Kim jest Piotr Kłosowski? Jego historia i postrzeganie jego osoby zmienia się w zależności od tego, kto o nim opowiada. Tylko czy tą napisaną przez autora można uznać za jedynie prawdziwą i wiarygodną?

Zaczynając lekturę książki nie wiedziałam, że reżyser, który jest jej bohaterem, to postać fikcyjna, a autor tak dalece realnie przedstawia jego postać, że zaczęłam szukać informacji o nim w google. Dopiero gdy nie znalazłam doczytałam, że taki człowiek faktycznie nie istnieje. Już samo to, może Wam powiedzieć dużo o realizmie i rozmachu z jakim pisze autor.

Książka jest zatem próbą, choć raczej subiektywną, przedstawienia człowieka barwnego, budzącego kontrowersje i zbierającego diametralnie różne opinie. Postrzeganego zarówno jako genialny twórca, jak i beztalencie. Próbą odniesienia się do opinii innych, ale również napisania najbardziej prawdziwej biografii, co dzięki podawaniu wielu nieprawdziwych informacji na swój temat przez głównego bohatera, jest bez wątpienia niełatwym zadaniem.

"Ta pogarda dla homo sapiens. Tak, to ona zdominowała całą twórczość Piotra Kłosowskiego".

Autor przybliża nam twórczość Kłosowskiego, jego kolejne dzieła wywołujące emocje kolejno we władzach PZPR, w Cannes, jak i w USA. Spostrzeżenia, którymi autor wielokrotnie zaskakuje są bardzo trafne, czasem podszyte ironią, sugerując wnikliwą obserwację zarówno człowieka, jak i kultury masowej tego okresu.

Autor nie mówi jednym głosem. W książce jest miejsce na wypowiedzi przyjaciół reżysera, często niezbyt pochlebne recenzje jego twórczości, ale również przemyślenia autora.

Dawno nie czytałam tak zaskakującej pod względem konstrukcji i treści książki. Nie jest ona łatwa w odbiorze i wymaga niewątpliwie skupienia, ale z pewnością warta każdej spędzonej z nią chwili.

Kim jest Piotr Kłosowski? Jego historia i postrzeganie jego osoby zmienia się w zależności od tego, kto o nim opowiada. Tylko czy tą napisaną przez autora można uznać za jedynie prawdziwą i wiarygodną?

Zaczynając lekturę książki nie wiedziałam, że reżyser, który jest jej bohaterem, to postać fikcyjna, a autor tak dalece realnie przedstawia jego postać, że zaczęłam szukać...

