Wstrząsające zakończenie. Pierwszy raz czytałam tak drastyczne opisy Hołodomoru. Trzeba przeczytać, trzeba wiedzieć

Wstrząsające zakończenie. Pierwszy raz czytałam tak drastyczne opisy Hołodomoru. Trzeba przeczytać, trzeba wiedzieć

Ostatnia część serii "Wiatr ze wschodu" godna wielkiego finału. Porywająca, chwytająca za duszę, "nieodkładalna", a zarazem wzbudzająca wachlarz emocji.
Zapewne w większości oczekujemy innego zakończenia, ale czy to nie jest naprawdę dobre i wiarygodne zwieńczenie? Historia zawsze zatacza krąg. Przyczyna wywołuje skutek, a skutek jest przyczyną czegoś nowego...
Przepięknie poprowadzona opowieść, niezwykła szczegółowość opisów maluje żywy obraz ówczesnej rzeczywistości.
Oprócz relacji ludzkich otrzymujemy podobnie jak w poprzednich częściach ogromną dawkę historii. Historii, która powinna być przypominana kolejnym pokoleniom - ku przestrodze...
Pani Mario - Chapeau bas! - za "Wiatr ze wschodu".

Ostatnia część serii "Wiatr ze wschodu" godna wielkiego finału. Porywająca, chwytająca za duszę, "nieodkładalna", a zarazem wzbudzająca wachlarz emocji.
Zapewne w większości oczekujemy innego zakończenia, ale czy to nie jest naprawdę dobre i wiarygodne zwieńczenie? Historia zawsze zatacza krąg. Przyczyna wywołuje skutek, a skutek jest przyczyną czegoś nowego...
Przepięknie...

"Ktokolwiek sadzi, że zgłebił naturę miłości, jest głupcem. Choć tylu ludzi w historii świata już kochało, miłość wciąż pozostaje przestrzenią niezgłębioną, niedefiniowalną, równie tajemniczą jak to, co naprawdę dzieje się z duszą człowieka po śmierci.
Jest pytaniem, na które nie ma prostej, jednoznacznej odpowiedzi. Każda miłość ma własną opowieść".

Po przeczytaniu czwartej części serii "Wiatr ze wschodu" czuję smutek. Ze względu na to, że to już koniec i dlatego, że koniec nie przynosi ulgi skołatanym nerwom i rozedrganemu sercu. Ta historia miłosna jest jedną z piękniejszych i najboleśniejszych, jakie czytałam. Do tego całe tło, nieszczęśliwe koleje losu, poboczni bohaterowie, którzy dmuchali w żagle lub rzucali kłody pod nogi tym dwojgu...
Na pewno nie jest to seria idealna, mam parę malutkich uwag, chociażby do przydługich opisów czy niektórych zachowań Anastazji, jednak myślę, że może to być kwestia zbytniego przywiązania do postaci i pragnienia by postępowała ona inaczej. Autorka pięknie prowadzi akcję, przez co czytanie to sama przyjemność. Nie szczędzi też cierpienia i bólu swoim postaciom przez co nie raz można przecierać oczy ze zdumienia lub ocierać łzy wzruszenia i smutku. Jest pięknie, tajemniczo, nieprzewidywalnie, sentymentalnie, mocno i bezwględnie.

Anastazja i Kaza- ogień i woda, radość i łzy, szczęście i cierpienie. Czy musiało się tak skończyć? Przeczytajcie i odpowiedzcie na to pytanie sami...

"Życie toczy się dalej, choć komuś pękło serce".

"Ktokolwiek sadzi, że zgłebił naturę miłości, jest głupcem. Choć tylu ludzi w historii świata już kochało, miłość wciąż pozostaje przestrzenią niezgłębioną, niedefiniowalną, równie tajemniczą jak to, co naprawdę dzieje się z duszą człowieka po śmierci.
Jest pytaniem, na które nie ma prostej, jednoznacznej odpowiedzi. Każda miłość ma własną opowieść".

Po przeczytaniu...

