Nikt nie idzie

"Nikt nie idzie" to kolejna po “Święto ognia” przeczytana przeze mnie powieść Jakuba Małeckiego, W obu odnajduję tą samą poruszającą emocjonalnie narrację. Tym razem losy trójki bohaterów ukazują delikatność i kruchość ludzkich relacji, niemożność odnalezienia swojego miejsca w świecie, wynikającą z pustki, doświadczonej tragedii lub niepełnosprawności.

Co szczególnie uderza w "Nikt nie idzie", to sposób, w jaki autor ukazuje ludzką samotność i potrzebę bliskości. Małecki znakomicie oddaje wewnętrzne zmagania bohaterów, pokazując, jak głęboko zakorzeniona może być samotność, nawet wśród bliskich nam osób. Każdy z bohaterów, mimo różnych dróg życiowych, zmaga się z poczuciem osamotnienia – Igor z tęsknotą za bratem: Klemens żyje w bańce, która chroni go przed światem, ale nie pozwala też stwierdzić, na ile on go rozumie; Marzena - wdowa zmagająca się z niepełnosprawnością syna, Olga i jej decyzje z młodości rzutujące konsekwencjami na dorosłe życie oraz cała gama drugoplanowych, małomiasteczkowych, ale i korporacyjnych postaci z własnymi, ukrytymi demonami.

Małecki w subtelny, lecz niezwykle przenikliwy sposób ukazuje, jak codzienne, pozornie błahe interakcje mogą stać się punktem zwrotnym w naszym życiu. Przypadkowe spotkania, rozmowy, gesty życzliwości – wszystko to ma ogromne znaczenie, podkreślając, jak ważna jest ludzka bliskość i empatia w przełamywaniu samotności.

Brakuje mi pogłębienia wątku niepełnosprawności, rozwinięcia nawiązań do literatury japońskiej, wybory Olgi są zbyt oczywiste, mimo to Jakub Małecki po raz kolejny udowadnia, że można napisać przykuwającą uwagę książkę o codziennych troskach i decyzjach, która nie będzie prostą historią, ale próbą głębszej analizy ludzkiej duszy.

"Nikt nie idzie" to kolejna po “Święto ognia” przeczytana przeze mnie powieść Jakuba Małeckiego, W obu odnajduję tą samą poruszającą emocjonalnie narrację. Tym razem losy trójki bohaterów ukazują delikatność i kruchość ludzkich relacji, niemożność odnalezienia swojego miejsca w świecie, wynikającą z pustki, doświadczonej tragedii lub niepełnosprawności.

Co szczególnie...

Coś mi tu nie pasuje... chyba miało to być coś poruszającego i zapadającego w pamięć, a wyszło coś nużącego. Zgadzam się opinią poniżej, że nie jest to najlepsza książka tego autora.

Coś mi tu nie pasuje... chyba miało to być coś poruszającego i zapadającego w pamięć, a wyszło coś nużącego. Zgadzam się opinią poniżej, że nie jest to najlepsza książka tego autora.

Klasycznie u Małeckiego: wnikliwie, z uwagą, z dużym wyczuciem i znajomością ludzkiej natury i zmagań bohaterów z ich codziennością. I może nie jest to najlepsza z pozycji tego autora, a nawet nie top 3 czy 5, to jednak nadal bardzo dobrze się to czyta.

Klasycznie u Małeckiego: wnikliwie, z uwagą, z dużym wyczuciem i znajomością ludzkiej natury i zmagań bohaterów z ich codziennością. I może nie jest to najlepsza z pozycji tego autora, a nawet nie top 3 czy 5, to jednak nadal bardzo dobrze się to czyta.

Jedna z tych historii, która bardzo porusza. O tym, że każdy mierzy się ze swoją historią przez całe życie. Przeplatające się losy jak zwykle u Małeckiego bardzo czytelnie i wciągająco.

Jedna z tych historii, która bardzo porusza. O tym, że każdy mierzy się ze swoją historią przez całe życie. Przeplatające się losy jak zwykle u Małeckiego bardzo czytelnie i wciągająco.

Tylko Jakub Małecki potrafi pisać tak pięknie o rzeczach zwykłych. Poezja.

Tylko Jakub Małecki potrafi pisać tak pięknie o rzeczach zwykłych. Poezja.