Pilna obserwacja życia winna dostarczać szerokiej palety tematów do przemyśleń. Dobrze tę kwestię rozumie Paweł Hohmann, którego debiut powieściowy „Iskra i kamień” zwyciężył w II Ogólnopolskim Konkursie na Książkę Literacką „Nowy Dokument Tekstowy” w kategorii epika i dzięki temu mógł ukazać się w koedycji Instytutu Literatury i wydawnictwa Animi2. Podobnie jak zeszłoroczny zwycięzca („Podzwonne dla Instytutu”),także powieść Hohmanna trudno uznać za niedojrzałą i obarczoną typową dla młodych twórców jednostronnością. Dobrze to świadczy o samym konkursie, na który w zeszłym roku odpowiedziało aż 308 literatów.
Wróćmy jednak do obserwacji. „Iskra i kamień” to nie tylko analizy bądź odwołania do biografii znanych reżyserów filmowych, ale i obrazy z życia codziennego. Także własne wspomnienia. Obcowanie z dziełem sztuki wiąże się nierozerwalnie z życiem tego, który wchodzi z nim w relacje, albo co ważniejsze, który je tworzy. Gdyby chcieć zamknąć opis recenzowanej książki w kilku słowach, można by powiedzieć, że jest to biografia ekscentrycznego reżysera filmowego. I zostawiając recepcję w tym miejscu, zabilibyśmy to dzieło. Umówmy się, Piotr Kłosowski (bo tak nazywa się główny bohater),to nie Tarantino (chociażby dlatego, że ten pierwszy nigdy nie istniał),a Hohmann (przy całej sympatii) to nie Stephen King, którego ludzie pewnie by czytali nawet wtedy, gdyby napisał instrukcję podpalenia jodły kaukaskiej. „Iskra i kamień” musi przykuwać uwagę czymś więcej, niż dobrze skonstruowaną postacią. Autor to rozumie, a co więcej potrafi te wnioski przekuć w czyn, dzięki czemu jego powieść można czytać na kilka sposobów.
Podstawową kwestią jaką rozważałem podczas lektury była relacja między realnością, a fikcją. Jak wiemy rzeczywistość składa się między innymi z fikcji. Szczególnie silne oddziaływanie ma chociażby wszystko to, co dzieje się w przestrzeni wirtualnej. Coraz częściej bardziej nam się coś wydaje, niż sensualnie istnieje; coraz więcej przeczytanych czy obejrzanych informacji bierzemy za fakt, nie sprawdzając ich fundamentów; coraz częściej surrealistycznym jest to, co jest realistyczne; coraz częściej empiria jest bardziej groteskowa i absurdalna niż sam absurd. Nie zdziwię się, jak któregoś dnia rzeczywistość po prostu zniknie i – co gorsze – niewielu to dostrzeże. Czy w tym kontekście napisanie biografii kogoś, kto nigdy nie istniał, nie jest równie, a może nawet bardziej sensowne, niż biografia realnego człowieka? Można mu przecież dodać odpowiednich cech, otoczyć określonymi postawami, sprawić, żeby wydarzenia układały się pod określoną strukturę. Można w ten sposób stworzyć dzieło totalne, ale to jednocześnie niebezpieczna zabawa. I znowu brawa dla Hohmanna, że nie zagalopował, nie zapomniał o czytelniku. ”Iskra i kamień” choć operuje na fikcji, jest tak naprawdę echem rozmów, wymienianych poglądów na temat życia i tego wszystkiego, co z życiem człowieka się łączy. Oczywiście wysnuwa wiele wątków z własnych przeżyć, z własnych doświadczeń, z obserwacji świata kultury. Traktuję tę książkę jako odpowiedź na wołanie Witolda Gombrowicza: „...dążyć trzeba do tego, aby w Polakach obudziła się świadomość nierealności tej fikcji, jaką żyją”. Dlatego Hohmannowi ufam, nawet jeśli jego postać jest tylko zmyślona.
Jest w tej książce coś jeszcze ważniejszego. Autor odrzuca prostą, pierwszoosobową, linearną organizację tekstu. Zamiast tego wprowadza polifonię. O Kłosowskim mówią różni ludzie: jego przyjaciele, wrogowie, zazdrośni o uznanie, mamy także dostęp do recenzji jego prac. W tej formule to nie autor mówi nam, jaki jest jego bohater, ale każdy czytelnik musi ten obraz zbudować sobie po swojemu. Ale czy na pewno? Kogo słuchać? Dlaczego słyszymy właśnie te osoby? Czy Kłosowski to człowiek wielkiego talentu, pracowity jak mrówka autor kultowych arcydzieł, czy może szaleniec, który uciekł z nękanego politycznymi ograniczeniami kraju? Wymiana myśli pozwala spojrzeć na problem z innej perspektywy, wejść w świat odczuć kolejnej osoby. Może także skłaniać do zadania ważnego pytania – czy to wszystko nie jest tak naprawdę kwestią doboru materiałów, czyli indywidualnego widzimisię biografa? Tak dochodzimy do drugiego bohatera książki. Narrator nie pozostaje tu niemy. Często i gęsto komentuje tak życie samego Kłosowskiego, jak i przytaczane słowa innych osób. Nie tylko kreuje obraz artysty, ale sam także pozostaje w centrum zainteresowania, chociażby dzięki temu, że jest niedopowiedziany, owiany tajemnicą. „Iskra i kamień” to tak naprawdę dwie biografie i trudno mi powiedzieć, która z nich jest ciekawsza.
Sporo w tej książce celnych obserwacji, interesujących konstatacji. Myśl lubi dryfować swobodnie, podrzucać niezwykłe skojarzenia. Nie zawsze są piękne, często zaskakujące. Pełne ironii i dwuznaczności. Autor chętnie daje się unosić na ich fali, bo też dzięki nim realizuje kolejny cel - portretuje całą minioną epokę. Ta powieść gwarantuje dużo pytań po lekturze – o naturę człowieka, o prawdę, o chaos informacyjny, o rzetelność pracy, ale także przemijanie, wartości i istotę wolności. Zapoznaje nas także z dwoma postaciami, która można lubić, bądź nienawidzić, ale nie można być wobec nich obojętnym. To naprawdę dobra książka. Do przemyślenia i ułożenia sobie tego świata po swojemu.

