Byłaby to bardzo dobra pozycja. Ciekawie napisan, wciągająca w realia epoki. Mimo, że praktycznie pozbawiona dialogów, czyta sięmiejscami znakomicie. Miejscami, albowiem jak prawie wszyscy, którzy próbują sił w powieściach historycznych, Paszyńska dolewa do objętości pornografią. Nie znam iinych książek tej autorki, ale odnoszę wrażenie, że umowy z wydawnictwami obejmują obowiązkowy punkt 30% tekstu pornografia. Co jest zwyczajnie obrzydliwe dla czytelnika

Byłaby to bardzo dobra pozycja. Ciekawie napisan, wciągająca w realia epoki. Mimo, że praktycznie pozbawiona dialogów, czyta sięmiejscami znakomicie. Miejscami, albowiem jak prawie wszyscy, którzy próbują sił w powieściach historycznych, Paszyńska dolewa do objętości pornografią. Nie znam iinych książek tej autorki, ale odnoszę wrażenie, że umowy z wydawnictwami obejmują...

Bardzo dobrze i szybko się ją czytało, zdobyłam trochę wiedzy na temat Jagiellonów, może nie była to jakaś porywająca książka, ale na pewno solidna i ciekawa pozycja. Chętnie przeczytam kolejne części.

Bardzo dobrze i szybko się ją czytało, zdobyłam trochę wiedzy na temat Jagiellonów, może nie była to jakaś porywająca książka, ale na pewno solidna i ciekawa pozycja. Chętnie przeczytam kolejne części.

Zawsze interesowała mnie historia naszej Ojczyzny, choć nigdy nie przepadałam za lekcjami historii w szkole i choćbym chciała, to nie mogę nazwać się ekspertem w tej dziedzinie. Nie lubiłam czytać podręczników, które obfitowały w nadmiar dat i pobieżne opisy najważniejszych wydarzeń.
Na szczęście odkryłam książkę, która jest pierwszym tomem obiecującej serii o dynastii Jagiellonów (i mam wielką nadzieję, że ukażą się jej kolejne części).

Akcja powieści rozpoczyna się w momencie, kiedy polskimi ziemiami włada król Władysław Jagiełło. Jest już zasłużonym, umiłowanym władcą w sędziwym wieku. Fabuła zmierza w kierunku objęcia władzy przez najstarszego syna, Władysława, który ginie w bitwie pod Warną, w skutek czego tron ma przejąć jego młodszy brat —Kazimierz.
Opowieść pisana jest z perspektywy Andrzeja, bliskiego przyjaciela książąt, z którymi się wychował. Od razu spodobał mi się ten zabieg, bo spodziewałam się, że postać Andrzeja przybliży czytelnikowi codzienność rodziny królewskiej. I to też otrzymałam.

Książka podobnie jak zwyczajny podręcznik do historii obfituje w ważne fakty historyczne, ale czyta się ją z zapartym tchem. Dlaczego? Z tego powodu, że rzeczywistość przeplata się tu z fikcją i z domysłami, ale w taki sposób, że wszystko wydaje się bardzo prawdopodobne. Kluczowe postaci historyczne przestają być jedynie bohaterami obrazów sławnych malarzy — stają się ludźmi z krwi i kości, mają swoje życiowe pragnienia i cele, tajemnice skrzętnie skrywane przed światem, posiadają duszę, sumienie i wyraźnie zarysowane charaktery. Można im współczuć, kibicować, podziwiać lub nie znosić. Suche fakty z podręcznika szkolnego zostają ożywione, przedstawione w sposób budzący najróżniejsze emocje — za przykład może posłużyć śmierć, a potem pogrzeb wielkiego króla Jagiełły czy owiane tajemnicą ostatnie tchnienie jego syna pod Warną. Nie sposób przejść obojętnie obok takich tragedii.

Kronikarz przybliża nam codzienność na dworze królewskim, panujące tam zwyczaje, przyziemne problemy następców tronu i ich najbliższego otoczenia. Czytelnik dowiaduje się, co książęta jadali, jak spędzali czas i jakie mieli rozterki, począwszy od wieku dziecięcego.
Opowiadający wchodzi czasami w rolę narratora wszechwiedzącego, przedstawiając losy pobocznych, lecz znaczących bohaterów, dzięki czemu czytelnik poznaje wiele perspektyw, a dzięki temu historia staje się jeszcze ciekawsza.

