Simon Snow, najgorszy Wybraniec w historii Świata Magów, nie jest już Wybrańcem. Na horyzoncie pojawia się jednak zupełnie nowy Wybraniec. Bynajmniej nie pomaga to w sytuacji, gdzie każdy z trójki naszych głównych bohaterów już przeżywa poważny osobisty kryzys. Wszystkie związki, przyjaźnie i więzi rodzinne zostają wystawione na poważną próbę, nawet te, które wydawały się idealne – a Świat Magów znów drży w posadach.

Po wyrwanym ze Świata Magów „Zbłąkanym synu”, wreszcie wracamy na stare śmieci. Na początku myślałam, że przez to spodoba mi się mniej, bo uwielbiałam ten powiew świeżości, który wniosła sobą druga część, ale czekało mnie tutaj spore zaskoczenie. Właściwie – ten tom oceniam najwyżej ze wszystkich trzech.

Nie ukrywam, jedna rzecz od samego początku się nie zmieniła – tym, na czym zależy mi najbardziej, są Baz i Simon. Bardzo doceniam to, jak zeksplorowana została tu ich relacja. Po słodyczy „Nie poddawaj się” i burzliwości „Zbłąkanego syna”, wreszcie docieramy do momentu, w którym naprawdę zaczynają ze sobą rozmawiać, próbować się zrozumieć. Czytając „Co ma być, to będzie” czułam się tak, jakbym obserwowała, jak dzieciaki dorastają na moich oczach, a ja sama nie mogę zrobić nic innego, jak tylko zdusić łzy i mocno trzymać za nich kciuki.

Podobne uczucia towarzyszyły mi też przy innych bohaterach, nawet jeśli tamta dwójka zdecydowanie posiada największą część mojego serca. Wątek Sheparda i Penelope jest przezabawny, a Agathy – wręcz kojący. Ze wszystkimi bardzo trudno mi się rozstać.

Autorka domyka wątki, które nie dawały mi spokoju od pierwszego tomu (bardzo to frustrujące, kiedy wie się znacznie więcej od bohaterów…) oraz wątki, o których zupełnie zdążyłam już zapomnieć. I chwilami jest pompatycznie, chwilami potrząsa się głową z niedowierzaniem, ale myślę, że to godne zakończenie serii.

Nigdy wcześniej nie dotarłam do tej części, chociaż była wydana już kilka lat temu – to faktycznie moja pierwsza przygoda z nią. I nie potrafiłam się od niej oderwać, naprawdę świetne uczucie, dokładnie takie, za jakim w ostatnich latach bardzo tęskniłam. Mam wrażenie, że „Simon Snow” to seria, do której trzeba podejść trochę z przymrużeniem oka, niezbyt poważnie. I pozwolić, żeby w pełni cię porwała. U mnie zadziałało to wręcz (uwaga…) magicznie, bawiłam się doskonale aż do ostatniej strony.

Simon Snow, najgorszy Wybraniec w historii Świata Magów, nie jest już Wybrańcem. Na horyzoncie pojawia się jednak zupełnie nowy Wybraniec. Bynajmniej nie pomaga to w sytuacji, gdzie każdy z trójki naszych głównych bohaterów już przeżywa poważny osobisty kryzys. Wszystkie związki, przyjaźnie i więzi rodzinne zostają wystawione na poważną próbę, nawet te, które wydawały się...

Niby zakończenie trylogii, a czułem od pierwszych stron, że oprócz romansu głównych bohaterów, autorka znowu nie ma pomysłu na fabułę. I co ciekawsze wątki rzucone zostały w ostatnich rozdziałach, co tym bardziej sprawia wrażenie serii nieukończonej. Rozdziały z narracją Agathy i Penelope w większości pomijałem, zupełnie zbędna wata.
Pierwsza część pozostaje jednak w serduszku jako przewrotny komediowy okołopotterowy fanfick i można ją traktować jako standalone, bo kolejne części tylko rozczarowują.

Niby zakończenie trylogii, a czułem od pierwszych stron, że oprócz romansu głównych bohaterów, autorka znowu nie ma pomysłu na fabułę. I co ciekawsze wątki rzucone zostały w ostatnich rozdziałach, co tym bardziej sprawia wrażenie serii nieukończonej. Rozdziały z narracją Agathy i Penelope w większości pomijałem, zupełnie zbędna wata.
Pierwsza część pozostaje jednak w...

Bardzo dobre zakończenie trylogii. Bardzo oczyszczająca dla bohaterów i czytelnika.
Piękna.

Monika Karolina
https://www.instagram.com/malinowe_historie/

Bardzo dobre zakończenie trylogii. Bardzo oczyszczająca dla bohaterów i czytelnika.
Piękna.

Monika Karolina
https://www.instagram.com/malinowe_historie/

6,5

6,5

Ten finał nie bardzo sprawia wrażenie finału. Mam odczucie, że nie wszystkie wątki zostały zamknięte, a rozwiązania niektórych wydają się napisane pośpiesznie i chaotycznie, byle było. Ogromny niedosyt.

