Klara i słońce

Klara to Sztuczna Przyjaciółka - coś na zasadzie robota, tyle że znacznie mądrzejszego, posiadającego zdolności poznawcze, pamięć oraz, jeżeli nie przede wszystkim, wbudowaną empatię. Jej zadaniem jest być przyjaciółką swojego "nabywcy", którym okazuje się nastoletnia Josie. W ten sposób Klara opuszcza sklep ze Sztucznymi Przyjaciółmi i udaje się do pięknego domu z pięknym, oświetlonym słońcem salonem i rozpoczyna swoją życiową misję... pytanie tylko jaką?

Muszę przyznać, że początkowo byłam szczerze zaintrygowana sposobem prowadzenia akcji. Niestety z mojej strony fabuła nie należy do najoryginalniejszych (ostatecznie o robotach swego czasu już trochę poczytałam przy okazji innych lektur), ale na pewno nie można odmówić sposobu przedstawienia godnego lepszej sprawy. Zdecydowanie widać, że jest to powieść noblisty. Bez problemu dostrzeżemy te wszystkie nawiązania, przemyślenia, niedopowiedzenia oraz - oczywiście - morał.

Problem w tym, że chyba jestem za mało wrażliwa na tę powieść. Bo albo to moja wina, albo wina samej prozy, że mimo największych chęci nie zachwyciłam się tą opowieścią tak, jakbym sobie tego życzyła. Mimo że Kazuo Ishiguro dobiera piękne słowa, brakowało mi w Klarze i Słońcu czegoś bardziej.. bo ja wiem... wyrafinowanego? Czegoś, co by dawało poczucie, że czytam coś więcej (jak to miało miejsce podczas lektury Biegunów Olgi Tokarczuk). Nic takiego nie miało miejsca. Niestety.

Klara i Słońce to wbrew pozorom krótka, ciepła opowieść o przyszłości, gdzie robot może stać się przyjacielem. Pytanie, na które na pewno trzeba będzie sobie zadać brzmi: do jakiego stopnia może pozwolić sztucznej inteligencji wpływać w nasze życie. Poszukajcie tej odpowiedzi w sobie razem z tą książką, bo mimo że szczególnie nie polecam, na pewno też nie odradzam.

Klara to Sztuczna Przyjaciółka - coś na zasadzie robota, tyle że znacznie mądrzejszego, posiadającego zdolności poznawcze, pamięć oraz, jeżeli nie przede wszystkim, wbudowaną empatię. Jej zadaniem jest być przyjaciółką swojego "nabywcy", którym okazuje się nastoletnia Josie. W ten sposób Klara opuszcza sklep ze Sztucznymi Przyjaciółmi i udaje się do pięknego domu z pięknym,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może i nie mamy do czynienia z niesamowitą akcją. Może i nie jesteśmy wyjątkowi, ani nie ma w nas nic specjalnego. Uczucia i serce, które nie są zaprogramowane i które czasem ciężko wytłumaczyć, sprawiają, że wciąż ciężko jest nas zastąpić.

Może i nie mamy do czynienia z niesamowitą akcją. Może i nie jesteśmy wyjątkowi, ani nie ma w nas nic specjalnego. Uczucia i serce, które nie są zaprogramowane i które czasem ciężko wytłumaczyć, sprawiają, że wciąż ciężko jest nas zastąpić.

Pokaż mimo to

przez całą pierwszą połowę, a potem - w jeszcze większym napięciu - przez całą końcówkę czekałam, aż autor mnie zaskoczy, czekałam na ten twist, na odkrywczą puentę, pociągnięcie za tę końcówkę węzła, która sprawi, że nagle wszystkie wątki się w magiczny sposób połączą, czekałam na wielkie, mentalne wow.
Ale nic takiego się nie wydarzyło...

Skończyłam i przez chwilę niedowierzałam samej sobie. Może coś pominęłam. Może czegoś nie wyczytałam między wierszami. Może nie skupiłam się wystarczająco na lekturze. W końcu to Ishiguro, Noblista przecież... I szczerze mówiąc dalej trochę niedowierzam, bo mam świadomość, że tak jak są źli i dobrzy autorzy, tak samo są źli i dobrzy czytelnicy. Może tym razem byłam niewystarczająco bystra, nieuważna, może nie odczytałam wszystkich symboli, metafor. No sama nie wiem .

