Immortaliści

Dość trudno mi jest dokonać oceny tej pozycji. Formalnie rzecz biorąc – nie jest to książka źle napisana. Dałem się wciągnąć w fabułę i nie nudziłem się przy niej.
Jednak jest w tej opowieści coś bardzo dołującego, przynajmniej dla mnie.
Nie przyjmuję do wierzenia, ani nawet do wiadomości, koncepcji silnie zdeterminowanej rzeczywistości, jaką serwuje autorka.
A przynajmniej tak mi się wydaje, że serwuje.
Nie do końca wiem, jak podejść do tej historii. Albo ktoś pisze książkę, żeby dostarczyć rozrywki, albo ma wyższe aspiracje i próbuje coś więcej powiedzieć. Podejrzewam, że autorka próbowała tego drugiego.
No i właśnie: nie wiem, co nam chciała powiedzieć. Że rzeczywistość jest tak zdeterminowana, że nie ma znaczenia, co zrobimy ze swoim życiem, bo to nie my robimy coś z życiem, tylko SAMO SIĘ ROBI, życie robi coś z nami zgodnie z programem z góry ustalonym?
To bardzo pesymistyczna byłaby wizja, odbierająca człowiekowi wolną wolę w czymkolwiek i odbierająca sens w twórczym działaniu, skoro i tak na nic nie mamy wpływu, skoro raczej COŚ ma wpływ na nas, a nie my na to COŚ. Ta pesymistyczna koncepcja twardego determinizmu póki co kłóci się z naszą wiedzą o rzeczywistości, jeśli uwierzymy w kwantową jej naturę.
Zróbmy takie doświadczenie myślowe.
Zamiast do wróżki zgłaszamy się do kwantowej maszyny losującej z zamiarem, iż w zależności od losowania podejmiemy jakąś decyzję. Na przykład, że będziemy studiować matematykę, a nie fizykę. Decyzja – co studiować – MUSI wpłynąć zasadniczo na nasz los, całkiem inny przy odmiennej historii naszej edukacji. To kwantowe losowanie byłoby prawdziwe, bo rzeczywistość przed losowaniem NIE ZNA wyniku losowania, nie w tym znaczeniu, że zna je jakiś Bóg, a tylko my go nie znamy: wynik kwantowego losowania jest NIEZNANY na najgłębszym możliwym poziomie, rzeczywistość z przyszłości NIE ISTNIEJE przed losowaniem. Tak więc nie mogłaby istnieć żadna wróżka znająca na przykład datę śmierci każdej osoby, która się do niej zgłosi. Zjawisko losowe na poziomie kwantowym dzięki przyjęciu do realizacji jego losowego wyniku miałoby zatem wpływ na makroskopową rzeczywistość.
(To doświadczenie odpiera zarzut, że świat jest losowy tylko na poziomie kwantowym, zaś twardo deterministyczny w skali makro. Jeśli od JEDNOSTKOWEGO losowania kwantowego uzależnimy choć raz w historii świata konkretną decyzję życiową, to podważamy ten determinizm makro).
Wolność jest dla nas, ludzi, czymś fundamentalnym. Jeśli przyjmiemy twardy determinizm, to przeżywamy jedynie ZŁUDZENIE wolności, wszystkie wypełniające nas przeżycia i uczucia są tylko złudzeniem: trwaniem i procesami oderwanymi od wszelkiej wolnej woli.
Możliwe, że to ja źle interpretuję zamiar autorki, jednak takie były moje – dość smutne – myśli i odczucia po przeczytaniu książki.
Jeśli chodzi o środki artystyczne, hmmm… rozumiem i przyjmuję do wiadomości, że są wśród nas osoby o orientacji homoseksualnej, jednakże wolałbym, by autorka darowała sobie szczegółowe opisy stojących penisów graniczące z pornografią. Jeśli już taki wątek chciała wprowadzić, mogła to opisać na poziomie bardziej, hmmm… emocjonalnym. Dla osoby heteroseksualnej takie opisy są dość obleśne, przynajmniej dla mnie takie są. Nie dlatego, że odbieram komukolwiek prawo do przeżywania swojej seksualności na swój sposób, raczej dlatego, że ta książka, jak sądzę, nie miała być pornografią, ani dla homo, ani hetero.
Chyba, że w tej sprawie też się mylę.

