Przeczytałam, ale po co? Ja nie widzę sensu opowiedzenia tej historii, nic mi ona nie dała. Doceniam wysiłek, ale jakbym chciała poczytać o Platonie sięgnęłabym do swoich notatek z filozofii. Duży zawód. Książka zdecydowanie nie dla mnie.

Przeczytałam, ale po co? Ja nie widzę sensu opowiedzenia tej historii, nic mi ona nie dała. Doceniam wysiłek, ale jakbym chciała poczytać o Platonie sięgnęłabym do swoich notatek z filozofii. Duży zawód. Książka zdecydowanie nie dla mnie.

Niezbyt obszerna książka a zawiera w siebie mnóstwo kwestii. Bardzo esencjonalna. Historia, filozofia, psychiatria, literatura, emancypacja, relacje, choroba, odchodzenie, kreowanie.
Specyficzna książka, ale warto.

Niezbyt obszerna książka a zawiera w siebie mnóstwo kwestii. Bardzo esencjonalna. Historia, filozofia, psychiatria, literatura, emancypacja, relacje, choroba, odchodzenie, kreowanie.
Specyficzna książka, ale warto.

Nie czytało się to źle. Autor zadał sobie sporo trudu, lecz przeciętny czytelnik może tego nie docenić, bądź tylko zaufać, że merytorycznie wszystko w tej książce jest poprawne.

Nie czytało się to źle. Autor zadał sobie sporo trudu, lecz przeciętny czytelnik może tego nie docenić, bądź tylko zaufać, że merytorycznie wszystko w tej książce jest poprawne.

Lubię opisy przypadków zaburzeń :))))

Lubię opisy przypadków zaburzeń :))))

,, Dawki fantomowe " to bardzo specyficzna i trochę dziwna książka, opowiadająca o małżeństwie Ireny i Ludwika Straussow - wybitnych psychiatrów. Ludwik straszy od Ireny o 30 lat, stanowił dla młodej stażystki wzór lekarza i ideał mężczyzny. Z czasem role się odwróciły, Irena zrobiła karierę zawodową, zmieniała kochanków a Ludwik zestarzał się, stracił posadę w szpitalu, zachorował na alzheimera.
Nie jest to nadzwyczaj porywająca historia, znacznie bardziej interesowały mnie postacie pacjentów szpitala psychiatrycznego . Dużo w tej niewielkiej książeczce rozważań o metodach i skuteczności leczenia psychiatrycznego. Mnie interesuje taka tematyka, więc książka podobała mi się,jednak ma pewno nie jest to lektura dla każdego, nie zainteresowanych psychiatrią te długie wywody mogą nudzić i zniechęcać.

,, Dawki fantomowe " to bardzo specyficzna i trochę dziwna książka, opowiadająca o małżeństwie Ireny i Ludwika Straussow - wybitnych psychiatrów. Ludwik straszy od Ireny o 30 lat, stanowił dla młodej stażystki wzór lekarza i ideał mężczyzny. Z czasem role się odwróciły, Irena zrobiła karierę zawodową, zmieniała kochanków a Ludwik zestarzał się, stracił posadę w szpitalu,...

Niestety, ta książka była dla mnie ogromnym zawodem. Nie wiem czy oczekiwałem zbyt wiele, ale według mnie książka nie była ani ciekawa, ani nie miała nic do przekazania. Irytująca główna bohaterka, brak jakiejś konkretnej fabuły i nijakie zakończenie...

Niestety, ta książka była dla mnie ogromnym zawodem. Nie wiem czy oczekiwałem zbyt wiele, ale według mnie książka nie była ani ciekawa, ani nie miała nic do przekazania. Irytująca główna bohaterka, brak jakiejś konkretnej fabuły i nijakie zakończenie...

Irena Strauss pnie się po drabinie zawodowej i społecznej. W pewnym momencie zostawia w tyle swojego męża Ludwika Straussa, który w środowisku lekarskim Polski Ludowej uchodzi za jednego z czołowych psychiatrów. Można napisać, że to on ją stworzył, ukształtował, wyczulił jej zmysły i wyostrzył spojrzenie, gdyby nie fakt postępującego obłędu. Podarowany przez los dobrobyt nie trwa wiecznie, w czym utwierdza Irenę degradacja umysłowa jej męża. Początkiem upadku w powieści Wojciecha Chamiera–Gliszczyńskiego okazuje się karkołomny pomysł przekonania środowiska lekarskiego do pionierskiej metody leczenia chorób psychicznych za pomocą tytułowych dawek fantomowych, które w formie eksperymentu stosowane są przez Straussa na pacjentach szpitala psychiatrycznego. Wszystko na oczach Ireny, albowiem Wojciech Chamier-Gliszczyński czyni ją narratorką przytłaczającej powieści o umyślne człowieka. Autor nie pozwala wyciszyć gonitwy jej myśli, w czym dostrzegam pewne mankamenty. Wśród ujmujących rozważań Ireny o tożsamości oraz ludzkich pragnieniach, pojawiają się przeintelektualizowane zgrzyty, które nie doczekały się szerszej obudowy bądź wyjaśnienia. Wojciech Chamier-Gliszczyński sprawnie operuje językiem i zręcznie żongluje słownictwem, czego jednak nie mogę napisać o fabule książki. Zbyt wiele w niej męczących przeskoków tematycznych. Jestem w kropce, pół na pół, trochę na tak i trochę na nie, wobec czego odkładam tę powieść na regał z nadzieją, że potrzeba więcej czasu, aby zagnieździła się w mojej głowie.

