Książka chyba dla wtajemniczonych. Natalia Ginzburg opowiada o swoich bliskich i znajomych, ale czyni to w taki sposób, że trudno mi było zorientować się kto jest kim. Sama pozostaje z boku, na przykład o swoim mężu wspomina ledwie mimochodem. Wiele z tych postaci to stosunkowo znane nazwiska włoskich literatów czy naukowców, ale jednak nie na tyle, by znać koleje ich losów (zwłaszcza jeśli nie jest się Włochem/Włoszką). A podawane przez autorkę informacje są wyrywkowe, nie odnajdziemy tu pełnego życiorysu, czy charakterologii postaci, są to raczej anegdoty. Brakowało mi też takiej podbudowy historycznej - tę kwestię Ginzburg traktuje równie ogólnikowo, jak swoich bohaterów - wiadomo, że był jakiś faszyzm, jakaś wojna, i tyle. Dlatego miałam wrażenie, że autorka pisze to dla siebie, albo dla osób, dla których te sprawy były oczywiste. Trudno znaleźć tu też jakieś refleksje natury ogólnej, wnioski.
Książka napisana została dość prostym językiem (na początku, potem, gdy Ginzburg opowiada już z perspektywy dorosłej osoby, ten język staje się bardziej wyszukany). Trudno mi się nią zachwycić, większość lektury była dla mnie nudna.

Książka chyba dla wtajemniczonych. Natalia Ginzburg opowiada o swoich bliskich i znajomych, ale czyni to w taki sposób, że trudno mi było zorientować się kto jest kim. Sama pozostaje z boku, na przykład o swoim mężu wspomina ledwie mimochodem. Wiele z tych postaci to stosunkowo znane nazwiska włoskich literatów czy naukowców, ale jednak nie na tyle, by znać koleje ich losów...