Drugiego tomu w zasadzie mogłoby nie być, poza wprowadzeniem płytkiej, nudnej postaci Sheparda, w ogóle nie wpłynął na fabułę.

Ten finał nie bardzo sprawia wrażenie finału. Mam odczucie, że nie wszystkie wątki zostały zamknięte, a rozwiązania niektórych wydają się napisane pośpiesznie i chaotycznie, byle było. Ogromny niedosyt.

Drugiego tomu w zasadzie mogłoby nie być, poza wprowadzeniem płytkiej, nudnej postaci Sheparda, w ogóle nie wpłynął na fabułę.

płakałam

płakałam

To już ostatni dzień Książkowej Agencji Podróżniczej. Dziękuję wszystkim za tą wspólną podróż. Mam nadzieję, że podobała się Państwu taka inicjatywa i do zobaczenia w sezonie zimowym. Nie przedłużając, zapraszam na ostatnią prelekcję, którą wygłosi Simon Snow wraz z przyjaciółmi. Z tego co widzę to mamy jeszcze chwilę do rozpoczęcia.

Pokusiłabym się o stwierdzenie, że ich wspólna historia, to trzy opowieści, łączące się później w całość. Simon wraz z Bazem próbowali rozwiązać zagadkę samozwańczego Wybrańca. Penny i Shepard zajęli się jego “narzeczoną”. Dalej twierdzę, że chłopak jest lekkomyślny i na miejscu dziewczyny w życiu bym mu nie pomogła. Nie zmieniłam też co do niego zdania. Po prostu nie umiem go polubić, przez jego nieprzemyślane decyzje. No bo czy obiecywanie swojego pierworodnego jakimś magicznym istotom podczas gry jest rozsądne? Aghata natomiast szuka swojego miejsca na ziemi i poznaje magiczne kozy ze skrzydłami, mieszkające w pobliżu jej dawniej szkoły. Podobno jest z nimi związana pewna legenda…

Podczas każdej swojej przygody cała piątka mierzyła się z różnymi problemami - od potworów, poprzez wewnętrzne rozterki po poszukiwanie własnego ja. Czasem rozwiązania ich kłopotów były naprawdę proste, co też miało swój urok. Niestety jak wiadomo, każda historia kiedyś musi mieć swój koniec, jednak z chęcią w przyszłości ponownie wrócę do dzisiejszych bohaterów. Mimo wszystko darzę ich pewną sympatią.

Bardzo nie chcę się z nimi rozstawać, ale cóż zrobić? Ja ze swojej strony dziękuję Państwu za wszystko, a teraz oddaję głos gościom.

To już ostatni dzień Książkowej Agencji Podróżniczej. Dziękuję wszystkim za tą wspólną podróż. Mam nadzieję, że podobała się Państwu taka inicjatywa i do zobaczenia w sezonie zimowym. Nie przedłużając, zapraszam na ostatnią prelekcję, którą wygłosi Simon Snow wraz z przyjaciółmi. Z tego co widzę to mamy jeszcze chwilę do rozpoczęcia.

Pokusiłabym się o stwierdzenie, że ich...

„To właśnie robią ludzie. [...] Starają się trwać przy sobie, choć to, jak mi się wydaje, właściwie niemożliwe”, czyli wielki finał trylogii.

Gdy otworzyłam paczkę z Co ma być, to będzie byłam bardzo zaskoczona tym, jaka to cegiełka. Książka liczy prawie 600 stron. Jeśli nie czytaliście poprzednich tomów, to odsyłam do nich, ponieważ myślę, czytanie tej części jest pozbawione sensu.

Simon powinien rozważyć, czy nadal chce należeć do Świata Magów – a jeśli nie, jak to wpłynie na jego relacje z Bazem. Tymczasem Baz jest rozdarty między dwoma rodzinnymi kryzysami i nie ma nawet czasu podzielić się z kimkolwiek swoją nowo zdobytą wiedzą o wampirach. Penelope bardzo chciałaby pomóc, ale ukradkiem przemyciła z Ameryki do Londynu Normalsa i teraz nie wie, co z nim zrobić. A Agatha? Cóż, Agatha Wellbelove ma już po prostu dość.
W Co ma być, to będzie cała paczka wraca do Anglii, do Watford i do swoich rodzin, by przeżyć najdłuższą i jak dotąd najbardziej wyczerpującą emocjonalnie przygodę.

Ta książka to finał. Odkrywa tajemnice, udziela odpowiedzi na nurtujące pytania i rozprawia się z upiorami przeszłości. Nie poddawaj się stanowi początek serii o przygodach Wybrańca. Co ma być, to będzie jest zakończeniem o zakończeniach – o katharsis i uldze, jaką daje zamknięcie pewnego rozdziału. A także o tym, że czasem lepiej odciąć się od traum i triumfów, które próbują nas zdefiniować.

