzali też szacunek, bywali wyrozumiali, choć nie warto było z nimi...

Wciąga jak 1, część, nie brak też pozytywistycznych ideałów... Ale co za dużo to nie zdrowo. Nadmiar patosu, przerysowane, idealne postacie rodem z Harlequina, histeryczne porywy... i z potencjalnie świetnej powieści zrobiła się kostiumowa telenowela.

Wciąga jak 1, część, nie brak też pozytywistycznych ideałów... Ale co za dużo to nie zdrowo. Nadmiar patosu, przerysowane, idealne postacie rodem z Harlequina, histeryczne porywy... i z potencjalnie świetnej powieści zrobiła się kostiumowa telenowela.

Pierwsza część spodobała mi się bardzo, dlatego chętnie sięgnęłam po jej kontynuację.
Podobnie jak w przypadku „A lasy wiecznie śpiewają” zachwycająca była natura. I tym razem bardzo chętnie przeniosłabym się do Björndal. Akcja pierwszej części była bardziej dynamiczna, działo się więcej. W tej powieści na pierwszy plan wysuwają się smutki, radości i rozterki wewnętrzne Adelajdy oraz jej męża. Zabieg ten nie przypadł mi jakoś mocno do gustu. Było za długo, po pewnym czasie po prostu nudno. „Dziedzictwo na Björndal” nie miały już tej magicznej atmosfery, którą spotkałam w „A lasy wiecznie śpiewają”. Pojawiło się wielu, bardziej charyzmatycznych, bohaterów, co sprawiło, że powieść ta była bardziej emocjonalna.
Czyta się dobrze, jednak nie zachwyca tak bardzo jak pierwszy tom z serii.

Pierwsza część spodobała mi się bardzo, dlatego chętnie sięgnęłam po jej kontynuację.
Podobnie jak w przypadku „A lasy wiecznie śpiewają” zachwycająca była natura. I tym razem bardzo chętnie przeniosłabym się do Björndal. Akcja pierwszej części była bardziej dynamiczna, działo się więcej. W tej powieści na pierwszy plan wysuwają się smutki, radości i rozterki wewnętrzne...

Przyznam, że pierwsza część troszeczkę mnie nużyła. Ale Dziedzictwo na Bjorndal czytałam z zapartym tchem. Jest w tej książce tak wiele życiowych mądrości, tekstów o przemijaniu i o tym co tak naprawdę się liczy, że chyba przeczytam jeszcze raz!

Przyznam, że pierwsza część troszeczkę mnie nużyła. Ale Dziedzictwo na Bjorndal czytałam z zapartym tchem. Jest w tej książce tak wiele życiowych mądrości, tekstów o przemijaniu i o tym co tak naprawdę się liczy, że chyba przeczytam jeszcze raz!