W Petersburgu zaczęła się przepiękna opowieść o życiu Kazimierza i Anastazji, której miłosna, wyboista droga naznaczona przez historyczne wydarzenia, znalazła swój koniec w Warszawie.
Podejrzewam, że gdyby wydarzyło się to w innym kraju, historia miłości tych dwojga miałaby zupełnie inny finał. Ale to, co było piękne, trwale zapisało się w pamięci Kazimierza, który jako jedyny uciekając do Warszawy, uratował siebie a później syna przed sowieckim terrorem i głodem.
Czwarty tom cyklu "Wiatr ze wschodu" pokazuje, jak historia zatacza kolejny raz koło a bezwzględne rosyjskie dyktatury, które uciemiężały i poświęcały życie swojego narodu, nie zmieniły mentalności Rosjan do dziś.
Dzięki tej powieści nigdy nie zapomnimy okrutnej głodowej śmierci milionów ludzi na Ukrainie, do której doprowadził Stalin. Nigdy nie zapomnimy piętna, jakie pozostawiło w ludziach szerzenie ideologii komunizmu i barbarzyńska polityka ZSRR, choć mam wrażenie, że ten koszmar nieustannie trwa.
Cudowna saga, przepięknie napisana - pozostanie ze mną na zawsze! Gorąco polecam!💓

cytat: "Czasu nie można cofnąć, tak jak nie można uniknąć błędów już popełnionych. To, co dokonane pozostaje takim do końca".

W Petersburgu zaczęła się przepiękna opowieść o życiu Kazimierza i Anastazji, której miłosna, wyboista droga naznaczona przez historyczne wydarzenia, znalazła swój koniec w Warszawie.
Podejrzewam, że gdyby wydarzyło się to w innym kraju, historia miłości tych dwojga miałaby zupełnie inny finał. Ale to, co było piękne, trwale zapisało się w pamięci Kazimierza, który jako...

Podróż z Anastazją i Kazimierzem skończyła się... Los nie okazał się zbyt łaskawy dla nic...

Podróż z Anastazją i Kazimierzem skończyła się... Los nie okazał się zbyt łaskawy dla nic...

XX wiek przyniósł upadek starego porządku, który pociągnął za sobą miliony ofiar. To czas rewolucji i wojen, czas niespotykanego wcześniej ludobójstwa i okrucieństwa. Maria Paszyńska w serii Wiatr ze Wschodu przenosi czytelnika w czasie, do pierwszych trzydziestu lat ubiegłego stulecia i snuje przejmującą opowieść o miłości i poplątanych ludzkich losach.



Karol Stawicki samotnie wychowuje syna Kazimierza. Chłopiec dorasta w domu pełnym opieki i troski. Kiedy w raz z ojcem udaje się w podróż do Petersburga, do majątku Bogdanowów spotyka tam pasierbicę pani domu, Anastazję Nikołajewicz Szewczenko. Dziewczynkę o wyjątkowym talencie snucia niezwykłych baśni i wyjątkowej wyobraźni. Dzieci szybko znajdują wspólny język, a wspólnie spędzony dzień na zawsze zapisze się w ich pamięci. Mijają lata. Anastazja i Kazimierz dorastają i nadchodzi czas ponownego skrzyżowania ich dróg. Na tle ideologicznej burzy wstrząsającej Rosją będą musieli odnaleźć siebie i zmierzyć z rozdzielającym ich wiatrem historii.



Maria Paszyńska ukazuje historię jednego spotkania, które na zawsze połączy dwie samotne dusze. Później już tylko czekamy, kiedy los na nowo połączy Polaka i Ukrainkę, zwłaszcza, że ten rzuca kochanków w wir wielkiej polityki. Pierwsza wojna światowa, rewolucja bolszewicka, wojna 1920 roku i nastanie nowych rządów w Rosji. Za każdym razem wychodzą oni poranieni, naznaczeni piętnem bólu i cierpienia, ale jednego tylko nigdy nie potrafią zrobić, zapomnieć o sobie i swojej miłości. Jednak na ich życie wpływają również osobiste dramaty i walka z piętrzącymi się przeciwnościami. A te z pewnością nie będą im oszczędzone. Na ich rękach będą odchodzić ważni dla nich ludzie, do tego intrygi wrogiego dziewczynie jej przyrodniego brata Borysa sprawią, że wystawieni zostaną na trudne próby. Autorka z charakterystyczną dla siebie umiejętnością oprowadza czytelnika po uliczkach miasta białych nocy, po ukraińskich rubieżach i Polsce dwudziestolecia międzywojennego. Prezentuje nie tylko fikcyjne postaci, ale również historyczne. Opowiada o walce o władzę w budowanym na naszych oczach Związku Radzieckim, politycznych spiskach i nastawaniu terroru budzącego grozę i wywołującego paniczny lęk. Oprowadza po polskich więzieniach, a wreszcie - to, co najbardziej wywołuje przerażenie w czytelniku Hołodomor czyli wielki głód na Ukrainie pochłaniający wiele istnień ludzkich. Ludobójstwo na niespotykaną skalę, o którym przez dziesięciolecia milczano i któremu trudno było dać wiarę. Przez trzydzieści lat spotykamy ludzi, którzy nie pozostawiają nas obojętnymi na ich losy. Kibicujemy im, no może z jednym wyjątkiem, a rozstania z nimi za każdym razem są bolesne. Autorka nieustannie wywołuje cały wachlarz emocji, który towarzyszy nam przez wszystkie cztery tomy. Konsekwentnie buduje nie tylko dzieje wielkiej miłości ale też przywołuje wydarzenia, których nie wolno zapomnieć. Takie, które wymagają utrwalenia i należy chronić, jak również wyciągnąć z nich lekcje. Takie, które rozbrzmiewają niczym wielkie ostrzeżenie dla przyszłych pokoleń.