Powieść Marii Paszyńskiej porusza także problematykę pozycji kobiet w ówczesnych czasach. Bardzo poruszyła mnie postać Zofii Holszańskiej. Historia tej bohaterki dobitnie opisuje rolę kobiety, nawet tak wysoko postawionej w hierarchii społecznej jak królowa — innymi słowy pionka w bezlitosnych rozgrywkach politycznych, który musi wydać na świat męskiego potomka, by cokolwiek znaczyć (a i to często nie wystarczyło, by mieć godne i sprawiedliwe życie).
Podobnie przejęła mnie postać Elżbiety Rakuszanki, która została okrzyknięta brzydką królewną. Autorka poświęca jej pewną część tego tomu i robi to w bardzo ciekawy sposób — a w jaki dokładnie, musicie przekonać się sami.

Bardzo przypadł mi do gustu język powieści, który obfituje w archaizmy i nadaje odpowiedniego klimatu, a jednocześnie jest przystępny i zrozumiały. Były momenty, kiedy lektura troszeczkę mi się dłużyła, ale na szczęście nie było ich dużo.

Maria Paszyńska przedstawia historię Jagiellonów w sposób intrygujący i niepozbawiony emocji. Dla mnie była to niezwykła przygoda literacka i cenna powtórka z historii. Jestem przekonana, że gdyby podręczniki do historii były pisane tak barwnie jak powieść Autorki, przedmiot ten byłby ulubionym znacznej części młodego pokolenia.

Zawsze interesowała mnie historia naszej Ojczyzny, choć nigdy nie przepadałam za lekcjami historii w szkole i choćbym chciała, to nie mogę nazwać się ekspertem w tej dziedzinie. Nie lubiłam czytać podręczników, które obfitowały w nadmiar dat i pobieżne opisy najważniejszych wydarzeń.
Na szczęście odkryłam książkę, która jest pierwszym tomem obiecującej serii o dynastii...

Maria Paszyńska potrafi pięknie łączyć historyczne fakty z literacką fikcją. Dzięki takim powieściom historia Polski staje się bardziej przystepna,żywa i naprawdę intrygująca!
Po śmierci Władysława Jagiełły tron obejmuje jego najstarszy syn Władysław III,który od urodzenia przygotowywany był do tej roli. Gdy staje się dorosły rusza na wojnę,jednak ginie bez wieści w bitwie pod Warną. W takiej sytuacji tron objąć musi młodszy brat,Kazimierz,jednak nie chce się tego podjąć... kto przejmie tron? Jakie będą dalsze losy Jagiellonów?
Perspektywa zdarzeń została przedstawiona z punktu widzenia kronikarza bliskiego zarówno Władysławowi jak i Kazimierzowi,przez co czytelnik poznaje książęta bardzo dobrze,szczególnie ich młodzieńcze lata i punkt widzenia. Dzięki takiemu ukazaniu zdarzeń wchodźmy w samo centrum historycznych zawirowań i konfliktów,towarzyszymy książętom i królom,widzimy jak zmieniała się władza i jaką cenę ponoszą ci,którzy rządzą,ale także osoby wokół. Mimo że "Niechciane dziedzictwo" ma niespieszną i dosyć statyczną fabułę, intryguje i ciekawi czytelnika. Mnie skłoniło by przypomnieć sobie losy królów z tamtego czasu i wejść głębiej w tą historię. Fascynujące jest jak żyli,co myśleli,podróżowali,jakie mieli priorytety,co się działo na dworze. Jak pisze sama autorka,niektóre zdarzenia czy postaci zostały zmodyfikowane by ubarwić lub spiąć fabułę,niektóre fakty nie są znane,więc pisząc autor musi posiłkować się domysłami innych.
Dzięki odpowiedniemu przedstawieniu postaci i tych odległych czasów,historia Jagiellonów ożywa. Maria Paszyńska tchnęła w nią życie i pokazał oblicze królów z nieco bardziej ludzkiej strony i codziennych zdarzeń,aniżeli tych znanych z historii,choć oczywiście tych nie brakuje.

Maria Paszyńska potrafi pięknie łączyć historyczne fakty z literacką fikcją. Dzięki takim powieściom historia Polski staje się bardziej przystepna,żywa i naprawdę intrygująca!
Po śmierci Władysława Jagiełły tron obejmuje jego najstarszy syn Władysław III,który od urodzenia przygotowywany był do tej roli. Gdy staje się dorosły rusza na wojnę,jednak ginie bez wieści w bitwie...