Ale mam nieodparte wrażenie, że w tej powieści wiele wątków jest niedokończonych, porzuconych wręcz, a główna myśl, wniosek, morał, odpowiedź na pytanie dotyczące tego co czyni nas ludźmi i czy sztuczna inteligencja może zastąpić człowieka jest... po prostu banalna .

A może to pytanie jest inne?

Co nie zmienia faktu, że książkę czytało mi się doskonale, podobała mi się fabuła (oczywiście do pewnego momentu), narracja z punktu widzenia SP - sztucznej inteligencji, robota/lalki - Klary, która trafia do domu pewnej nastolatki i która wierzy w odżywczą moc słońca.

Tyle że czytałam ją z niewinną radością dziecka, które wie, że mama, tak jak zawsze, przywiezie mu z podróży jakiś wyjątkowy upominek, a tymczasem... mama zapomina o prezencie.

przez całą pierwszą połowę, a potem - w jeszcze większym napięciu - przez całą końcówkę czekałam, aż autor mnie zaskoczy, czekałam na ten twist, na odkrywczą puentę, pociągnięcie za tę końcówkę węzła, która sprawi, że nagle wszystkie wątki się w magiczny sposób połączą, czekałam na wielkie, mentalne wow.
Ale nic takiego się nie wydarzyło...

Skończyłam i przez chwilę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Baśń przyszłych pokoleń

W najnowszą powieść Kazuo Ishiguro wchodzimy bardzo powoli, nie do końca rozumiejąc świat, który na wielu płaszczyznach przypomina ten, w którym żyjemy, ale kilka aspektów różni go na tyle, że potrzebujemy chwili, by się w nim odnaleźć. Autor niczego nie podaje nam na tacy i nie stara się tłumaczyć szczegółów wykreowanej rzeczywistości. Wiemy o sztucznej inteligencji, ale nie do końca rozumiemy rolę, jaką ma ona pełnić w życiu dzieci (towarzyską? opiekuńczą? edukacyjną?). W ogólnym zarysie poznajemy również problem modyfikowania najmłodszych oraz jego konsekwencje, ale sam przebieg tego procesu również pozostaje dla nas tajemnicą.

Kolejna powieść japońskiego noblisty zawiera w sobie ogromny ładunek pewnej nostalgii, niewypowiedzianej tęsknoty. Zostają zestawione dwa światy – coraz mniej empatycznych, krzywdzących się ludzi, dziwnych relacji między rodzicami i dziećmi i świat Klary, która została stworzona, by uczyć się uczuć i reagować na najsubtelniejsze emocje i potrzeby.

"Klara i słońce" wydaje się być baśniową powieścią z elementami filozoficznymi. Ishiguro kolejny raz zmusza swoich czytelników do refleksji nad kwestiami człowieczeństwa oraz etycznego wykorzystania najnowszych technologii. Niezwykle ciekawa jest perspektywa głównej bohaterki, z którą wiele osób może się utożsamiać, bo choć Klara jest wytworem ludzkiej pracy, to jej przemyślenia, próba odnalezienia swojego miejsca, zdolność do poświęceń czynią z niej raczej człowieka niż z robota.

Baśń przyszłych pokoleń

W najnowszą powieść Kazuo Ishiguro wchodzimy bardzo powoli, nie do końca rozumiejąc świat, który na wielu płaszczyznach przypomina ten, w którym żyjemy, ale kilka aspektów różni go na tyle, że potrzebujemy chwili, by się w nim odnaleźć. Autor niczego nie podaje nam na tacy i nie stara się tłumaczyć szczegółów wykreowanej rzeczywistości. Wiemy o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kazuo Ishiguro

Japoński pisarz, noblista, mieszkający i tworzący w Wielkiej Brytanii.

