Zapowiada się ciekawie

Zapowiada się ciekawie

Dobra książka po którą warto sięgnąć

Dobra książka po którą warto sięgnąć

Dobra kontynuacja „Dziedzictwa krwi”. Powiedziałabym nawet, że lepsza niż poprzedniczka.

Autorka poprawiła swój warsztat i elementy fabuły, które psuły mi czytanie w tomie pierwszym, już w drugim się nie pojawiają, co przyjęłam z ulgą.

Doceniam to, że romans zszedł na dalszy plan i stał się wątkiem a nie fabułą. W pierwszym tomie martwiłam się, że dostaniemy ogłupiający bohaterów romans, który stanie się główną osią fabuły, ale nic takiego się nie stało. Zamiast tego, dostaliśmy dobrze poprowadzony tzw. slow-burn, czyli romans, który rozwija się powoli, trzymając nas w napięciu. Bardzo spodobało mi się to, że uczucia bohaterów nie przyćmiewały im ich celów i planów. Potrafili zdrowo ocenić sytuacje, w których stawka ważyła się pomiędzy życiem a śmiercią, a to moim zdaniem jest wyznacznik dojrzałego romansu. Tego mi właśnie brakuje w młodzieżówkach a w szczególności w romantasy - angażującego romansu, który jest dopełnieniem fabuły. Bohaterowie istnieją poza swoją romantyczną relacją, mają własne plany, opinie i osobowości i pomimo rosnącego uczucia, potrafią przekuć je w siłę a nie mgłę zasłaniającą cały świat.

Problemy z tempem fabuły także zostały naprawione i tym razem nie miałam wrażenia, że akcja jest rozwlekana i straciła na pędzie. Pierwszy tom miał dobry początek i zakończenie, ale środek był dość... średni jeśli chodzi o tempo i wydarzenia, dlatego cieszy mnie, że „Czerwona tygrysica” równo trzyma poziom.

Być może nie jest to najzgrabniej opisane, ale podobało mi się, że autorka przekazała głos ofiarom reżimów w tej książce - jak pokazała wyzysk, niesprawiedliwość i jak ukształtowały one poszczególnych bohaterów. Jak na młodzieżowe fantasy, jest to dość głęboki temat i doceniam, że każdy bohater ma swój pomysł na rozwiązanie problemów i czasami te pomysły się przenikają, tworząc sojusze. Wiadomo, pewnej dozy naiwności tu nie unikniemy, ale kto powiedział, że dostaniemy tutaj fantasy na miarę Sapkowskiego? Wen Zhao dobrze operuje piórem i widzę, jak pracuje nad swoim warsztatem z książki na książkę. A „Czerwona tygrysica” uwidoczniła mi, jak autorka postrzega podział między dobrem a złem. Postaci są mieszanką obu przeciwieństw i to do nich należy wybór, kim zostaną i jak postąpią. Jest to ważny motyw w tej trylogii i wokół niego pojawia się najwięcej rozważań i indywidualnych wątków postaci (to nie inni decydują, czy jesteś potworem - samx podejmujesz decyzję, czy się nim staniesz).

Co prawda nie obyło się bez wad, ale moim zdaniem podyktowane są one wiekiem docelowych czytelników. To mlodzieżówka, więc nie obyło się bez pewnej dozy naiwności w pewnych rozwiązaniach fabularnych czy postawie bohaterów. Mogę jednak przymknąć na to oko, bo powiedzmy, że takie są prawa tego targetu. Gdybym czytała tę książkę w gimnazjum, to prawdopodobnie nie gryzłoby mnie to tak w oczy.

Jeśli podobało się wam „Dziedzictwo krwi” to śmiało sięgajcie po kontynuację! Ja jestem zadowolona z lektury. Wywołała ona we mnie wiele emocji, nie nudziłam się ani przez chwilę. Tak bardzo chciałam dowiedzieć się, co będzie dalej, że zniecierpliwiona podglądałam kolejne strony (nie polecam, spoilery nie są takie zabawne, jak się wydaje). Bohaterowie są dobrze wykreowani i mimo iż nie są to złożone portrety psychologiczne, można doszukać się głębi i przeszłość każdego z nich wywołuje fale emocji, gdy zdajemy sobie sprawę z tego, jak losy ich wszystkich się rozdzielają, by potem połączyć się na nowo.

Nie sądziłam, że jakakolwiek młodzieżówka mnie tak porwie, ale widocznie się myliłam. Obym się nie zawiodła na finale tej historii!

Dobra kontynuacja „Dziedzictwa krwi”. Powiedziałabym nawet, że lepsza niż poprzedniczka.

Autorka poprawiła swój warsztat i elementy fabuły, które psuły mi czytanie w tomie pierwszym, już w drugim się nie pojawiają, co przyjęłam z ulgą.

Doceniam to, że romans zszedł na dalszy plan i stał się wątkiem a nie fabułą. W pierwszym tomie martwiłam się, że dostaniemy ogłupiający...

Bardzo, bardzo nijakie. Ani złe, ani dobre. Very mid… itd. itp. wiadomo o co chodzi. Zdecydowanie gorsza od pierwszej części.

Bardzo, bardzo nijakie. Ani złe, ani dobre. Very mid… itd. itp. wiadomo o co chodzi. Zdecydowanie gorsza od pierwszej części.

🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤

🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤

Ta historia jest po prostu prawdziwa. Prawdziwe jest to, że czynienie dobra to często pojęcie względne. Prawdziwe są decyzje, których nie jesteśmy do końca pewni. I wreszcie, prawdziwe jest, kiedy wybieramy nie to, czego pragniemy, ale to, czego od siebie oczekujemy.

