To wspaniałe przedsięwzięcie. Cztery pory roku. Stanowią całość. Każda książka jest inna, ale razem tworzą wyjątkową mozaikę. Zachęcam do czytania ich w kolejności i razem, bo dopiero wtedy widać pełnię pomysłu autorki. Zresztą, wspaniałego pomysłu.
Ali Smith skupia się na najważniejszych współczesnych problemach. Nawiązuje do wielkiej polityki, brexitu, migracji i uchodźctwa, klimatu i pandemii, a także czasu i historii. Jej teksty przepełnione są odniesieniami do kultury i sztuki.
Zbiera te wątki i zgrabnie wplata w fabułę. Mamy więc aktualne problemy, które przemycone są w pełnej poezji narracji. Całość tworzy obraz współczesnego społeczeństwa i świata.
Bardzo ciekawa perspektywa, bardzo dobrze napisane i przemyślane teksty. Zdecydowanie zasługują na uwagę.

W „Wiośnie” mamy Wielką Brytanię po brexicie. Kraj próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Richard - reżyser, Brittany – pracownica ośrodka dla uchodźców, i mała dziewczynka, Florence. Richard próbuje pogodzić się z losem i zaakceptować upływ czasu. Brittany zmaga się z codziennością. Florence jest tu wiosną i zmianą. Wszyscy troje wyruszają w podróż, by odnaleźć sens.

Świat u Ali Smith jest podzielony, pełen kontrastów, przesiąknięty strachem. Człowiekowi ciężko znaleźć w nim swoje miejsce. Autorka poświęca czas na kwestie związane z tożsamością, odosobnieniem i wypchnięciem poza margines. Zwraca uwagę na złożoność świata i złożoność ludzkiej natury.
Mam jednak poczucie, że w tym wiosennym odrodzeniu jest nadzieja. Być może refleksje skłonią nas do zmian.
Literatura, która skłania do namysłu, zostawia miejsca dla czytelnika, na jego własne wnioski i interpretacje.

„Czasem bywam niewidzialna. W niektórych sklepach i restauracjach, w kasach biletowych lub supermarketach, a nawet w miejscach, gdzie mówią głośno, na przykład proszę o informację na stacji lub coś takiego. Ludzie patrzą na mnie, jakbym była przezroczysta. Szczególnie pewni biali ludzie potrafią tak patrzeć na młodych, a także na czarnych i osoby rasy mieszanej, jakby nas nie było”. Tamże, s.180.

„Przenosimy się z jednego stanu niewidzialności do drugiego. Dawniej nie miałam żadnych praw i wciąż ich nie mam. Cały czas w drodze do tego kraju, który nazywacie swoim, dźwigałam za sobą strach. Wciąż go ze sobą noszę. Teraz widzę to tak: strach jest częścią mojego dobytku. Strach zawsze będzie jego częścią, gdziekolwiek trafię, do końca moich dni. Robiłam wszystko, żeby się dostać do waszego kraju. A wy, gdy przyjechałam, w pierwszej kolejności wręczyliście mi list o następującej treści: Witamy w kraju, w którym nie jest pani mile widziana. Jest pani teraz oficjalnie intruzem, z którym zrobimy, co nam się będzie podobało”. Tamże, s.254-255.

To wspaniałe przedsięwzięcie. Cztery pory roku. Stanowią całość. Każda książka jest inna, ale razem tworzą wyjątkową mozaikę. Zachęcam do czytania ich w kolejności i razem, bo dopiero wtedy widać pełnię pomysłu autorki. Zresztą, wspaniałego pomysłu.
Ali Smith skupia się na najważniejszych współczesnych problemach. Nawiązuje do wielkiej polityki, brexitu, migracji i...

Przeczytałam, ale naprawdę nie wiem o czym była książka.

Przeczytałam, ale naprawdę nie wiem o czym była książka.

Nie podobało mi się. Szacun dla twierdzących,że to wybitna proza. Dla mnie to wodolejstwo. Temat nośny i na czasie ale bez sensu,szkoda czasu.

Nie podobało mi się. Szacun dla twierdzących,że to wybitna proza. Dla mnie to wodolejstwo. Temat nośny i na czasie ale bez sensu,szkoda czasu.