Maria Paszyńska kolejny raz udowodniła, że jest niepodważalną mistrzynią powieści historycznej. Od samego początku tworzy niepowtarzalny klimat, wykazuje olbrzymi szacunek dla ludzi opisywanych przez nią czasów i próbuje zrozumieć to, co na lata ich naznaczyło. Łączy ze sobą ludzi różniących się pochodzeniem, światopoglądem ale zawsze szuka w swych bohaterach, cechy wspólnej dla nich. Raz jest to moc miłości, innym razem miłość do medycyny czy patriotyzm. Porywa namiętnościami będącymi udziałem bohaterów, tragicznym uczuciem, urzeka stylem i językiem. Sprawia, że serię tę czyta się jednym tchem, pochłania się z pazernością kolejne części i z drżącym sercem czekamy na finał, który nie pozostawi czytelnika obojętnym.

XX wiek przyniósł upadek starego porządku, który pociągnął za sobą miliony ofiar. To czas rewolucji i wojen, czas niespotykanego wcześniej ludobójstwa i okrucieństwa. Maria Paszyńska w serii Wiatr ze Wschodu przenosi czytelnika w czasie, do pierwszych trzydziestu lat ubiegłego stulecia i snuje przejmującą opowieść o miłości i poplątanych ludzkich losach.



Karol Stawicki...

Przepiękna historia, książka od której ciężko się oderwać. Wszystkie tomy cyklu Wiatr ze Wschodu są wyjątkowe, fabuła została wpisana w trudną, bolesną historię. Poznajemy bohaterów, śledzimy ich losy, przeżywamy ich emocje, wybory, doświadczenia i zawiłe losy, a to wszystko z burzliwą historią w tle. Z pewnością jest to powieść,która pozostaje w pamięci na dłużej. Polecam!

Przepiękna historia, książka od której ciężko się oderwać. Wszystkie tomy cyklu Wiatr ze Wschodu są wyjątkowe, fabuła została wpisana w trudną, bolesną historię. Poznajemy bohaterów, śledzimy ich losy, przeżywamy ich emocje, wybory, doświadczenia i zawiłe losy, a to wszystko z burzliwą historią w tle. Z pewnością jest to powieść,która pozostaje w pamięci na dłużej. Polecam!

Czwarta, ostatnia część tragicznej sagi. Chyba najlepsza z książek, chociaż mało optymistyczne losy.

Czwarta, ostatnia część tragicznej sagi. Chyba najlepsza z książek, chociaż mało optymistyczne losy.

„ Każdy nosi w sobie opowieść, która pewnego dnia musi z niego wypłynąć, by opadły ostatnie więzy by móc wreszcie stać się wolnym.” (str.347)

Jest to czwarta i ostatnia część cyklu „ Wiatr ze Wschodu”, obejmująca lata 1924-1932. Bardzo smutna i nastrojowa. Poznajemy dalsze losy bohaterów, których ścieżki życiowe różnie się ułożyły. Mało tu radości i szczęścia. Życie pokazało swoje pazurki co odbiło się ujemnie na bohaterach.