Dość trudno mi jest dokonać oceny tej pozycji. Formalnie rzecz biorąc – nie jest to książka źle napisana. Dałem się wciągnąć w fabułę i nie nudziłem się przy niej.
Jednak jest w tej opowieści coś bardzo dołującego, przynajmniej dla mnie.
Nie przyjmuję do wierzenia, ani nawet do wiadomości, koncepcji silnie zdeterminowanej rzeczywistości, jaką serwuje autorka.
A...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wady.
Powieść jest o rodzinie, a jakże, żydowskiej. Wada jest łatwa do wytłumaczenia. Ameryka to kraj, gdzie każdy (poza Indianami) jest skądś. I na ogół wie, skąd. Dla nas to egzotyka, bo Amerykanie mają do prześledzenia – w najgorszym razie – jakieś dwieście lat z okładem własnego drzewa genealogicznego, my całe wieki. Stąd u nich mnóstwo książek z rysem, nazwijmy to, narodowościowym. Irlandczycy, Włosi, Irańczycy, Skandynawowie, Holendrzy, Polacy... A żydowska genealogia daje wdzięczny materiał. Trauma przedemigracyjnej przeszłości może być wyjątkowo mocna, zderzenie z nowoczesnością (świecką, zaawansowaną technologicznie, konsumpcyjną i erotyczną) wyjątkowo wybuchowe. Nic zatem dziwnego, że amerykańscy autorzy tak chętnie sięgają po lokalizację swoich fabuł w środowisku synów narodu wybranego.
Słusznie ktoś tu zauważył, że książki beletrystyczne w Ameryce kroi się, formatuje pod konkretne cele: nagrody literackie i zakup praw do sfilmowania. A zatem pod gust opiniotwórczych środowisk: liberalnych, lewicujących, politycznie poprawnych. No fakt. W „Immortalistach” daje się ten nakaz wychwycić. Tę kalkulację odautorską, a może bardziej odwydawniczą. Choćby w wątku najmłodszego z rodu Goldów, chyba najtrudniej przyswajalną w naszym kręgu kulturowym. Jednak powieść z tezą można zrobić lepiej lub gorzej. Wystarczy porównać „Immortalistów” z „Małym życiem”. Wątek Simona, choćby ze względów poznawczych, wiedzowych, nie mówiąc o wartościach literackich jest nieskończenie ciekawszy. Ba, znacznie bardziej wartościowy pod każdym możliwym względem od tamtego, pozbawionego duszy pudła rezonansowego Hanyi Yanahigary.
Pozostałe wady.
A nie, wróć.
Nie widzę.
Gdy czytanie jest nawykiem, gdy przerzuca się setki i tysiące stron, tak rzadko trafia się coś, co zatrzyma, co zrobi wrażenie. Zwłaszcza ze współczesnej NADprodukcji popychanej agresywnym marketingiem.
„Immortaliści” zatrzymują. Kapitalny pomysł na fabułę, wyraziste postaci, skomplikowane relacje. Psychologia, która nie odstrasza, filozofia – choć nieprzesadnie głęboka – dostępna dla każdego. I najważniejsze. Chloe złapała smutek. Zamknęła go w szklanym słoiku i pozwala obejrzeć z przejęciem, lecz bez totalnego zdołowania. Skłania, by zastanowić się nad smutkiem jako niezbędnym, bodaj czy nie najważniejszym składnikiem każdego życia. Duża rzecz.
Znakomita, bardzo przystępnie napisana powieść.
Przy tym robota redakcyjna na bardzo wysokim poziomie.
Doceniam jedno i drugie.

Wady.
Powieść jest o rodzinie, a jakże, żydowskiej. Wada jest łatwa do wytłumaczenia. Ameryka to kraj, gdzie każdy (poza Indianami) jest skądś. I na ogół wie, skąd. Dla nas to egzotyka, bo Amerykanie mają do prześledzenia – w najgorszym razie – jakieś dwieście lat z okładem własnego drzewa genealogicznego, my całe wieki. Stąd u nich mnóstwo książek z rysem, nazwijmy to,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała, poruszająca, dająca do myślenia....
SZCZERZE POLECAM !!!!!