Co łączy „Sztuczną Inteligencję” Spielberga, „Black Mirror” Netflix’a, „Detroit Become Human” studia Quantic Dream. Wspólnym tematem jest obecność sztucznej inteligencji i robotów, które powoli stają się elementami, „bytami” już nie tylko w jakiejś odległej sciencie-przyszłości, ale tu i teraz. Digitalizacja to nie tylko komputery i smartfony. To „myślące” za nas, „myślące” o nas urządzenia, wypełniające powoli przestrzeń naszego życia.

Książka jest nowoczesną powieścią obyczajową, opisującą zwykłe życie z perspektywy robota. Narratorem powieści jest sztuczna inteligencja. Robot myśli, czuje, pomaga, nie domaga się, nie ma żalu, w pewnym momencie nawet wierzy, robot jest zawsze optymistą. Z jednej strony tak może tylko maszyna, z drugiej strony narrator przedstawia otaczający świat, ze swojego punktu widzenia.

Nie ma w tej książce jakiś zwrotów akcji, celnych dialogów, ale powieść jest odprężająca. Jeżeli maszyny wejdą na poziom refleksji tutaj opisany to poza biologią od komputerów nie będzie nas już nic różniło. Czy ludzi też ktoś zaprogramował ? A może świat to program komputerowy, jakaś symulacja, gra nadistot. Chyba nie, na pewno nie.

Czy algorytmy stworzone ewolucyjnie w naszych mózgach są tymi samymi algorytmami, które można symulować w procesorach komputerowych? Niebezpiecznie zaciera się granica między człowiekiem, a szeroko rozumianą maszyną. Ciekawa, bardzo współczesna powieść. Już dziś sztuka jest tworzona przez programy komputerowe. Tylko patrzeć, jak książki będą pisać algorytmy, a my będziemy je czytać i nagradzać w osobnej kategorii – napisane przez komputer.

Ja, Robot – nadchodzę…

Kazuo Ishiguro

Japoński pisarz, noblista, mieszkający i tworzący w Wielkiej Brytanii.

Co łączy „Sztuczną Inteligencję” Spielberga, „Black Mirror” Netflix’a, „Detroit Become Human” studia Quantic Dream. Wspólnym tematem jest obecność sztucznej inteligencji i robotów, które powoli stają się elementami, „bytami” już nie tylko w jakiejś odległej sciencie-przyszłości, ale tu i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka której nie mogłam się doczekać! Autor długo kazał czekać na swoją kolejną książkę po otrzymaniu Nagrody Nobla w 2017 roku. Jednak tak jak się spodziewałam było warto! Tym razem Kazuo Ishiguro przenosi nas w świat sztucznej inteligencji. Nie ma tutaj apokalipsy wywołanej wojną robotów i żadnych zagrożeń z ich strony. Mają one nam pomagać i nieść ukojenie. Klara - Sztuczna Przyjaciółka (SP) trafia do domu chorej dziewczynki Josie odmieniając tym samym życie każdej z nich.
Jako robot Klara odznacza się ponad przeciętną inteligencją, spostrzegawczością, ale i zdolnością do emocji, a także uczuć silniejszych od niejednego „człowieka”. Postrzega ona świat inaczej niż ludzie, wszystko segmentuje, aby łatwiej było jej zrozumieć otaczający świat. Widzi to, czego zwykły człowiek nie jest w stanie dostrzec. Dlatego obserwując życie jej oczami możemy bliżej przyjrzeć się ludzkim emocjom.
Autor porusza bardzo ważne kwestie i sprawia, że czytanie książki zmusza nas do refleksji i głębszych przemyśleń. Bardzo ważne miejsce zajmują tutaj stosunki międzyludzkie, a zwłaszcza relacja dziecko-rodzic. „Klara i słońce” stawia przed nami pytania co sprawia, że tak naprawdę jesteśmy ludźmi? Czym jest człowieczeństwo?
Według mojej opinii książka potrafi wpłynąć na sposób postrzegania drugiego człowieka oraz świata.
Pomimo, że książka opowiada o przyszłości i sztucznej inteligencji to nie jest ona naszpikowana naukową terminologią. Dzięki temu jest tak naprawdę klasyczną lekturą, którą czyta się bardzo przyjemnie. Koniecznie sięgnijcie po tą wyjątkową i na swój sposób piękną oraz poruszającą książkę.