Recenzja ukazała się pod adresem http://melancholiacodziennosci.blogspot.com/2021/01/recenzja-iskra-i-kamien-pawe-hohmann.html

Pilna obserwacja życia winna dostarczać szerokiej palety tematów do przemyśleń. Dobrze tę kwestię rozumie Paweł Hohmann, którego debiut powieściowy „Iskra i kamień” zwyciężył w II Ogólnopolskim Konkursie na Książkę Literacką „Nowy Dokument Tekstowy” w kategorii epika i dzięki temu mógł ukazać się w koedycji Instytutu Literatury i wydawnictwa Animi2. Podobnie jak...

Hej, hej.
Dzisiaj przychodzę do Was z prezentem, na hasło: BOOKISH20 otrzymacie rabacik 20% na zakupy w księgarni wydawnictwa animi2 do końca 2020 roku!

„Iskra i kamień" pióra Pawła Hohmanna, to biografia reżysera – fikcyjnego- Piotra Kłosowskiego.

„ Jego biografia jest dla mnie przykładem krachu. Proporcje szczęścia i fatalnych zbiegów okoliczności niemal się równoważą, kiedy tylko spróbujemy na serio opisywać los Piotra”.

Cała książka zmusza czytelnika do wysiłku intelektualnego. To całkiem inna propozycja literatury jaką na co dzień czytam. To taka powieść, którą należy zaliczyć do hybrydy powieściowej. Dostrzegłam w niej mnóstwo walorów :
-styl- niedopodrobienia ,
-kompozycja- coś na styl patchworkowy (fragmenty biografii, różne dokumenty, opinie przyjaciół / wrogów, recenzji jego filmów),
-pomysł- zdecydowanie nietradycyjny– brak opisów krajobrazów/ miejsc, skandali, punktu kulminacyjnego…
Nie znajdziecie tu niczego, czego byście się po biografii spodziewali. Niebanalna, interesująca i oryginalna pozycja, która naprawdę wciąga czytelnika. A po jej lekturze pozostawia dwa pytania. Czy tak wygląda świat współczesnej kultury? Kto był inspiracją do stworzenia fikcyjnego artysty -bawidamka?
Na koniec dodam, że 6 czerwca 2020 roku w Salonie Literackim Instytutu Literatury ogłoszone zostały wyniki II Ogólnopolskiego Konkursu na Książkę Literacką „Nowy Dokument Tekstowy” w kategorii epika, nagrodę główną otrzymała właśnie opisywana książka.

Hej, hej.
Dzisiaj przychodzę do Was z prezentem, na hasło: BOOKISH20 otrzymacie rabacik 20% na zakupy w księgarni wydawnictwa animi2 do końca 2020 roku!

„Iskra i kamień" pióra Pawła Hohmanna, to biografia reżysera – fikcyjnego- Piotra Kłosowskiego.

„ Jego biografia jest dla mnie przykładem krachu. Proporcje szczęścia i fatalnych zbiegów okoliczności niemal się...

Błyskotliwa i zaskakująca biografia fikcyjna twórcy, który mógłby istnieć, który mógłby prowokować, mógłby zachwycać.

Wraz z Pawłem Hohmannem zanurzymy się w nieco prześmiewczą, postmodernistyczną opowieść, w której prawdę, fikcję i ich subiektywny odbiór oddziela cieniutka, niemal niewidzialna bariera. W końcu taki Piotr Kłosowski mógłby istnieć, mógłby tworzyć, mógłby tańczyć na językach krytyków, reporterów, miłośników jego twórczości. Mógłby być jedną z legend współczesnego kina. Nieco zakurzoną, nieco zapomnianą, odkrywaną wciąż na nowo przy okazji kolejnych biografii. W świecie prozy Pawła Hohmanna istnieje jednak i tworzy swoje własne, unikatowe uniwersum.

