"Porzucony, który ocalał" to przyjemna do przeczytania książka, skierowana raczej do młodszego czytelnika. Jest to powieść z kategorii fantastyki z bardzo dobrze rozbudowanym własnym światem.
Napisana jest prostym i lekkim językiem. Książka zawiera sobie elementy baśni, walkę dobra ze złem, inne gatunki te znane jak elfy czy krasnoludy oraz nowo wymyślone przez autorkę jak np. marwy czy anapersy. Przebieg historii nie jest jakiś zastraszająco szybki, wręcz powiedziała bym, że akcja toczy się powoli, przez co autorka dobrze oraz ciekawie buduje opowieść. Ma się wręcz wrażenie jakby czytało się linie poboczną do jakiejś większej powieści z większą ilością walk.
Na początku książki dzieje się tak naprawdę niewiele więcej niż jest w opisie, pomimo to potrafiła mnie wciągnąć. Jednak po przeczytaniu tych czterech czy pięciu rozdziałów i położeniu się spać, to w ciągu następnego dnia czy nawet tygodnia, nie miałam ochoty ponownie po nią sięgnąć. Jednak, gdy już się trochę do tego zmusiłam, to okazało się, że książka na nowo mnie wciągnęła. Tak więc nie mogę doczekać się kolejnej części po którą na pewno sięgnę jeśli będę miała taką okazję.
Książkę polecam, szczególnie młodszym czytelnikom.
Dodam jeszcze, że książka dotarła do mnie przepięknie owinięta wstążką z kilkoma piórkami. Posiada ciekawą oraz tajemniczą okładkę oraz zawiera w sobie kilka mapek przedstawionego świata, znajdujące się zarówno na początku jak i na końcu książki.

"Porzucony, który ocalał" to przyjemna do przeczytania książka, skierowana raczej do młodszego czytelnika. Jest to powieść z kategorii fantastyki z bardzo dobrze rozbudowanym własnym światem.
Napisana jest prostym i lekkim językiem. Książka zawiera sobie elementy baśni, walkę dobra ze złem, inne gatunki te znane jak elfy czy krasnoludy oraz nowo wymyślone przez autorkę jak...

Książkę czyta się przyjemnie, niemniej jednak skierowana jest do młodych czytelników. Myślę, że dla starszych odbiorców jednak za mało ambitna. Niemniej jednak nie jest ona zła.

Książkę czyta się przyjemnie, niemniej jednak skierowana jest do młodych czytelników. Myślę, że dla starszych odbiorców jednak za mało ambitna. Niemniej jednak nie jest ona zła.

Książka, która spodoba się młodszej młodzieży. Napisana lekkim,przystępnym językiem.

Książka, która spodoba się młodszej młodzieży. Napisana lekkim,przystępnym językiem.

Jeszcze nie czytałam tej książki. Bardzo mnie kusi, aby ją zamówić, jednak zastanawiam się czy nie jest to historia dla młodszych czytelników😊

Jeszcze nie czytałam tej książki. Bardzo mnie kusi, aby ją zamówić, jednak zastanawiam się czy nie jest to historia dla młodszych czytelników😊

Książka z potencjałem, lecz mnie nie zachwyciła. Skierowana głównie do młodszych czytelników, dlatego że główną bohaterką jest czternastoletnia dziewczynka. Powieść pisana lekkim, prostym językiem. Niestety mnie nie wciągnęła.

Książka z potencjałem, lecz mnie nie zachwyciła. Skierowana głównie do młodszych czytelników, dlatego że główną bohaterką jest czternastoletnia dziewczynka. Powieść pisana lekkim, prostym językiem. Niestety mnie nie wciągnęła.

Bardzo ciekawa powieść dla młodzieży, z własnym, stworzonym światem. Autorka ciekawie buduje opowieść i przekazuje ją czytelnikom. Ariadna, główna bohaterka i jej starszy brat Serasz żyją w świecie rządzonym przez Króla Nocy. Jednak wyczekują gdy Książę uwolni swój naród i zasiądzie na tronie. Pełna recenzja na kanale.

Bardzo ciekawa powieść dla młodzieży, z własnym, stworzonym światem. Autorka ciekawie buduje opowieść i przekazuje ją czytelnikom. Ariadna, główna bohaterka i jej starszy brat Serasz żyją w świecie rządzonym przez Króla Nocy. Jednak wyczekują gdy Książę uwolni swój naród i zasiądzie na tronie. Pełna recenzja na kanale.

