Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Irena Strauss pnie się po drabinie zawodowej i społecznej. W pewnym momencie zostawia w tyle swojego męża Ludwika Straussa, który w środowisku lekarskim Polski Ludowej uchodzi za jednego z czołowych psychiatrów. Można napisać, że to on ją stworzył, ukształtował, wyczulił jej zmysły i wyostrzył spojrzenie, gdyby nie fakt postępującego obłędu. Podarowany przez los dobrobyt nie trwa wiecznie, w czym utwierdza Irenę degradacja umysłowa jej męża. Początkiem upadku w powieści Wojciecha Chamiera–Gliszczyńskiego okazuje się karkołomny pomysł przekonania środowiska lekarskiego do pionierskiej metody leczenia chorób psychicznych za pomocą tytułowych dawek fantomowych, które w formie eksperymentu stosowane są przez Straussa na pacjentach szpitala psychiatrycznego. Wszystko na oczach Ireny, albowiem Wojciech Chamier-Gliszczyński czyni ją narratorką przytłaczającej powieści o umyślne człowieka. Autor nie pozwala wyciszyć gonitwy jej myśli, w czym dostrzegam pewne mankamenty. Wśród ujmujących rozważań Ireny o tożsamości oraz ludzkich pragnieniach, pojawiają się przeintelektualizowane zgrzyty, które nie doczekały się szerszej obudowy bądź wyjaśnienia. Wojciech Chamier-Gliszczyński sprawnie operuje językiem i zręcznie żongluje słownictwem, czego jednak nie mogę napisać o fabule książki. Zbyt wiele w niej męczących przeskoków tematycznych. Jestem w kropce, pół na pół, trochę na tak i trochę na nie, wobec czego odkładam tę powieść na regał z nadzieją, że potrzeba więcej czasu, aby zagnieździła się w mojej głowie.