Jesteśmy społecznością, która kocha książki

2,5⭐️ Lato 1941 roku, Róża i jej pięcioletnia córka Szira to Żydówki ukrywające się w stodole przed nazistami. Kobieta robi wszystko co może aby przeżyć. Matka wymyśla inny świat, w którym chce aby jej dziecko „zniknęło” i na chwilę zapomniało o toczącej się wojnie. Dziewczynka przepada w świecie, gdzie towarzyszy jej żółty ptak. Nadchodzi taki dzień kiedy jednak będą musiały się rozstać. Fabuła w 75% dzieje się w stodole i rozumiem, że to ucieczka i kryjówka przed bydlętami nazistowskimi, ale jest to po prostu słabo wykreowane przez autorkę. Gdyby to było bardziej „urozmaicone” kupiłabym to. Historia napisana przez autorkę jest mocna, ale nudno i nijak napisana. Hmm, być może osoby te bardzo wrażliwe byłyby pochłonięte książką w 100%?Możliwe. Akcja dzieje się w Polsce i tyle jest wiadomo. Autorka tak skacze po linii czasu i miejscach, że nie ma żadnych konkretów. Jest pełno luk i innych niedomówień. Tej historii nie wyróżnia nawet stworzony „żółty ptak”, czyli imaginacja małej Sziry. Połowa książki to gwałt na który zgadza się Róża by właściciel ich nie wyrzucił. Rozumiem, że dochodziło do takich okrutnych czynów jak i innych, ale było tego za dużo. Tutaj jednak byłam poruszona tym do czego matka była zdolna by ocalić dziecko. Współczułam im tego w jakiej sytuacji się znalazły, ale nie tak jakbym chciała. Jakby takim tłem w książce jest muzyka i nie mogłam tego zdzierżyć, bo to było tak potrzebne że aż wcale. Nie mam nic do motywów przewodnich o ile te zgrywają się z fabułą, ale tutaj momentami to pasowało jak pięść do nosa. Jest to pierwsza powieść historyczna, która nie była w stanie u mnie wywołać żadnych większych emocji, co zawsze uważałam za mało prawdopodobne kiedy chodzi o tak bestialski okres w historii. Jednakże myślę, że mam takich czytelników tutaj, którzy byliby zachwyceni lekturą. U mnie powieść ląduje w kategorii najgorsze z najgorszych przeczytanych książek tego roku.