Recenzja powstała dla klubu recenzenta na facebookowej grupie Książki Fantasy
https://www.facebook.com/groups/399240960159910

„Porzucony, który ocalał” to pozycja skierowana do młodszych czytelników, a dla mnie była miłą chwilą oddechu pomiędzy lekturami dla dorosłych i mogłam się przy niej wyciszyć.

W książce tej śledzimy historię opowiadaną z perspektywy czternastoletniej Ariadny, dziewczynki o złotym sercu, mieszkającej z rodziną w małej wiosce przy lesie. Pewnego dnia protagonistka spotyka w nim rannego, któremu udziela pomocy. Tożsamość nieznajomego nie może jednak zostać ujawniona ludziom z wioski, a ponadto musi on odszukać swoją rodzinę. Wtajemniczony w sytuację zostaje tylko starszy brat Ariadny, który wie, gdzie mogą znaleźć pomoc i cała trójka wyrusza w podróż. W tej historii nie znajdziemy rozgrywek politycznych, scen walk i zwrotów akcji, pojawią się za to dwie tajemnice, z których pierwszą łatwo było mi odgadnąć, natomiast druga była dla mnie zaskoczeniem.

Postać Ariadny jest dobrze skonstruowana, a jej cechy pasują do czternastoletniej dziewczynki, która całe życie spędziła w rodzinnej wiosce - jest ona prostolinijna i trochę naiwna, ale na jej przykładzie widzimy, że dobre uczynki są wynagradzane. Jej starszy brat, Serasz, jest archetypem kochającego i troskliwego opiekuna, ale ma też swoje sekrety, o których nie chce rozmawiać. Nie chcę Wam zdradzać tożsamości naszego rannego, ale wspomnę, że na jego przykładzie poruszany jest wątek tolerancji i uprzedzeń rasowych.

Książka ma wyraźne nawiązania do baśni i klasyczny, bajkowy podział na dobro i zło - w przedstawionym świecie dobry Król Dnia został podstępnie zamordowany przez złego Króla Nocy. Na szczęście Księciu udało się umknąć, ale zmuszony jest się ukrywać i cierpliwie zbierać wojsko oraz sojuszników, aby przeciwstawić się agresorowi. Podczas przygody poznajemy kolejnego pozytywnego króla i jest on ideałem władcy, który pracuje w polu razem z poddanymi. Z kolei wszystko, co wiemy o Królu Nocy, pochodzi z opowieści innych i jawi się on w nich jako typowy złoczyńca z baśni - podwładni są przez niego zastraszani, obłożeni ogromnymi podatkami i cierpią głód. Autorka umieściła w swoim świecie elfy i krasnoludy oraz dwie inne rasy rozumne własnego pomysłu - anapesów, którzy niegdyś byli ludźmi, ale przez pewne praktyki zaczęli upodabniać się do zwierząt, a także mrawy, stworzone przez górskie elfy i służące im za wierzchowce i obrońców. Dodatkowo w lesie można natknąć się na ziewacza, a wtedy trzeba zachować ostrożność albo uciekać przed nim, ile sił w nogach.

Książka ma około trzystu stron i czyta się ją bardzo szybko. Mimo że nic szalonego się w niej nie dzieje, to opowieść jest wciągająca i przyjemnie się przez nią płynie. Jest to pozycja, którą możecie podarować młodszym odbiorcom i tym sposobem zachęcić ich do czytania fantasy. Dzieci radzące sobie z „Harrym Potterem” czy „Narnią” nie będą miały tutaj problemu, a górnej granicy wiekowej oczywiście nie ma. Ja z pewnością chcę wiedzieć, co będzie dalej. Bardzo miło spędziłam czas i zrelaksowałam się, polecam :)

Recenzja powstała dla klubu recenzenta na facebookowej grupie Książki Fantasy
https://www.facebook.com/groups/399240960159910

„Porzucony, który ocalał” to pozycja skierowana do młodszych czytelników, a dla mnie była miłą chwilą oddechu pomiędzy lekturami dla dorosłych i mogłam się przy niej wyciszyć.

W książce tej śledzimy historię opowiadaną z perspektywy...