Irena Strauss pnie się po drabinie zawodowej i społecznej. W pewnym momencie zostawia w tyle swojego męża Ludwika Straussa, który w środowisku lekarskim Polski Ludowej uchodzi za jednego z czołowych psychiatrów. Można napisać, że to on ją stworzył, ukształtował, wyczulił jej zmysły i wyostrzył spojrzenie, gdyby nie fakt postępującego obłędu. Podarowany przez los dobrobyt...

Każdy mijający dzień skłania mnie do nowych przemyśleń i odczuć w związku z pozoru zwykłą historią życia pary. Pary, która mimo dużej odmienności i braku akceptacji społeczeństwa nie zwraca uwagi na świat. On szanowany Pan Doktor senatorium psychiatrycznego dla dzieci, ona jako stażystka. Dookoła miłość, bez zważania na żadne różnice dzielące tych ludzi. Miłość kwitnąca, rozwijająca obojga w kierunku cudownej przyszłości. Pełna, szczęśliwa i spełniona zawodowo rodzina. Urywki wspomnień rozrzucone, niby poszarpane, a nadal pełne.

🐜
Poruszająca historia wspólnej drogi, w której Straussowie stojąc bok w bok, prężnie rozwijającą się zawodowo i emocjonalnie. Coś jednak w tej historii się zmieni, bo proza życia nie może wyglądać jak bajka. Wraz ze zmianami Irene odkryje swoje ja i siłę, której do tej pory nie była świadoma.
🐜
Fantomowe Dawki to z pewnością lektura, która zadowoli niewielu. To książka, która potrafi zmusić do emocjonalnej bitwy w środku, ale też nie poruszyć nic. W moim wypadku iskry nie pojawiły się zaraz po zakończeniu. Uczucia tliły się kilka tygodni, a to sprawiło, że utonęłam w niej powoli i dogłębnie.

Każdy mijający dzień skłania mnie do nowych przemyśleń i odczuć w związku z pozoru zwykłą historią życia pary. Pary, która mimo dużej odmienności i braku akceptacji społeczeństwa nie zwraca uwagi na świat. On szanowany Pan Doktor senatorium psychiatrycznego dla dzieci, ona jako stażystka. Dookoła miłość, bez zważania na żadne różnice dzielące tych ludzi. Miłość kwitnąca,...

Dawki fantomowe to oprócz głównej historii małżeństwa Ludwika i Ireny Straussów, portret pacjentów psychiatrycznych.

Sama historia związku wyraźnie dzieli się na dwie części: młodziutka żona, którą chce wychować doświadczony życiowo mąż oraz schorowany mąż, którego żona zastępuje w medycznym świecie. Taki układ mistrz-uczennica, a potem uczennica, która przerosła mistrza.

Natomiast wątki pacjentów i świat psychiatrii jest dla mnie mocniejszą stroną - ciekawie wplecione historie, które też stanowią informacje na temat głównych bohaterów. szpital psychiatryczny stał się miejscem poszukiwań - zarówno Ludwig jak i Irena szukali nowych metod, by pomóc chorym.

Powieść nie jest odkrywcza - nie ma w niej niczego nowatorskiego. Początkowe zdania są rozbudowane i bardzo długie - myślałam, że tak będzie przez całość, ale okazało się, że to chwilowy zabieg. Poza tym sama historia jest potraktowana trochę po łebkach.

Zabrakło mi tu emocji i refleksji - czyta się szybko i z ciekawością. Ale nie zostawiła we mnie śladu na przemyślenia. Tak jakby wszystko działo się na wystawie otoczonej szklaną witryną. Nie dotknęłam bohaterów, tak jak lubię. Nie udało mi się przebić szyby.

Dawki fantomowe to oprócz głównej historii małżeństwa Ludwika i Ireny Straussów, portret pacjentów psychiatrycznych.

Sama historia związku wyraźnie dzieli się na dwie części: młodziutka żona, którą chce wychować doświadczony życiowo mąż oraz schorowany mąż, którego żona zastępuje w medycznym świecie. Taki układ mistrz-uczennica, a potem uczennica, która przerosła mistrza....

Jedyne co czułam przez wiekszośc książki, to współczucie dla glównej bohaterki

Jedyne co czułam przez wiekszośc książki, to współczucie dla glównej bohaterki