Książka której nie mogłam się doczekać! Autor długo kazał czekać na swoją kolejną książkę po otrzymaniu Nagrody Nobla w 2017 roku. Jednak tak jak się spodziewałam było warto! Tym razem Kazuo Ishiguro przenosi nas w świat sztucznej inteligencji. Nie ma tutaj apokalipsy wywołanej wojną robotów i żadnych zagrożeń z ich strony. Mają one nam pomagać i nieść ukojenie. Klara -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W swojej najnowszej powieści laureat literackiej Nagrody Nobla Kazuo Ishiguro bierze na tapet aktualny dziś temat sztucznej inteligencji. Autor nie straszy nas buntem maszyn, nie pisze o zagrożeniach jakie AI mogą stanowić dla ludzkości. Maszyny przedstawione w "Klarze i słońcu" robią dokładnie to czego od nich wymagamy, akceptując ciężar każdego, nawet niewygodnego działania. Ta wizja choć niepokojąca, ma w sobie coś pocieszającego i optymistycznego.

Kazuo Ishiguro przedstawia świat w którym automatyzacja zastąpiła pracowników, zanieczyszczenia przesłoniły błękit nieba, a rodzice podejmują ryzyko, by ich dzieci mogły stać się genetycznie doskonałe i tym samym miały większe szanse by osiągnąć w przyszłości sukces. Narratorem powieści jest Klara, Sztuczna Przyjaciółka (SP), która trafia do domu czternastoletniej Josie, cierpiącej na tajemniczą chorobę. Klara ma za zadanie chronić i opiekować się dziewczynką, czemu poświęca się z wielkim zaangażowaniem. Androidka postrzega rzeczywistość inaczej niż ludzie. Widzi otoczenie jako serię kwadratów, pudełek, tak że jej perspektywa jest wypaczona, nie rozumie też wielu rzeczy, ale jest nadziei i przekonania, że wszystko się ułoży. Przy swojej naiwności jest jednak bardzo spostrzegawcza i wyjątkowo inteligentna. Dostrzega rzeczy, których zwykły śmiertelnik nie jest w stanie zobaczyć, dzięki temu obserwując świat jej oczami, możemy bliżej przyjrzeć się ludzkim emocjom.

Pisarz w "Klarze i słońcu" poddaje analizie relacje rodzic- dziecko. Zastanawia po co mamy dzieci? Czy dzieci są celem samym w sobie, czy narzędziem do realizacji jakiegoś celu? Czy mamy prawo oczekiwać od naszych dzieci, że będą się nami opiekować na starość? W powieści Ishiguro rodzice są przekonani, że są kochający i oddani, ale zamiast tego stają się potworami. Dzieci są im wdzięczne i wybaczają, nawet jeśli wiedzą, że są zdane tylko na siebie.

Tematem przewodnim powieści jest jednak przede wszystkim miłość. Nadopiekuńcza, niespokojna, często samolubna i miłość otwarta, pełna życzliwości, odkupieńcza. Android jest bardziej ludzki, niż większość ludzi, można powiedzieć, że odznacza się nadludzkim człowieczeństwem. Wyposażając Klarę w umiejętność podejmowania trudnych moralnie decyzji, autor stawia przed nami ważne pytanie, co tak naprawdę świadczy o naszym człowieczeństwie? Czy już rodzimy się wyposażeni w nasze ludzkie przymioty czy może można nauczyć się być człowiekiem, odczuwać emocje?

"Klara i słońce" Kazuo Ishiguro jest opowieścią o kruchości naszego człowieczeństwa, o tym co znaczy być człowiekiem i nie-człowiekiem, o sile naszych uczuć i nadziei. I mimo że na co dzień się nad tym nie zastanawiamy, powinniśmy docenić to że mamy dla kogo żyć, że możemy kochać, tęsknić, zachwycać się światem. Możemy budować roboty, które będą nas zastępować w pracy, pomagać nam, przypominać nas samych, jednak nic nie jest w stanie zastąpić prawdziwych międzyludzkich relacji.