"Porzucony, który ocalał" to młodzieżowe fantasy, dziejące się w rozbudowanym i przemyślanym świecie, którego główną bohaterką jest prawie 14-letnia Ariadna.
Na początek muszę powiedzieć, że cała ta część, pierwszy tom serii Bielijon, wydawał mi się jedynie wprowadzeniem do właściwej opowieści (co spotęgowało jeszcze samo zakończenie),jakby przedstawione tu przygody były prologiem przed główną akcją, wielkim BUM, które będzie wynikiem kumulującego się napięcia zawartego tutaj.
Zajęło mi jakieś 100 stron, zanim wciągnęłam się w fabułę (na 310 s.),ale potem przygoda Ariadny, jej brata Serasza i ich nowego znajomego Losinisa nabrała tempa i barw i już czytałam niemal nieprzerwanie, mocno zaangażowana w fabułę. Początek mógł być gorszy w odbiorze z powodu powtarzających się wyjaśnień niektórych spraw, np. ich sytuacji w rodzinnym miasteczku, pracy na roli, historii ukrywającego się Księcia itd. Nie działo się wtedy aż tak wiele, więc te opisy po którymś razie zaczynały nużyć. Ale jak już napisałam, dalsza część fabuły była ciekawa, było nawet kilka momentów z dreszczykiem. Mamy również parę innych ras poza ludźmi, przedstawionych w dość ciekawy sposób. Postacie miały swoje charaktery, różniły się od siebie, chociaż ciężko mi wybrać ulubieńca, bo każdy miał wady, który sprawiały, że nikogo nie pokochałam całym sercem. Może jedynie Fenyla, ale był raczej postacią drugoplanową (oby w kolejnych tomach było go więcej!). Jednak bawiłam się z książką dobrze, a zakończenie, jakkolwiek niektórych rozwiązań łatwo się domyśliłam, zachęciło mnie do sięgnięcia po dalsze tomy serii, kiedy już się pojawią. Młodszych czytelników w wieku Ariadny ta historia pewnie zachwyci bardziej niż mnie, jednak i dojrzali czytelnicy spędzą z nią zapewne miły czas.

"Porzucony, który ocalał" to młodzieżowe fantasy, dziejące się w rozbudowanym i przemyślanym świecie, którego główną bohaterką jest prawie 14-letnia Ariadna.
Na początek muszę powiedzieć, że cała ta część, pierwszy tom serii Bielijon, wydawał mi się jedynie wprowadzeniem do właściwej opowieści (co spotęgowało jeszcze samo zakończenie),jakby przedstawione tu przygody były...

Wielka podróż Ariadny i porzuconego

[Egzemplarz otrzymałam przy współpracy z portalem Sztukater.pl]

Wraz z powieścią „Porzucony, który ocalał” przenosimy się do zamierzchłych czasów i odległych krain. W małej wiosce, położonej gdzieś w baśniowej czasoprzestrzeni, mieszka Ariadna. Dziewczynka wiedzie proste i spokojne życie, wypełnione zarówno pracą, jak i sielskimi chwilami dzieciństwa. Martwią ją jedynie częste i tajemnicze wyjazdy brata, podczas których chłopak nie daje znaku życia. Nigdy również nie wiadomo czy wróci cały i zdrowy.
Pewnego dnia wioskę obiega sensacyjna informacja o potworze, który porwał owcę. Podobno nadal czai się w pobliskim lesie. Ariadna, pomimo swojego lęku wobec samotnych wędrówek po kniei, chce sprawdzić kim jest ów potwór. Zamiast bestii spotyka rannego, który potrzebuje natychmiastowej pomocy.

O powieści Aleksandry R.K. Stupery mogę powiedzieć, że jest poprawna. Trudno mi wskazać jakiekolwiek znaczące wady, a mimo to, nie była to książka, która by mnie zachwyciła. Myślę więc, że zupełnie słusznym będzie określenie jej jako dobrej – czyli ani złej, ani rewelacyjnej.