Długo nie mogłem zrozumieć fenomenu niezwykłej popularności prozy Małeckiego, aż w końcu mnie olśniło. W kraju w którym najpopularniejszym rodzajem muzyki jest diskopolo autor uprawiający xiążkopolo musi być wielbiony.
To smutna konstatacja, że ludzie zamiast czytać o prawdziwych ludziach, o prawdziwym życiu (tutaj polecam na przykład czytane ostatnio "Greenpoint. Kroniki małej Polski" albo "Kamienie musiały polecieć") wolą czytać zmyślone bzdety na poziomie telenoweli brazylijskiej czyli na przykład "Nikt nie idzie".

Długo nie mogłem zrozumieć fenomenu niezwykłej popularności prozy Małeckiego, aż w końcu mnie olśniło. W kraju w którym najpopularniejszym rodzajem muzyki jest diskopolo autor uprawiający xiążkopolo musi być wielbiony.
To smutna konstatacja, że ludzie zamiast czytać o prawdziwych ludziach, o prawdziwym życiu (tutaj polecam na przykład czytane ostatnio "Greenpoint. Kroniki...

Nie mogę odebrać Małeckiemu niezwykłej uwagi i czułości jakiej używa do kreowania swoich postaci, dzięki czemu snute przez niego opowieści, nabierają głębszej perspektywy. Niestety tym razem historia Olgi i Igora oraz przecinająca fabułę opowieść o Marzenie i jej synu Klemensie nie zgrały mi się w jedną spójną całość. Perypetie Olgi były dla mnie aż nazbyt schematyczne, jej wybory, decyzje, niektóre błędy trochę wynikające z braku doświadczenia a trochę braku większego celu były zbyt czytelne. Z kolei wątek poruszający problem niepełnosprawności zupełnie niewykorzystany. Ekspozycja dobra, ale zabrakło puenty, bardziej wyrazistego zakończenia obu wątków. Dlatego po lekturze zostaję z mocnym poczuciem niedosytu. Lekka konstrukcja zdań, wrażliwość autora okazały się niewystarczające aby ta historia chwyciła mnie za serce.

Nie mogę odebrać Małeckiemu niezwykłej uwagi i czułości jakiej używa do kreowania swoich postaci, dzięki czemu snute przez niego opowieści, nabierają głębszej perspektywy. Niestety tym razem historia Olgi i Igora oraz przecinająca fabułę opowieść o Marzenie i jej synu Klemensie nie zgrały mi się w jedną spójną całość. Perypetie Olgi były dla mnie aż nazbyt schematyczne, jej...

"Nikt nie idzie" to książka, która porusza i zmusza do refleksji. Zdecydowanie polecam ją wszystkim, którzy cenią literaturę pełną głębi i emocji. Jakub Małecki po raz kolejny dowiódł, że potrafi pisać w sposób, który angażuje i wzrusza

"Nikt nie idzie" to książka, która porusza i zmusza do refleksji. Zdecydowanie polecam ją wszystkim, którzy cenią literaturę pełną głębi i emocji. Jakub Małecki po raz kolejny dowiódł, że potrafi pisać w sposób, który angażuje i wzrusza

Kolejna książka Małeckiego, która kończy się nagle i jest tak dobra, że pozostawia uczucie niedosytu. Twórczości tego autora się nie czyta, przez nią się płynie, a podróży tej towarzyszy uczucie wielkiej przyjemności.

Nie ma w tej pozycji niczego, co nie mogłoby się zdarzyć każdemu z nas. Historia jednak opowiedziana jest w sposób tak wyjątkowy, że trafia w czuły punkt, który skłania do refleksji i wielu ciekawych przemyśleń.

Kolejna książka Małeckiego, która kończy się nagle i jest tak dobra, że pozostawia uczucie niedosytu. Twórczości tego autora się nie czyta, przez nią się płynie, a podróży tej towarzyszy uczucie wielkiej przyjemności.

Nie ma w tej pozycji niczego, co nie mogłoby się zdarzyć każdemu z nas. Historia jednak opowiedziana jest w sposób tak wyjątkowy, że trafia w czuły punkt,...

Bardzo dobra książka. Świetne pióro.

Bardzo dobra książka. Świetne pióro.