Sam tytuł zdradza nam głównych bohaterów książki – są to Jagiellonowie, a dokładniej rzecz ujmując synowie Władysława Jagiełły i jego czwartej żony Zofii Holszańskiej zwanej Sonką. Samo ich małżeństwo jest fascynującą historią, o której również sporo dowiadujemy się w tej powieści – jest ono doskonałym przykładem jak wtedy były traktowane kobiety, zwłaszcza w bogatych i/oraz panujących rodach.
Wątek królowej Zofii nie jest tym najważniejszych, ale na mnie wywarł zdecydowanie najintensywniejsze wrażenie, a szczególnie ten fragment, gdy Sonce zdarza się przesadzić z alkoholem i nie czuje się związana żadnymi konwenansami czy swoją pozycją. Jest to bardzo gorzki wykład o tym, jak bardzo mityczna i wynoszona na piedestał jest rola królowej i jak mocno jest ona oderwana od kobiety, która go nosi. Przyznam szczerze, że nie przepadałam wcześniej za tą królową, ale ta Maria Paszyńska swoją prozą zmieniła moje podejście i spojrzenie na nią. Wcale nie tak łatwo być królową.
O tym także przekonuje się przeznaczona na małżonkę Kazimierza Jagiellończyka Elżbieta Rakuszanka, zwana brzydką królewną w przeciwieństwie do słynącej z urody Zofii Holszańskiej. Elżbieta nie ma łatwego życia w świecie, gdzie księżniczki mają być piękne, podziwiane i rodzić dzieci. Ona, mimo doskonałego pochodzenia, jest przecież wnuczką rzymskiego cesarza, jest ciągle spychana na margines, ponieważ nikt nie chce jej pojąć za żonę. Nie z taką urodą! Zresztą sam Kazimierz, gdy dowiaduje się od przyjaciół (a także na własne oczy) jak wygląda jego przyszła żona, marzy tylko o odwołaniu ślubu. Kobiety w piętnastym wieku naprawdę nie miały lekko.
Najciekawszy jednak jest fakt, że „Jagiellonowie. Niechciane dziedzictwo” skupia się w dużej mierze na losach dwóch synów Jagiełły – starszego Władysława (zwanego później Warneńczykiem) oraz młodszego Kazimierza (tego od wspomnianej już Elżbiety),a ja tu na wierzch wyciągam dwie kobiety jako najciekawsze wątki. Nic na to nie poradzę, bo od zawsze uwielbiałam czytać o historycznych kobietach, ponieważ jest ich stosunkowo mało, niestety częściej przebijają się królowie. Wracając jednak do synów Jagiełły to postacią spajającą ich historie jest tajemniczy narrator, który zbliżając się do kresu swej wędrówki po świecie doczesnym, postanawia spisać losy domu Jagiellonów, które zna wyjątkowo dobrze. Na kolejnych stronach jego opowieści odkrywamy razem z nim zagadki dotyczącego jego losu. Jest to dodatkowy smaczek, wprowadzający taki element niepewności, którego nie znamy z historii, a który jest na tyle wiarygodny, że sprawia, iż zgadywanie i późniejsze odkrywanie jego tożsamości jest naprawdę interesującym wątkiem całej powieści.
Uwielbiam jak Maria Paszyńska w swój niepowtarzalny sposób kreuje świat znany nam z kart historii. Postacie znane ze szkolnych lekcji (które zapewne wielu nudziły) nagle ożywają, przeżywają swoje wzloty i upadki, mają te same problemy, które i my przeżywamy, a przecież nas nikt nie namaścił na najwyższe urzędy. I dlatego właśnie wysoko cenię powieści historyczne – w sposób przyjemny i prosty opowiadają nam prawdziwe historie, aczkolwiek z różną dozą wyobraźni autora. I szczerze mówiąc, zwykle mi to nie przeszkadza, dopóki przebieg historii jest taki sam jak w rzeczywistości. Nie lubię, gdy autor poleci za mocno w swoich fantazjach i nagle dowiemy się np. że Kazimierz jednak nie poślubił Elżbiety i losy potoczyły się zupełnie inaczej niż miało to miejsce w rzeczywistości. Takiego podejścia nie lubię i dlatego Maria Paszyńska ze swoją wersją Jagiellonów przypadła mi wyjątkowo do gustu. Nie mogę się doczekać, aż znów wraz z nią wrócę do tych średniowiecznych czasów, zwanych złotymi.