Jest to zakończenie trylogii z Simonem Snowem. Do pierwszego tomu miałam kilka uwag m.in. to, jak wiele jest nawiązań do Harry'ego Pottera. Ogólnie cała książka wydawała mi się jak historia rodem z fanfiction z uniwersum Pottera. Sama jestem wielką fanką serii J. K. Rowiling, dlatego w niektórych momentach było dla mnie za dużo tego podobieństwa. Potem w drugim tomie było ich już trochę mniej, ale nadal czuć, że Rainbow Rowell inspirowała się Wybrańcem. Autorka dużo miejsca poświęciła tutaj depresji Simona i jego relacji z Bazem. Obserwujemy jego zmagania i to jak bardzo pogrąża się w smutku. Cała historia to taki trochę odgrzewany kotlet Nie poddawaj się.

Przeszkadzało mi też to, jak wiele czasu Rowell poświęca bohaterom pobocznym. Szczególnie jak akcja z Simonem i Bazem mnie wciągnęła, aż tu nagle dostajemy Agathę i jej kozy. Wyrywało to z rytmu i irytowało. Niektóre wątki nie zostały poprowadzone dalej (jakby zapomniane). Jest to finał tej historii i myślę, że to jest dobry czas na zakończenie przygód Simona i Baza. I choć mam wrażenie, że ta książka jest o niczym, to jako cała seria to miło spędziłam czas podczas jej czytania. Książkę czyta się błyskawicznie, dzięki dużej ilości dialogów i krótkich oraz treściwych opisów.

Myślę, że Co ma być, to będzie to dobre zakończenie trylogii. Ja spędziłam z tymi książkami kilka przyjemnych godzin i mogę je polecić fanom powieści młodzieżowych z wątkami fantasy. Potterheads na pewno zauważą wiele nawiązań do HP, ale sądzę, że będziecie się dobrze z nią bawić. Jest to lektura idealna na wakacje i relaks. Na pewno nie raz się uśmiechniecie, będziecie współczuć Simonowi czy też po prostu dacie się porwać magicznego światu, który wykreowała Rainbow Rowell.

„To właśnie robią ludzie. [...] Starają się trwać przy sobie, choć to, jak mi się wydaje, właściwie niemożliwe”, czyli wielki finał trylogii.

Gdy otworzyłam paczkę z Co ma być, to będzie byłam bardzo zaskoczona tym, jaka to cegiełka. Książka liczy prawie 600 stron. Jeśli nie czytaliście poprzednich tomów, to odsyłam do nich, ponieważ myślę, czytanie tej części jest...

Nie jest to książka idealna ale mega przyjemnie i szybko się czyta. Postacie są super przez co nawet brak porywającej akcji można wybaczyć. Szkoda, że to ostatnia książka w tej serii.

Nie jest to książka idealna ale mega przyjemnie i szybko się czyta. Postacie są super przez co nawet brak porywającej akcji można wybaczyć. Szkoda, że to ostatnia książka w tej serii.

Z powodzeniem można zagłębić się w lekturę ciekawej serii młodzieżowej. W związku z tym postanowiłam, że nie przejdę obojętnie obok trzytomowej serii Rainbow Rowell. Przed zapoznaniem się z jej pierwszą częścią myślę, że warto mieć na uwadze również ,,Fangirl", w której występuje postać głównego bohatera tego cyklu, Simona Snowa. Bez wątpienia jest się czym zainteresować w wolnym czasie. Na pewno nie sposób przejść obojętnie obok tego ciekawego trzytomowego cyklu młodzieżowego.

Po wydarzeniach, mających miejsce w ,,Nie poddawaj się" oraz w,,Zbłąkanym synu" nadszedł czas na zastanowienie się nad tym w jaki sposób ma wyglądać dalsze życie głównych bohaterów. Jak można się domyślać, na pewno nie była to dla nich łatwa decyzja.

,,Co ma być to będzie" Rainbow Rowell to zwieńczenie serii, w której Simon Snow według przepowiedni miał zostać Wybrańcem. W tomie nie brakuje sporej dawki magii, ale również tematów życiowych, rozważania na temat których zaintrygują niekoniecznie tylko nastoletniego czytelnika. Na pewno jest się czym zainteresować, jeśli chodzi o twórczość Rainbow Rowell i ten młodzieżowy cykl. Serdecznie polecam na wolne dni, gdyż lektury są stosunkowo obszerne.

Z powodzeniem można zagłębić się w lekturę ciekawej serii młodzieżowej. W związku z tym postanowiłam, że nie przejdę obojętnie obok trzytomowej serii Rainbow Rowell. Przed zapoznaniem się z jej pierwszą częścią myślę, że warto mieć na uwadze również ,,Fangirl", w której występuje postać głównego bohatera tego cyklu, Simona Snowa. Bez wątpienia jest się czym zainteresować w...