Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niejednokrotnie to powtarzałam i ponownie mam ochotę to uczynić – ubolewam, że gdy byłam nastolatką, w moje ręce nie trafiały wartościowe młodzieżówki (od razu wpadłam w wir krwawych kryminałów i wciągających thrillerów). Zaczytywałam się jedynie w mrocznej tematyce, bo byłam przekonana, że żaden inny gatunek mnie nie usatysfakcjonuje, tymczasem jestem pewna, że gdybym trafiła w swoich nastoletnich latach na książki typu „Bruno Whatever”, to byłabym nimi zachwycona! Bruno to nastolatek, którego nie da się nie lubić, nawet jego początkowa obojętność na wszystko (która jednak w pewnym momencie zaczyna szybko topnieć),nie jest w stanie tego zmienić. Bruno ma swoje za uszami, czasami bywa irytujący, zwłaszcza gdy marudzi na swoją mamę, która jest doprawdy cool (chociaż jej syn uważa z grubsza inaczej). Niemniej jednak Leo Gramski stworzył świetnego bohatera, który jest kwintesencją młodzieńczych lat – czasem buntowniczy, impulsywny, innym razem skryty i wrażliwy. Myślę, że niejeden nastolatek się z nim utożsami. Świetnym bohaterem jest również Oli, który mimo krzywd, jakie go spotkały, mimo przeciwności losu i ponurej przeszłości jest cudowny i w dodatku jest wspaniałym przyjacielem. Uwielbiam tego gościa! W „Bruno Whatever” poznacie jeszcze Julkę, Anję, Kubę, Ivo i wielu innych równie ciekawych bohaterów. „Bruno Whatever” to przyjemna historia o dorastaniu, przyjaźni, poszukiwaniu siebie i przełamywaniu barier. Choć napisana lekko, porusza ważne tematy – tolerancję, hejt, czy wybijanie się na czyjejś krzywdzie. Momentami zabawna, innym razem poważna i smutna. Krótko mówiąc, to jedna z tych młodzieżówek, przez które się płynie i ciężko się oderwać. A najlepsze jest to, że będzie kontynuacja! 🌈