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

Sam tytuł zdradza nam głównych bohaterów książki – są to Jagiellonowie, a dokładniej rzecz ujmując synowie Władysława Jagiełły i jego czwartej żony Zofii Holszańskiej zwanej Sonką. Samo ich małżeństwo jest fascynującą historią, o której również sporo dowiadujemy się w tej powieści – jest ono doskonałym przykładem jak wtedy były traktowane kobiety, zwłaszcza w bogatych...

Śmiem podejrzewać, że nie znajdzie się tu wielu fanów historii i jej tajemnic, ale postaram się zmienić choć odrobinę Wasze podejście.

Sama nigdy nie przepadałam za wkuwaniem dat i tabelek pełnych nazwisk kolejnych polskich królów i powiązań dynastycznych. Ale gdyby wtedy, gdy siedziałam w szkolnej ławce, ktoś opowiedział mi historię tak jak zrobiła to Maria Paszyńska, to w podskokach biegłabym na kolejną lekcję.

"Niechciane dziedzictwo" to pierwszy tom serii "Jagiellonowie" i mam nadzieję przeczytać kolejne, kiedy tylko się ukażą.
Autorka opowiada fabularyzowaną historię opiewającą czasy zmierzchu panowania króla Władysława Jagiełły, oraz lata następujące po jego śmierci.
Władysław długo nie mógł się doczekać męskiego potomka i dopiero czwarta żona,dużo młodsza Zofia dała mu dwóch synów.
Gdy zmarł senior rodu, na tron wstąpił jego syn, również Władysław, zwany później Warneńczykiem. Dziesięciolatek nie mógł samodzielnie rządzić, a więc sztab ludzi pracował nad tym co działo się wówczas w kraju i poza jego granicami, bowiem wojny były na porządku dziennym.
Jednak Władysław nie rządził zbyt długo, a koronę po nim miał objąć młodszy brat Kazimierz, któremu nie śpieszno było do tego zaszczytu, ale obowiazek- rzecz święta...
Szczegóły może znacie z historii, a może tak jak ja zachęceni książką, sięgnięcie do źródeł. Ja bardzo chętnie to robiłam, bo ciekawość mnie niosła. Tym bardziej, że powieść Marii Paszyńskiej jest świetną hybrydą, w której fakty na temat Jagiellonów mieszają się z wizją autorki.
Całość wydarzeń śledzimy oczami tajemniczego przyjaciela następców tronu- Andrzeja, dzięki czemu wtapiamy się w akcję i wraz znim przemierzamy Wawelskie korytarze odkrywając tajemnice polityki, spisków, ale też alkowy czy zabobonów dworskich. To wciąga jak dobry serial, i uwierzcie, że nie zdajecie sobie sprawy jakie ciekawostki i tajemnice kryły komnaty.
Zachęciłam Was choć trochę? Ja czekam niecierpliwie na ciąg dalszy, bo to naprawdę wciągająca lektura.

Śmiem podejrzewać, że nie znajdzie się tu wielu fanów historii i jej tajemnic, ale postaram się zmienić choć odrobinę Wasze podejście.

Sama nigdy nie przepadałam za wkuwaniem dat i tabelek pełnych nazwisk kolejnych polskich królów i powiązań dynastycznych. Ale gdyby wtedy, gdy siedziałam w szkolnej ławce, ktoś opowiedział mi historię tak jak zrobiła to Maria Paszyńska, to...