Trzeba jednak oddać sprawiedliwość autorce i powiedzieć o tym, co w tej książce jest pozytywne, ciekawe i warte polecenia. Podobało mi się to, że pisarka potrafiła utrzymać odpowiednie tempo akcji. Nie pędziła z historią na łeb na szyję, dzięki czemu opowieść jest starannie dopracowana. Z drugiej strony, nie brakuje zwrotów akcji, które znacznie dynamizowały fabułę. Co i rusz pojawiał się nieznajomy (i nigdy nie wiadomo czy swój, czy wróg),zza drzew wyskakiwało fantastyczne stworzenie lub ktoś przynosił elektryzującą wiadomość. Cieszę się, że pojawiały się takie „pstryczki”, ponieważ główna fabuła mogłaby być bez nich nieco monotonna.
Podobał mi się również wątek Ariadny i Serasza w kategorii relacji pomiędzy rodzeństwem. Obrazek starszego brata, który opiekuje się młodszą siostrą był naprawdę ujmujący. Z tą częścią opowieści wiąże się jednak tajemnica. Moim zdaniem była ona świetnym pomysłem, jednak została nieco za słabo zakamuflowana. Dość szybko zaczęło mi świtać jej rozwiązanie, co jednak nie przeszkodziło w dalszym śledzeniu i oczekiwaniu na potwierdzenie lub zaprzeczenie mojego przypuszczenia.
Moim zdaniem autorka ma też pióro do tworzenia postaci fantastycznych, w szczególności zwierząt. Te, które pojawiły się na kartach powieści były naprawdę ciekawe i barwnie opisane. Ziewacz bez dwóch zdań skradł moje serce.
Bardzo pozytywną stroną tej książki jest wyraźnie brzmiąca idea tolerancji, którą najlepiej realizuje postać Ariadny. Nie ma znaczenia czy jesteś elfem, czy człowiekiem, czy masz pióra lub futro, czy chorujesz na nieuleczalną i zakaźną chorobę. Dla głównej bohaterki wszyscy są tak samo ważni i wartościowi. Ariadna jest jedynym głosem rozsądku w tej kwestii – pozostałym bohaterom wystarczy najmniejsza różnica, by wzniecić walkę (stąd też często pojawia się bardzo napięta atmosfera w trakcie powieści).

Są jednak i takie aspekty tej historii, które nie do końca mnie przekonały.
Zabrakło mi bardziej rozbudowanego wątku politycznego. Walka Księcia z Królem Nocy jest bardzo ważną częścią tej opowieści, jednak nie znamy jej szczegółów. Wiemy z relacji bohaterów, że toczą się pomiędzy nimi jakieś bitwy. Mimo to, w powieści nie ma ani jednej sceny batalistycznej. Nie ma również jakiejkolwiek perspektywy głównego antagonisty. Król Nocy staje się przez to postacią papierową, której brak pogłębienia psychologicznego. Ten wątek aż się prosi o dworskie intrygi i ich nieprzewidywalne konsekwencje. Myślę, że ta część historii mogła być lepiej rozwinięta. (Chociaż może będzie lepiej poprowadzona w kolejnych tomach serii?)
Co więcej, cała historia opowiedziana jest z perspektywy Adriany i moim zdaniem to nieco zubaża tę powieść. Ariadna jako postać jest bardzo prostolinijna, grzeczna i miła. Przez to, że tylko ona ma narratorską władzę, powieść staje się taka jak główna bohaterka – niewinna i dobroduszna. Według mnie, brakuje tu pazura charakterystycznego dla gatunku fantasy. Ariadna nie potrafi odczuwać nienawiści, zazdrości, pożądania, pragnienia zemsty, ani praktycznie żadnej intensywniejszej emocji. Myślę, że zmiana punktu widzenia i oddanie narracji bohaterom o innych charakterach byłoby korzystne dla tej powieści.

Podsumowując, „Porzucony, który ocalał” to opowieść w duchu fantasty, która koncentruje się wokół podróży głównej bohaterki i towarzyszącym jej przygodom. Książka jest całkiem dobra, jednak można dostrzec pewne niedociągnięcia. Mimo to, warto sprawdzić co nowego ma do zaoferowania polska fantastyka.

Wielka podróż Ariadny i porzuconego

[Egzemplarz otrzymałam przy współpracy z portalem Sztukater.pl]

Wraz z powieścią „Porzucony, który ocalał” przenosimy się do zamierzchłych czasów i odległych krain. W małej wiosce, położonej gdzieś w baśniowej czasoprzestrzeni, mieszka Ariadna. Dziewczynka wiedzie proste i spokojne życie, wypełnione zarówno pracą, jak i sielskimi...

