Oczywiście szanse, że nas to spotka, są bardzo niewielkie. Prawdopodobnie znudzony słuchacz spojrzy na nas z politowaniem i zaraz o wszystkim zapomni. A w najgorszym razie pośmieje się ze znajomymi z wariata, którego spotkał w pociągu. Może więc i powieści z tego nie będzie, ale „Iliada” czy „Odyseja” też były początkowo opowiadane wyłącznie przez wędrownych pieśniarzy. Więc nigdy nic nie wiadomo.

W „Nikt nie idzie” – podobnie jak w innych powieściach Kuby Małeckiego – bohaterów jest wielu. Najpierw poznajemy Marzenę, która zakochuje się w pilocie Antonim. Po dwóch latach biorą ślub, później na świat przychodzi Klemens, a następnie mąż ginie w katastrofie lotniczej. Potem spotykamy Olgę, młodą, prawie trzydziestoletnią, dziwnie zafascynowaną Dzikiem. Jest jeszcze Igor, młodszy brat zaginionego Marcina. Ich losy w końcu się przetną (albo przecięły, w końcu nie poznajemy wydarzeń chronologicznie), ale zanim to nastąpi, poznamy wiele przeróżnych szczegółów z ich przeszłości.

Tym razem Kuba Małecki mierzy się z najtrudniejszym symbolem ludzkiej egzystencji, czyli samotnością. Każdy ze wspomnianych wcześniej bohaterów jest sam, ale każdy w inny sposób. Marzena nie tylko szybko owdowiała, ale i mierzy się z wychowywaniem upośledzonego syna. Olga nosi w sobie wielki ciężar, ciężar błędu, który popełniła, gdy była młodsza, a który wprost rzutuje na jej dorosłe życie. Dzik trwa w szklanej bańce i tak naprawdę trudno stwierdzić, ile rozumie z otaczającej go rzeczywistości, a poza tym nikt nie jest w stanie naprawdę mu pomóc. Natomiast Igor najpierw został opuszczony przez brata, a potem przez kobietę, którą kochał, i kompletnie nie wie dlaczego.

Małecki jak zwykle urzeka swoim stylem, dzięki czemu książkę czyta się naprawdę szybko. Historie opowiedziane są we właściwym tempie, powoli poznajemy losy bohaterów, grzebiemy się w ich przeszłości, aby na końcu poznać mniej lub bardziej satysfakcjonujące zakończenie. Jedyne, co zgrzyta, to brak świeżości i pewna powtarzalność schematów. Kiedyś wszyscy czepiali się za to Dana Browna, a tu proszę – Małecki robi to samo. Z drugiej strony co można w temacie literatury obyczajowej zaproponować innego?

Mam jeszcze na półce trzy inne książki Małeckiego i na pewno z chęcią po nie sięgnę. Jego książki to wciąż kawał niezłej prozy i tylko od autora zależy, kiedy zaproponuje coś nowego, w oderwaniu od tego, do czego nas przyzwyczaił. Mam nadzieję, że wydarzy się to prędzej niż później, gdyż czytanie kolejnej powieści o samotności, chorobach, wojnach i nieplanowanych ciążach może znudzić nawet najbardziej wytrwałego fana.

Michał Wnuk