„Wiosna” to trzecia powieść Ali Smith w cyklu „Pory roku”. W tej części autorka porusza bardzo ważny i aktualny problem, jakim jest kryzys napływu uchodźców. Pokazuje bezduszny system w zderzeniu z wrażliwością społeczną.
Bohaterami są Richard, próbujący się pogodzić ze śmiercią przyjaciółki i Britany, pracownica obozu dla uchodźców. Drogi tych dwu osób splata mała dziewczynka Florence, która swoimi niekonwencjonalnymi zachowaniami zmienia ich postrzeganie rzeczywistości.
„Wiosna”, to lektura pełna melancholii, zmuszająca do zatrzymania się i zastanowienia się nad wartościami otaczającego świata.
W książce jest bardzo wiele nawiązań do kultury, sztuki, poezji. Jest to literatura niełatwa i w czasie jej czytania nie należy liczyć na odprężenie, raczej należy zachować wiele uważności i skupienia.
W mojej ocenie jest to bardzo dobra pozycja, ale nie wiem czy mogłabym polecić każdemu do przeczytania. Każdy powinien przekonać się sam, czy to jest literatura dla niego.

„Wiosna” to trzecia powieść Ali Smith w cyklu „Pory roku”. W tej części autorka porusza bardzo ważny i aktualny problem, jakim jest kryzys napływu uchodźców. Pokazuje bezduszny system w zderzeniu z wrażliwością społeczną.
Bohaterami są Richard, próbujący się pogodzić ze śmiercią przyjaciółki i Britany, pracownica obozu dla uchodźców. Drogi tych dwu osób splata mała...

Trzecia część tetralogii, fabuła jest skupiona wokół imigrantów.
Niektóre rozdziały świetne pod względem literackim, a niektóre zupełnie niezrozumiałe, jakby wyrwane z kontekstu.
Coraz częściej mam wrażenie, że Smith pisze do szuflady, a niechcący ktoś jej te książki wydaje.
Można przeczytać, ale nie trzeba.

Trzecia część tetralogii, fabuła jest skupiona wokół imigrantów.
Niektóre rozdziały świetne pod względem literackim, a niektóre zupełnie niezrozumiałe, jakby wyrwane z kontekstu.
Coraz częściej mam wrażenie, że Smith pisze do szuflady, a niechcący ktoś jej te książki wydaje.
Można przeczytać, ale nie trzeba.

Wciąż próbuję znaleźć klucz do tego czworoksięgu. On się gdzieś tam czai, tuż pod literami, tuż nad białą gładzią niezapisanej kartki. Mam wrażenie, że już, już go znalazłem, a on wyślizguje się i umyka. Ale znajdę go - może "Lato" da odpowiedź. Niemniej, jak to zwykle z pogonią za białym królikiem bywa, jest ona fascynująca, a w króliczej norze - różności. Nie, nie tylko brexit - to byłoby za proste. Tu jest coś więcej, bardziej ogólnie, bardziej o nas wszystkich, nie tylko Brytyjczykach. EDIT: chyba znajduję. Swój/Obcy - wykorzystanie tego do objęcia/utrzymania władzy.

Wciąż próbuję znaleźć klucz do tego czworoksięgu. On się gdzieś tam czai, tuż pod literami, tuż nad białą gładzią niezapisanej kartki. Mam wrażenie, że już, już go znalazłem, a on wyślizguje się i umyka. Ale znajdę go - może "Lato" da odpowiedź. Niemniej, jak to zwykle z pogonią za białym królikiem bywa, jest ona fascynująca, a w króliczej norze - różności. Nie, nie tylko...

Ali Smith „Wiosna”

Wpadłam po uszy z prozą Ali Smith, czyta się tak dobrze że musiałam jak najszybciej sięgnąć po „Wiosnę”. Pisarstwo Smith zapada w pamięć, nieustannie mnie zachwyca tym co drobne i delikatne, co tak pięknie autorka próbuje wyeksponować. Chylę czoła.

W Wiośnie głos Ali Smith przesycony jest nadzieją. Trzecia, po świetnej Zimie i rewelacyjnej Jesieni, część głośnego cyklu Pory roku to pełna uroku opowieść o związkach międzyludzkich i nadziei na lepsze jutro. Zwracając uwagę na migrację opowieści w czasie i nawiązując do motywów z Peryklesa, jednej z najbardziej opornych i zwariowanych sztuk Shakespeare’a, Ali Smith snuje nieprawdopodobną opowieść o nieprawdopodobnych czasach. W dobie murów i zamknięcia Smith otwiera drzwi. Czasy, w których żyjemy, zmieniają swoją naturę. Czy zmienią też naturę opowieści? Nadzieja umiera ostatnia.