Wspaniała, poruszająca, dająca do myślenia....
SZCZERZE POLECAM !!!!!

Pokaż mimo to

Granica między przeznaczeniem, a wyborem. Jest, czy jej nie ma? Jeśli przeznaczenie istnieje to czy odważylibyśmy się poznać ten końcowy moment? TĘ datę?

"Immortaliści" to w gruncie rzeczy cztery zazębiające się historie rodzeństwa, które jako dzieci poznają daty swojej śmierci. Tak, tak idą do wróżki i tam spada na nich wiedza. Każda kolejna historia opowiada o jednym z czwórki rodzeństwa. Każda kolejna wnosi coś do naszej świadomości, a bohaterowie im dalej w las tym bardziej myślą nad "swoim dniem". Wydawałoby się, że będzie to powieść mocno filozoficzna, a tu jednak dostajemy przyjemną obyczajówkę, nie całkiem radosną i dającą do myślenia. Początkowo myślałem, że będzie kiepsko, że zmęczę się lekturą, jednak po chwili przepadłem w stylu jakim pisze autorka (a może to zasługa tłumaczki 🤔). W moim odczuciu historia Klary była najciekawszą, jako czytelnicy dostajemy od niej wiele odpowiedzi na pytania, ale na szczęście reszta historii jest równie wciągająca. W trakcie nie zastanawiałem się jak historia się zakończy, liczyłem, że i tu się nie rozczaruję i faktycznie całość "poruszy i zapadnie w pamięć", nie opiszę Wam oczywiście jak wygląda koniec, napiszę Wam tylko, że jedna z bohaterek lubi otwarte zakończenia (tak jak i ja! Dlatego tak bardzo ją polubiłem 😉).

Długo rozmyślałem o książce, część jej wciąż siedzi mi w głowie, chociaż minęło już sporo czasu odkąd ją przeczytałem. Czy polecam? Tego typu literatury nie trzeba polecać, ona sama powinna do nas krzyknąć.

"To twój dzień! (...) Twój dzień, dzisiaj. Dlatego tu jesteś."

Granica między przeznaczeniem, a wyborem. Jest, czy jej nie ma? Jeśli przeznaczenie istnieje to czy odważylibyśmy się poznać ten końcowy moment? TĘ datę?

"Immortaliści" to w gruncie rzeczy cztery zazębiające się historie rodzeństwa, które jako dzieci poznają daty swojej śmierci. Tak, tak idą do wróżki i tam spada na nich wiedza. Każda kolejna historia opowiada o jednym z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze się słuchało, bo akurat Immortaliści w wersji audio. Niemniej jednak, mimo bardzo ciekawej tematyki, wpływu przepowiedni na życie. Cygańskich obrządków. To mam wrażenie, że to, co najciekawsze zostało potraktowane po przysłowiowych łebkach. Niemniej jednak przyznaje, ze Immortaliści to przyjemna powieść obyczajowa.

Dobrze się słuchało, bo akurat Immortaliści w wersji audio. Niemniej jednak, mimo bardzo ciekawej tematyki, wpływu przepowiedni na życie. Cygańskich obrządków. To mam wrażenie, że to, co najciekawsze zostało potraktowane po przysłowiowych łebkach. Niemniej jednak przyznaje, ze Immortaliści to przyjemna powieść obyczajowa.

Pokaż mimo to

Czysta przyjemność czytania., a do tego nie pozbawiona dawki mądrości.

Czysta przyjemność czytania., a do tego nie pozbawiona dawki mądrości.