Ta historia jest po prostu prawdziwa. Prawdziwe jest to, że czynienie dobra to często pojęcie względne. Prawdziwe są decyzje, których nie jesteśmy do końca pewni. I wreszcie, prawdziwe jest, kiedy wybieramy nie to, czego pragniemy, ale to, czego od siebie oczekujemy.

POCAŁOWALI SIĘ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

POCAŁOWALI SIĘ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nie tylko dla młodych ,czyta się uroczo

Nie tylko dla młodych ,czyta się uroczo

„Czerwona tygrysica” jest drugim tomem cyklu Dziedzictwa Krwi autorstwa Amelie Wen Zhao. W powieści trafiamy w kolejne wydarzenia, które nie są zbyt optymistyczne. W świecie księżniczki jest tylko chaos i brak sojuszników, którzy mogliby podać pomocną dłoń w chwili kryzysu. Pierwszy to m urzekł mnie wszystkim, nowym dla mnie miejscem, bohaterami, interesującym systemem magicznym. Wydarzenia sprawiły, że zaczęłam się zastanawiać, jak zawalczy o kraj jego prawowita królowa? Czy uda jej się pokonać reżim i przywrócić ład i porządek?
Główną bohaterką książki autorstwa Amelie Wen Zhao pod tytułem „Czerwona tygrysica” jest Anastazja Michajłowna, jedyna ocalała z jej rodu. Wszystko przez Morganię, ciotkę Anastazji, która nie cofnie się przed niczym, zwłaszcza przed przelaniem krwi. Dziewczyna jest zmuszona na ucieczkę, została zdradzona, nie ma zamiaru jednak patrzeć na to, jak jej poddani cierpią. Nie chce dać przyzwolenia na siejący dookoła terror i strach. Anastazja trafiła do siedziby Czerwonych płaszczy, gdzie po raz kolejny wpada w zasadzkę. Jedyną osobą, na którą może liczyć jest Ramson. Wspólnie z nim przygotowuje plan, aby ponownie wrócić na tron i odebrać ciotce to, co od zawsze należało do niej. Kierunek fort w Bregonie, a w nim twarde negocjacje z jego władcą. Czy przyniosą pożądany skutek? Jakie plany ma wobec Any sam Ramson? Czy rewolucja zakończy chaos?
„Czerwona tygrysica” ukazuje, że historia zmierza dalej, jest bardziej dojrzała, bogatsza w nowe doświadczenia. Anastazja stała się silniejsza, bardziej zdeterminowana do tego, aby odzyskać tron i walczyć dla swoich poddanych i całego cesarstwa. Nie sposób nie dostrzec, że autorka czerpie dużo inspiracji z rosyjskiego folkloru. Świat przez nią stworzony zostaje rozszerzony, dostrzegłam wcześniej nieznane miejsca, bohaterów, wyzwania. Wiele się zmienia, relacje przekształcają, a postacie zmieniają. Amelie Wen Zhao zdecydowała się na wprowadzenie chaotycznych walk, terroru, a wszystko pod pozorem równości. „Czerwona tygrysica” to historia, która ma bardzo wartką akcję, podczas, której nie można się nudzić. Im głębiej wkracza się w świat cyrylijskiego cesarstwa tym bardziej chciałam zwiedzić zakamarki, o których nie zdążyła opowiedzieć autorka. Opowieść czyta się sama, nie zwraca się uwagi na mijający czas.

„Czerwona tygrysica” jest drugim tomem cyklu Dziedzictwa Krwi autorstwa Amelie Wen Zhao. W powieści trafiamy w kolejne wydarzenia, które nie są zbyt optymistyczne. W świecie księżniczki jest tylko chaos i brak sojuszników, którzy mogliby podać pomocną dłoń w chwili kryzysu. Pierwszy to m urzekł mnie wszystkim, nowym dla mnie miejscem, bohaterami, interesującym systemem...

Mam nadzieję,że przeczytaliście już pierwszy tom ,bo zdecydowanie przyszła pora na drugi .

W tej części poznamy wady systemu politycznego, poszukamy sprzymierzeńców aby odzyskać tron ,a co według mnie najciekawsze poznamy bliżej Ramsona.
Okazuje się ,że nasza przechera ma mnóstwo tajemnic i nie jest takim pierwszym lepszym łobuzem .
Moja sympatia do niego wzrastała z każdą stroną,więc tak jak dla mnie zdecydowanie przyćmił on resztę bohaterów.
Sama Ana trochę powtarzała schematy z tomu pierwszego ,więc była dosyć przewidywalna jednak nie umniejsza to akcji ,która równomiernie trzymała napięcie .
Stawiała co rusz nowe wyzwania dla naszej gromadki ,a mnie nie pozwała oderwać się od stronic .

Polubiłam tę serię , serio .
I choć jest skierowana do młodszych czytelników co wspominałam przy części pierwszej to i starsi będą się wyśmienicie bawić .
Więc rodzicu jeśli kupić te książki dzieciom sam też po nie sięgnij i przeżyjcie te historię razem .

Ja mogę Wam naprędko zdradzić ,że trzeci tom będzie jeszcze lepszy ale pogadamy o nim już niebawem, chcąc dać Wam czas by zatracić się w tych przygodach Anastazja i Ramsona.

(Współpraca reklamowa z @dom_wydawniczy_rebis )

Mam nadzieję,że przeczytaliście już pierwszy tom ,bo zdecydowanie przyszła pora na drugi .

W tej części poznamy wady systemu politycznego, poszukamy sprzymierzeńców aby odzyskać tron ,a co według mnie najciekawsze poznamy bliżej Ramsona.
Okazuje się ,że nasza przechera ma mnóstwo tajemnic i nie jest takim pierwszym lepszym łobuzem .
Moja sympatia do niego wzrastała z...