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki. "Niechciane dziedzictwo" to powieść historyczna, w której prawda historyczna łączy się z fikcją literacką. Książka rozpoczyna serię #jagiellonowie opowiadającą losy jednej z najpotężniejszych polskich dynastii. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko i z dużym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem. Historia Jagiellonów została tutaj tak zaprezentowana, że po prostu chciało się czytać kolejne strony, chciało się poznawać dalsze losy bohaterów i z przejęciem się je śledziło. Zupełnie inaczej niż w przypadku suchych faktów, których uczyliśmy się na historii w szkole. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona i bardzo dobrze poprowadzona. Razem z bohaterami przeniosłam się do czasów średniowiecznych. Historia została przedstawiona oczami przyjaciela Władysława i Kazimierza - Andrzeja, co było naprawdę świetnym zabiegiem. Obserwując historię Jagiellonów z jego perspektywy mogłam dowiedzieć się jak dokładnie wyglądało ich życie, jak wyglądała codzienność na dworze królewskim, z czym musieli się mierzyć, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Autorka w tak niesamowicie plastyczny i pobudzający wyobraźnię sposób ukazała życie bohaterów, że wielokrotnie miałam wrażenie jakbym brała udział we wszystkich wydarzeniami i jednoczenie chłonęła wszystkie towarzyszące głównym postaciom emocje. W tej historii nie brakuje oczywiście tajemnic, kłamstw, spisków, intryg, walki o władzę, ale także namiętności, które w tamtym czasie były na porządku dziennym. Wszystko tworzy spójną kompozycję, która wciąga bez reszty i zarazem pozwala w trochę inny sposób spojrzeć na rodzinę Jagiellonów. Miło spędziłam czas z tą książką i nie mogę się już doczekać dalszego ciągu ich losów. Polecam.

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki. "Niechciane dziedzictwo" to powieść historyczna, w której prawda historyczna łączy się z fikcją literacką. Książka rozpoczyna serię #jagiellonowie opowiadającą losy jednej z najpotężniejszych polskich dynastii. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta...

Kiepska książka. Praktycznie nic się nie dzieje, akcja nie istnieje. Jak kilka osób stwierdziło, przypomina podręcznik do historii. Bardzo lubię czytać powieści historyczne. Tutaj jednak bardzo się zawiodłam. Nudna pozycja.

Kiepska książka. Praktycznie nic się nie dzieje, akcja nie istnieje. Jak kilka osób stwierdziło, przypomina podręcznik do historii. Bardzo lubię czytać powieści historyczne. Tutaj jednak bardzo się zawiodłam. Nudna pozycja.

Maria Paszyńska jest jedną z autorek, po których książki sięgam bez większego zastanowienia. Ta trochę musiała poczekać na swoją kolej, ale w końcu miałam czas, żeby ją przeczytać.

Ta opowieść jest snuta z perspektywy przyjaciela Władysława i Kazimierza, niejakiego Andrzeja. Mężczyzna postanawia spisać swoje wspomnienia dotyczące tego, co widział na dworze. I to był ciekawy zabieg, można spojrzeć na te wydarzenia z perspektywy osoby z ludu, która ma pewne dojścia, ale i tak nie we wszystkim uczestniczyła osobiście. Podkreśla, że niektóre rzeczy to plotki, a z racji wieku pamięć płata mu figle, więc z chronologią może być różnie. I ja to kupiłam.

Narrator tej opowieści przypadł mi do gustu. W sumie postacie Władysława i Kazimierza również, jednak moją ulubienicą jest Elżbieta Rakuszanka. Mam za to problem z Sonką i Jagiełłą. Oboje mieli w książce dobre momenty, jednak rozmowa królowej Zofii z Andrzejem i to, co powiedziała o swoim mężu, wywołało we mnie sprzeczne uczucia. Trudno mi przyjąć pokazany tam obraz ich małżeństwa. Nie wpadło mi w ręce żadne źródło, które by w ten sposób pokazywało króla i jest mi to solą w oku.

Moim zdaniem najmocniej wybrzmiewają tutaj te tragiczne wydarzenia: śmierć księżniczki Jadwigi, śmierć Władysława Warneńczyka czy śmierć Władysława Jagiełły i to, co się po niej działo. Te fragmenty dają do myślenia. Zwłaszcza w przypadku Jadwigi, zapomnianej nieco córki króla.

Czy można poczuć klimat dawnych lat, sięgając po tę książkę? Tak, nie mam większych zastrzeżeń, jeśli chodzi o tło historyczne, chociaż trochę więcej pochodziłabym sobie z Andrzejem po Wawelu. W sumie poza zamek też bym z nim się wybrała.

Maria Paszyńska jest jedną z autorek, po których książki sięgam bez większego zastanowienia. Ta trochę musiała poczekać na swoją kolej, ale w końcu miałam czas, żeby ją przeczytać.

Ta opowieść jest snuta z perspektywy przyjaciela Władysława i Kazimierza, niejakiego Andrzeja. Mężczyzna postanawia spisać swoje wspomnienia dotyczące tego, co widział na dworze. I to był...

Historyczna prawda i literacka fikcja o Jagiellonach.

Historyczna prawda i literacka fikcja o Jagiellonach.