Dużo miejsca poświęciła Autorka Tatianie, która bardzo przeżyła odejście męża, ale musiała się skupić na chorym ojcu, zagubionej matce i ukochanym synu. Była postacią bardzo wyrazistą, ciepłą i rozsądną. Po czasie uzmysłowiła sobie, że uczucie, którym darzyła męża, to nie była prawdziwa miłość i nie miała szans na przetrwanie. Była świadkiem samobójczej próby Anastazji.

Później los ją boleśnie doświadczył, tracąc bliskich i wiążąc się z człowiekiem, który chciał przejąć majątek jej ojca. Małżeństwo nie było szczęśliwe. On coraz bardziej się panoszył, poniżał żonę i traktował ją jak zło konieczne. Życzliwość z jaką odnosił się do niej wcześniej zniknęła bezpowrotnie. Lekceważył ją i jej zdanie. Powoli odsłaniał prawdziwe oblicze. Stała się od niego zależna pod każdym względem. By ratować syna i siebie decyduje się na desperacki krok.

Anastazja w szpitalu dochodziła do siebie. Miała czas na rozmyślania. Jej życie było ciągłym parciem do przodu. Nie doceniała i nie zauważała tego, co było obok, co zapewniłoby jej spokój i stabilizację. Swoją nieodpowiedzialną decyzją zniszczyła swoje życie. Musiała pogrzebać swoje pragnienia i marzenia i zacząć życie na nowym, nieznanym jej gruncie. Bardzo pomogła jej Tatiana odwiedzająca ją w szpitalu. W końcu zrozumiała, że chce żyć, nieważne w jakim stanie, ale żyć. Tatiana przywróciła jej chęć do życia i wiarę w lepszą przyszłość.

Dwie rywalki stały się przyjaciółkami, podążyły wspólną drogą, wzajemnie się wspierając i radząc w trudnych sytuacjach. Obie przeżyły wiele ciężkich chwil szczególnie Anastazja: rewolucję, więzienie, stratę bliskich, utratę miłości, wypadek, nienawiść i zemstę przyrodniego brata. Życie dawało jej kolejne szanse i jej odbierało. Żyła na marginesie społeczności i nie potrafiła zdobyć się na odwagę by to zmienić., Pragnęła odnaleźć swoje miejsce na ziemi i odzyskać spokój.

Rozdarty między uczuciem miłości i rodzinnym obowiązkiem Kazimierz udaje się do Warszawy. W końcu uznał, że decyzja, którą podjął była słuszna. Musiał najpierw sam się odnaleźć. Całe dotychczasowe jego życie było ułudą i kłamstwem opartym na błędnej ocenie sytuacji. Praca na Politechnice przyniosła mu satysfakcję. Wreszcie się odnalazł i robił to, o czym zawsze marzył. Był szczęśliwy i pochłonięty pasją nadającą sens jego życiu. Do czasu aż dopadła go przeszłość i wspomnienia o ukochanej, utraconej miłości.

Należy też wspomnieć o negatywnej postaci tej książki o Borysie. Nic się nie zmienił. Nadal prowadził rozpustne luksusowe życie, knuł spiski i robił wszystko by wspiąć się na szczyty i rządzić światem razem ze Stalinem. Trochę się jednak przeliczył i karma go dopadła.

Szkoda rozstawać się z bohaterami, choć ich losy były już przesądzone. Autorka przybliżyła też tragiczną sytuację na Ukrainie i w samej Rosji, gdzie polityka Stalina doprowadziła do głodowej śmierci ogromnej liczby osób.

„ Każdy nosi w sobie opowieść, która pewnego dnia musi z niego wypłynąć, by opadły ostatnie więzy by móc wreszcie stać się wolnym.” (str.347)

Jest to czwarta i ostatnia część cyklu „ Wiatr ze Wschodu”, obejmująca lata 1924-1932. Bardzo smutna i nastrojowa. Poznajemy dalsze losy bohaterów, których ścieżki życiowe różnie się ułożyły. Mało tu radości i szczęścia. Życie...

Choć minęło prawie 100 lat a swiadomosć Rosjan nic się nie zmieniło to w dalszym ciągu ciemny ,biedny naród bez własnej wolnej woli,i pozwalają się być wykorzystywani przez jakiś dyktatorów

Choć minęło prawie 100 lat a swiadomosć Rosjan nic się nie zmieniło to w dalszym ciągu ciemny ,biedny naród bez własnej wolnej woli,i pozwalają się być wykorzystywani przez jakiś dyktatorów