W swojej najnowszej powieści laureat literackiej Nagrody Nobla Kazuo Ishiguro bierze na tapet aktualny dziś temat sztucznej inteligencji. Autor nie straszy nas buntem maszyn, nie pisze o zagrożeniach jakie AI mogą stanowić dla ludzkości. Maszyny przedstawione w "Klarze i słońcu" robią dokładnie to czego od nich wymagamy, akceptując ciężar każdego, nawet niewygodnego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

38/2021 (E)

38/2021 (E)

Pokaż mimo to

Książki dzielę na dwie kategorie. W pierwszej mieści się czysta rozrywka, bo jej treści służą zabawie, nie zostawiając trwałego śladu. Druga jest inna. To rozmowa, która wywołuje refleksje, a jej zawartość wnika głęboko, zmieniając czasem sposób postrzegania świata. Taka właśnie jest „Klara i słońce" Kazuo Ishiguro.

Tytułowa bohaterka jest Sztuczną Przyjaciółką (SP), czekającą w sklepowej witrynie na dziecko, które wybierze ją na swoją towarzyszkę. Nie należy do ostatniej generacji, ale wyróżnia się niezwykłą spostrzegawczością, pamięcią i empatią. Dzień, w którym trafia do domu Josie – bardzo chorej dziewczynki, zmieni na zawsze los każdej z nich. Życie nie jest proste i wkrótce nasza sztuczna inteligencja będzie zmuszona stawić czoła niezliczonym dylematom oraz najtrudniejszym decyzjom.

Ta książka ma tyle warstw i znaczeń, że nie podejmuję się zmieścić w ograniczonej formie choćby ich ułamka. Ale dominujące jest pytanie: Co czyni nas ludźmi? Czy w świecie robotów dążących do zostania człowiekiem i ludzi upodobniających się do maszyn ma to jeszcze znaczenie? Czy jest jakieś kryterium człowieczeństwa?

Ishiguro nie odpowiada wprost, ale dla mnie to oczywiste. To zdolność do podejmowania decyzji moralnych. I tę definicję Klara spełnia.
Pomimo futurystycznych dekoracji, to bardzo klasyczna lektura. Czyta się ją płynnie i z wielką przyjemnością. Tym większą, że tytułowa postać będąca narratorem ma cechy i myślenie dziecka. Poznawać świat jej oczami w ten religijno-magiczny sposób, czasem dla lepszego zrozumienia dzieląc go na segmenty, to czytelnicza i intelektualna uczta.

Książki dzielę na dwie kategorie. W pierwszej mieści się czysta rozrywka, bo jej treści służą zabawie, nie zostawiając trwałego śladu. Druga jest inna. To rozmowa, która wywołuje refleksje, a jej zawartość wnika głęboko, zmieniając czasem sposób postrzegania świata. Taka właśnie jest „Klara i słońce" Kazuo Ishiguro.

Tytułowa bohaterka jest Sztuczną Przyjaciółką (SP),...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Klara i słońce” to moje piersze zetknięcie się z twórczością noblisty Kazuo Ishiguro. Pisarz przedstawia historię dziewczynki-robota który zostaje sprzedany pewnej rodzinie jako sztuczna przyjaciółka. Klara - bo tak ma na imię robot jest niedoświadczona i naiwna. Wyróżnia się jednak spostrzegawczością i zdolnością wyciągania wniosków(chociaż nie zawsze do końca trafnych). Książkę bardzo przyjemnie się czytało, jest dobrze napisana, ale przyznam szczerze - nie potrafię się nią zachwycać. Może to dlatego że od noblisty podświadomie więcej oczekiwałam?

“Klara i słońce” to moje piersze zetknięcie się z twórczością noblisty Kazuo Ishiguro. Pisarz przedstawia historię dziewczynki-robota który zostaje sprzedany pewnej rodzinie jako sztuczna przyjaciółka. Klara - bo tak ma na imię robot jest niedoświadczona i naiwna. Wyróżnia się jednak spostrzegawczością i zdolnością wyciągania wniosków(chociaż nie zawsze do końca trafnych). ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to