Ariadna żyje z rodzicami i bratem w niewielkiej wiosce, z dala od wojen, które toczą się w królestwie. Król Nocy rządzi silną ręką, jest okrutny, a jego jedynym przeciwnikiem jest Książę, który próbuje odebrać mu władzę. Dziewczyna pracuje na roli, pomaga rodzicom i tęskni za bratem, który opuszcza ich co jakiś czas, by oddawać się swoim tajemniczym zajęciom. Pewnego dnia Ariadna słyszy, że w lesie żyje stwór, który porywa owce i straszy wieśniaków. Dziewczyna zamierza sprawdzić, kim on jest. Odkrywa w lesie rannego, któremu chce pomóc, a jej czyn uruchamia lawinę zdarzeń.

Porzucony, który ocalał Aleksandry R.K. Stupery to powieść z pogranicza literatury młodzieżowej, przygodowej i fantasy. Główną bohaterką i narratorką jest Ariadna. To nastolatka o dobrym sercu, pracowita, zaradna i odważna. Trochę naiwna, ale to wina tego, że nie opuszczała nigdy rodzinnej wioski i nie miała styczności z obcymi, którzy często mają przecież złe zamiary wobec innych.

Fabuła pokazuje Ariadnę i jej brata, którzy chcą pomóc rannemu. Ta niedostępna i niebezpieczna istota zadecyduje się oddać swój los w ich ręce, zaufać im. Rodzeństwo postanawia, że będą eskortować rannego do miejsca, w którym ktoś będzie mógł się nim zająć i odpowiedzieć na wszystkie jego pytania. Ariadna rusza więc w drogę, ku przygodzie, mimo że na każdym kroku musi zachować ostrożność.

Mocną stroną powieści jest prezentacja wydarzeń. Z jednej strony obserwujemy rodzeństwo, które idzie własną ścieżką, ma cel, misję, której się podjęli. Z drugiej jednak strony zdajemy sobie sprawę, że ich podróż dzieje się jakby na obrzeżach czegoś większego. W kraju trwa wojna domowa o władzę. Król Nocy i Książę raz po raz ścierają się w walce, mają swoich zwolenników i wrogów. O sytuacji w państwie dowiadujemy się nie tylko z opowieści Seresza, lecz także z wydarzeń, które dzieją się po drodze.

Autorka zbudowała ciekawy i spójny świat dla swojej powieści. W pierwszym tomie nie skupiła się na walce, która toczy się w państwie, lecz zaprezentowała ją jakby w tle. Ważniejsze było dla niej dokładne opisanie i osadzenie miejsca akcji. Opowieści o historii, prezentacja polityki tego miejsca, jego mieszkańców, problemów – to wszystko dostaniemy w tej książce. I nie jest to toporny opis przytoczony w narracji. Pisarka całkiem sprawnie radzi sobie z wciąganiem nas do świata powieści poprzez opowieści, historie i rozmowy, a także wspomnienia innych wydarzeń, które przypominają się narratorce.

W Porzuconym, który ocalał mamy także całą gamę postaci, które stworzone zostały przez autorkę. Widać, że włożyła wiele pracy w przygotowanie świata przedstawionego. Są nie tylko nowe zwierzęta, lecz także rozumne stworzenia, z którymi bohaterowie mogą rozmawiać.

Jeśli chodzi o fabułę, to domyśliłam się zakończenia tego tomu i tego, jak historia się potoczy. Nie było to dla mnie zaskoczeniem. Nie przeszkodziło mi to jednak w podziwianiu wydarzeń i wciąganiu się w akcję. Muszę przyznać, że odniosłam wrażenie, że książka przeznaczona jest dla młodszego czytelnika, który uwielbia przygody i byłby zachwycony, czytając powieść, w której bohaterka jest jego rówieśnikiem. Niemniej to pozycja, którą czytało się dobrze, lekko i szybko. Mam nadzieję, że kolejny tom ukaże się niedługo.

Ariadna żyje z rodzicami i bratem w niewielkiej wiosce, z dala od wojen, które toczą się w królestwie. Król Nocy rządzi silną ręką, jest okrutny, a jego jedynym przeciwnikiem jest Książę, który próbuje odebrać mu władzę. Dziewczyna pracuje na roli, pomaga rodzicom i tęskni za bratem, który opuszcza ich co jakiś czas, by oddawać się swoim tajemniczym zajęciom. Pewnego dnia...