Pokaż mimo to

Immortaliści to bardzo ciekawa książka, która na pewno zapada w pamięć.
Największym atutem tej książki to niezwykły temat traktujący o odwiecznym pragnieniu człowieka poznania przyszłości a dokładnie daty swojej śmierci. Losy czwórki rodzeństwa, którzy poznali tę datę najlepiej pokazują, że taka informacja to brzemię z którym trudno żyć i wieść normalne życie, szczególnie jeśli przepowiedziana data śmierci nie jest odległa.
Dla mnie to książka niezwykła, zmuszająca do refleksji, stawiająca przed czytelnikiem trudne pytania, ale też dająca odpowiedzi na wiele z nich. Szczerze polecam wszystkim!

Immortaliści to bardzo ciekawa książka, która na pewno zapada w pamięć.
Największym atutem tej książki to niezwykły temat traktujący o odwiecznym pragnieniu człowieka poznania przyszłości a dokładnie daty swojej śmierci. Losy czwórki rodzeństwa, którzy poznali tę datę najlepiej pokazują, że taka informacja to brzemię z którym trudno żyć i wieść normalne życie, szczególnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jestem pewna, jak ocenić tę książkę.
Na pewno zaskakujący jest sam pomysł na fabułę, mam jednak wrażenie, że jego potencjał nie został w pełni wykorzystany.

Powieść podzielona jest na fragmenty, każdy opisuje oddzielną historię jednego z czwórki rodzeństwa. Nużące fragmenty przeplatają się z ciekawszymi, więc całość wypada, według mnie, nierówno.

Na plus oceniam dobre, przemyślane zakończenie i historię ostatniej siostry, która elegancko spina i zamyka całość.

Mimo wszystko zabrakło mi tu czegoś, co pozwoliłoby mi ocenić tę książkę lepiej:)

Nie jestem pewna, jak ocenić tę książkę.
Na pewno zaskakujący jest sam pomysł na fabułę, mam jednak wrażenie, że jego potencjał nie został w pełni wykorzystany.

Powieść podzielona jest na fragmenty, każdy opisuje oddzielną historię jednego z czwórki rodzeństwa. Nużące fragmenty przeplatają się z ciekawszymi, więc całość wypada, według mnie, nierówno.

Na plus oceniam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Śmiało powiem, że to bardzo ciekawa lektura; dobrze napisana i przetłumaczona, fajnie skonstruowana - jako osobne historie życia każdego z rodzeństwa. I to dobre pytanie: czy wierząc, że coś nastąpi prowokujemy działanie i pozwalamy sobie na więcej/inaczej czy jednak to wszystko jest poza nami i zadziałoby się samo? Nie ma na to odpowiedzi, na szczęście.

Śmiało powiem, że to bardzo ciekawa lektura; dobrze napisana i przetłumaczona, fajnie skonstruowana - jako osobne historie życia każdego z rodzeństwa. I to dobre pytanie: czy wierząc, że coś nastąpi prowokujemy działanie i pozwalamy sobie na więcej/inaczej czy jednak to wszystko jest poza nami i zadziałoby się samo? Nie ma na to odpowiedzi, na szczęście.

Pokaż mimo to

Bardzo spodobał mi się pomysł na historię.

Reszta jest słaba.

Mam wrażenie, że współcześni "autorzy bestsellerów New York Timesa", "zjawiskowych, poruszających i zapadających w pamięć" nie piszą już literatury.

Piszą coś w rodzaju utworu, który ewentualnie dałoby się w miarę łatwo i szybko przerobić na scenariusz filmowy.

Szkicują abstrakty, dlatego ich książki są takie płytkie i łatwe. Dzieją się liniowo i w zasadzie bez emocji, przewidywalnie. Im więcej stron, tym bardziej nudno i nużąco.

Tak jakby ich ambicje kończyły się na pomyśle i pobieżnym nakreśleniu historii, czego konsekwencją jest zupełny brak literackiego rozwinięcia fabuły.

Bardzo spodobał mi się pomysł na historię.

Reszta jest słaba.

Mam wrażenie, że współcześni "autorzy bestsellerów New York Timesa", "zjawiskowych, poruszających i zapadających w pamięć" nie piszą już literatury.

Piszą coś w rodzaju utworu, który ewentualnie dałoby się w miarę łatwo i szybko przerobić na scenariusz filmowy.

Szkicują abstrakty, dlatego ich książki są takie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to