Autor zanurza się w biografii, ukazując jakże fascynujący związek twórcy, w szerszym ujęciu – człowieka – ze sztuką. Kłosowski ucieka zza żelaznej kurtyny, w poszukiwaniu wolności słowa i wolności obrazu. Oddaje się eksperymentom, poddaje ocenom, obnaża swoje wnętrze krytykom zachodniego świata. Staje się i znika, rodzi i umiera, tak jak jego twórczość akurat odbierana jest przez kolejne pokolenia komentatorów.

Biografia twórcy natomiast stanowi intrygujący, zamknięty obraz artystycznych wizji XX wieku. Poprzez uporządkowane fakty z życia reżysera, przez recenzje jego filmów, przez postacie ludzi, z którym przez lata obcował wyłania się paradoksalnie portret całej minionej epoki – chaotycznej i rozchwianej, wciąż trudnej do uchwycenia, która otworzyła możliwości niezliczonych interpretacji i równie niezliczonych odniesień.

Z "Iskrą i kamieniem", a w zasadzie z Piotrem Kłosowskim, trudno się rozstać – Paweł Hoffman zmusza do przemyśleń, do wnikliwej analizy naszego świata, do szerszego spojrzenia na świat kultury, w którym się obracamy i naszego w nim miejsca. Nie sposób będzie o nim zapomnieć.

Błyskotliwa i zaskakująca biografia fikcyjna twórcy, który mógłby istnieć, który mógłby prowokować, mógłby zachwycać.

Wraz z Pawłem Hohmannem zanurzymy się w nieco prześmiewczą, postmodernistyczną opowieść, w której prawdę, fikcję i ich subiektywny odbiór oddziela cieniutka, niemal niewidzialna bariera. W końcu taki Piotr Kłosowski mógłby istnieć, mógłby tworzyć, mógłby...

" Iskra i kamień" autorstwa Pawła Hohmanna, to biografia reżysera Piotra Kłosowskiego - czyli niedocenionego artysty.
.
Przyznam szczerze, że nie miałam bladego pojęcia, kim właściwie jest Kłosowski i nieco ulżyło mi, kiedy się zorientowałam, że jest to postać fikcyjna. No może nie do końca fikcyjna, gdyż wydaje mi się, że autor, pod tą mistyfikacją, ukrywa sylwetki realnych naszych rodzimych artystków.
Narratorem tej książki, jest rzekomy przyjaciel Piotra, który to popatrz wyrażane opinie odnośnie wyreżyserowanych filmów oraz przedstawnienie takich mikroopowieści, nakreśla nam cały życiorys artysty. Niektóre z tych opowieści były bardziej interesujące, inne mnie, lecz wszystko to składa się na bardzo dobrą prozę literacką. Pióro jakim operuje Hohmann, do lekkich i płynnych nie należy, przez co książkę się czyta nieco dłużej. I nie zrozumcie mnie źle, to nie jest wada książki, tylko po postu język tutaj wymaga większego skupienia. Mi to osobiście nie przeszkadzało, dlatego nie uważam tego za wadę. W sumie, to w książce, ciężko doszukać się jakiś niedociągnięć - po postu jest ona dość specyficzna, przez co nie trafi do wszystkich.
.
"Iskra i kamień " to kolejna książka, która zdecydowanie wykracza poza moją strefę komfortu. Podobała mi się nieco mniej od poprzedniej książki od @wydawnictwo_animi2 jednak doceniam pomysł na fabułę jak i samą realizację.

" Iskra i kamień" autorstwa Pawła Hohmanna, to biografia reżysera Piotra Kłosowskiego - czyli niedocenionego artysty.
.
Przyznam szczerze, że nie miałam bladego pojęcia, kim właściwie jest Kłosowski i nieco ulżyło mi, kiedy się zorientowałam, że jest to postać fikcyjna. No może nie do końca fikcyjna, gdyż wydaje mi się, że autor, pod tą mistyfikacją, ukrywa sylwetki...

Zaginione dzieło Woody Allena i basta!

Zaginione dzieło Woody Allena i basta!