Znowu Ali Smith z mistrzowską wręcz precyzją kreuje swój mały świat, gdzie dopuszcza obrazy smutne, nie mogące wyjść z głowy. To zdecydowanie ogromne zaskoczenie iż trzecia część jest równie dobra, co dwie pozostałe, utrzymanie takiego poziomu to już naprawdę WOW według mnie. Jestem pod wielkim wrażeniem prozy Ali Smith. Nic nie zostało pozostawione przypadkowi, jej poetyckość połączona z bogatymi obrazami i ważnym społecznie przesłaniem – muszą budzić mój zachwyt, bo tak piszą tylko nieliczni. Wrażliwość autorki to istna perełka – dostrzeżenie złożoności i trudności życia w XXI wieku, gdzie co rusz spotykamy się z problemami, i co rusz się okazuje jak bardzo jesteśmy samotni mimo otaczających nas ludzi. Nasz wewnętrzny egoizmu, niechęć wobec obcych, lęków podsycanych przez mass media, i nas samych – wszystko to składowe historii Ali Smith, która swojej mocy nabiera ale nie robi tego w infantylny sposób, tylko odpowiednio mądry i subtelny.

Głośna, mocna proza która „została” we mnie, autorce udało się uniknąć kiczu, tandetnego uproszczenia tematów czy po prostu – generalizowania i stereotypizowania – dużo tu postawy humanitaryzmu, która dziś w XXI wieku tak niepokojąco gaśnie.

Polecam 7/10

Ali Smith „Wiosna”

Wpadłam po uszy z prozą Ali Smith, czyta się tak dobrze że musiałam jak najszybciej sięgnąć po „Wiosnę”. Pisarstwo Smith zapada w pamięć, nieustannie mnie zachwyca tym co drobne i delikatne, co tak pięknie autorka próbuje wyeksponować. Chylę czoła.

W Wiośnie głos Ali Smith przesycony jest nadzieją. Trzecia, po świetnej Zimie i rewelacyjnej Jesieni,...

Jestem pod wielkim wrażeniem prozy Ali Smith. Pięknie splecione poetyckie i bogate obrazy i nastroje z ważnym społecznym przesłaniem - ilustracją naszej współczesnej codzienności. Wrażliwe oko pisarza dostrzega złożoność i trudność życia w XXI wieku, w klinczu internetu, konsumpcjonizmu, hejtu, reklam, samotności w tłumie i obaw przed obcymi, którzy odbiorą nam dobrobyt i bezpieczeństwo, zarażą pasożytami i zbezczeszczą swą obecnością zadbane trawniki przed domami. Wszystko może się posypać i zatracić, chyba, że natura, jak zwykle, przyniesie z wiosną odnowę, odrodzenie i da kolejny zastrzyk nadziei na przyszłość.
To jest taka książka, którą można z pewnością czytać wielokrotnie i za każdym razem odkrywać kolejne pokłady treści. Przytoczenie głównych wątków byłoby ogromnym uproszczeniem i strywializowaniem. Nie wiem, jak Autorka to robi, ale potrafi budować prawdziwie magiczne historie i poruszać całą gamę emocji i przemyśleń. Polecam.

Jestem pod wielkim wrażeniem prozy Ali Smith. Pięknie splecione poetyckie i bogate obrazy i nastroje z ważnym społecznym przesłaniem - ilustracją naszej współczesnej codzienności. Wrażliwe oko pisarza dostrzega złożoność i trudność życia w XXI wieku, w klinczu internetu, konsumpcjonizmu, hejtu, reklam, samotności w tłumie i obaw przed obcymi, którzy odbiorą nam dobrobyt i...

Ta część podobała mi się zdecydowanie najbardziej z całego cyklu. Mimo że, w porównaniu do poprzednich pór roku, problem społeczny poruszany w „Wiośnie” krzyczy tutaj z każdej strony, to posiadała wiele smaczków, symboli wplecionych w zdania, więc nadal była intelektualnym wyzwaniem. Poza tym, ta część poruszyła bardzo ważny temat jakim są warunki, w których żyją imigranci. Bardzo rzadko widuje takie wątki literaturze, więc tym bardziej na plus. Podobało mi się również to, że autorka podobnie jak w poprzednich częściach utrzymuje czytelnika w niepewności, czy wydarzenia opisywane w powieści dzieją się naprawdę, czy są czymś na kształt onirycznej przypowieści.

Ta część podobała mi się zdecydowanie najbardziej z całego cyklu. Mimo że, w porównaniu do poprzednich pór roku, problem społeczny poruszany w „Wiośnie” krzyczy tutaj z każdej strony, to posiadała wiele smaczków, symboli wplecionych w zdania, więc nadal była intelektualnym wyzwaniem. Poza tym, ta część poruszyła bardzo ważny temat jakim są warunki, w których żyją imigranci....

Trzecia część nie podobała mi się tak samo, jak poprzednie. Nie są to łatwe książki. Podoba mi się poetycko język.

Trzecia część nie podobała mi się tak samo, jak poprzednie. Nie są to łatwe książki. Podoba mi się poetycko język.